Od autora: Rozdział 3 z książki Vladislav Lebedko, Evgeny Kustov „An Archetypowe studium samotności”, Penza, „Złoty Sekcja”, 2012 Vladislav Lebedko, Evgeny Kustov „Samotność: „Nie bój się - jestem z tobą!” W pierwszych dwóch rozdziałach o samotności zbadaliśmy jej główne aspekty koncepcyjne, a nawet zaczęliśmy zgłębiać przejawy samotności poprzez żywą praktykę komunikacji. W Rozdziale Trzecim proponuję zbadać, jakie mity powstają, gdy spotykamy lub spotykamy Twoje życie z samotnością. I każdy z nas musi zmierzyć się z samotnością. W każdym razie nie znałem osoby, która nie doświadczyła stanu samotności. Zjawisko samotności jest opisywane na różne sposoby, jednak opisy te wyraźnie mówią o tym samym zjawisku. Ty i ja potrafimy dość dokładnie oddzielić samotność od samotności jako takiej. Samotność to proces pozytywny lub konstruktywny, na który najczęściej decydujemy się dobrowolnie, aby przyswoić sobie pewną energię doświadczenia, bogactwo emocjonalne wydarzenia, czy też znowu pewien odpoczynek po nasyceniu wrażeniami. Obywatele przebywający w izolatkach w miejscach pozbawienia wolności mogą się na mnie obrazić: „Nasza prywatność nie jest dobrowolna!” Tak, oczywiście! Ale te biedne dusze dotarły tam w sposób całkowicie naturalny, a wymuszona samotność dla wielu stanie się konstruktywnym czasem przemyśleń, szczęśliwych odkryć i innych darów sprowokowanej autorefleksji. Przykładem tego jest członek Narodnej Woli Kibalczicz, którego pobyt w celi śmierci doprowadził do największych osiągnięć inżynieryjnych, z których część została później wykorzystana w rozwoju astronautyki. Samotność ma swój własny zapach, własne wibracje i własne twarze. Każdy z nas opisuje je na tyle, na ile pozwala mu wykształcenie, niewiedza czy indywidualne możliwości, a oni zawsze grzeszą konwencją. Zapytam więc: „Jak się czujesz, kiedy jesteś samotny?” I?.. No cóż, o uczuciach, które przeżyłeś, możesz powiedzieć: „Doświadczyłem samotności jako bolesnej pustki!”, „Moje koty tu drapią (wskazuje na moją klatkę piersiową)!”, „Przeżywam wyczerpująca męka... Nie mogę znaleźć dla siebie miejsca.. Przynajmniej z głową pod ścianą!...Nieco później pozwalam moim podopiecznym słuchać opisów przeżyć samotności. raz oświadczyli, że to tylko określenie, a samego przeżycia oczywiście nie da się opisać słowami, bardziej wieloaspektowego, straszniejszego. Tutaj, gdzie „nie da się tego opisać słowami i opisać piórem”, na ratunek przychodzi mit, legenda, przypowieść, myślę, że o żadnym nie da się napisać wyczerpującego obrazu proces doświadczenia, nawet w języku akademickim. Istniejące definicje tego zjawiska są również mitem, który różni się w różnych epokach rozwoju nauki. Nasze fantazje, ekspresja naszych wrażeń w życiu codziennym, tworzenie mitów są tłumaczeniem wielowymiarowego języka Rzeczywistości na język tkwiący w nawykowym postrzeganiu jednostki. Charakterystyczne jest zjawisko zbieżności fabuły mitów i ich bohaterów, aż do semantycznych podstaw zachowań bohaterów wśród grup etnicznych zamieszkujących Europę, kontynenty amerykańskie, Hindustan i Oceanię (1). Czasami różnica polega jedynie na nazwach ze względu na kulturowe cechy rozwoju narodów i znaczenie konkretnego tematu mitu, jego żarliwe zapotrzebowanie w danej epoce (2). Nasza fantastyczna fikcja tłumacząca Rzeczywistość różni się od kłamstw jakością jego precyzyjnego kodowania z archetypem obrazu (3). Innymi słowy, każde tworzenie mitów, które nie zniekształca Zasady Autentyczności, nawet jeśli ma charakter warunkowo symboliczny, jest w stanie ponownie zjednoczyć nas z archetypowymi obrazami Rzeczywistości „aż do rezonansu w skali planetarnej” (4). . Jeśli przeżyłem stan samotności i zdefiniowałem go jako „ziewającą pustkę” lub „przerażającą ciszę”, to mogę ponownie połączyć się z tym doświadczeniem, a nawet przekazać je mojemu rozmówcy, który poprzez ten obraz, który mam, wczuwa się w temat zdefiniowany (5). Praktyka komunikowania się ze światem obrazów archetypowych potwierdziła już przypuszczenia naszego