Miłość do drugiego = miłość do siebie? „Przynajmniej raz chciałam się napełnić miłością. Abyś chciał po prostu powiedzieć: „Już dość, zaraz pęknę, dziękuję”. Przynajmniej raz, przynajmniej raz…” Haruki Murakami. „Norwegian Wood” „Miłość własna to romans na całe życie”. Oscar Wilde „Ja go kocham, ale on mnie nie kocha”; "Nie lubię go"; „Mama mnie nie kocha” – dość często słyszę takie słowa od moich klientów. Wiele osób ma trudności z odpowiedzią na pytanie, czym jest miłość. Miłość jest czymś, co trudno opisać słowami; miłość jest wtedy, gdy się o mnie troszczy się i jest mi dana; miłość podczas dawania prezentów; Miłość jest wtedy, gdy serce boli na myśl o tej osobie. Odpowiedzi na pytanie o miłość będzie prawdopodobnie tyle, ilu ludzi. W tym artykule porozmawiamy o tym, jak powstaje idea miłości, a także o tym, jak miłość własna wiąże się z miłością do drugiej osoby. Miłość jest cierpieniem. Nasze wyobrażenia o świecie, życiu i związkach kształtują się na długo, zanim będziemy w stanie je przeanalizować, przefiltrować, oddzielić przydatne od niepomocnych i wybrać, którymi ideałami żyć, a które wyrzucić do kosza. Oczywiście wszystko to dzieje się w dzieciństwie. Wciąż toczy się debata na temat tego, kiedy płód przestaje być płodem, a staje się osobą, kiedy zyskuje duszę. Ale wiemy, że istnieją traumy związane z przedmową fazą rozwoju osobowości, które często determinują późniejsze wybory człowieka i sposób radzenia sobie ze sobą i innymi (np. w przypadku, gdy matka nie chciała dziecka i chciała dokonać aborcji). Taka osoba może przeżyć całe życie w stanie niepokoju, szukając swojego miejsca. Kiedy mały człowiek dorasta, bez względu na narodowość czy płeć, w pewnym momencie staje się gotowy na zdobycie własnego doświadczenia na temat funkcjonowania tego świata. Oprócz odpowiedzi na swoje pytania często słucha opowieści swoich rodziców lub babć i oczywiście bajek. Bajki w swej istocie są sposobem przekazywania doświadczeń z pokolenia na pokolenie. Co jest dobre, a co złe, śmierć, starzenie się, narodziny – to wszystko jest fabułą różnych baśni, gdzie w zabawnej, zawoalowanej, dziwacznej, fantastycznej formie dziecko uczy się, jak działa świat. Fabuła wielu baśni to relacja między ludźmi, mężczyzną i kobietą oraz ich miłość („Piękna i Bestia”, „Mała Syrenka”, „Śpiąca Królewna”, „Kopciuszek” i wiele innych). Jeśli zwrócisz uwagę, zobaczysz, że we wszystkich baśniach bohaterowie przechodzą przez bardzo trudne próby na drodze do spotkania z wybrańcem. Na przykład w bajce „Siwka-Burka” najmłodszy brat, Iwan Błazen, musi w tajemnicy zabiegać o względy swojej ukochanej. Od kilku dni na próżno próbuje wskoczyć na koniu do okna wysokiej wieży, w której znajduje się jego ukochana. Scenariusz „Kopciuszka” rozgrywa się według podobnego scenariusza: z pomocą magicznej wróżki bohaterka idzie na bal, zakochuje się w księciu i nie ma prawa się odkryć, ponieważ jest „niegodną” dziewczyną z biednej rodziny. Wszystkie te historie uczą małego chłopca lub dziewczynkę, że prawdziwa miłość nie przychodzi łatwo. Trzeba na to zasłużyć i przecierpieć. Miłość jest męką i wszystko inne nie jest miłością. W kulturze rosyjskiej jest wiele ciekawych przysłów i wyrażeń na temat miłości. „Jeśli wytrzyma, zakocha się”, „Jeśli uderzy, kocha”, „Jeśli jest zazdrosny, kocha”. O co im chodzi? Fakt, że równolegle z ideami miłości jest idea, że ​​miłość musi być dręczona, to znaczy miłość okazuje się taka „surowa”. Wydaje mi się, że przede wszystkim Rosjanki tkwią w takich wyobrażeniach, gotowe oddać się mężczyźnie w nieskończoność. „Miłość jest ofiarą, a poświęcenie się jest cnotą”mówią. „Kochać to znosić z dumą wszystkie trudy tyle razy, ile chcesz, ale nigdy, nawet w godzinie śmierci, nie zgadzać się na upokorzenie!” Eduard Asadov. Rozumiemy, czym jest miłość. I zacznijmy przede wszystkim od tego, który kocha, a dopiero potem