„ Tylko nie mów mamie, że ja też bardzo kocham mojego tatę…” (na przyjęciu) Na przyjęciu: (6-latka chłopiec, ciężkie zaburzenia nerwicowe) – Z kim mieszkasz? – Z mamą. – I tatą? – I wyrzuciliśmy go. – Jak to? – Rozwiedliśmy się z nim… on nas poniża… on nie jest stary... zrujnował nam najlepsze lata... Na przyjęciu: (nastolatka 14 lat, silne migreny, omdlenia, nielegalne zachowanie) – Dlaczego nie narysowałeś taty, przecież jesteście jedną rodziną? – To by było lepiej by było, żeby go w ogóle nie było, takiego taty... — Co masz na myśli? — Zrujnował matce całe życie, zachował się jak świnia...teraz nie pracuje...— Jak to się robi twój tata traktuje cię osobiście? - No cóż, nie karci cię za złe oceny... - ... to wszystko? - I to wszystko,... co od niego? ...Zarabiam nawet na własną rozrywkę... - Jak zarabiasz? - Wyplatam kosze... - A kto cię nauczył? - Ojcze... dużo mnie nauczył, nadal umiem łowić. ..Umiem jeździć samochodem...Umiem trochę popracować nad drewnem...Na wiosnę łódka jest smołowana,pojedziemy z ojcem na ryby. - Jak można siedzieć w jednej łódce z osobą, która by to chciała raczej nie istnieć na świecie? dobrze nam... to ona się z nim nie dogaduje, ale mogę to zrobić z mamą i tatą, gdy nie jesteśmy razem... Na przyjęciu: (6 -letnia dziewczynka, problemy z komunikacją, brak uwagi, koszmary senne, jąkanie, obgryzanie paznokci...) — Dlaczego narysowałeś tylko mamę i brata, a gdzie jesteś tata i Ty - No cóż, jesteśmy w innym miejscu żeby mama miała dobry humor... - A jeśli jesteście wszyscy razem? - To źle... - Jak źle? - ... ... (dziewczyna płacze) Po chwili: - Nie mówisz mamie, że ja też bardzo kocham tatę... Na przyjęciu: (nastolatek z ciężkimi zaburzeniami nerwicowymi) - ...Czy twój syn naprawdę wierzy w śmierć ojca? - Tak! Specjalnie mu to powiedzieliśmy... bo inaczej nie daj Boże, on chce się z nim spotkać, to wtedy nie dostaniesz żadnego spadku... ale moja babcia i ja mówimy tylko dobre rzeczy o moim ojcu, żeby się nie martwił i stara się być dobrym człowiekiem. Na przyjęciu: (chłopiec 8 lat, ciężka depresja i szereg innych chorób) -... A co z tatą? - Nie wiem... Zwracam się do mamy: - Nie mówisz o śmierci ojca? - On wie, rozmawialiśmy o tym... (mama płacze), ale nie pyta i nie chce oglądać zdjęć, kiedy mama wychodzi z biura , pytam chłopca: „...jesteś zainteresowany dowiedzeniem się o tacie?” Chłopiec ożywa i po raz pierwszy patrzy mi w oczy „Tak, ale nie możesz…” „Dlaczego? „Mama znowu będzie płakać, nie rób tego.” .W czasie mojej pracy z dziećmi, w mojej praktyce, musiałam zmierzyć się z następującymi faktami: - Dzieci kochają swoich rodziców równie mocno, niezależnie od ich zachowania - Dziecko postrzega mamę i tatę jako całość i jako najważniejszą część siebie - Stosunek dziecka do ojca i ojca do dziecka zawsze kształtuje matka. (Kobieta pełni rolę pośrednika między ojcem a dzieckiem, to ona przekazuje dziecku: kim jest jego ojciec, jaki jest i jak należy go traktować). Matka ma nad dzieckiem absolutną władzę, ona robi z nim, co chce, świadomie lub nieświadomie. Taka siła jest dana kobiecie z natury, aby jej potomstwo mogło przetrwać bez zbędnych wątpliwości. Początkowo światem dziecka jest sama matka, później sama wprowadza dziecko w ten świat. Dziecko poznaje świat poprzez mamę, widzi świat jej oczami i skupia się na tym, co dla mamy ważne. Świadomie i nieświadomie matka aktywnie kształtuje percepcję dziecka. Matka także przedstawia dziecko ojcu, przekazuje