Od autora: Artykuły na temat relacji rodzic-dziecko tutaj i tutaj Mówimy naszemu dziecku, kiedy opowiada o tym, co mu się przydarzyło. „Wszystko w porządku” – mówimy naszemu dziecku, gdy zdajemy sobie sprawę, że spotkało go coś strasznego, złego, nieprzyjemnego lub chorego. Sam się zderzył, a teraz nas popchnął. Nie wiedząc jak sobie z tym poradzić, staramy się szybko pozbyć się nieprzyjemnego epizodu z życia naszego i naszego dziecka. A może naprawdę nie ma w tym nic złego. Czy dla nas, dorosłych, wydawałoby się przerażające, że w przedszkolu Dasza Nikołajewa nie chce się przyjaźnić z twoją córką, że dziewczyny wyśmiewały teczkę twojego syna, lub że Marina Nikołajewna powiedziała, że ​​„tylko złe dziewczyny tak robią”. Nie ma nic strasznego. Ale co tam jest? Są uczucia. To właśnie dziecko próbuje nam powiedzieć. Wciąż (lub już) nie wiedząc, jak się nazywają, chce, żebyśmy mu wyjaśnili, jak sobie poradzić z pojawiającymi się uczuciami, jak ocenić to czy tamto działanie „innego”, prosi nas o pomoc w sytuacji, powstał. A my mu mówimy: „Wszystko w porządku. W ten sposób radzimy dziecku, aby zdewaluowało swoje własne uczucia, a wraz z nimi siebie. Poza dewaluacją uczuć tak naprawdę nie oferujemy dziecku niczego: żadnych opcji zachowania, żadnej oceny zachowania drugiej osoby, żadnego własnego wsparcia w tej trudnej sytuacji. A może zanim wypowiemy to zdanie, my, rodzice, zapytamy nasze dziecko: „Kochanie, czy byłeś zdenerwowany (smutny? zraniony? przestraszony?)? Co dokładnie cię przestraszyło? zdenerwowany? urażony?" Prośmy i stańmy się choć trochę bliżej małego człowieka, który nam ufa. Która szuka w nas wsparcia, żeby iść dalej. Może moglibyśmy powiedzieć Ci, jak sami się teraz czujemy i co myślimy o tym, co się wydarzyło. Powiedzmy ci, a dziecko zrozumie, że nie jest sam. Następnie zaproponujemy kilka opcji wyjścia z sytuacji. Złóżmy ofertę, a dziecko poczuje się wspierane, docenione, znaczące i pomyśli: „Moi rodzice są blisko. Kiedy potrzebuję pomocy, zawsze mogę się do nich zwrócić.” Nie takie trudne. Nie tak bardzo. Ale... to przerażające. Strach jest spotkać w sobie te uczucia, przeżyć na nowo jakąś dziecięcą urazę, która dawno została pogrzebana pod stertą „nic wielkiego”, poczuć złość na sprawcę dziecka, poczuć się zagubionym i bezradnym, przyznać się do tego przed sobą, płakać z bezsilności, żeby coś zmienić. A my mówimy… „nic wielkiego”. Mam nadzieję, że to wszystko minie i nigdy więcej się nie powtórzy. Ale... znowu mamy do czynienia z tym. Kochaj siebie i swoich bliskich. Z poważaniem, Julia Minakova.