Od autora: To będzie wyjątkowy dzień. Będzie to dzień inny niż wszystkie pozostałe. Tego dnia otworzysz oczy z myślą: „Już nie wstanę. Wszystko. Nadeszła granica i żadna siła nie jest w stanie mnie podnieść.” Zapamiętasz, co otaczający cię ludzie mówili ci o twoich mocach. W jakiś cudowny sposób dostrzegają Twój potencjał, oczywisty i ukryty. Poprzez. Gundezh o „Trzymaj się!” Czego się trzymać, kiedy się poddajesz? Dla powietrza? Ziemia znika spod twoich stóp i spadasz w Otchłań. Jesteś sam na całym świecie. Jesteś Całkowicie Sam. Poczucie bezradności, bezsilności i rozpaczy i wiesz na pewno, że w tej Otchłani nikt do ciebie nie przyjdzie. Jesteś sam na całym świecie i nie ma nikogo innego. Tym, którzy rozumieją i wiedzą, czemu jestem oddany. Każdy z nas ma chwile, dni, okresy w życiu, kiedy nie czuje się najlepiej. Nie trzeba opisywać, kto i jak osiąga takie stany. Sytuacje mogą być bardzo różne, a my porozmawiamy konkretnie o pracy w takich warunkach. Przedstawiam Państwu przypadek klienta. Konsultacja Skype. Opublikowano za zgodą. Metoda pracy: Terapia Emocjonalno-Wyobraźniowa. „Nadeszła granica, zrozumiałem, że już nie dam rady, nie wstanę i po prostu nie mam skąd czerpać sił!” Czuję się, nawet nie wiem jak to powiedzieć, niesamowicie samotna. Naprawdę nie potrafię wyjaśnić dlaczego. I nic na to nie można poradzić. Stan bezsilności i bezradności, w którym nikt nie jest w stanie mi pomóc. Tutaj możesz zapytać bardziej szczegółowo o sytuację lub nie możesz wdawać się w szczegóły i od razu przejść do pracy z warunkiem. Pytam: - Jak wygląda ktoś, kto tego nie potrafi? Klient i ja patrzymy na siebie przez chwilę w milczeniu. Potem zaczyna mówić: „To jest kobieta”. Ona leży. Jest bardzo chuda, jej szkielet jest pokryty skórą, a oczodoły są zapadnięte. Podnosi rękę. Koścista dłoń pokryta skórą i widać wszystkie małe stawy. Taka wystawa dla studentów. Włos długi, przypominający pajęczynę, w jakiś sposób przyczepiony do czaszki. Ubrania są w szmatach. Czasami staje się, jak mogę to wytłumaczyć, jeszcze mniej żywa, niż już jest. Podchodzi do niej pies. Rudowłosa z opuszczonymi uszami, owłosiona i zaczyna lizać twarz. Wcale nie pogardza. Słyszę bezpośrednio, czyli czuję, co wydobywa się z psa. Mówi: „No, kim jesteś, kochanie…”. Płakałam cały dzień, a potem popłynęły kolejne łzy, gdy usłyszałam „Kochanie”. Bije od niej taka miłość, ten pies kocha ją szaleńczo. Szalenie wiele znaczy, a ona nie dba o to, jak wygląda. Pies kładzie się obok niego, powinno mu być chyba ciepło. Kobieta nie może poczuć tego ciepła. Pies mówi: „Będę cię chronić do ostatniej kropli krwi!” I tymi słowami zaczyna się zmieniać. Czerwony pies zamienia się w rottweilera. Ten rottweiler zaczyna rosnąć i teraz jest wielkości byka. Wygląda bardziej jak mityczny pies. Nie możesz tak po prostu zabić tego psa. I nie można mówić o ostatniej kropli krwi. Ma kolczastą obrożę na szyi i ogień z ust. Wyciągam rękę. Mam rękę dziecka. Bardzo mało. Pomiędzy kolcami jest przestrzeń i trzymam się tej obroży. Nogi są słabe i nie mogą wytrzymać. Jestem mały, stawiam pierwsze kroki. Pies chodzi bardzo powoli, jego oczy są groźne, a pysk pełen ognia. I nagle odwraca głowę w stronę dziecka, a w jej oczach jest tyle miłości, że liże je językiem. Więc chodźmy. Od czasu do czasu odwraca się, patrzy na mnie, liże mnie i idziemy dalej. W nogach mam coraz więcej siły. Jestem spokojny. Obroża swoją końcówką nie robi mi krzywdy. Jest to obroża ochronna, którą w razie czego pies zrzuca, a ona wypełnia całą przestrzeń złocistym kolorem. I w tym świetle wróg nie może zbliżyć się do dziecka, jest spowijane mgłą i nie może oddychać. Po raz kolejny rozumiem, że pies nie musi mnie chronić do ostatniej kropli krwi. Tutaj jeden pysk jest coś wart. Poczucie pełnego bezpieczeństwa, bezpieczeństwa i wielkiej miłości. Czuję silne wsparcie. Mogę żyć. Mogę wstać. Mogę chodzić i nic mi się nie stanie. To jest moc! Już nie czuję!