- A gdzie znajdę kogoś normalnego?- Nigdzie, odpowiedział Kot, - normalnych ludzi nie ma. W końcu każdy jest inny i niepodobny. I to jest moim zdaniem normalne i nienormalne Lewisa Carolla. Gdzie jest granica między tymi pojęciami? - - - - - -Jedno dziecko w wieku 1,5 roku ma pewne słownictwo, a drugie mówi minimum... Ale jednocześnie zupełnie spokojnie zakłada rajstopy. Jeden pierwszoklasista bez problemu radzi sobie ze sznurowadłami, a drugi nosi buty na rzepy i nie wie, jak zawiązać te osławione sznurki... Ale wie. doskonale dobrze, czym lampart różni się od geparda. Jeden nastolatek nie wychodzi na dwór i nie spędza czasu na czytaniu książek, a drugiego nie można odwieźć do domu ani usiąść do odrabiania lekcji... Ale on to robi na poziomym drążku! Jeden dorosły jest bardzo! emocjonalny i wybucha z byle powodu, podczas gdy drugi jest zwykle spokojny... Ale jeśli ma cię zdenerwować - „potrzymaj mnie siedem”. - - - - - -Nie poruszam teraz kwestii norm medycznych, to to wyjątkowa piosenka, którą należy śpiewać wyłącznie pod okiem doświadczonego lekarza. Wykraczanie poza normę kliniczną wymaga oczywiście szczególnej uwagi. Mówię o normie społecznej i psychologicznej. Szczęśliwe są te dzieci (wśród tych wymienionych powyżej i ogromnej masy innych dzieci), których rodzice, ustalając normę dla swojego dziecka dziecka, są dostosowane do jego indywidualnych cech i warunków rozwojowych, a nie do „tego chłopca”, który go w jakiś sposób przewyższył. Porównanie z innymi złamało psychikę niejednego dziecka. Niestety... Każdy jest wyjątkowy na swój sposób. Każdy jest cenny na swój sposób. Każdy jest indywidualny, ma swoje własne cechy i jest interesujący jako osoba. Ktoś, kto nie odnosi sukcesów w jednym rodzaju działalności, z pewnością może odnieść sukces w innym. Najważniejsze, żeby ją znaleźć. Jak to zrobić? Czasami może to być trudne. Ale jeden „przepis” zawsze działa bez zarzutu. To proste – dostrzegaj pozytywy i staraj się rozwijać, wykorzystuj na dobre właśnie te udane chwile. I porównuj tylko siebie (dziecko) tylko ze sobą (dzieckiem), ale trochę wcześniej. Świętujemy postęp. Te. stosować metodę „zielonego długopisu” opracowaną przez T. Ivanko, która podczas nauki z córką zakreślała w zeszycie najlepsze znaki, mówiąc: „Idealnie!”, zamiast podkreślać popełnione błędy czerwonym długopisem. Zauważyła, że ​​bardzo to pobudziło dziewczynę do powtórzenia pozytywnego doświadczenia. Ponadto należy zauważyć, że dość trudno jest uczyć czegoś, do czego nie ma się zdolności ani chęci. Wiąże się to bezpośrednio z niezależnością i wolnością. Jest to bardzo podobne do tresury zwierząt. Czy wiesz, dlaczego koty są trudne w szkoleniu? Ponieważ nie mają silnego instynktu uległości i nawet w sprzyjającym nastroju wykonują zapamiętane polecenia. Ale czy koty są normalne? Myślę, że tak ☺️Innymi słowy wydaje się, że normalność i nienormalność to konwencje, które w znaczący sposób nas ograniczają przy wyborze tematu interakcji, formatu i linii zachowania z nim. Norma jest pojęciem bardzo niejednoznacznym; zależy od otaczającego społeczeństwa, zawodu, rodzaju działalności, roli społecznej. Jeśli dla młodej mamy pójście na odpoczynek w ciągu dnia za każdym razem, gdy dziecko zasypia, jest normą (a nawet koniecznością), to wyobraźcie sobie profesora uniwersyteckiego, który zasypia na wykładzie, bo też jest zmęczony... W w tym względzie, mówiąc o normie w interakcji, posługiwałbym się raczej pojęciem akceptacji. Zamiast pytać: „Czy on w ogóle jest normalny?”, pytałam: „Czy akceptuję tę osobę w ten sposób?” A potem wszystko zależy od stopnia zainteresowania komunikacją z nim. Zatem każdy z nas jest normalny. Na swój sposób...😉Co o tym sądzisz? Twój opiekuńczy psycholog - Elena Dimitrova https://taplink.cc/elenadimitrova Dla akceptacji i zrozumienia siebie zapraszam na konsultację on-line lub osobiście w kameralnej atmosferze biuro w centralnej dzielnicy Soczi!