Od autorki: Czasem wydaje się, że człowiek okazuje uwagę, miłość i troskę, ale w odpowiedzi rodzi się złość, poczucie winy i wstyd. Dlaczego to się dzieje? Zasmuca mnie i oburza, gdy dzieci lub dorośli są traktowani bez szacunku lub jako ich własność. Dzieci są dokładnie takimi samymi ludźmi jak dorośli, mają prawo do szacunku dla siebie, na przykład: - nie wolno ich dotykać bez ich zgody, - nie wolno ich dotykać. być zmuszonym do całowania lub przytulania różnych krewnych, - odpowiadać na pytania, które uważają za osobiste, - rozmawiać z nieznajomymi, jeśli są zawstydzeni lub zajęci własnymi sprawami. Moja przyjaciółka mówi mi: idzie z córką do swojej dawnej pracy w interesach, i były szef zaczyna dręczyć dziewczynę: - W której klasie jesteś? Z kim siedzisz? Z kim się przyjaźnisz? Albo okazuje zainteresowanie, albo stara się grzecznie kontynuować rozmowę, ale z jakiegoś powodu ignoruje niechęć rozmówcy do komunikacji. Dziewczyna milczy, odwraca się, patrzy spod brwi. Nie miałabym też ochoty opowiadać nieznajomym o swoich przyjaciołach, studiach czy pracy. I jeszcze trzeba nauczyć się odpowiadać grzecznie, bez wdawania się w szczegóły, na przykład: – Dziękuję, u mnie wszystko w porządku. Niestety nie wszyscy w naszym kraju są taktowni. W naszym kraju za normalne uważa się zadawanie pytań osobistych, a nie jak dzieciom, a nawet dorosłym: - Dlaczego nie jesteś jeszcze żonaty? - Kiedy urodzisz dzieci? - Ile zarabiasz? A ludzie oczekują, że odpowiedzą im otwarcie, szczegółowo i życzliwie. I obrażają się lub złoszczą, gdy wyznaczasz im granice, odpowiadając na przykład: „Dlaczego zadajesz mi to pytanie?” - Dlaczego potrzebujesz, żebym miał męża i dzieci? – Nie dzielę się swoim życiem intymnym. Najbardziej bezpośrednią odpowiedzią byłoby „To nie twoja sprawa”, ale jest to uważane za niegrzeczne. Czy wtrącanie się w życie osobiste innej osoby nie jest niegrzeczne? To normalne, prawda? Bardziej uprzejme opcje: - To tylko moja sprawa. - To dotyczy tylko mnie. - Sam zdecyduję na to pytanie. A mimo to, nawet jeśli odpowiesz w ten sposób, ludzie będą obrażeni. A o dziecku powiedzą: jest źle wychowane. A o dorosłym: co za niegrzeczna osoba ta nierównowaga bardzo mnie smuci. Odnoszę wrażenie, że niektórym ludziom trudno jest zauważyć kogokolwiek innego, jak tylko siebie. To tak, jakby robili coś, żeby jakoś spojrzeć sobie w oczy, ale nie byli w stanie dostrzec obok siebie drugiej osoby, która ma swoje potrzeby, pragnienia i myśli. Szef przesłuchując dziewczynę, może wydawać się towarzyski, słodki, miły. miła, śpiesząca się, by objąć wnuczkę, może wydawać się kochająca i troskliwa, ale jeśli dziewczyna będzie jej unikać i będzie się opierać, może zostać nazwana zimną, samolubną i niegrzeczną ciotką, która daje swojej siostrzenicy spódnicę, chociaż nosi tylko spodnie czuć, że się troszczy. Jeśli zadaję komuś pytania, a on nie chce odpowiedzieć, może pełnym szacunku zachowaniem byłoby pozostawienie go w spokoju? Pozwolić mu się przyzwyczaić, rozejrzeć, zakończyć swoje sprawy? Zastanawiałabym się, dlaczego osoba, którą tak bardzo kocham, nie kocha mnie? Może to nie chłód i egoizm, ale prawo do obrony swoich granic? Prawo do kontrolowania własnego ciała, do niewchodzenia w fizyczny kontakt z kimś, kto jest nieprzyjemny lub niebliski? Gdybym nie komunikował się z osobą przez długi czas, zapytałbym, czego chcesz jako prezent? Co kochasz? Ludzie uważają, że mają prawo ingerować w życie innych ludzi, oceniać ich, krytykować i potępiać tych, którzy wyznaczają im granice. Oczekują wdzięczności w odpowiedzi na ich „troskę”, „miłość” i „uwagę”. A ludzie, których granice zostały naruszone, czują się zawstydzeni, źli i zdezorientowani. I protestuj w odpowiedzi na nieuzasadnione oczekiwania. A jeśli nie jesteś gotowy udawać wdzięczności lub dobrej woli, wówczas poczucie winy lub wstyd z powodu twoich „złych manier”. Nawet zamknięte osoby mogą się otworzyć i podzielić się czymś własnym, jeśli okażesz im dyskretne zainteresowanie, szacunek i cierpliwość. A prawdziwa troska, miłość i uwaga wywołują ciepło, radość, wdzięczność i chęć odwzajemnienia się..