Jak wielu ludzi, których znam, miałem wrażenie, że człowiek pragnie stabilizacji. Ludzie dążą do stabilności. Sami o tym myślą. Marzą. Niektórzy wręcz głośno i często o tym mówią... Daj... Chcę... Potrzebuję tego jak powietrza... Kobiety jako jeden z wymogów w związku z mężczyzną stawiają stabilność. I tak, skoro przychodzą wszystkie marzenia to prawda, nadeszła stabilność. Hurra, towarzysze! Ale tak nie było! co dzieje się z osobą, która tak dąży do stabilności? Osoba nie wie, jak w tym być. Stabilność okazuje się na tyle nie do zniesienia, że ​​człowiek robi wszystko, żeby to się skończyło. I robi to mimowolnie. Nie rozumie nawet, co robi rękami, a raczej swoimi myślami. Osoba również nie rozumie, co się dzieje. Kiełbasa wewnętrzna jest taka, że ​​mamo, nie martw się. Człowiek z całych sił kołysze łodzią stabilności. Kołysze się tak bardzo, że w pewnym momencie, co ona robi? Zgadza się, to się odwraca. Tutaj zaczyna się kolejny konflikt wewnętrzny – Jak to się stało, dlaczego doszło do „rozbicia statku” w pewnym sensie – dlaczego było tak dobrze, po prostu bajka, bajeczny związek, mężczyzna, z którym kobieta znalazła wszystko, o czym marzyła a nawet coś, o czym bałam się marzyć. Stabilność była tak stabilna, że ​​kobieta nie mogła w niej mieszkać. Paradoks? Nie. Po prostu brak doświadczenia w życiu w stabilności. Brakuje zrozumienia, jak można żyć w stabilności, jeśli wcześniej nigdy nie było stabilności i życie było jak na wulkanie, jeśli nie na zewnątrz, to wewnętrznie zawsze była erupcja wulkanu i nieważne z jakiego powodu Ciało nie wie, jak żyć w stabilności. Swoją drogą ciało mężczyzny też często nie wie, jak żyć ze stabilną kobietą, która szczęśliwie spotyka go coraz później i nawet nie pyta: „Gdzie byłeś, kochanie?” Nie, uśmiecha się do niego, a nawet karmi go obiadem, wciąż uśmiechając się szczerze. Nie, to nie może tak być, zaczyna myśleć mężczyzna. Pewnie udaje. I ile to wystarczy, bo nie raz wracałem z pracy prawie w nocy, a to już jest system, taki sposób na życie... Czyli ci dwaj kołyszą łódką stabilności, każdy po swojej stronie . Pomyślała: „nie, nie może być aż tak dobrze, jest za dobrze, jego opieka i cierpliwość nie potrwają długo”. On w myślach „jak długo jej czułość, czułość i harmonia wystarczy… Gdzieś musi być haczyk…” A w rzeczywistości nie ma haczyka… Istnieje tylko w ich lękach i przeszłości, niezbyt szczęśliwe doświadczenie. Przewrócony. Co więc robią dalej? Czy próbują dopłynąć do brzegu? Bez powodzenia. Natychmiast, brodząc w wodzie, zaczynają nawzajem upominać się o to, co zakołysało i wywróciło ich łódź. Co jakiś czas kończą się im siły i jedna z nich, zwykle kobieta, poślizguje się i rozpryskuje w wodzie. Mężczyzna oczywiście chwyta ją za rękę, ona wypływa, próbuje się złapać za łódkę, bo wciąż są w wodzie, i…rozmowa trwa… Ale łódka się przewraca – podstawa jest trudno się chwycić. Ciągle się ślizgasz. Może więc ktoś powinien zawrócić i dopłynąć do brzegu?... Niektórzy muszą wykazać się rozsądkiem, włączyć rozsądek... Dopłynąć do brzegu, zdjąć mokre ubranie... Wyschnąć... Poczuć się solidny grunt pod stopami... Może ten solidny grunt stanie się punktem wyjścia, od którego zaczniesz uczyć się stabilności... Naucz się żyć w stabilności... Pozwól sobie na życie w stabilności... 04 /29/15 Lyubicka O.