drogiego „starego Freuda”, że wszystkie obrazy fantastyczne (poetyckie) mają dość jednoznaczne znaczenie.prototypy matrycowe (6). A badając bogate dziedzictwo ludzkiego doświadczenia, odkrywamy w treści nieświadomości zbiorowej, że mamy do czynienia z „najstarszymi, a raczej pierwotnymi typami, czyli uniwersalnymi obrazami obecnymi od niepamiętnych czasów” ( Junga, 1991, s. 98). Obrazy te nie mają charakteru spontanicznego – wchodzimy z nimi w interakcję, przywołując je do rzeczywistości poprzez nasze doświadczenia, a różnice w obrazie opisowym opierają się jedynie na osobistych cechach naszego postrzegania. Dlatego też samotność należy uznać za ponadczasową i uniwersalnym zjawiskiem bytu społecznego. „Jeśli wyjdziemy z założenia, że ​​samo powstanie społecznej wspólnoty ludzi i ukształtowanie się społeczeństwa, tj. pewna trwała solidarność (w koncepcji Durkheima), implikowana percepcja i refleksja nad nie tylko obecnością tej wspólnoty, ale także jej brakiem, wówczas samotność staje się podstawowym zjawiskiem uniwersalnym, modyfikowanym jedynie w procesie historycznym, ale nigdy nie opuszczającym ludzkości. Tak jak zdrowie fizyczne organizmu implikuje możliwość, a nawet obecność choroby, tak pełnia komunikacji społecznej jest w sposób dorozumiany powiązana z niemożnością nawiązania komunikacji lub jej utratą, której postrzeganie jest właśnie treścią samotności. W tej interpretacji samotność staje się zjawiskiem egzystencjalnym, zakorzenionym w głębokich warstwach ludzkiej świadomości i jedynie częściowo ujawniającym się w takiej czy innej formie na powierzchni egzystencji społecznej”. (7). Proponuję przejść do rozważań nad żywymi przykładami opisowego obrazu samotności. Sesja Tatiany Kh. 28 lat, wykształcenie wyższe, projektantka: Doktor – Czy kiedykolwiek spotkałeś się z samotnością? (T) - Tak.D. - Jak to u Ciebie wygląda i co nazywasz samotnością? - To wtedy zwracasz na siebie uwagę. A najważniejsze jest to, że nikt Cię nie rozumie, nikt nie może się do Ciebie dostać... do Twoich myśli. To znaczy, że chcesz, żeby ktoś zrobił dla Ciebie konkretną rzecz... Podarował Ci jakiegoś pluszowego misia. Ale nie chcesz nikomu o tym mówić. I nikt się do ciebie nie zbliża... Nikt o tym nie wie! I ty to rozumiesz!!! I w zasadzie rozumiesz, i siedzisz ze swoimi myślami!.. Ale w zasadzie nikt cię nie zrozumie! Czasem rozumiesz drugą osobę, że jest samotny, bo siedzi w myślach, że nikt go nie rozumie.D. - A w myślach i oczekiwaniach T. – To właśnie w tych myślach budują się te oczekiwania, że ​​powinieneś być traktowany wyjątkowo, tak jak chcesz (mówi głosem zstępującym do szeptu D.). - Okazuje się, że gdybyś dostał tego „misia”, nie byłoby samotności? - Ale to byłby... rodzaj... odpowiedzi... Tak, odpowiedzi! Z innego świata.D. - Czym jest dla Ciebie samotność? Czy możesz to opisać? - To jak cisza... Bezkontaktowa. Oznacza to, że w tym stanie sam nie chcę się z nikim kontaktować. Jakiś gniew! Gorycz! Czasami pojawia się zmęczenie. A tu jeszcze coś - chłód.D. - Czy można wyrazić samotność obrazem? - Widzę na własne oczy człowieka stojącego wśród jakiejś hałaśliwej... uroczystości, balu, tłumu... A tu on stoi sam... wśród tłumu ludzi. Nikt nie zwraca na niego uwagi.D. - A on? - I on po prostu na to wszystko patrzy. - Co przyniosła Ci samotność? Dał czy zabrał T. - Nic to nie dało... Nie wiem... Nie mogę powiedzieć.D. - Co cię powstrzymuje? - Nie rozumiem, że to coś zabrało. Po prostu tak jest. Kiedy okazuje się, że jesteś otwarty na świat, sam nie jesteś w kontakcie.D. - Jaką cenę zapłaciłeś za samotne życie? - Ceną tego jest strata czasu. Mógłbyś żyć, bawić się, nawiązywać kontakt... Ale zamiast tego nie nawiązujesz tego kontaktu... z jakiegoś powodu... To znaczy z jakiegoś powodu pojawia się ta samotność. To uczucie, kiedy sam jesteś odcięty od świata, tak naprawdę nie chcesz go dostrzec.D. - Czy o samotności można powiedzieć, że jest to utrata kontaktu ze światem? T. - Tak. Ponadtojednostronny. To jest moje. Świat nie traci ze mną