Obsesje to mimowolnie powstające lęki, myśli, pomysły, które skłaniają do działania, którym towarzyszy krytyka, chęć aktywnego, ale bezskutecznego przezwyciężenia ich. Obsesje pojawiają się w 3 postaciach: Emocjonalna: lęki, fobie; Psychiczna: obsesje. Motoryczna: kompulsje, rytuały Obsesje są w dużej mierze zdeterminowane stylem relacji w rodzinie rodzicielskiej. To rodziny, w których jest wiele ciszy. „Kiedy dorośniesz, zrozumiesz!” Silne tematy tabu związane z agresywnością i seksualnością. W historii rodziny takich osób często jest nie tyle chłód, co ścisłe granice psychologiczne i behawioralne. Rodzice często zachowują się inaczej w miejscach publicznych niż w domu, gdzie stają się „innymi ludźmi”. W takich rodzinach mogą pojawiać się tajemnice lub zdarzenia, o których nie można rozmawiać, a zainteresowanie nimi jest brutalnie tłumione, co generuje napięcie i niepokój przeradzające się w obsesję. . Na przykład dziecko z gośćmi pyta o tatę o coś, co mama chciałaby zachować w tajemnicy. W rezultacie natrafia na zawstydzenie matek i gości i nie otrzymuje odpowiedzi. Wyjaśniają mu, że nie może tam iść. W dziecku kryje się agresja, której stara się pozbyć, ponieważ jest trudna do przepracowania i spotyka się z wieloma zawstydzającymi reakcjami ze strony innych. Niemożliwe jest uświadomienie sobie, rozwinięcie i pozbycie się swojego gniewu. Zatem ta agresywna energia zostaje oddzielona, ​​jakby nie była jego, aby nie odczuwać napięcia. Niemniej jednak istnieje w tle i może przybrać formę jednej z form obsesji. Dlatego pojawienie się obsesji jest twórczą adaptacją osoby, która pomaga radzić sobie z lękiem. I nie możesz się spieszyć, aby złagodzić objawy. Objawy znikną same, gdy dana osoba nabędzie nowy sposób reagowania na otoczenie. Również rodziny, w których powstają takie zaburzenia, różnią się między sobą: ¾ Zrytualizowanym podejściem do określonych form aktywności. Na przykład rytuały związane z jedzeniem;¾ Nauczanie dzieci, aby odwracały uwagę od swojej aktywności – np. „jeśli jesteś zły, powinieneś przejechać kilka kilometrów na rowerze”;¾ Nagłe i całkowite „wyłączenie się” przywiązania, jeśli dziecko przekroczy pewne sztywne granice w odniesieniu do emocji i zachowań;¾ Uporczywe zaprzeczanie wszystkiemu, co dotyczy seksualności, agresywności, przy czym przemoc w tej rodzinie nie jest wykluczona. Zaprzecza się temu. Wszystko to jest tak ukryte (nawet dla samej rodziny), że zazwyczaj nie wychodzi na jaw podczas wywiadu psychologicznego. Trauma z dzieciństwa jest zwykle trudna do zidentyfikowania, ponieważ jest bardzo subtelna (na przykład trauma polegająca na pozbawieniu przywiązania, gdy matka nie rozmawia z dzieckiem przez pewien czas). Albo są zbyt straszni i po prostu się rozdzielają – groźba śmierci, morderstwa, groźba, że ​​jeśli jakiś fakt wyjdzie na jaw, zniszczy to rodzinę. Wszystko to często powoduje nie tylko zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, ale także wielorakie zaburzenie osobowości. Według Petera Philipsona oba zaburzenia charakteryzują się tym samym mechanizmem przerwania kontaktu – odchylenia, czyli wtedy, gdy jakaś część aktywności/myślenia/. uczucia nie należą do mnie. Analitycy nazwaliby to podziałem. Co więcej, gdy ta wydzielona część zaczyna zbliżać się do „głównej części” osobowości, prowadzi to do wzrostu przytłaczającego niepokoju. Jak pracować z takimi Klientami. Kiedy nie mogę znaleźć w sobie zasobu, powstają obsesje. ponieważ... druga osoba ma to na zewnątrz. Zadaniem w pracy z obsesjami jest nawiązanie ostatniego kontaktu. W tym przypadku osoba znajduje w sobie zasób. Czasami osoba regularnie nie kończy projektu. Może to być również przejaw obsesji. Spróbuj przenieść go z fazy kontaktu do fazy kontaktu końcowego, przezwyciężając mechanizmy przerywania kontaktu: ugięcie, egotyzm, retrofleksję. To jest najważniejsze zadanie terapii. W końcu obsesja pojawia się, gdy brakuje energii 3 №1