Mówią, że obrażają się tylko dzieci, mówią, chodzi o pozycję dziecka, o infantylizm itp. ALE! Jednocześnie co drugi kanał emituje informacje o tym, jak ważne jest pozostawanie dzieckiem, jak ważne jest, aby móc słuchać i słyszeć swoje wewnętrzne dziecko. To zakrawa na paradoks. Albo konflikt wewnętrzny... Dysonans poznawczy to stan, w który wpędza nas społeczeństwo, w który wpędza się człowiek, decydując się słuchać zarówno otoczenia, jak i siebie. W moim podcaście „Negatywne emocje” poruszam podobny temat. Mówię tam, że społeczeństwo uczy nas okazywania wyłącznie pozytywnych emocji. Ale w tej sytuacji skreślamy niektóre uczucia i emocje, których w zasadzie nie da się usunąć z życia, bo pomagają nam istnieć. Emocje to podświadome reakcje ludzkiej psychiki na pewne wpływy zewnętrzne. Jest to coś, na co nie masz wpływu w danym momencie, kiedy z czymś wchodzisz w interakcję. Tak, rozwijanie inteligencji emocjonalnej jest przydatne. O co tu chodzi? Tu nie chodzi o kontrolowanie emocji – bo, jak się przekonaliśmy, nie jest to możliwe. Chodzi o delikatną interakcję ze sobą dla własnego dobra. Jak? Przede wszystkim możesz nauczyć się być świadomym swoich emocji. W którym momencie się pojawiły, co się do tego przyczyniło i wreszcie, dlaczego nastąpiła taka czy inna reakcja i w jakim celu. Wróćmy do naszego wewnętrznego dziecka). On nie tylko podnosi alarm – on to wyjaśnia chce czegoś, ale z tego czy innego powodu tego nie otrzymuje. Mówi, że to bardzo ważne i dorosły nie powinien się poddawać. Warto przeanalizować i zmienić przebieg decyzji. W grę może wchodzić jeszcze inna emocja – złość. Jest to rodzaj wzmocnienia, który może mieć korzystny wpływ na osobę. Jak? – Motywuj go, aby osiągnął to, czego potrzebuje, pomimo okoliczności. Jeśli uraza działa na człowieka destrukcyjnie i nie potrafi sobie z nią poradzić i żyć ekologicznie, warto nauczyć się z nią pracować. Jakie są możliwości pracy z odpuszczaniem urazy = z akceptacją, z przebaczeniem: praca ze sobą -. medytacja, spacery (zastanawianie się, dlaczego to było takie ważne) praca z wizerunkiem sprawcy, z sytuacją – ćwiczenie „dwóch krzeseł” (można to sprawdzić w mojej zakazanej sieci – informacje są w formie), praktyka pisania, mówienie na głos, komunikowanie się z psychologiem pracującym ze sprawcą – mów otwarcie o swoich uczuciach z pozycji „ja” (np.: po określonej sytuacji odczuwam urazę, złość, irytację). Możesz znaleźć własną metodę. Najważniejsze jest chęć pozbycia się obsesyjnych myśli oraz destrukcyjnych uczuć i emocji. Wszystko jest już w nas. Klient leczy się sam. Nie bój się okazywać negatywnych emocji. Powinnaś się bać, że będzie ci to obojętne. A jeśli ostro i otwarcie okazujesz negatywne emocje, pamiętaj, że pozytywne emocje możesz okazywać równie otwarcie i jasno. We wszystkim powinna panować harmonia i równowaga. Nie odcinaj ważnej części siebie, naucz się słuchać sygnałów swojego ciała i podświadomości. Poczuj i żyj pełnią życia!