W otaczającym nas świecie zachodzą intensywne zmiany. W zgiełku dni, kalejdoskopowych nowości, romansów, codziennych kłopotów zapominamy o tym, co najważniejsze – miłości. O prawdziwej, szczerej, o takiej, w której rozwijamy się jako jednostki, a nie stajemy się właścicielami upragnionego przedmiotu. I to nie wszystko. Wielu z nas traci zdolność kochania. W wielu konsultacjach dotyczących relacji zarówno między rodzicami i dziećmi, jak i mężczyzną i kobietą dochodzę do rozczarowującego wniosku, że niewiele osób rozumie, realizuje miłość jako wyjątkowe i niesamowite ludzkie uczucie „Oddaj mi mojego byłego!” – woła damę, której przekonanie o obecności właśnie tego uczucia miłości sprawiło, że jej były uciekł od niej, nie oglądając się za siebie. I znowu oczekiwanie na konsultację, i to tę jedyną („Przyszłam do Ciebie tylko na jedno spotkanie, żebyś mi pomógł!”) powoduje natychmiastową zmianę sytuacji. Cóż, tak się nie dzieje! Ale w każdym razie musimy spróbować pomóc zarówno psychologowi, jak i klientowi w przemyśleniu i zmianie w jakiś sposób. Dlaczego miłość jest niesamowita? Miłość odkrywa w człowieku osobiste granice, nowe zasoby, budzi nowe emocje. A trzeba zaznaczyć, że rozumienie miłości zależy od stopnia dojrzałości jednostki... (np. dziewczyna zaczyna kochać za każdym razem „naprawdę”, „jak za pierwszym razem” kolejnej pierwszej osoby, którą poznaje) spotyka się, ale po rozpadzie związku, bez zrozumienia i ponownej oceny problemów, myśli, poglądów, ponownie odnajduje kolejną „przygodę” i jest to oczywiście „miłość”). Bardzo często ludzie mylą pojęcia „zauroczenie” i „miłość”. Zakochanie jest inspirującym, należy słusznie zauważyć, stanem zasobowym (jeśli jest umiejętnie obsługiwany), w którym przebywa dana osoba. Okres zakochania poprzedza miłość. Ale zakochanie się jest powierzchowne, a miłość głęboka i bezwarunkowa. Pasja towarzysząca związkowi jest z pewnością bardzo silnym czynnikiem motywującym, ale najważniejszy nacisk położony jest tutaj na fizyczny pociąg do siebie. Zakochanie jest w dużej mierze iluzoryczne. Ukierunkowuje nas na postrzeganie partnera jako istoty idealnej, pozbawionej wad. Jednocześnie zakochanie zdaje się nas chronić, izoluje od świata, często problemy własne lub cudze przestają być istotne, a w miłości pragniemy dzielić się dobrocią, miłosierdziem i współczuciem. W miłości akceptujemy człowieka takim, jakim jest, patrzymy nie tylko na dane zewnętrzne, ale w dużej mierze przyciąga nas jego świat wewnętrzny, jego wartości i światopogląd. W miłości szukamy harmonii. W jakiś sposób narodziła się metafora. Miłość zaczęła mi przypominać grę na pianinie. Grasz zarówno lewą, jak i prawą ręką, dotykając opuszkami palców zarówno białych, jak i czarnych klawiszy, otrzymujesz harmonijną kompozycję wypełnioną szczególnym, intymnym, niemal mistycznym znaczeniem... A dotykając klawiszy, nie mogę się tylko harmonię dźwięków, ale i wypełnij je swoimi doświadczeniami (przekaż je przez siebie, poprzez swoje doznania). Oto czym jest miłość. Miłość rodzi się w nas stopniowo, kiedy czujemy się nawzajem, kiedy nie tylko otrzymujemy, ale i dajemy, kiedy jesteśmy razem w sile większej i mniejszej (w radości i smutku), w różnych tonacjach, ale jednocześnie nierozłączni od siebie, gdziekolwiek jesteś...