Od autora: Czytam książkę Irvina Yaloma „Lekarstwo na miłość”. W swojej książce pisze o sensie życia, o paradoksie egzystencjalnym, który polega na tym, że człowiek wiecznie szuka sensu i pewności w świecie, w którym nie ma ani jednego, ani drugiego. „Poszukiwanie sensu życia i poszukiwanie szczęścia jest możliwe tylko w sposób pośredni. Znaczenie jest jedynie wynikiem znaczącej aktywności. Im wytrwale szukamy sensu życia, tym mniejsze jest prawdopodobieństwo, że go znajdziemy.” Wczoraj pływając w basenie, popłynąłem w jedną stronę, popłynąłem w bok, na końcu basenu skręciłem. dookoła i pływałem z powrotem, pływałem i pływałem. Pływając odłączam się od rzeczywistości zewnętrznej i całkowicie zanurzam się w swoim wewnętrznym świecie. I w pewnym momencie pojawia się myśl: „po co to pływanie”? Tak po prostu, w tę i z powrotem, nie ma to sensu. I wtedy przychodzi mi do głowy wgląd, wszystko jest jak w moim życiu, wszystko jest takie samo, nie ma już żadnego znaczenia. I rozumiem, że pływam tylko po to, żeby pływać, i tak po prostu pływam, pływam i pływam. Dla przyjemności, jaką czerpię z tego procesu, i w życiu tak samo wstawałem rano, biegałem wzdłuż nasypu, wdychałem świeżość, podziwiałem piękno wczesnego poranka, cieszyłem się ciszą i spokojem. miasta, które dopiero się budzi. Potem śniadanie, kawa. Trzeba mieć czas na czytanie, pracę, załatwianie spraw, wyjście do sklepu, ugotowanie sobie obiadu, pogawędkę z miłymi ludźmi, spacer. Kiedyś mój znajomy bezskutecznie zażartował, mówiąc: „No tak, idź na nasyp , jeździsz tam codziennie, spójrz, może trawa urosła tam o dwa centymetry. Nie spieszę się, bo nie muszę się już gdzieś spieszyć, nie spieszę się. Nie robię niczego specjalnego, żeby kogokolwiek zadowolić, nie staram się robić na sobie specjalnego wrażenia. Nie szukam partnera ani przyjaciela. Moje życie jest jak żaglówka, która spokojnie płynie po oceanie. Pływam w życiu jak w basenie, to tylko proces. Wszystko to przynosi mi spokój wewnętrzny i spokój ducha. Żyję tylko dlatego, że żyję. Nie mam żadnych niepokojów, lęków, ataków paniki, nie doświadczam stanu bezsensu, zagłady i beznadziejności. Proste życie, życie jest jak pływanie w basenie i nie ma żadnego sensu. Robię to codziennie, to samo czytam książkę Irvina Yaloma „Lekarstwo na miłość”. W swojej książce pisze o sensie życia, o paradoksie egzystencjalnym, który polega na tym, że człowiek wiecznie szuka sensu i pewności w świecie, w którym nie ma ani jednego, ani drugiego. „Poszukiwanie sensu życia i poszukiwanie szczęścia jest możliwe tylko w sposób pośredni. Znaczenie jest jedynie wynikiem znaczącej aktywności. Im wytrwale szukamy sensu życia, tym mniejsze jest prawdopodobieństwo, że go znajdziemy.” W swoim krótkim lub już długim życiu miałem wiele różnych sensów, na każdym etapie wieku miałem swoje. Ale mój syn zawsze był głównym celem mojego życia. To chyba dotyczy każdej mamy. Wczoraj na grupie współuzależnionych podzieliłam się swoim odkryciem podczas pływania. Wieczorem dużo myślałam o tym, co sobie uświadomiłam, przypomniałam sobie swoje życie, wszystko, co kiedyś miało dla mnie sens. Kiedy znaczenie jest na zewnątrz ciebie, to w pewnym momencie znika, znika, rozpuszcza się, odchodzi. Kiedy nagle z mojego życia zniknął wszelki sens, życie się zatrzymało. Nie rozumiałam, co mam teraz zrobić, jak żyć, co robić. Miałem wrażenie, że stoję na spalonym polu, które nie ma już początku ani końca. Nie rozumiałem, jak ożywić życie w tej dziedzinie. To była globalna katastrofa. Czasami chciałam odejść z tego świata, nie miałam siły ani zrozumienia, co dalej robić i jak dalej żyć. Wcześniej żyłam tylko po to, by życie innych ludzi (rodziców, syna, partnera) było wygodne i dostatnie. Żeby o niczym nie myślały, niczego nie potrzebowały, miały wszystko, czego potrzebują, a nawet więcej. Pracowałam, zarabiałam pieniądze, remontowałam dom, wykonywałam prace domowe, chodziłam na zakupy spożywcze i wiele więcej. Pamiętam, że jakieś siedem, osiem lat temu, pewnej niedzieli, stojąc przy kasie w supermarkecie, poczułem się tak źleże to nie jest życie, ale jakiś ciągły wir problemów. To samo, wszystkie tygodnie są do siebie podobne. Praca