Już w samym sformułowaniu problemu poszukiwania metod pracy psychologa z niezmotywowanym klientem pojawiają się konflikty na kilku płaszczyznach: Sprzeczność egzystencjalna, gdyż zwykły śmiertelnik nie jest w stanie wpłynąć na losy drugiego człowieka. Przekaz ten przekazywany jest poprzez starożytne mity, Biblię, baśnie, współczesne dowcipy oraz poprzez doświadczenia praktykujących psychoterapeutów, sprzeczność pomiędzy wykonywaniem swoich obowiązków zawodowych, kiedy psycholog zmuszony jest do komunikowania się z klientem, a pozycją psychoterapeuty kompetencje zawodowe psychologa, które mówią mu, że mówiąc jako inicjator interwencji psychologicznej, z zawodowego punktu widzenia postępuje niewłaściwie. Sprzeczność tworzy się w sposobie komunikacji przez bardzo podmiotowo-przedmiotowe podejście do klienta, na co zwraca uwagę społeczeństwo powiedzieć osobie, że ma problemy i że musi się zmienić, bo inaczej spotka ją kara. Rozwiązując problemy motywowania klienta, psycholog początkowo stawia się w pozycji zależnej od klienta, co jest sprzeczne z demokratycznymi zasadami dialogu. Sprzeczność pomiędzy rzeczywistymi potrzebami klienta a potrzebami, jakie przypisuje mu społeczeństwo. W tym sensie znalezienie skutecznych metod pracy ze niezmotywowanymi klientami jest równoznaczne ze znalezieniem skutecznego sposobu nie tylko na doprowadzenie konia do wodopoju wbrew jego woli, ale także na zmuszenie go do picia. I wtedy pojawiają się pytania: - Ile wody powinna pić? - Kto będzie o tym decydował? - Jak i za pomocą czego będzie mierzyć ilość spożywanej wody. Podobnie niemożliwe jest przystosowanie człowieka do sytuacji życiowej wbrew jego woli. W ten sam sposób nie można zmusić człowieka do wyzdrowienia, jeśli tego nie chce. Dlatego nawiązując kontakt z klientem, który nie ma motywacji do współpracy, psycholog powinien przede wszystkim zadać sobie kilka pytań: - Dlaczego mam kontakt z tą osobą? - Jaka jest moja potrzeba tej komunikacji? - Jaka jest moja motywacja? - Jaki jest mój cel, który chcę osiągnąć w wyniku tej interakcji? - Jak ten cel ma się do kierunku mojego rozwoju zawodowego i osobistego? Kolejnym etapem jest bezpośredni kontakt z klientem. To najtrudniejszy moment rozpoczęcia interakcji, gdyż najczęściej pojawia się paradoksalny obraz, gdy zarówno klient, jak i konsultant spotykają się w połowie drogi wbrew swojej woli i przeżywają całą gamę negatywnych emocji związanych z wymuszoną rozmową. Wzajemna nieuczciwość powoduje rozwój znanych scenariuszy gier rozgrywających się w gabinecie psychologicznym. Kontrastem w stosunku do zwykłej metody komunikacji podmiot-przedmiot, którą każdy z nas zna od urodzenia, jest podejście podmiot-przedmiot, w którym konsultant występuje w roli tej samej osoby, a klient w roli równorzędnego rozmówcy. W tym zakresie dobrze sprawdzają się wspólnoty i grupy wsparcia, które wyznają zasady prawdziwie demokratycznego społeczeństwa: - doświadczenie każdego jest cenne; - każdy ma prawo do swojego punktu widzenia; - każdy ma swobodę wyboru; prawo do wypowiadania się i bycia wysłuchanym – nikt nie ocenia, nie krytykuje, nie potępia. Doświadczenie najskuteczniejszego modelu zdrowienia, programu 12 kroków, który sprawdza się w przypadku osób uzależnionych i współzależnych, podpowiada, że ​​najważniejszą rzeczą, jaką możesz zrobić dla drugiej cierpiącej osoby, jest podzielenie się z nią własnym doświadczeniem rozwiązania tego czy innego problemu Problemy. Konsultant, który rozmawia z osobą nie z wysokości jej statusu zawodowego, ale dzieli się własnymi doświadczeniami, będzie miał znacznie większy wpływ na nastawienie do tego, co się dzieje, niż konsultant, który formalnie wypełnia swój obowiązek zawodowy. Trzecim krokiem po okazaniu osobistego zainteresowania rozmówcą jest poznanie jego rzeczywistych potrzeb: - Co jest dla niego w tej chwili ważne? - Na co obecnie cierpi? - Jakie ma potrzeby? Tutaj wracając do kwestii pracy z