Od autora: Seria artykułów ukazujących istotę pracy z metaforycznymi kartami skojarzeniowymi (MAC) i możliwości ich wykorzystania w podejściu Gestalt. Kiedy leży na stole: odkryta lub zakryta, jest to karta, którą ktoś dobiera. Ktoś to wymyślił i włożył w to jakąś treść. Kiedy jednak wpadnie w ręce innej osoby, mapa przestaje być utrwaleniem w czasie czyichś fantazji za pomocą środków wizualnych. W rękach drugiego może ożyć. Przekształć obraz statyczny w dynamiczny. Mapa to magiczna różdżka. Do kart panuje uprzedzenie, wiele osób kojarzy je z wróżeniem, czymś mistycznym i zakazanym. Ale duża część wiedzy o nas samych również została stłumiona, okazując się zakazana naszej świadomości. W języku Gestalt „zeszły na dalszy plan”. Oferując klientowi mapę, to tak, jakbyśmy prosili o pozwolenie wyjrzenia przez wizjer w drzwiach prowadzących do jego wewnętrznego świata, a nie brutalnie włamania się do tych drzwi siekierą. Paradoks polega na tym, że ten świat jest zwykle przed nim ukryty samego człowieka. A jeśli spojrzysz samotnie „do środka”, chwilowy wgląd bardzo szybko ponownie zniknie w półmroku. I dopiero pokazany drugiej osobie świat zostaje przywłaszczony sobie. Naturalnie, jeśli Inny rozpoznaje, dostrzega i bierze pod uwagę ten świat, początkowo jest to funkcja rodzicielska. Dziecko zostaje przedstawione sobie alegorycznie, poprzez metaforę. Żarty, rymowanki, powiedzenia, bajki, kołysanki – to wszystko stanowi ogromną warstwę kulturową, która nas ze sobą łączy. Rodzic wybiera bajki na podstawie swoich najgłębszych przekonań na temat świata lub wyraża wobec nich jakiś silny stosunek. W ten sposób układają się pierwsze wyobrażenia na temat dobra i zła, akceptowalności i niedopuszczalności. Na pierwszym etapie rozwoju rodzic uczy się potrzeb „dla dziecka”. A pojawienie się lub brak podstawowego zaufania w świecie zależy od tego, jak skutecznie rodzic odniesie sukces w tym uznaniu. Ale to wszystko jest ważne, potrzeby są dość proste i można je sprowadzić do kilku, a sposób ich zaspokojenia jest tylko jeden – matka. Co więcej, potrzeby stają się bardziej złożone, a środki rozszerzają się. Nie możesz już jeść tylko mleka matki, ale cały świat różnych pokarmów. Na tym etapie nadal ważne jest rozpoznanie potrzeby, ale także ciekawość. Wyjaśniaj, doprecyzuj i dopiero wtedy sugeruj, czy rodzic jest w tym miejscu sztywny i wie wszystko bardzo dobrze dla dziecka. Czego chce i jaki jest, nie jest gotowy, aby sam zobaczyć dziecko, ale zastępuje potrzeby dzieci swoimi. To właśnie na tym etapie własny świat wewnętrzny może zamarznąć i ukryć się za światem znaczącej Inności. Tak wędrują rodzinne światy z pokolenia na pokolenie. Czasem fantazjując na mapie, opowiadając jakąś historię, człowiek odkrywa, że ​​jest to historia jego matki, babci i prababci. I tu pojawia się zamieszanie: czy moja historia, odrębna od ich, istnieje? Czy może być we mnie coś wyjątkowego, tylko mojego, czy też jestem po prostu klonem mojego przodka. Pierwsze metafory, które pojawiają się w terapii, często są właśnie takie: symboliczny opis życia rodziny w większym stopniu i w większym stopniu? w mniejszym stopniu opis doświadczenia jednej konkretnej osoby trzymającej kartę w dłoni. Jednak proces ten jest dynamiczny. A teraz na tej samej karcie pojawia się zupełnie inna historia... Dla mnie to prawdziwa magia