kontaktu. Wydaje mi się, że tracę kontakt ze światem! A raczej wydaje mi się, że świat nie zwraca na mnie uwagi.D. - Pamiętaj... Skontaktuj się teraz ze swoim poczuciem samotności i wyraź najbardziej żywą rzecz ze swojego doświadczenia. A w jakim to było okresie życia T. - Nie pamiętam konkretnych. Pamiętam okres w moim życiu, kiedy ciągle płakałam, modliłam się o przyjaciela, bliską mi osobę. To znaczy prosiłam o jakiś kontakt ze światem, abym mogła się z nim porozumieć. Nie miałam tam żadnych przyjaciół, sama nie wiem, takich, którym mogłabym zaufać. To się nie wydarzyło. D. - Jak pokonałeś samotność? Jak to się skończyło? - Po pierwsze, ten stan stał się dla mnie normalny. Tak bym powiedział. Ponieważ kiedy się zaprzyjaźniłam, od razu wokół mnie pojawiło się mnóstwo osób, z którymi zajmowałam się wspólnymi zajęciami, zaczęłam zauważać, że zaczęłam tęsknić za tym stanem. Płacz tam, bądź w tym znowu. Robiło się sztucznie. To dla mnie dziwne... Przez bezwładność chciałam do tego wrócić, martwić się!!! Ale w środku już czułam jakąś sztuczność.D. – A jaki jest w tej chwili Twój stosunek do tej okazjonalnej samotności T. - Dzieje się tak zawsze, gdy odrzucam kontakt ze światem. Bolesne stany, kiedy nie chcę zaakceptować czegoś... nowego... nieopanowanego... Mój system (percepcja) jest bardzo niezadowolony, stawia opór... Znowu chce wrócić do normalnego stanu.D. - Czy pamiętasz, kiedy po raz pierwszy dotknęła Cię samotność? – Nie pamiętam… Mogę tylko tak myśleć… (Opowiada, jak w dzieciństwie rodzice po raz pierwszy na długo ją opuścili, gdzieś wyjechali.) Jako dziecko kochałam tatę. Dobrze się z nim czułam. Często wyjeżdżał. To było dla mnie szczęście, gdy był w domu...D. - Ile miałeś lat, gdy zetknąłeś się z samotnością? - W szkole. W pierwszej klasie. Być może zdarzyło się to już wcześniej, ale nie pamiętam tego. Zaczęło się to dziać od chwili, gdy rodzice zaczęli mi czegoś zabraniać... Byłam dzieckiem wyzwolonym (tak mi mówili). I to boli!.. I po pewnym czasie wszystko wróciło do normy.D. - Co jeszcze możesz dodać w tym temacie? - Bardzo się przestraszyłem, gdy zobaczyłem u taty, że po prostu nie może sam skontaktować się ze światem. Doświadczył wszystkiego w sobie. Dla niego wyprawa na ryby to podróż do własnego świata, ujście... Nie potrafi wprost wyrazić swoich przeżyć...D. - I nawiązać z nim kontakt i jakoś pomóc tej osobie - były takie myśli T. - Był. Ale kiedy to robię, widzę, że jest to sztuczne... Ponieważ jest we mnie zasiane ziarno... Pragnienie pomocy powinno być naturalne. I to jest tak sztuczne (przyłapuję się na tym), że niespecjalnie mnie to interesuje. Nie odsłania. Nie ma takiej rozmowy od serca do serca... Kiedy widzisz to u drugiej osoby, budzi to nawet strach (znowu zniżyła głos do szeptu). Z tej komunikacji zwróciłbym uwagę na kilka czynników: przyczyny pojawienia się samotności, sam proces (tj. przebieg) oraz cechy opisu stanu samotności przez konkretną osobę.T.Kh. w swojej sesji bardzo konkretnie wskazuje, że przyczyną jej samotności było zerwanie ze światem, spowodowane brakiem kontaktu lub strachem przed kontaktem. Jednak tutaj manifestuje się jej pragnienie kontaktu ze światem, wołanie do świata o przyjaciela, który zrozumie ją taką, jaka jest. Czy nie jest prawdą, że statyczne postrzeganie siebie jest tu wyraźnie widoczne? Jej ego wyraźnie doświadcza problemu z przystosowaniem się do zmieniającego się obrazu świata i wyborem dwustronności w komunikacji, gdy nie dostrzega się możliwości twórczej transformacji osobowości. I zauważ, jak często rozmówca opowiada o swoich przeżyciach w drugiej osobie: to nie ja się martwię, ale Ty. Obraz samotności w T.Kh. rysowany jest „rzadką, ale wyrazistą kreską”: „Wygląda jak (stan samotności) jak... cisza... Brak kontaktu. Oznacza to, że w tym stanie sam nie chcę się z nikim kontaktować. Jakiś gniew! Gorycz! Czasami pojawia się zmęczenie. A oto kolejna rzecz -chłód”… I: „Widzę na własne oczy człowieka, który stoi wśród jakiegoś hałaśliwego… czy to święto, bal, tłum… A