stopień ważności ojca. Jeśli matka nie ufa mężowi, dziecko będzie unikać ojca na przyjęciu: - Moja córka ma 1 rok i 7 miesięcy. Ucieka przed ojcem z krzykiem, a kiedy bierze ją w ramiona, ona płacze i wyrywa się. A ostatnio zaczęłam mówić ojcu: „Idź sobie, nie kocham cię”. Jesteś zła.” – Co tak naprawdę czujesz do męża? – Jestem na niego bardzo urażona… aż do łez. Stosunek ojca do dziecka kształtuje także matka. Na przykład, jeśli kobieta nie szanuje ojca dziecka, mężczyzna może odmówić uwagi dziecku. Dość często powtarza się ta sama sytuacja: gdy tylko kobieta zmieni swoje wewnętrzne nastawienie do ojca dziecka, on nieoczekiwanie wyraża pragnieniezobaczyć dziecko i uczestniczyć w jego wychowaniu. Dzieje się tak nawet w przypadkach, gdy ojciec przez wiele lat ignorował dziecko. Jeśli uwaga, pamięć są zaburzone, samoocena jest niewystarczająca, a zachowanie pozostawia wiele do życzenia, wówczas w duszy dziecka bardzo brakuje ojca ojca w rodzinie często prowadzi do pojawienia się upośledzenia intelektualnego i umysłowego dziecka. — Jeśli sfera komunikacyjna jest zaburzona, pojawia się duży niepokój, lęki, a dziecko nie nauczyło się przystosowywać do życia i ma poczucie wszędzie obcy, to znaczy, że nie może znaleźć w swoim sercu swojej matki. — Dzieciom łatwiej jest poradzić sobie z problemami dorastania, jeśli czują, że mama i tata całkowicie je akceptują takimi, jakimi są. - Dziecko dorasta zdrowy emocjonalnie i fizycznie, gdy jest poza strefą problemów swoich rodziców - każdego z osobna i/lub ich jako pary. Oznacza to, że zajmuje swoje miejsce z dzieciństwa w systemie rodzinnym — Dziecko zawsze „trzyma flagę” odrzuconego rodzica. Dlatego w jakikolwiek sposób połączy się z nim w swojej duszy. Na przykład może powtarzać trudne cechy losu, charakteru, zachowania itp. Co więcej, im bardziej matka nie akceptuje tych cech, tym wyraźniej manifestują się one u dziecka. Ale gdy tylko matka szczerze pozwoli dziecku być jak ojciec, kochać go otwarcie, dziecko będzie miało wybór: połączyć się z ojcem w trudnych chwilach lub kochać go bezpośrednio – całym sercem. Dziecko jest oddane z matką i ojcem z równą mocą, jest związany miłością. Ale kiedy związek w parze staje się trudny, dziecko mocą swego oddania i miłości głęboko angażuje się w trudną rzecz, która sprawia ból rodzicom. Bierze na siebie tak wiele, że robi naprawdę wiele, aby ulżyć cierpieniom psychicznym jednego lub obojga rodziców na raz. Na przykład dziecko może stać się psychologicznie równe swoim rodzicom: przyjacielowi, partnerowi. A nawet psychoterapeuta. Lub może wzrosnąć jeszcze wyżej, psychologicznie zastępując im rodziców. Takie obciążenie jest nie do udźwignięcia ani dla zdrowia fizycznego, ani psychicznego dziecka. Przecież w końcu zostaje bez swojego wsparcia - bez rodziców. Kiedy matka nie kocha, nie ufa, nie szanuje, albo po prostu czuje się obrażona przez ojca dziecka, to patrzy na dziecko i widzi wielu. przejawy ojca w nim, świadomie lub nieświadomie, dają dziecku do zrozumienia, że ​​jego „męska część” jest zła. Wydaje się, że mówi: „Nie podoba mi się to. Nie jesteś moim dzieckiem, jeśli wyglądasz jak twój ojciec. A z miłości do matki, a raczej z głębokiej chęci przetrwania w danym systemie rodzinnym, dziecko wciąż odmawia ojcu, a co za tym idzie męskości w sobie, za taką odmowę dziecko płaci zbyt wysoką cenę. W głębi duszy nigdy sobie nie wybaczy tej zdrady. I na pewno ukarze się za to złamanym