Nieustannie torturujemy siebie (a czasem innych) skrupulatnie przestrzegając wielu zasad, które nie zawsze prowadzą nas do najlepszych rezultatów. Wyczerpujemy się chęcią wykonania każdego zadania nie tylko dobrze, ale jak najlepiej. Staramy się żyć prawidłowo i postępować zgodnie z najwyższymi standardami. Staramy się zabezpieczyć przed jakimkolwiek niedopatrzeniem, jakąkolwiek pomyłką, nawet w drobiazgach, a poświęcamy na to tyle czasu i wysiłku, że bardzo trudno odmówić wykonania zobowiązania. Przecież mamy pewność, że postępujemy słusznie, zachowując się jak odpowiedzialni ludzie, a zaprzestanie tego oznacza pogorszenie sytuacji. A kto chce być gorszy? A teraz pomyślmy: dlaczego musimy być tak doskonali, jak to tylko możliwe? Dlaczego zawsze powinniśmy mieć rację i zawsze postępować właściwie? Dlaczego ten błąd jest tak zły? Dlaczego czasami tak się wstydzimy, że ktoś nagle dowiaduje się o naszym błędzie, a mimo to spotyka nas najgorsze – popełniamy błędy! Co robić? Jak uniknąć takiego rezultatu? Odpowiedź jest tylko jedna: proszę pozwolić sobie na błędy! I jeszcze jedno: przestań dążyć do bycia doskonałym, a zwłaszcza wszędzie, zawsze i we wszystkim! Czy zastanawiałeś się kiedyś, czym jest doskonałość? Gdzie są jego granice? Jak sam możesz stwierdzić, że „zrobiłeś wszystko dobrze”? Mówię ci z całą pewnością: doskonałość jest pojęciem abstrakcyjnym. Nie da się tego osiągnąć, bo to jest droga do nieskończoności. Wydaje się tylko, że jesteśmy coraz bliżej tego celu, ale nigdy go nie osiągniemy. To jak chodzenie po linii horyzontu: z każdym krokiem przesuwamy się dokładnie o krok dalej. A co nam daje ta doskonałość? Dlaczego tego potrzebujemy? Miłość otaczających Cię ludzi? Ledwie. Niedoskonałych ludzi kocha się bardziej. Dlaczego? Pomyśl: jak czują się ludzie wokół ciebie? Że nie są dla Ciebie wystarczająco dobre? Czy przyjemnie jest widzieć obok żywego wyrzutu własnych niedociągnięć i czuć się nieszczęśliwym lub gorszym w obliczu chodzącej doskonałości? Oczywiście, powstaniesz, ale ludzie się odsuną: lepiej kontemplować ideał z daleka. Ideał jest podziwiany, ale nie kochany. I tego właśnie chciałeś. Czy to jest ten rodzaj miłości, który chcesz otrzymać? Ludzie mogą cię podziwiać. Ale to jest podziw z daleka. I czy naprawdę tak dobrze jest mieć zawsze rację, zawsze idealnie? Co Ci to daje poza nadmiarem pracy i ciągłym stresem. Osoby, które boją się popełniać błędy, zazwyczaj mają swój własny, trafny osąd na każdy temat. Zawsze wiedzą, co jest dobre, a co złe, co jest dobre, a co złe. Ich świat jest pomalowany tylko w dwóch kolorach – czarnym i białym. A jeśli ktoś nie zgadza się z ich opinią, oznacza to, że się myli. Pozostaje tylko dowiedzieć się: skąd wiedzą, co jest dobre, a co złe? Skąd wzięła się taka niezachwiana pewność siebie? Najczęściej potrafią wyjaśnić pochodzenie swoich postaw. „To słuszne, bo słuszne. Tak właśnie powinno być” – to typowa odpowiedź. Czasem tacy ludzie wydają się niewrażliwi, zimni i surowi. Ale jeśli jesteś jednym z nich, to doskonale wiesz, jak potwornie jest to niesprawiedliwe. Już wiesz, jak bolesne i trudne może to być dla Ciebie. Ile żalu i rozczarowania rodzi się z obrony własnej racji i trzymania się zasad. Faktem jest, że życie jest zmienne i nieprzewidywalne, jest zbyt skomplikowane i wieloaspektowe, aby mogło przetrwać w strukturach wiecznie skamieniałych zasad i wytycznych. Po prostu usunie je z drogi i rozbije na małe kawałki. Tylko elastyczność, zdolność do odbudowy, sprawia, że ​​można pływać, a nie tonąć, uginać się pod ciężarem okoliczności, ale nie załamywać się, ale ponownie wyprostować. To nie przypadek, że Japończycy zawsze uważali elastyczność za najważniejszą ludzką cechę. Bycie elastycznym nie oznacza po prostu rezygnacji ze swoich poglądów. Oznacza to, że wiesz, jak dostrzec względność dowolnej słuszności. Elastyczność w postrzeganiu życia pozwala spokojniej tolerować przeciwne opinie, mniej irytować się bliskimi, łatwiej akceptować zmiany i odbudowywać się po nich. Ogólnie rzecz biorąc, pozwala to na tworzenie życia.