tu on stoi sam… wśród tłumu ludzi . Nikt nie zwraca na niego uwagi.” Przekazywanie wrażeń jak na empatyczną rozmówczynię jest pełnoprawne. T.H. opisując samotność robi to z niepewnością; w jej osobowości nie zauważam samodzielności. Istnieje pewien obraz tego, jak powinno być „naturalnie”. I szuka wsparcia poza sobą. Z reguły znajdujemy wsparcie w innych, zamieniając proces komunikacji w karuzelę uzależnienia, w błędne koło bolesnej współzależności, gdzie w spektaklu rządzą niepokój, lęki, zazdrość i tyrania introjektowanych postaw. Mit T.H mit o Księciu Wybawicielu, który na swoim śnieżnobiałym koniu ratuje więźnia z ciemnego lochu samotności. Oprócz swojej dramatycznej natury, mity dynamicznie i skutecznie wyprowadzają jednostkę z obsesji na własnym punkcie i problemów generowanych przez izolację. Aby zrozumieć zamieszanie w konkretnym wydarzeniu życiowym, należy poszukać mitycznego wzorca z jego archetypowymi postaciami, a ich zachowanie da prawdziwy wskaźnik tego, co wydarzyło się w naszym zachowaniu (8). Poniższy opis samotności „rozwiązany”. ” dla jego nosiciela pokazuje obraz kolejny mit, który odzwierciedla silną mieszankę tradycji kulturowych. Sesja Svetlany K-R., wyższej uczelni, dziennikarki, wielbicielki Towarzystwa Świadomości Kryszny: Doktorze – Czy kiedykolwiek doświadczyłeś stanu samotności św. K-R. (Św.) - To było trwałe!!! (śmiech) To było ciągłe. Właśnie tak było!.. Trafiłeś w sedno swoim pytaniem! „Do dziesięciu!” Było coś, co mnie dręczyło... 17 lat... Jeszcze nie jestem mężatką... I w ogóle... Wokół jest mnóstwo znajomych. Od dzieciństwa Menya utożsamiana jest z osobą typu socjologicznego – ma wielu przyjaciół, znajomych… Jestem bardzo towarzyska! D. - Jaki typ? - Według typu Hekli... Dużo przyjaciół, dużo znajomych... Nazywali mnie Dean Reed, ale jednocześnie w środku jest całkowite poczucie, że nie jesteś połączony nigdzie i z nikim... D . - Jak doświadczyłeś samotności? Jak to wygląda według Ciebie? Św. - Nie wiem!.. Taka straszna melancholia!.. Melancholia i pustka.D. -Możesz to gdzieś umieścić? W ciele? Poza ciałem? Św. – Tutaj jęczy (szybko wskazuje opuszkami palców środek klatki piersiowej D). - Gdzie wskazujesz ręką Św. - Tak (śmiech z ulgą)! Nadal może uderzać głową w ścianę. Można go ułożyć w kulę na podłodze. Jakieś stany histeryczne... To jest dla mnie po prostu przygnębiające! D. - Jak długo trwa ostry atak? No cóż, kiedy jest to nie do zniesienia? - Kiedy wracasz do domu, a dziecko idzie biegać... Przed nami weekend... Zwłaszcza jeśli dziecko gdzieś nocuje... Przez dwa dni jesteś sam ze sobą!!! Moim zdaniem tak jest w przypadku wszystkich ekstrawertyków - najjaśniejsze, najbardziej banalne zjawisko.D. - Kiedy zaczęła się samotność? Jej pierwsze przejawy? Św. - Jako nastolatek.D. – Z czym kojarzą Ci się pierwsze przejawy samotności św. - Cóż, kiedy mama i tata się kłócili. Czujesz się bezradny. Kłócą się: walczą, przeklinają. Do tego stopnia, że ​​drzwi wyważają siekierą. Kopią się, ale nic nie można zrobić... A potem podchodzą do Ciebie i mówią: „Dlaczego nie wstałeś?” W tej sytuacji nie możesz nic zmienić! Bo nie jesteś w tym mocny... nie jesteś upoważniony... Nic nie rozumiesz i oni Cię nie rozumieją. I ogólnie - nie jesteś uwzględniony! A tu go nie ma, a tu (gestykuluje) Tak... Bo ekstrawertyka trzeba włączyć w pewne wydarzenia.D. - Dlaczego nie został włączony? Czy taka myśl nie pojawiła się św. - Czegoś w środku brakowało... Masz żal... Masz poczucie, że zostałeś porzucony, a jednocześnie - sam nie poszedłeś z powodu braku odwagi. D. – Dzieje się tak pomimo tego, że życie wielokrotnie pokazało Ci, że nie brakuje Ci odwagi? - Tak było wtedy. - Czy to już minęło? - Teraz Bóg istnieje... Nawet idziesz z Nim do toalety (śmiech)!!! D. – A samo przeżycie, które przedstawiłem ręką, dokąd zaszło św. - Nie wiem... Paramatma (superdusza, aspekt Najwyższego Pana Wisznu, umiejscowiony w sercukażda żywa istota obok indywidualnej duszy (jiva), a także w każdym atomie) pomogła (śmiech)!!! D. - Czy