przeznaczeniem, złym zdrowiem i porażką życiową. Przecież życie z tą winą jest nie do zniesienia, nawet jeśli nie zawsze jest ona uświadamiana. Ale taka jest cena jego przetrwania. Aby z grubsza poczuć, co dzieje się w duszy dziecka, spróbuj zamknąć oczy i wyobrazić sobie dwójkę najbliższych Ci osób, za które bez wahania możesz oddać życie. A teraz cała trójka, trzymając się mocno za ręce, znalazłaś się w górach. Ale góra, na której stałeś, nagle się zawaliła. I okazało się, że cudem zostałeś na skale, a dwójka twoich najdroższych ludzi wisiała nad przepaścią, trzymając cię za ręce. Twoje siły się wyczerpują i zdajesz sobie sprawę, że nie możesz wyciągnąć dwóch. Tylko jedną osobę można uratować. Kogo wybierzesz? W tej chwili matki z reguły mówią: „Nie, lepiej umrzeć razem. To jest straszne!" Rzeczywiście byłoby łatwiej, ale warunki życia są takie, że dziecko musi dokonać niemożliwego wyboru. I on to robi. Przede wszystkim wobec matki. „Wyobraź sobie, że w końcu puściłeś jedną osobę i wyciągnąłeś drugą. - Jak będziesz się czuł wobec tej, której nie mogłeś ocalić? - Ogromne, miażdżące poczucie winy - I wobec tej, dla której to zrobiłeś - Nienawiść natura jest mądra – temat złości na matkę w dzieciństwie jest tematem tabu. Jest to uzasadnione, ponieważ matka nie tylko daje życie, ale także je wspiera. Poporzucając tatę, mama pozostaje jedyną osobą, która może ją wesprzeć w życiu. Dlatego wyrażając swoją złość, możesz ściąć gałąź, na której siedzisz. I wtedy ta złość zwraca się przeciwko sobie (autoagresja). „To ja źle się spisałem, zdradziłem tatę, nie zrobiłem wystarczająco dużo, żeby… i jestem jedyny. To nie wina mamy, ona jest słabą kobietą. A potem zaczynają się problemy z zachowaniem, zdrowiem psychicznym i fizycznym. W mężczyźnie kryje się znacznie więcej niż tylko bycie podobnym do własnego ojca. Zasada męskości jest prawem. Duchowość. Honor i godność. Poczucie proporcji (wewnętrzne poczucie stosowności i aktualności). Samorealizacja społeczna (praca, którą lubisz, dobre dochody materialne, kariera) jest możliwa tylko wtedy, gdy dana osoba ma w duszy pozytywny obraz ojca. Bez względu na to, jak cudowna jest matka, tylko ojciec może inicjować dorosłego część w dziecku. (Nawet jeśli samemu ojcu nie udało się zbudować relacji z własnym ojcem. Dla procesu inicjacji nie jest to aż tak istotne.) Czy spotkałeś się zapewne z dorosłymi, którzy są infantylni i bezradni jak dzieci? Zaczynają kilka rzeczy w tym samym czasie, mają wiele projektów, ale nigdy żadnego z nich nie kończą. Albo ci, którzy boją się założyć firmę, być aktywnymi w samorealizacji społecznej. Albo tych, którzy nie potrafią odmówić. Albo nie dotrzymują słowa, trudno na nich polegać w czymkolwiek. Albo ci, którzy ciągle kłamią. Albo ci, którzy boją się mieć własny punkt widzenia, zgadzać się z wieloma rzeczami wbrew własnej woli, „naginając się” do okoliczności. Albo wręcz przeciwnie, ci, którzy zachowują się wyzywająco, walczą z otaczającym ich światem, przeciwstawiając się innym ludziom, robiąc wiele rzeczy na przekór, a nawet zachowują się nielegalnie. Albo ci, którym życie w społeczeństwie jest zapewnione z wielkim trudem, po wygórowanych cenach itp. - to wszystko ludzie, którzy nie mieli dostępu do ojca. Dopiero obok ojca małe dziecko po raz pierwszy poznaje granice. Twoje własne granice i granice innych ludzi. Granice tego, co jest dozwolone, a co nie. Twoje możliwości i możliwości. Dziecko obok ojca czuje, jak