przejdziemy bezpośrednio do związku. Bo nie da się „spotkać” drugiego człowieka bez „spotkania” siebie. Dwie połówki nie stworzą całości, ale pozostaną dwiema połówkami. Słynny internetowy dowcip brzmi tak: „Nie da się połączyć dwóch połówek, zwłaszcza jeśli jedna jest jabłkiem, a druga bobrem”. Ci „półludzie” będą się dręczyć, próbując wypełnić swoją pustkę inną Takie pary próbują samodzielnie rozwiązać swoje problemy i „uleczyć” traumy związane z rodzicami przy pomocy partnera. Takie relacje prowadzą do kłopotów, nieporozumień, kłótni, zemsty, urazy, a w konsekwencji separacji. każdy z partnerów będzie dziecinnie obwiniał drugiego, że to on jest winien rozstania. Tak naprawdę każda z par jest w równym stopniu odpowiedzialna, jeśli obojgu „nie wyjdzie”. Wewnętrzny porządek relacji rodzinnych taki jest ułożone w taki sposób, że 50% odpowiedzialności spada na jednego partnera, a to samo na drugiego. Czy dając, otrzymujemy? Jedno z przykazań mówi: „Kochaj bliźniego swego jak siebie samego”. Co to oznacza i co to jest najważniejsze słowa tego przykazania? Najprawdopodobniej mówi ono, że bez kochania siebie nie można kochać drugiego człowieka. Jest zwyczajem, że gdy ktoś jest zakochany, na pierwszym miejscu stawia drugą osobę. Proszę, proszę, daj mu prezenty, rób, co chce. To sprawia, że ​​drugi partner jest samotny, jakby był sam i istniał w związku, jakby był ważniejszy, był „pępkiem ziemi”, wokół którego wszystko się kręci. „Czuję się źle, ale drugi czuje się dobrze, to znaczy, że kocham” – myśli osoba. I w tej sytuacji „pseudo-kochanek” zaczyna dawać drugiemu to, czego jego zdaniem partner potrzebuje. Czego on sam oczekuje w zamian. „Zasypuje” swojego partnera prezentami lub spędza z nim (nią) absolutnie cały swój wolny czas. Wydaje mu się, że właśnie tego potrzeba. Ale tak naprawdę „dusi” swoją drugą połówkę „pseudo-miłością”. Dusi się, bo daje więcej, niż może, i dusi drugiego, bo takiej miłości nie potrzebuje. Jeden kocha - drugi przyjmuje miłość. I nie ma w tym żadnego związku. Ten drugi może na początku dobrze go traktował i miał uczucia, ale po takim napadzie chce uciekać. ..Inny scenariusz ma miejsce, gdy partner przyzwyczaja się do tego, że może nie inwestować w związek. I w pewnym momencie kochanek oburza się i zaczyna zadawać pytania: „Jak to się dzieje, że ja jestem dla niego wszystkim, a on jest dla mnie niczym?” Może dlatego, że było mu obojętne, że nic mu nie zostanie, więc traktował siebie, można by rzec, okrutnie. I okazuje się, że jego miłość była egoistyczna, bo w zamian oczekiwał odwzajemnienia, czyli miłości. Oczywiście każdy związek wiąże się z wymianą, w tym celu należy nauczyć się otrzymywać i dawać w równych proporcjach, aby partner miał przestrzeń do wyrażania własnych uczuć. Uformowałem go z tego, co było... Istnieje inne błędne przekonanie, że można „uformować” coś, co można pokochać od czegoś innego. To znaczy stworzyć z innego coś godnego uczuć. „Uformowałem go z tego, co było” – śpiewała kiedyś rosyjska piosenkarka. Linie te odzwierciedlają pewien stosunek do partnera, który przetrwał do dziś. Jeśli uformujemy coś z drugiego na obraz i podobieństwo tego, co chcemy widzieć w partnerze, to nie ma w tym miłości, a jedynie egoizm. „Maluję własne dzieło na pięknym dziele” – efektem jest kicz, a nie dzieło sztuki. Miłość bez szacunku jest niemożliwa. Szacunek oznacza uhonorowanie, uznanie wewnętrznej wartości drugiej osoby. Zakochiwanie się i miłość Każdy chce poznać swojego księcia i księżniczkę i mniej więcej wie, jacy powinni być. Badacze są zgodni, że zakochanie się jest rodzajem projekcji. Kochanek działa jak projektor, a ten, którego wybiera, jest czystyekran. Ludzie widzą w swoim wybranym zestaw oczekiwanych cech i oczekiwanego zachowania, które noszą ze sobą w swoich duszach. Wcześniej czy później różowe okulary tracą swoją magię, a człowiek widzi przed