samotność zniknęła całkowicie, czy też ciało pamięta i okresowo powraca? - Całkowicie zniknęło (spokojna pewność głosu). Oznacza to, że guru spojrzał na mnie. To on wybrał tę „dziesiątkę” (dokładnie cel mojego cierpienia). Powiedział: „Zostawmy to wszystko! (śmiech). Tutaj walcz sam, a tutaj oni ci pomogą. Część bierze dla siebie (30%). No cóż, te 30% to bzdura!.. Albo zupełnie. Zaraz po inicjacji wszystko minęło... A reszta się martwiła, trawiąc: „Och, jaki ja tu jestem nieszczęśliwy! O, tutaj!..” Już czytasz japę (Japa (sanskryt: जप, japa) to duchowa praktyka polegająca na medytacyjnym powtarzaniu mantr lub imion Boga w hinduizmie. Dżapę można czytać na głos, szeptem lub po prostu w umysłu, siedząc w pozycji medytacyjnej lub podczas spaceru). To cię ogarnie, och! Anandadshena (?) czyta ze mną i tysiące głów czyta z tobą - Śiwa Niezliczony (jedno z bóstw najwyższej triady, uosabiające niszczycielski początek wszechświata, transformacja), jakiż ogromny rząd ustawiony w kolejce... potężny! .. Armia jest potężna i ja jestem w tej armii, czytam! (Nie mogę już być sama!!!).D. - Czy to nie jest autohipnoza? - Ale spróbuj tak zahipnotyzować?! D. - Co się stało, gdy samotność odeszła? Jak w ogóle wyglądał świat św. - Radość! (skromnie) Wszystkie te stany się skończyły, zniknęły. Radość pojawiła się wewnątrz!.. Po inicjacji zrozumiałem, jaki jest stan Vaisnavy. Że Vaisnava jest na zewnątrz zrównoważony, może cierpieć, ale w środku ma radość… Nie mogłem tego zrozumieć – co to za radość, kiedy masz takie wspomnienia, a ja zanurzam się tu i tam, i okazuje się… Dali mi to!..D. - Czy wspomnienia cię teraz niepokoją? Jak ich spotkać? Św. - Jak na zdjęciu... Prowokują je najróżniejsi ludzie. W środku są praktycznie... Nie ma ich. Pamiętam tylko wtedy, gdy ludzie sami to opowiadali...D. - Zastanawiam się, czy kiedy pozbyłeś się samotności, ludzie nie zaczęli do ciebie masowo przychodzić, jakbyś odwiedzał kogoś, kto rzucił palenie i picie alkoholu? „Jak sobie radzisz bez samotności?!” - nie pytaj? - No cóż, nie jestem aż tak głębokim psychologiem, żeby ktoś...D. - Uwierzą nie psychologowi, ale temu, kto się tego pozbył! - Nie mówię o tym bezpośrednio. Kryszna kocha kwieciste rzeczy. Jestem bardzo intensywną osobą. Rozmawiam ze znajomymi, którzy mają problem i po prostu pokazuję im, w jakim jest stanie. Nie da się tego przekazać ustnie... Nie mogę pouczać - tak i tak. Nie jestem nauczycielem. Jestem fruwającym ptakiem. Dziennikarz. Ekstrawertyk etyczny (śmiech). Tylko na własnym przykładzie. Widzą mój stan. Widzą, jak komunikuję się z ich dziećmi. Mam to uczucie. Że wyciągam tych ludzi. Bez budowania i długich rozmów. Brak wgłębień. Szczerze mówiąc, jeśli zaczniesz zagłębiać się w siebie, wielu ludzi, nawet wielbicieli... Dojdziesz do dziczy... Będziesz o czymś fantazjować... W rezultacie bardzo się zagubisz!... Chcę iść na wieś, krowa, rozumiesz!? Chcę nakarmić mężczyzn!.. Proste życie, wzniosłe myślenie... D. - Jakie skrajne formy samotności znasz? - Nigdy nie miałem myśli samobójczych. Ale zawsze tam było. Nie było we mnie nic, co mówiłoby: „Nie jesteś sam!” To było ciągłe - ta bliskość... A kiedy płaczesz w nocy w poduszkę (śmiech)... No cóż, teraz pojawiają się stany, kiedy, no cóż, nie zrozumieli mnie!, ale mimo to nie jestem już sam , Nigdzie nie idę zniknął... Wszystko bierze się z egoizmu. (Opowiada historię, że kiedyś nakarmiła kogoś „źle”, powiedziano jej. To stało się obraźliwe: „Och, oni mnie nie rozumieją!” (Opowiada to radośnie. Ale jedność zawsze powraca.) Wszystko jest w porządku. Kryszna! W prezentowanej historii zaskakujący jest dla mnie brak komplementarności pomiędzy dramatycznymi przyczynami pojawienia się doświadczenia samotności a formą opisową – zewnętrzną lekkością i odkupicielską postawą: „Ona (samotność) może jeszcze uderzyć głową w ściana. Można go ułożyć w kulę na podłodze. Jakieś stany histeryczne... Przygnębiająco proste!”, „...kiedyMama i tata się kłócili. Czujesz się bezradny. Kłócą się tam, walczą, przeklinają. Do