działa prawo. Jego siła. (Relacje z mamą budowane są według innej zasady: bez granic - całkowite zespolenie). Jako przykład możemy przypomnieć zachowanie Europejczyków (w Europie zasady męskości są wyraźnie wyrażone) i Rosjan (w Rosji zasady kobiecości są wyraźnie wyrażone), gdy znajdą się razem na tym samym terytorium. Europejczycy, nie niezależnie od tego, jak małe jest terytorium w przestrzeni, na którym się znajdują, intuicyjnie ustawiają się w taki sposób, aby nikomu nie przeszkadzać, nikt nie narusza niczyich granic i nawet jeśli jest to przestrzeń zatłoczona ludźmi, każdy znajdzie w niej miejsce na realizowanie swoich własne interesy. Jeśli pojawią się Rosjanie, wypełnią wszystko. Nie ma już miejsca dla nikogo. Swoim zachowaniem niszczą przestrzeń innych ludzi, ponieważ nie mają oni własnych granic. Zaczyna się chaos. I tym właśnie jest kobiecość bez męskości. To właśnie w męskim strumieniu kształtuje się godność, honor, wola, determinacja, odpowiedzialność - zawsze wysoce cenione cechy ludzkie, innymi słowy, dzieci, na które matka nie pozwalała do strumienia ojca (świadomie lub nieświadomie) nie będą w stanie łatwo i naturalnie obudzić w sobie osoby zrównoważonej, dorosłej, odpowiedzialnej, logicznej, celowej - teraz będą musieli włożyć ogromny wysiłek. Ponieważ psychologicznie pozostali chłopcami i dziewczętami, nie stając się nigdy mężczyzną ani kobietą. Teraz decyzja matki: aby chronić dziecko przed ojcem, człowiek przez całe życie zapłaci niewiarygodnie wysoką cenę. To tak, jakby utracił błogosławieństwo życia. „Jeśli żona szanuje męża, a mąż szanuje swoją żonę, dzieci także czują się szanowane. Kto odrzuca męża (lub żonę), odrzuca go (ją) w dzieciach. Dzieci odbierają to jako osobiste odrzucenie” – Bert Hellinger. Ojciec pełni wobec syna i córki inną, ale znaczącą rolę. Dla chłopca ojciec to jego samoidentyfikacja ze względu na płeć (czyli poczucie bycia mężczyzną nie tylko fizycznie, ale także psychicznie). Ojciec jest dla syna ojczyzną, jego „stadem”. Od samego początku chłopiec rodzi się w innej osobiepodłoga. Wszystko, z czym chłopiec styka się w swojej matce, jest w istocie odmienne, odmienne od niego samego. Kobieta doświadcza tego samego uczucia. Dlatego jest wspaniale, gdy matka może obdarzyć syna swoją miłością, napełnić go kobiecym nurtem, inicjując kobiece zasady i z miłością odsyłając go z powrotem do ojczyzny – do ojca. (Nawiasem mówiąc, tylko w tym przypadku syn może szanować matkę i być jej szczerze wdzięczny). Od chwili narodzin do około trzeciego roku życia chłopiec znajduje się pod wpływem matki. Przepojony jest kobiecością: wrażliwością i delikatnością. Umiejętność nawiązywania bliskich, pełnych zaufania i długotrwałych relacji emocjonalnych. To właśnie przy matce dziecko uczy się empatii (wczuwania się w stan psychiczny drugiej osoby). Komunikowanie się z nią budzi zainteresowanie innymi ludźmi. Aktywnie inicjowany jest rozwój sfery emocjonalnej, intuicji i zdolności twórczych – one także mieszczą się w strefie kobiecej. Jeśli matka była otwarta w swojej miłości do dziecka, to później, już jako dorosły, taki mężczyzna będzie troskliwym mężem, czułym kochankiem i kochającym ojcem. Zwykle po około trzech latach matka pozwala synowi odejść do ojca . Warto podkreślić, że pozwala mu odejść na zawsze. Odpuszczenie oznacza pozwolenie chłopcu na przesiąknięcie męskością i bycie mężczyzną. I dla tego procesu nie jest aż tak ważne, czy ojciec