- „Ahhh…. Czy myślisz… czy jestem normalny?” - „Wybrałem Cię, bo jesteś psychiatrą” - „Masz wykształcenie medyczne, więc pomyślałem - na pewno zrozumiesz, co mi jest...” - „Nie zwariowałem?” - słowa, które zwykle słyszę od klientów po sesji, tuż przed wyjściem, już za drzwiami - „No, w końcu konkret, po co przyszedłeś” – myślę, że w takich momentach często zdarzają się pytania najbardziej intymne i zwroty, o które pytają klienci przed wyjściem. Bezpieczniej jest zapytać ich przed wyjściem: powiedział i uciekł. To jak ostatnie sekundy, żeby odetchnąć i rzucić się na głęboką wodę, tylko po to, by później zostać samemu. Samotność, na którą sam siebie całkowicie skazujesz, tak aby nikt nie widział niedowierzania i bólu. Kto tego nie zrobił?! Zostaliśmy wychowani w taki sposób, że nie powinniśmy okazywać wstydu. Ludzie, którzy zadają pytanie „Czy jestem normalny?”, są zwykle pozbawieni wolności. Coś w nich bije, sprawia, że ​​czują coś, czego nie mogą poczuć, a tym bardziej okazać - strach, panikę, złość, urazę, namiętne pragnienie czegoś... Ale... "Nie zachowuj się tak - będą się śmiać do ciebie” – brzmi znajomo? Dla mnie zabawny jest synonimem słowa uroczy, ktoś, z kim chcesz być. Dziwię się, że pokolenie wcześniej, pokolenie mojej mamy – często słyszę tego dowody od jej rówieśników – było synonimem słowa poniżające, klown w najgorszym tego słowa znaczeniu. Bycie klaunem jest haniebne i przerażające. Przebywanie w towarzystwie klauna jest haniebne i przerażające. Klauni – wydają się być kłamliwi. Są zabawni, bystrzy, ale dla niektórych naprawdę przerażający. Zachowują się nieprzewidywalnie, jak szaleńcy, którym wolno mówić wszystko samemu królowi. Klauni są symbolem oszustwa - wkradają się w zaufanie, a potem... ale tylko Bóg wie, co będzie dalej. Wszystko to jest niepewność, więc nie możesz im ufać i nie możesz ufać sobie, bystrym i wesołym. Przejdźmy szybko do poprzedniego pokolenia. „Kto dużo się śmieje, ten później będzie płakać” – powiedziała zrzędliwie moja babcia. A ile razy słyszałam to od innych kobiet urodzonych w okolicach 30. roku życia? Bądź cichszy, bardziej niepozorny, a przeżyjesz, mieszkaj bliżej koryta, nie możesz się wyróżniać. I nie możesz pojawiać się obok tych, którzy się wyróżniają. Poszukiwacze prawdy nie byli faworytami u władzy, a ich przyjaciele byli jednocześnie Clownfobią – skąd to się bierze? Być może już pokolenia wcześniej Cyganie ze swoimi budkami stanowili podstawę tego strachu?! Nie wszystko złoto, co się świeci, zakazany owoc jest słodki, diabeł pojawia się w anielskiej postaci? Są to zmiennokształtni, których doświadczeni dorośli przekazują dzieciom. To szalona sprzeczność ze strażą graniczną – podawanie czarnego za białe, białego za czarne. Nie powinieneś ufać nie tylko innym, ale także sobie, jesteś szalony, ponieważ to, co widzisz, wcale nie jest tym, co widzisz. Gaslighting i czyste szaleństwo Kiedyś miało to sens przetrwania – dla rodziny, klanu jako całości. Czasami miało to później znaczenie dla przetrwania dziecka. Dzieci nie żyją bez miłości, dlatego zaakceptowanie tego, że ich matka beszta, a nawet bije, zostawiła cię, abyś zamieszkał z babcią, ale ona gdzieś poszła, nie chce słyszeć o twoich pragnieniach - oznacza nadanie sensu Twojemu cierpieniu, odnalezienie wsparcie, aby została zaakceptowana w rodzinie ze swoją filozofią życiową. Ale czas płynie, mama się starzeje, świat wokół jest pełen pokus i pełen możliwości. W średnim wieku masz pieniądze, czas i energię, ale nawyk nie słuchania swoich pragnień pozostaje. I tak można by jeździć wózkiem po głównym placu kraju, albo zaprosić tamtego przystojniaka na randkę, albo napluć w twarz chamskiemu szefowi - ale nie można, porządni, zdrowi ludzie się nie zachowują tak. Inaczej niż niektórzy klauni. Inną opcją jest maska ​​klauna, maska ​​zabawy często zakładana przez osobę, która naprawdę przeżywa bardzo smutne uczucia. Żarty często maskują agresję, strach i gotowość do ataku. Wstrząsające doświadczenie intymności, po którym następuje cios w plecy, nie tylko zostaje w pamięci na całe życie, ale jest także przekazywane z pokolenia na pokolenie, uniemożliwiając potomkom samodzielne życie. Dopiero z czasem zaczyna się zamęt, a w środku kryje się prawdziwe, żywe uczucie, kryjące się za maską niepokoju, depresji,.