tego stopnia, że ​​drzwi wyważają siekierą. Oni walczą. Kopią się, ale nic nie można zrobić…” i „Radość! (skromnie) Wszystkie te stany się skończyły, zniknęły. Radość pojawiła się wewnątrz!.. Po inicjacji zrozumiałem, jaki jest stan Vaisnavy. Vaisnava jest zrównoważony na zewnątrz, może cierpieć, ale w środku ma radość…” Podstawą modelu opisowego są archetypy mitologii wedyjskiej i hinduskiej. Chociaż dla samej Swietłany nie jest to już „mitologia”, ale życie codzienne determinuje jej zachowanie. Dla Swietłany Śiwa jest integralną częścią życia, archetypowym obrazem, który ma bardzo określone doświadczenie zmysłowe. To daje Swietłanie uzdrawiającą moc w jej relacji z doświadczaną samotnością i wyraźny, permisywny proces otwierania refleksyjnego kręgu samoizolacji. Liczne badania zjawiska samotności wyraźnie pokazują, że pomimo „archaiczności i naiwności” (7) poglądów naszych poprzedników (związanych raczej z ogólnym rozwojem nauki, a nie z ich niewiedzą), „można dostrzec stabilną strukturę czystego doświadczenia samotności, które, jak się wydaje, nie uległo zmianie przez tysiąclecia rozwoju świadomości europejskiej” (7). Jest mało prawdopodobne, aby doświadczenia współczesnego człowieka bardzo różniły się od doświadczeń obywatela Aten w czasach wielkiej Hellady, z tym wyjątkiem, że nie jadł on sałatki Olivier w sylwestra i nie recenzował „Ironii losu” w telewizji. Podam szereg ogólnie przyjętych oznak samotności. Cechuje ją alienacja (9) (zarówno społeczna, jak i intymnie psychologiczna), czyli izolacja doświadczeń w sobie, która pojawia się nawet „w tłumie”. Powiedziałbym, że właśnie w tłumie staje się to silniejsze, bardziej określone i oczywiste. A jednocześnie nie ma w ogóle znaczenia, czy jesteś szewcem, czy profesorem – umiejętność wyjaśniania nie prowadzi do umiejętności zrozumienia i przetrwania. Podczas doświadczenia samotności doświadczamy ostrych reakcji emocjonalnych: „ W niektórych przypadkach następuje szok psychiczny, charakterystyczny dla lęku, depresji i któremu towarzyszą wyraźne reakcje wegetatywne”. (10). A wraz ze wzrostem czasu trwania trudnych warunków samotności, na etapie głębokich zmian psychicznych pojawiają się przewartościowane pomysły, pomysły na związek, doświadczenia depersonalizacji (rozdwojenie jaźni) i reaktywne halucynacje. Oczywistym subiektywnym znakiem można przypisać doświadczeniu „. inność” odzwierciedlona w micie o Prometeuszu. „Tragedia Prometeusza polega (...) na tym, że jest on świadomy swojej «inności», a to świadczy o jego samotności. Pragnie być przyjacielem ludzi i ofiarowuje im tajemnicę ognia, a właściwie moc wiedzy i poznania, ale wśród śmiertelników nie znajduje wdzięczności, zrozumienia, a zwłaszcza sympatii” (7). ludzkie pragnienie, aby „byliśmy rozumiani jako tacy, jacy jesteśmy”, bardzo często spotyka się z „pustą ścianą”, uwłaczającymi szyderstwami, a nawet skandalicznymi działaniami przeciwko codziennej naiwności i ignorancji. To wszystko prowadzi do poważnych urazów psychicznych, szczególnie destrukcyjnych w dzieciństwie. Gorzkie doświadczenie takich przeciwności życiowych odbija się w spojrzeniu „odrzucenia i opuszczenia”. W wyniku takich dramatów człowiek może otrzymać nie tylko wewnętrzne rany, ale także wypaść z pełnoprawnych relacji społecznych. Bowiem „wszystko w człowieku” – zdaniem Arystotelesa – „jest projekcją tego, co ogólne, tj. „stany”. W stanie „zawiedzionych oczekiwań” bardzo często popadamy w izolację psychologiczną, aż do anomii (10). Oraz „żyć na swoim”, czyli tzw. trwać przy swoim indywidualizmie, według św. Augustyna, jest największym grzechem. „Królestwo Boże, czyli prawda, jest w nas!” „Skupienie się na świetle wewnętrznej prawdy nie jest samotnością, jest to wewnętrzne skupienie i, jeśli kto woli, samotność, której celem jest zrozumienie Boga i powrót do ludzi”. (jedenaście). Innymi słowy, dla Augustyna można zbliżyć się do ludzi i poznać ich tylko poprzez „niebiańskie miasto”, a całe ziemskie życie jest doliną cierpienia i samotności -reprezentuje jedynie próg „miasta niebieskiego”. W tym schemacie ontologicznym Bóg jest interpretowany jako najwyższa substancja tworząca znaczenia, poza którą życie ziemskie nie miało żadnego sensu. Początki pojęcia anomii sięgają archetypowych struktur świadomości europejskiej i można je prześledzić w długiej retrospektywie. dystans do naszej nowoczesności. Już w starożytnej Grecji rozpowszechnił się termin anomos, który oznaczał takie pojęcia jak „bezprawny”, „nienormalny”, „niekontrolowany”. Dla Eurypidesa anomia symbolizowała okrucieństwo istnienia. Platon postrzegał anomię jako przejaw anarchii i nadmiaru. W Starym Testamencie anomia była kojarzona z grzechem i zepsuciem, w Nowym Testamencie z bezprawiem. „A ponieważ wzmoże się nieprawość, miłość wielu oziębnie”. (Mateusza 24:12): „Kto popełnia grzech, popełnia także niegodziwość; a grzech jest bezprawiem.” (Jana 3:4). Anomia charakteryzuje się wywróceniem całego świata wartości jednostki lub grupy społecznej, tj. totalny kryzys istnienia (10). Pamiętajcie, ile znamy poetyckich opisów „naszej” samotności: „Jestem trzciną wygiętą przez wiatr w zakolu Rzeki Wiecznej” (nieznany poeta japoński), czy „Jestem trzciną”. kamień wrzucony do morza” Dostojewskiego „Widząc siebie w przyrodzie, umieszczonego pomiędzy dwiema otchłaniami, nieskończonością i znikomością, on (człowiek) wzdrygnie się na widok tych cudów... A czym w końcu jest człowiek w przyrodzie? Nic w porównaniu z nieskończonością, wszystko w porównaniu z nicością, środek pomiędzy niczym a wszystkim. Przed nim, jako nieskończenie daleki od zrozumienia skrajności, koniec rzeczy i ich początek są niewątpliwie ukryte w nieprzeniknionej tajemnicy; jest równie niezdolny do zobaczenia zarówno znikomości, z której się wydobył, jak i nieskończoności, która go pochłonie” (Blaise Pascal). Kiedy pogrążam się w stanie samotności, z nieuchronnością bogini Ananke (12), zaciemnionej. dzięki jej siłom zaczynam tworzyć obraz świata, swój mit. I odzwierciedla moje doświadczenia bezużyteczności, poddania się losowi, poczucia straty i załamania dobrostanu. Tworzę swój własny mit i robię wszystko, co możliwe, aby go zniszczyć, aby powrócić do pewnej integralności, w której „bóstwo i natchnienie, i życie, i łzy, i miłość” znów zmartwychwstaną dla mnie. W praktyce terapeutycznej ten pozorny paradoks nie jest rzadkością – utworzenie struktury wzorca chorobowego, jego utrwalenie poprzez swoje działania i jednoczesną chęć jego zniszczenia i pozbycia się. Natura takiego procesu prowadzi do pustki psychofizycznej. Wiele teorii na temat przyczyn zjawiska samotności cierpi, moim zdaniem, na skutek orientacji korporacyjnej. Podejście psychoanalityczne (Zilburg, Sullivan, Fromm-Reichman) tworzy zestawienie psychoanalityczne, podejście skoncentrowane na osobie C. Rogersa daje opis antropomorficzny, podejście społeczno-psychologiczne (Bowman, Riesman, Slater) pozostaje pod wpływem koncepcji socjologicznych. I nie trzeba być jasnowidzem, żeby nie domyślić się, jaki obraz przyczyn samotności daje podejście poznawcze L. E. Peplo czy psychologia egzystencjalna I. Yaloma, K. Moustakasa. Opisów mitopoetyckich można by dodać jeszcze kilkanaście, ale to nie uchroni nikogo przed samotnością. Jasne, że nie jestem zwolennikiem powrotu do pierwotnej niewiedzy, często mylonej z obskurantyzmem, ale prawdziwe doświadczenie zawsze pozostaje dla konkretnej osoby „jego własnym doświadczeniem” – tym jedynym. Ktoś zaciemniony samotnością raczej nie będzie zainteresowany „dlaczego”, zdecydowanie potrzebuje „jak”. Jednakże jako badacz, który również nie raz doświadczył spotkań i spotkań z samotnością, jestem zainteresowany najmniejszą możliwością wyjaśnienia. obraz głównego mitu, ale nie ze względu na sam mit, ale na archetypową podstawę, która otwiera błędne koło samotności i leczy ją w jej istocie. Literatura i wykaz zalecanych lektur do rozdziału trzeciego: (1) Jung i Vico uznają autochtoniczne pochodzenie mitów, powstających niezależnie (bez rozpowszechniania z jednego źródła) „wśród nieznanych sobie ludów” (Vico, 1994, s. 76). (2) K.