żyje, czy nie, może ma inną rodzinę, czy jest daleko, czy też czeka go trudny los. Zdarza się też, że biologicznego ojca nie ma i nie może być przy nim dziecko. Wtedy liczy się to, co matka czuje w duszy wobec ojca dziecka. Jeśli kobieta nie może zgodzić się ani z jego losem, ani z nim jako właściwym ojcem dla jej dziecka, wówczas dziecko otrzymuje dożywotni zakaz męskości. I nawet odpowiednie środowisko, w którym się obraca, nie będzie w stanie zrekompensować mu tej straty. Może uprawiać męski sport, drugi mąż matki może być wspaniałą osobą i odważnym człowiekiem, być może jest nawet dziadek lub wujek, który jest gotowy na komunikację z dzieckiem, ale to wszystko pozostanie na powierzchni, jako forma zachowania. W swojej duszy dziecko nigdy nie odważy się złamać zakazu matki, ale jeśli kobiecie uda się jeszcze przyjąć do serca ojca dziecka, to dziecko nieświadomie odczuje, że męskość jest dobra. Sama mama udzieliła błogosławieństwa. Teraz, spotykając w swoim życiu mężczyzn: dziadka, przyjaciół, nauczycieli, czy nowego męża matki, dziecko będzie mogło nasycić się męskim przepływem przez nich. Które przejmie od ojca. Liczy się tylko to, jaki obraz ojca dziecka ma w duszy matka. Matka może dopuścić dziecko do strumienia ojca tylko wtedy, gdy w głębi serca szanuje ojca dziecka lub przynajmniej dobrze go traktuje. Jeśli tak się nie stanie, nie ma sensu mówić mężowi: „Idź pobawić się z dzieckiem. Idźcie razem na spacer” i tym podobne, ojciec nie usłyszy tych słów, podobnie jak dziecko. Wpływ ma tylko to, co dusza przyjmie. Czy matka błogosławi ojca i dziecko za wzajemną miłość? Czy serce matki napełnia się ciepłem, gdy widzi, jak bardzo dziecko jest podobne do ojca? Jeśli ojciec zostanie rozpoznany, dziecko zacznie teraz aktywnie wypełniać się męskością. Teraz rozwój będzie podążał za typem męskim, ze wszystkimi męskimi cechami, nawykami, preferencjami i niuansami. Te. Teraz chłopiec zacznie znacznie różnić się od kobiecej strony matki i coraz bardziej będzie przypominał męską stronę ojca. W ten sposób dorastają mężczyźni o wyraźnie męskiej osobowości. W przypadku córek proces ten przebiega nieco inaczej. Dziewczynka także zostaje z matką do około trzeciego roku życia, pijąc w kobiecości. W wieku około trzech do czterech lat znajduje się pod wpływem ojca i pozostaje pod jego wpływem do około szóstego do siódmego roku życia. W tym czasie aktywnie inicjuje się męskość: wola, determinacja, logika, wyobraźnia, pamięć, uwaga, ciężka praca, odpowiedzialność itp. A co najważniejsze, w tym okresie rozumie się, że dziewczyna różni się od ojca płcią. Że jest podobna do swojej matki i że wkrótce stanie się kobietą równie piękną jak jej matka. To właśnie w tym okresie córki uwielbiają swoich ojców. Aktywnie okazuj oznaki uwagi iwspółczucie dla taty Dobrze, jeśli mama to wspiera, a tata może pokazać córce, że jest piękna i że ją kocha. W przyszłości to właśnie doświadczenie komunikacji z najważniejszym mężczyzną w życiu pozwoli jej poczuć się atrakcyjną kobietą. Córki, którym kiedyś nie pozwolono widywać się z ojcem, psychicznie pozostają dziewczynkami, mimo że już dawno stały się dorosłe. Jednak po pewnym czasie dla taty bardzo ważne jest, aby pozwolić córce wrócić do matki – do damskiego pokoju i żeby mama ją zaakceptowała. Dzieje się tak, gdy dziewczynka zaczyna czuć, że tata kocha mamę trochę bardziej niż ją i że jako kobieta mama bardziej lubi tatę i bardziej mu pasuje. To gorzkie