Niestety, w naszym kraju kultura wizyt u psychologa nie stała się jeszcze czymś znajomym i powszechnym. Wiele osób myli dziedziny psychologii i psychiatrii, wyciągając wnioski, że osoba zwracająca się o wykwalifikowaną pomoc do psychologa jest na coś chora, nie może być normalnym członkiem społeczeństwa lub co gorsza jest dla społeczeństwa niebezpieczna. W obliczu takiej postawy trudno jest znaleźć w sobie siłę i mimo wszystko nie bać się zwrócić do profesjonalisty. Zapytacie, dlaczego zdecydowałem się poruszyć tę kwestię w swoim artykule. W końcu to, czy pójść do psychologa, czy nie, jest osobistym wyborem każdego. Nie mogę i nie będę się z tym kłócić, ale jako specjalista często słyszę opinie od klientów o tym, jak bardzo brakuje im wsparcia ze strony przyjaciół i rodziny na drodze do odnalezienia siebie oraz jaką kolosalną presję wywiera na nich społeczeństwo, stawiając na nich swoje wartości wartościujące ​​do przodu osądy dotyczące decyzji klienta o zmianie swojego życia. Podam kilka przykładów. Jedna z moich klientek, gdy na grupie powiedziała, że ​​chodzi do psychologa, zaczęła być przytłoczona sarkastycznymi uwagami: „No cóż, czego cię nauczył twój psycholog?” lub: „Ty”. chodzę już od miesiąca i nikt ci nawet normalnej rady nie dał!”. Inny mój klient spotkał się z mobbingiem (używam tego słowa, bo moim zdaniem ono najlepiej opisuje sytuację) ze strony żony, która za każdym razem po sesji czekała na niego w domu, twierdząc, że do jakiejś poszedł, wtedy jest tam psychologa, zamiast pomagać mojej córce w odrabianiu zadań domowych. Najciekawsze w tym przypadku było to, że mój klient pracował nad poprawą swojej umiejętności wspierania i wyrażania własnych emocji, ponieważ... córka bała się spędzać z nim czas, gdyż nie miał pojęcia, jak pozwolić sobie na frywolność i zabawę, pozwalając sobie na dziecinne zabawy, które – jak mu się wydawało – były nie do przyjęcia dla osoby dorosłej, odpowiedzialny człowiek. Oto kolejny ciekawy przykład mojej klientki, która przed rozpoczęciem terapii spotkała się z opinią swojej najlepszej przyjaciółki, która uparcie udowadniała jej, że wszyscy psychologowie to szarlatani i że nie warto do nich chodzić, bo to strata czasu. czas i pieniądze. Dopiero gdy moja klientka zaczęła uczęszczać na sesje psychologiczne, koleżanka zamieniła złość w litość i zaczęła dopytywać, jakie metody stosujemy w terapii, co udało się mojej klientce uświadomić i kolejne 100-500 pytań o to, „jak było”. Co o tym sądzicie? motywował tych ludzi? Dlaczego zamiast wsparcia i akceptacji okazali zaprzeczenie, urazę, a nawet agresję? Można przypuszczać, że kierowało nimi kilka czynników jednocześnie: - Strach przed zmianami osobistymi. (Ja boję się zmienić swoje życie, a Ty nie musisz!) - Strach przed zmianą u klienta psychologa. (Wszak zmieniając się, człowiek może obrócić swoje życie o 360°. A co jeśli nie będzie już dla mnie w nim miejsca?) - Zazdrość. (pójście do psychologa nie jest takie proste, jak mogłoby się wydawać. Człowiek znajduje w sobie odwagę, by pokazać swoje uczucia, emocje i doświadczenia drugiej osobie (nawet profesjonaliście, ale jednak osobie). Czy taka odwaga nie może stać się powodem do zazdrość? Zazdrość. (Mimo wszystko, relacje psychologiczne ze swej natury są wyjątkowe pod względem otwartości i intymności. Uświadomienie sobie, że Twoja ukochana osoba mówi coś sekretnego komuś z boku, a nie Tobie, może obudzić żywe uczucie. . zazdrość) - Dewaluacja zdolności danej osoby do zmiany (Nasi rodzice żyli w ten sposób, my żyjemy w ten sposób i co jest w Tobie wyjątkowego?) To tylko kilka prawdopodobnych powodów, dla których ludzie wokół Ciebie mogą odmówić Ci wsparcia i akceptacji. .sposoby zmiany. Jeśli spotkasz się z takimi stwierdzeniami, czując się bezsilny i smutny wobec braku możliwości przeciwstawienia się im, zastanów się, czy warto wypróbowywać na swojej osobowości sąd wartościujący kogoś, kto przemawia ze stanu Ego zazdrości. , zazdrość, strach czy złość? Jest mało prawdopodobne, że takie myśli mogą mieć.