sobą prawdziwą osobę. Kochanek traci krytykę swojego wybrańca. „Nie widzi” swojego partnera. Czasem potrzeba lat, żeby zobaczyć rzeczywistość taką, jaka jest. Zwykle jesteśmy zafascynowani naszym partnerem na wczesnych etapach związku, ale po uroku zawsze następuje rozczarowanie. Zadaniem dojrzałego związku na tym etapie jest próba dostrzeżenia mocnych i słabych stron partnera, a do tego trzeba być ze sobą szczerym, wiedzieć, że nie jestem „najgorszą osobą na świecie”, ale także „nie najpiękniejszy.” Wyznacznikami tego okresu są zwroty: „Nie mogłam myśleć, że on taki jest”, „Nie spodziewałam się tego po tobie…”, „Myślałam, że nie jesteś taki” – najczęściej takie stwierdzenia brzmieć o negatywnej konotacji. To reakcja na rozczarowanie: oczekiwania, jakie osoba budowała w stosunku do drugiej, okazały się mrzonką, iluzją. Bajkowy obraz księcia lub księżniczki rozpływa się na naszych oczach, a zamiast tego pozostaje jedynie niezadowolenie, irytacja i irytacja. Każda relacja rodzinna prędzej czy później dochodzi do momentu, w którym musimy ponownie „wybrać” partnera. Ludzie się zmieniają, dorastają, starzeją się, zmieniają zawód, przechodzą psychoterapię. Nie możemy zatrzymać czasu, żyć i tworzyć relacji z osobą, którą poznaliśmy sześć miesięcy, rok, 10 czy 30 lat temu. Zmieniamy się my sami, zmieniają się nasze priorytety. Pojawiają się dzieci, a wymagania wobec partnera i rodziny zmieniają swoje parametry. Pojawia się tu ważne pytanie: „Czy jestem gotowy dalej żyć z osobą, którą jest mój partner?” I tutaj miłość i szacunek odgrywają ważną rolę. Jeśli przestałam kochać swojego partnera, bo np. przybrał na wadze, to kogo pokochałam: jego czy obraz, który w sobie stworzyłam? Czy mogę nadal kochać kogoś, kto teraz wygląda inaczej, kogoś, kto jest chory, kogoś, kto umiera... Miłość zakłada uczciwość. W końcu prawdziwy kochanek jest tak pełny w środku, że jest przytłoczony uczuciami. Nie robi czegoś miłego, aby dostać coś w zamian i być tym napełnionym. Umiejętność proszenia jest ważna w związku. To zaskakujące, ale wiele osób nie wie, jak prosić. Może się to zdarzyć z różnych powodów. Być może w rodzinie takich ludzi wszyscy wszystko doskonale rozumieli, ponieważ był ktoś ze szczególnym darem odgadywania pragnień. Wtedy partner małżeński będzie wyczerpany skargą: „dlaczego nie zgadłeś, czego chciałem”, „powinieneś był zgadnąć”. Zdarza się, że ludzie unikają próśb, bo uważają je za upokarzające. Czasami prośby dotyczą „żenujących wydarzeń”. „Poproszę, ale ta osoba będzie zawstydzona odmową” – mówią takie osoby. W tym momencie ważne jest, aby zrozumieć, że za bardzo przejmujemy się tym, jak niezręczna będzie druga osoba i jak się będzie czuła. Bardzo często pomysły powstają na podstawie naszych własnych pomysłów na temat „jak to jest w środku”. Postrzegamy go jako małe dziecko, nie potrafiące regulować swoich reakcji. Oznacza to, że nie szanujemy tej osoby z góry, nawet jeśli na razie jest to tylko w naszych własnych fantazjach. Ale to już wystarczy. Tacy ludzie uważają, że partner powinien odgadnąć, czego potrzebuje. A kiedy to oczekiwanie nie zostaje zrealizowane, powoduje to wielką niechęć. Oczywiście niszczy to relacje i uniemożliwia przepływowi miłości dotarcie do odbiorcy. Co więcej, tylko ucząc się troszczyć o siebie, możemy naprawdę bezinteresownie troszczyć się o innych. W przeciwnym razie w obawie przed prośbami możemy zacząć manipulować drugą osobą, aby zrobiła to, czego od niej oczekujemy. „Gładzę Twoje plecy i włosy, żebyś Ty zrobiła to samo, bo tak bardzo to kocham”. Partner nie ma pojęcia, że ​​ciepły i delikatny apel do niego był ukrytą prośbą i dlatego nie robi nic w odpowiedzi. Niespełnione oczekiwania z kolei powodują urazę. „Daję mu wszystko, co najlepsze, ale on nawet nie może mnie przytulić!” – mówi kobieta swoim przyjaciołom. Jeśli się nauczymy lub będziemy wiedzieć jak