Od autora: Ciekawy epizod z biografii Theodore'a Millona Esej o krytycznej nocy, kiedy Theodore Millon prawie zapomniał, kim jest „Lekarze z łatwością definiują szaleństwo: kosztuje ich umieszczenie pacjenta w szpitalu psychiatrycznym, a on natychmiast wykazuje oznaki silnego niepokoju” Karl Kraus, austriacki pisarz Przedstawiając biografię Theodora Millona, ​​celowo nie rozwodziłem się szczegółowo nad ciekawym wydarzeniem, które przydarzyło mu się w szpitalu zarania nauczania i praktyki psychologicznej, aby później poświęcić mu całą uwagę. Jego opis można znaleźć w różnych źródłach, bo na to zasługuje. Pisałam już, że w wieku 26 lat Theodore Millon stanął na czele Rady Nadzorczej Państwowego Szpitala Psychiatrycznego Pensylwanii w Allentown na prywatnej uczelni badawczej Lehigh University. Aby wykonywać swoje funkcje administracyjne i ambicje charakterystyczne dla jego młodości, nie mógł wymyślić nic lepszego niż udanie się do szpitala pod przykrywką pacjenta. Wtedy uważał, że to „dobry pomysł”. Incognito mógł swobodnie komunikować się z pacjentami, wędrując z nimi po korytarzach szpitala i prowadząc długie rozmowy. To wspaniały sposób, który mógł wzbogacić jego wiedzę o pacjentach, ich wewnętrznym świecie i warunkach ich pobytu w murach szpitala. Ledwo powiedzieli, a już zrobili, a Theodore Millon został w klinice na noc. Ta noc stała się bardzo żywym przeżyciem, widział wokół siebie ból i beznadziejność pacjentów, jak jęczeli, zachwycali się i chodzili nocą bez celu po oddziale. Doświadczenie okazało się tak niesamowite i oszałamiające, że nie od razu był w stanie je w pełni zrozumieć i docenić. Kilka miesięcy później Millon zdecydował, że trzeba to powtórzyć i jako pacjent trafił do szpitala, nie informując nikogo, ale na cały weekend. W piątkowy wieczór, przebierając się w ubranie pacjenta, znalazł się na oddziale ogólnym, znalazł tam łóżko i położył się spać. Pierwsza noc minęła zaskakująco spokojnie, jeśli oczywiście takie otoczenie można uznać za spokojne. Całą sobotę był z pacjentami, dzieląc się z nimi wszystkimi „rozkoszami” życia pacjenta psychiatrycznego. Jeden z jego „współwięźniów” powiedział mu, że jest Jezusem Chrystusem, inny uważał się za papieża, a trzeci przedstawił się jako Ernest Hemingway. To był długi dzień, wypełniony trudami przebywania na oddziale i licznymi rozmowami podczas spacerów z pacjentami kliniki. Po tym wszystkim Millonowi nie było trudno zasnąć i pogrążył się w głębokim, ale niepokojącym śnie, w którym było dużo smutku i rozpaczy. Otwierając w niedzielny poranek zaspane oczy, zobaczył wokół siebie wielu pacjentów kliniki, niektórzy majaczyli, a niektórzy zachowywali się z godnością Napoleona, i nagle przerażenie zaćmiło mu świadomość, a zimny wiatr przebiegł mu po plecach; nagle nie rozumiał już, kim naprawdę jest. W jego myślach pulsowało tylko jedno pytanie: czy on naprawdę jest profesorem, czy może jest pacjentem w szpitalu i po prostu uważa się za profesora psychologii, jak ktoś, kto widzi siebie jako Napoleona, bo jest ubrany jak pacjent i są tylko ludzie wokół niego? Bardzo się zaniepokoił, zaczął głośno myśleć i rozmawiać sam ze sobą, próbując się uspokoić i przypomnieć sobie, jak tu trafił i kilka prawdziwych epizodów ze swojej praktyki pedagogicznej. Ale lepki i lepki niepokój nadal wypełniał każdy zakątek jego umysłu. Im więcej czasu mijało, tym bardziej iluzoryczne i niejasne stawały się granice świadomości. Trudno sobie nawet wyobrazić, jaki strach i zamieszanie ogarnęły Millona w tych minutach. Nie mógł zgłosić się ze swoimi wątpliwościami do personelu, nie narażając się na pobyt w szpitalu znacznie dłużej, niż sam sobie dał. Jedyne, co mógł zrobić, to poprosić o kontakt z doktorem Shettelem, kierownikiem kliniki, którego Millon sam mianował na to stanowisko. Kiedy podniósł słuchawkę, Millon bardzo ostrożnie zaczął zadawać naprowadzające pytania na swój temat, kim według niego jest