Umiejętność nieszablonowego działania to szczyt mistrza komunikacji, wywierania wpływu... a wszystko, co kłóci się ze społecznie przyjętymi normami, stereotypami, oczekiwaniami jest nieszablonowe... i przez to dezorientuje, rozbraja, przyciąga uwagę, psuje utartą grę. .., dając tym samym możliwość pewniejszego przewodzenia, wpływania, przekonywania, zarządzania... Z pewnością każdemu w życiu przydarzyła się niejedna sytuacja, gdy doświadczył lekkiego zamętu, zamętu, niepewności..., był czymś zniechęcony, zszokowany - nie wiedziałeś co powiedzieć, jak odpowiedzieć, co w zasadzie zrobić, jak się zachować... Na przykład przychodzisz na negocjacje... i zamiast wyciągniętej ręki prostują Ci krawat, jesteś gotowy słuchać , a Twój partner chwyta za telefon komórkowy i zaczyna z kimś szczerze rozmawiać... masz poważne zamiary, a przed Tobą stoi „referent” w krótkiej spódniczce - i od czasu do czasu ze skrzyżowanymi nogami... - - Lekkie zamieszanie, pot na czole...?, nie wiesz jak się zachować...? - i już coś Ci mówią, pytają i powtarzają... Są więc zachowania, które są standardowe, oczekiwane, zrozumiałe i są zachowania niestandardowe, nieoczekiwane i niezrozumiałe..., które dezorientują, dezorientują, upośledzają zdolność przemyśleć i zrozumieć, co się dzieje... Co to może być? - coś niespodziewanego, sprzecznego z planowanymi lub zwykłymi oczekiwaniami... - albo coś niezrozumiałego i po prostu nie mieszczącego się w głowie... - też jest pomysł zdezorientowani przez aroganckiego, niesprawiedliwego... - obrażającego, przerażającego, zastraszającego... - a także gdy nagle atakują naszą duszę, wcinają się w samą istotę (zaburzonego) Ja... Podstawy psychologiczne... Człowiek nie może zawsze myśl... o tym, co jest lepsze, jak powinno być.. (głowa się męczy), więc wiele dzieje się na rozwiniętym, sprawdzonym w życiu „automatie”... - wykonuje zwykłe, codzienne, standardowe rytuały, posługuje się sprawdzonymi umiejętnościami - chodzi, biega, je, pije, prowadzi samochód, wykonuje rutynowe prace... myśli rozwiniętymi stereotypami, reaguje rozwiniętymi odruchami, czuje nawykowymi uczuciami i żyje na wiele sposobów według pewnych, opracowanych, wygodnych scenariuszy. .. To jest. duża część naszej psychiki pracuje ze standardowymi programami, schematami blokowymi – „jeśli tak jest… to będzie tak…” (każdy bodziec otrzymuje natychmiastową reakcję – myśl, obraz, emocja, pomysł, ustalona reguła, wiara...) Wszystko to pomaga uwolnić naszą świadomość do ważniejszych spraw, kiedy trzeba pomyśleć, podjąć decyzję, zastanowić się, wymyślić... Co więcej, przygotowując się do pewnych poważnych wydarzeń, człowiek również rozwija pewne postawy, oczekiwania... i niewiele przygotowuje się na coś niezwykłego, nieoczekiwanego, niezwykłego, zwłaszcza jeśli chodzi o standardową, znaną sytuację... Dlatego, gdy spotyka się coś nieoczekiwanego i niezrozumiałego, człowiek chwilowo wytrąca się ze swojej zwykłej rutyny, zatrzymuje się zrozumieć, co się dzieje: gubi się, przestrasza, stoi w odrętwieniu, jest zaskoczony, zdumiony.. Okazuje się, że następuje coś w rodzaju „zamrożenia”, „zerwania schematu” (termin NLP) - to zwykłe zostaje w tej sytuacji naruszony wzorzec, program, scenariusz zachowania... Skutek jest taki, że dana osoba przez jakiś czas jest zniechęcona, zdezorientowana, zakłopotana - nie wie, co robić, jak się zachować... Następnie potrzeba trochę czasu opamiętać się, opamiętać się, włączyć świadomość i zacząć myśleć, i to myśleć w nowy sposób, w oparciu o wymagania, warunki obecnej sytuacji... - to jest dokładnie to, pod wieloma względami , i kalkulowane są niestandardowe, mylące ruchy... Jak więc zmylić osobę, przejąć kontrolę nad sytuacją i zachęcić go, aby zrobił, co chcesz lub potrzebujesz? - co i jak można zrobić niestandardowego, niezwykłego, niezwykłego? Spójrzmy na kilka przykładów NIESTANDARDOWEGO WPŁYWU Bezczelny wskakuje w kolejkę. Do niego: „Dokąd idziesz?” – „Przepraszam, właśnie przyjechałem…” lub – „Ominę kolejkę, bo bardzo się spieszę…” Ludzie są zszokowani, a ten jest już kupuję... Kiedyś siedziałem w nocy, na ulicy, w nieznanym mi miejscu, na ławce (czekałem na kogoś)...standardowa sytuacja, podejście chuliganów - „Daj mizapal papierosa…”, zdając