Moja „mała-duża” córka. Moja córka skończyła 11 lat. Już w tym wieku przyszedł czas na transformację. Weszliśmy w etap juniorskiego okresu przejściowego. Etap separacji przychodzi zdecydowanie, nieuchronnie i zawsze niespodziewanie, niezależnie od tego, jak rodzice się do niego przygotowują. Ale każdy okres przejściowy ma swój urok))) Tak jak każdy kryzys niesie ze sobą możliwości, tak wiek przejściowy naszych dzieci przynosi także wiele korzyści dla rodziców. Cechy psychiki nastolatka w tym okresie: emancypacja związana z protestem przeciwko fundamentom, pragnienie autonomii, oddzielenie od rodziny i dorosłych, pozbycie się ich opieki Problemy naszego społeczeństwa są takie, że ze względu na wzrost biedy , pogorszenie warunków życia, kryzys w sferze edukacyjnej, kryzys rodzinny się pogłębia. Konsekwencją tego jest osłabienie potencjału wychowawczego rodziny, zniszczenie jej podstaw moralnych i utrata podstawowych wartości ludzkich. Dzieci w tym wieku są pod ogromnym wpływem świata zewnętrznego. Często jedna z podstawowych ludzkich potrzeb jest u dzieci blokowana – potrzeba szacunku i miłości, nazywam to „przerwanym przepływem miłości”. Problem organizacji czasu wolnego, brak możliwości zaspokojenia takiej potrzeby, wyrzuca dziecko na ulicę, gdzie niezdarnie odnajduje to, do czego dąży. Przykładu nie trzeba daleko szukać - „Navalnyata” Ostatnio z córką wykonałyśmy ćwiczenie mające na celu większe zrozumienie i akceptację siebie nawzajem. Tak na koniec napisała do mnie córka: „Kochana mamo, przepraszam, że często się kłócę, chcę, żebyś mniej na siłę, mniej przeklinała i była cierpliwa. Chcę, żebyś mnie do czego nie zmuszała Nie chcę i żebyśmy mieli zrozumienie i życzliwość.” Na pytanie: „Mój idealny związek” odpowiedziała: „Miłość, zrozumienie, relacje bez kłótni, aby wszystko przebiegało zgodnie z oczekiwaniami i życzliwość”. Typowymi błędami, które popełniają rodzice w wychowaniu nastolatków, jest brak zrozumienia procesów okres dojrzewania, cechy psychiczne dziecka i w związku z tym brak akceptacji takiego „niekonstruktywnego zachowania”. Niedawno jedna z rodziców wyraziła mi taką opinię: „Do czego ją zmuszam? Kiedy byłam w jej wieku, pracowałam. Gdybym tylko miała tyle obowiązków co ona teraz”. Rodzice postrzegają nieposłuszeństwo dziecka jako osobistą zniewagę. Ta sama go wychowuje, inwestuje w niego, a on jest taki niewdzięczny, że nie chce chodzić do szkoły, do klubów, ani zajmować się domem. Wszystko, co dla rodzica jest niezrozumiałe, wszystkie niezrozumiałe procesy zachodzące w dziecku są szalone i nie do zaakceptowania, a rodzicom brakuje doświadczenia i wiedzy, aby pokonać kryzys. Oczywiście dziecko musi mieć obowiązki domowe itp., teraz jest pytanie nie to, ale z jakim podejściem i intencją przemawiasz do swojego dziecka. Zmuszanie jest równoznaczne z oporem ze strony dziecka. Proponuję spojrzeć na to z drugiej strony – dojść do porozumienia! Tu ujawnia się główny potencjał rodzica – umiejętność negocjowania, a nie narzucania swojej woli, umiejętność słuchania i słyszenia. Swoją drogą są to podstawowe umiejętności i zdolności potrzebne w naszym społeczeństwie, które posiada niewiele osób. Czy dlatego w naszym społeczeństwie jest tyle agresji?! W przypadku konfliktu z dzieckiem, a czasami sytuacji konfliktowych nie da się uniknąć, daję mojej córce wybór: zadzwoń do babci, zadzwoń do przyjaciela rodziny (osoby dorosłej) , idź do szkolnego psychologa itp. e. zwróć się do osoby, która jest w stanie wysłuchać i zrozumieć moje dziecko, aby ono przemówiło. Nie ograniczaj go tylko do siebie (na etapie konfliktu rodzice nie zawsze są gotowi na konstruktywny dialog lub dziecko nie chce się z Tobą w danej chwili komunikować). Ważną funkcją konfliktu jest nauczenie, jak znaleźć a wyjścia z trudnej sytuacji, aby pomyśleć: „Dlaczego tak się dzieje? Co dokładnie mogę zrobić, aby naprawić tę sytuację, co mogę zrobić, aby zapobiec jej ponownemu wystąpieniu? - wyciągaj wnioski W końcu konflikt jest tylko środkiem do budowania harmonijnych relacji.