była ciągłym stresem. Żyłam w strasznym stresie i bałam się, że zostanę zwolniona. Mam już dość cotygodniowych wózków na zakupy spożywcze. I poświęć się obowiązkom domowym i problemom przez cały weekend. Pięć dni w tygodniu pracowałam w pracy, dwa w domu. W tamtym momencie w supermarkecie poczułam się beznadziejnie. Ciężar odpowiedzialności, który na siebie wzięła, był już całkowicie nie do zniesienia, ale nie mogła go zrzucić. Nawet nie mogłam sobie wyobrazić, jak mogłoby być inaczej. Czekałam na moment, w którym coś się zmieni i poczuję się lepiej. Ale nic się nie zmieniło. Ale zasób nie jest gumowy i ma tendencję do wyczerpywania się. Pieniędzy ciągle brakowało, trzeba było więcej zarabiać, a to oznaczało więcej pracy. Ciągle odkrywano nowe pożyczki, które trzeba było spłacić, kary, gubiono rzeczy podczas pijackich posiedzeń, trzeba było kupić klucze i tak dalej. Ciągle zdarzają się też wypadki, albo zalega śnieg, albo trzeba będzie wypompowywać wodę z piwnicy, albo co tydzień trzeba kosić trawę. Rodzice - albo leczenie, albo szpitale. W tym wirze powietrznym nie rozumiałem, gdzie jest „ja”. Czy w ogóle istnieje „ja”? Byłam bezpieczeństwem i stabilizacją dla innych ludzi. A jednocześnie mówiłam sobie, że to one są sensem mojego życia. Jeśli nagle oni znikną, to ja też zniknę, pomyślałem. Nawet nie rozumiałam, że to nie w porządku, że nie powinno tak być. Żyłem dla innych. A pięć lat temu wszystko zaczęło się zmieniać. „Nieszczęście nigdy nie przychodzi samo”. Teraz wiem to na pewno. Życie się rozpadło, a ja stanąłem pośrodku „spalonego pola”, rozbitego fizycznie i psychicznie na drobne części, z ogromną dziurą w środku. Leżałam na łóżku i myślałam, że nie ma sensu dalej żyć. Nie rozumiałam, dlaczego potrzebne było teraz takie życie, życie, w którym nie było nikogo innego. Byłem zombie, leżącym w łóżku lub błąkającym się od kąta do kąta. Nie możesz sprawić, że dzieci, rodzice, pieniądze, praca lub partner będą miały sens w twoim życiu. Wszystko to może odejść, zniknąć, zniknąć. Co wtedy pozostanie w życiu? Potem to się kończy. Jak się całkiem niedawno okazało, mam ogromną chęć do życia. To uruchomiło wszystkie procesy. Może dzięki niemu się nie załamałam, nie zapiłam na śmierć, nie popełniłam samobójstwa. Po cichu zamknęłam się w sobie i zaczęłam się kawałek po kawałku składać w całość. Ograniczyłam komunikację, ponieważ postawiłam sobie za cel dowiedzieć się i zrozumieć, co jest ze mną nie tak, że moje życie wygląda jak katastrofa. I wznowię komunikację, kiedy zrozumiem siebie. Krok po kroku dokonywałem odkrycia za odkryciem. Zdałem sobie sprawę, że nie możesz sprawić, aby twoi rodzice i dzieci mieli sens w swoim życiu. Nie można uczynić sensu życia poszukiwaniem partnera, samym partnerem, czy relacją z nim. Nie możesz uczynić bycia idealnym celem życia, ponieważ do ideału zawsze będzie czegoś brakować. Nie możesz nadać swojemu życiu sensu tak, żeby wszyscy cię kochali. Nie da się być dobrym dla wszystkich. Nadal zmieniłem swoje życie. To była trudna droga transformacji i zmian. Zmiany dotknęły nie tylko mnie, moja wewnętrzna struktura i przekonania, moje życie, zainteresowania i ludzie, z którymi się komunikuję, całkowicie się zmieniły. W 2014 roku otworzyłem grupę współzależnych. Minęły dwa lata. Grupa nadal istnieje. Nadal spotykamy się co tydzień. Czasem jest nas więcej, czasem mniej. W pewnym momencie zauważyłem, że zasady pracy w grupie wkroczyły w moje życie i zacząłem je przenosić poza grupę, w komunikację z innymi ludźmi. Zasady te są podstawą zdrowych relacji między ludźmi, na których budowane są relacje. W tym czasie przeszłam siedem kręgów piekła i to nie raz. W niektórych momentach ręce mi odmawiały posłuszeństwa i kończyły się siły. Nie rozumiałam, dlaczego to robię, dlaczego w ogóle rozpoczęłam ten proces. To było bardzo trudne i bolesne, świat z dnia na dzień się walił. Długo zadawałam sobie to pytanie: dlaczego? Czasami myślałam, że gdyby wszystko pozostało jak dawniej, nie byłoby tyle bólu, rozczarowania, pustki i samotności. Rozpuść się w innych ludziach, bądź ich cieniem, żyj ich życiem, ich radościami, ich pragnieniami. Przestań istnieć jako osoba.