sobie sprawę, że jakakolwiek odpowiedź nie skończy się dobrze, powiedziałem z autorytatywną intonacją: „Słuchajcie, chłopaki, policjanci mnie obserwują, to był dzień… Spójrz, widzisz samochód? - jest ich dwóch... Powinieneś się stąd szybciej wydostać, bo inaczej nieumyślnie wpakujesz się w kłopoty... potrzebujesz tego? (chłopaki wyszli, ale nie zapomnieli zaoferować pomocy). Jeśli pokrótce przeanalizujemy klasyczną sytuację chuligana „Daj mi zapalić…” (jako preludium do rozpoczęcia przygód z gatunku „go-stop”), to tutaj chuligani na ogół są gotowi na dwie reakcje, takie jak: „Zakaz palenia…” i „„Tutaj, proszę, poczęstuj się…” – wszystko inne wyrwie się z utartego rutyny, a zatem będzie nieco nieoczekiwane, co oznacza, że ​​​​przez jakiś czas tak będzie szok, zamieszanie, zdziwienie.. Oto inne niestandardowe odpowiedzi na uwagę „Pozwól mi zapalić…”: - „Czy trudno jest mnie od razu uderzyć w twarz?” - Dobrze, że przyszedłeś , potrzebuję Cię właśnie teraz... - „Zakaz palenia. Mogę cię uderzyć w twarz. Chcesz?” - „Dam ci zaraz..., chodź tu...!” - „Daj mi zapalić! „Zapal dym, kochanie, zapal dym... Jutro rano o świcie znowu pójdziesz przez tajgę w poszukiwaniu rudy złota…” (z piosenki o geologach) „Chodź, zapalę pali!” - powiedział mi facet, był o głowę wyższy ode mnie. Odpowiedziałem: „Idę tam, na stację”, udając, że go nie słyszałem. Po czym powtórzył, chwytając mnie za ramię. ścisnął mnie za ramię, aż zachrzęściło, a ja, jakbym nie usłyszała, wymamrotałam: „Nic”. Ale dusza jest jakoś smutna. „Papieros! Kretyn!” - spojrzał mi w oczy i zobaczyłem: facet nie żartował, ale odpowiedział: „Jeśli wierzyć zegarowi, mój ma dwadzieścia trzy i pół”.… Leżałem na ziemi ... Z cudzego okna nostalgicznie zabrzmiała piosenka: „Przyjacielu, rzuć palenie! A w odpowiedzi cisza: „...Nie wróciłem ze stacji do domu”. (trochę smutne, ale bliskie rzeczywistości, koniec Igora Wysockiego) Człowiek ma również tendencję do „zamrażania”, odłączania się od rzeczywistości, jeśli w jego sferze poznawczej - sferze jego myśli, przekonań, idei pojawia się coś sprzecznego. (Leon Festinger w książce W 1957 nazwał tego rodzaju sprzeczność „dysonansem poznawczym”). Na przykład znasz osobę jako próżniaka, pijaka, pasożyta... I nagle staje przed tobą (i twoją studnią). -zasłużona Łada) w nowym, świeżym, drogim samochodzie zagranicznym...w sumie przystojny... (myślę, że nie trzeba opisywać wrażeń i odwrotnie...) Poniżej parę dobrych przykłady z książki A. Kotlyachkowa, S. Gorina „Broń to słowo. Obrona i atak za pomocą…” „Mój kolega opowiedział mi tę historię. Był na codziennej służbie operacyjnej, był na służbie w mundurze wieczorem przyjechał po niego samochód i pojechał na wydział. Potem przez radio powiedzieli: jedź pod wskazany adres, jest afera rodzinna i dyżuruje policjant rejonowy. Dobra, jedziemy jego historia w oryginale: „Zostawiłem kierowcę w samochodzie i pojechałem sam. Schodzę na piętro, drzwi są otwarte. Wchodzić. Słyszę, jak ktoś płacze w kuchni. Patrzę tam. Przy stole siedzi kobieta, twarz ma czarną od siniaków, płacze. Zanim zdążyłem cokolwiek powiedzieć, nagle dostrzegam peryferyjnie – w lustrze, które wisi za mną w korytarzu, patrzą w moje plecy dwa pistolety, to znaczy dwulufowy. Cóż, myślę, że to wszystko – wszystko mi się skończyło. Co robić? Odwróć się, a będzie strzelać. Jeśli pospieszysz do przodu, i tak cię dopadnie. I nagle... Cóż, najwyraźniej na świecie jest Bóg. Co mnie napadło? Krzyknąłem na kobietę: „Co ty…! Jak długo twoje mózgi będą pływać i dzwonić na policję! Masz wspaniałego mężczyznę, a ty… poniżasz go!” I tak dalej, wrzeszcząc na nią, przeklinając ją. Kobieta sprawia wrażenie, jakby oszalała i nic nie rozumie. I przeklinam, cofam się, cofam, patrzę peryferyjnie: dwulufowa broń jest coraz niżej. Gdy tylko zobaczyłem, że całkowicie się zatonąłem, odwróciłem się gwałtownie, chwyciłem pistolet i kolbą uderzyłem towarzysza w głowę. Wtedy wszedł kierowca i powiedział, że wyczuł, że coś jest nie tak. Razem go związaliśmy. Nawiasem mówiąc, po tym incydencie ludzie w naszym mieście zaczęli chodzić na rodzinne skandale tylko grupami, w kamizelkach kuloodpornych i z bronią. Krótka analiza tego przykładu: typowe przerwanie wzorca. Po pierwsze,!