-G. Jungauznawany za warunek reaktualizacji grupy archetypów poszukiwanych w danej epoce. (Jung K.G. Psychologia i twórczość poetycka. Samoświadomość kultury europejskiej XX wieku. - Moskwa: Wydawnictwo Literatury Politycznej, 1991. - s. 103-130.)(3) Safronova L. „Problem autora i bohater a gatunek baśni literackich” na podstawie baśni L. Pietruszewskiej „Pewnego razu był budzik”: „Warunkowo-symboliczny charakter powiązań bajki z rzeczywistością jest przyczyną że gatunek ten w nowoczesnych warunkach jest w stanie się przekształcać bez upadku.”(4) V. Lebedko, E. Naydenov . „Teatr Magiczny. Metodologia kształtowania duszy.” BahraKh-M 2008 s. 107. (5) V. Lebedko, E. Naydenov. „Teatr Magiczny. Metodologia formowania duszy” BahraKh-M 2008 s. 33, 37: „Zasada ta jest faktycznie stosowana w Teatrze Magii (MT). Założyciel MT, Władysław Łebedko, nazwał je „Lustrem”. Ale tylko odpowiednio przeszkolony specjalista może zarządzać tym żywym procesem aktywnej transmisji. Przekazywanie wrażeń na temat naszych doświadczeń jest dostępne dla wielu z nas ze względu na jego naturalność.”(6) Freud rozpoznał archaiczno-morfologiczną naturę nieświadomości, dopuścił istnienie archetypów i nazwał je „schematami” filogenetycznymi lub „prototypami” filogenetycznymi (por. w szczególności: Freud, 1996, s. 241, 249-250, 268-269, 514). Mówiąc o „schematach filogenetycznych”, Freud ma na myśli Kanta z jego „kategoriami filozoficznymi”, gdyż te ostatnie „zajmują się rozkładem wrażeń otrzymanych z rzeczywistego doświadczenia”. Wszechświat samotności: eseje socjologiczne i psychologiczne. NIE. Pokrovsky, G.V. Iwanczenko. - M.: University Book, Logos, 2008, s. 63-75, 189-192 (8) Z komentarzy Zełenskiego do książki J. Hillmana „Suicide and the Soul”. (9) – pisze amerykański socjolog i kulturoznawca Ben Miyuskovich : „Istnieje silna tendencja do postrzegania samotności jako zjawiska współczesnego, a nawet zjawiska współczesnego. Jednocześnie często jest ona na przykład charakteryzowana jako szczególny rodzaj „alienacji” powodowanej przez nasze organizacje technologiczne, biurokratyczne i gospodarcze w ramach struktury społecznej. Jestem głęboko przekonany, że ten punkt widzenia jest błędny. Wręcz przeciwnie, uważam, że można przyjąć za oczywistość, że człowiek zawsze i wszędzie cierpiał z powodu poczucia dotkliwej samotności i że całe jego życie jest pochłonięte walką o pozbycie się tej perspektywy” (241, s. 9). . (10) Golovin S. Słownik praktycznego psychologa. Z definicji zjawiska samotności: Anomia (od greckiej anomii) to stan charakteryzujący się brakiem celu, tożsamości własnej lub wartości etycznych u jednostki lub społeczeństwa jako całości, jest to dezorganizacja, brak zakorzenienie. Anomia obejmuje także dezorientację norm duchowych i moralnych oraz odpowiadających im wartości danego systemu społecznego (zarówno na poziomie makro, jak i mikro, w tym na poziomie indywidualnym i osobistym). Zmiany normatywne i wartościujące, które nabierają radykalnego charakteru i rozwijają się w dość ograniczonych okresach czasu, prowadzą do zmiany całej sieci orientacji duchowych i moralnych jednostki, całych grup społecznych lub całego społeczeństwa. (Pokrovsky N.E. The Universe of Loneliness: Sociological and Psychological Essays. N.E. Pokrovsky, G.V. Ivanchenko. - M.: University Book, Logos, 2008). W Critical Dictionary of Sociology z 1989 r. podkreśla się, że anomia oznacza „upadek norm” i tym samym reprezentuje. „normalność”. (11) „Spowiedź”. Święty Augustyn. Augustyn jako jego cechę definiującą podkreśla dialogiczny charakter życia ludzkiego z Bogiem (12) Encyklopedia mitologii starożytnej. Ananke, Ananka (Ananch), „nieunikniona” - bogini, której są posłuszni inni bogowie, uosabiająca konieczność, nieuchronność; matka moir, arbitrów losu. Między kolanami Ananke obraca się wrzeciono, którego osią jest oś świata, a Moirai od czasu do czasu pomagają w obrocie Wikipedii. Idea Ananki jest jasna».