Wojownicy Sparty byli karmieni raz dziennie o świcie. Co więcej, cała żywność mieściła się w dłoni i była nieprzetworzoną mieszanką podstawowych zbóż. Zachowała siłę, wolę i potężną masę ciała wojowników. Ale my jesteśmy przyzwyczajeni do jedzenia ot tak i od czasu do czasu, z nudów i dla towarzystwa, na wszelki wypadek, bo nie ma nic do roboty, ale nie po to, żeby zaspokoić głód! Medyczna strona dietetyki (od greckiego słowa „dieta” – sposób na życie) była w starożytności adresowana do zdrowego człowieka. Zajmowała się receptami i poradami dotyczącymi zdrowego żywienia, ubioru i pielęgnacji ciała, wykonywania i czasu trwania ćwiczeń fizycznych, masaży i kąpieli, a także zaleceniami dotyczącymi snu, rozsądnego miernika aktywności seksualnej. Stosunek do zdrowia w świecie starożytnym jako największej wartości przyczynił się do zrozumienia, że ​​człowiek poprzez własne działania może pomóc zachować zdrowie i wyzdrowieć z choroby. Czytamy zatem u Hipokratesa: „Człowiek, który zna życie, wie, że zdrowie jest dla człowieka najwyższą wartością, ale powinien też wiedzieć, jak w razie choroby może sobie pomóc, zwracając się do własnego rozumu”. Oznacza to, że zdrowie to nie tylko splot szczęśliwych okoliczności, dar natury, ale przede wszystkim wynik własnego wysiłku. Śniadania i obiady minęły bardzo szybko, a kolacji poświęcono wiele uwagi. Cała rodzina zebrała się, żeby go zobaczyć. Tradycyjnie podawano zupę fasolową, mleko, sery, świeże owoce, a także zielone oliwki w zalewie i pastę z czarnych oliwek. Następnie na rzymskich stołach pojawił się chleb, a w bogatych rodzinach – homary i ostrygi. Ponieważ wołowina była bardzo rzadka, w dużych ilościach używano dziczyzny, żab i ślimaków. W Rzymie istniały trzy rodzaje chleba. Pierwszym z nich jest czarny chleb, czyli panis plebeius, dla biednych. Drugi to panis secundarius, biały chleb, ale kiepskiej jakości. Często ludności rozdawano zboże, mąkę lub już upieczony chleb. Po trzecie – panis candidus – wysokiej jakości biały chleb dla rzymskiej szlachty.