rozstanie z drużbą, ale niesamowicie uzdrawiające. Teraz dziewczyna została wtajemniczona w zasady męskości, co oznacza, że ​​może wiele w życiu osiągnąć. Ale co najważniejsze, ma szczęśliwe doświadczenie bycia akceptowaną i kochaną przez mężczyznę. Po powrocie do matki będzie teraz przez całe życie wypełniona kobiecymi sprawami. Ta moc da jej szansę na znalezienie dobrego partnera i założenie rodziny, urodzenie i wychowanie zdrowych dzieci Zwykle po takim odkryciu matki czują się zagubione i pełne sprzeczności. Wszyscy zadają mniej więcej te same pytania: „Co mogę zrobić, jeśli nie tylko nie kocham ojca mojego dziecka, ale go po prostu nienawidzę?!”. Nie ma za co go nawet szanować – to zdegradowany człowiek! Czy będę okłamywać dziecko, że jego ojciec jest dobrym człowiekiem? Tak, po prostu mówię dziecku: „Spójrz na swojego ojca... . Błagam, nie bądź taki jak on!” Albo: „Kiedy zobaczę, jak moja córka marszczy brwi jak jej ojciec, mam ochotę zabić ich oboje!”. Jeśli tak na to spojrzysz, pojawi się złość i rozpacz. Ale teraz mówimy o dziecku, a nie o związku małżeńskim kobiety. A dla dziecka oboje rodzice są równie ważni i tak samo kochani. Kobieta bardzo często myli swoje relacje z rodzicami. Dla dziecka jest to nie do zniesienia. Kobieta zdaje się mówić do dziecka: „Dla mnie jest złym partnerem, a więc dla ciebie złym ojcem”. To są różne rzeczy. Dziecko nie powinno być włączane w specyfikę związku pary. Mówiąc obrazowo, drzwi do sypialni rodziców powinny pozostać dla niego zamknięte na zawsze. Jednak jako rodzice te dwie osoby pozostają do jego całkowitej dyspozycji. Te. mężczyzna jako partner i jako ojciec dziecka to dwie różne osoby. Dziecko nic nie wie o ojcu jako partnerze. A kobieta nie zna go jako ojca. Dlatego dla kobiety jest tylko partnerem, a dla dziecka tylko ojcem. Matka, która nie może zaakceptować ojca swojego dziecka, nie może go w pełni zaakceptować. Dlatego nie może go kochać bezwarunkową miłością. W tym przypadku dziecko traci dostęp do obojga rodziców. Teraz relacje z mamą będą trudne wewnętrznie, psychicznie. Dziecko albo przystosuje się i zadowoli matkę, często chorując (w ten sposób „wypala się” agresja wobec matki), albo będzie aktywnie protestować. Ale ani w pierwszym, ani w drugim przypadku nie będzie otwartej miłości między matką a dzieckiem. Swoją drogą ludzie, którzy nie kochają siebie, uważają się za brzydkich, nie akceptują swojej indywidualności, a także ci, którzy mają skłonność do nadmiernego „ja”. -osąd i potępienie wszystkich i wszystkiego, to są te dawne dzieci, których matka potępiła i odrzuciła w nich ojca. Teraz relacje ze sobą i życiem buduje się według zasady wyuczonej w dzieciństwie, ale jeśli kobieta ma jeszcze dość odwagi i miłości do dziecka, aby nie zrzucać na dziecko ciężaru relacji w parach, oddzielać relacje w parach od rodzicielskich. w jej duszy, wtedy dziecko odczuje wielką ulgę psychiczną i fizyczną. (Wiele dzieci przestaje chorować po pracy umysłowej wykonanej przez matkę). Wtedy pomimo tego, że rodzice się rozstali lub nie dogadują się, dziecko będzie miało w przyszłości dość sił, aby żyć i kontynuować życie. Nasi przodkowie znali taki schemat, że jeśli kobieta potrafi szanować męża, to siebie i jego rodziców, wtedy dzieci takie rodziny nie będą chorować, a ich losy potoczą się pomyślnie. Praktyka pracy z dziećmi, młodzieżą i dorosłymi pokazała, że ​​najcięższym ludzkim bólem, mającym długotrwałe konsekwencje, jest ból..