Wszystkie dzieci, które trafiły do ​​sierocińca, przeżyły stratę. Nawet mając żywych rodziców, dziecko ich straciło. Utrata rodziców, rodziny, znajomego otoczenia, domu, zabawek, rodzinnych zapachów... A wyobrażenia rodzica adopcyjnego na temat straty i jej doświadczenia mogą nie pokrywać się z własnymi doświadczeniami dziecka. Najbardziej wyrazistą reakcją na stratę jest żal. Ta reakcja na stratę może objawiać się na różne sposoby, w zależności od psychiki i zasobów danej osoby. Strata może nie być odczuwalna, jeśli rzecz lub osoba nie była znacząca. Jednak rodzic jest dla dziecka kluczową osobą. Mechanizm straty składa się z kilku etapów: Wyparcie. Reakcja szoku. Mężczyzna nie może uwierzyć, że coś takiego go spotkało. Etap będzie tak długi, jak strata będzie bardziej znacząca. Dzieciom nie zawsze mówi się, że zostały odebrane rodzicom biologicznym na zawsze. Strata nastąpi, gdy zrozumiemy, co się wydarzyło. Dzieci zaczynają rozumieć, kiedy przychodzą po nie nowi rodzice. Złość, agresja. Złość za niesprawiedliwe traktowanie. Złość na innych, na opiekę społeczną. I wszystkie te uczucia rozlewają się na tych, którzy są w pobliżu. Przez głowę przewijają mi się sytuacje i scenariusze: gdybym zrobił coś złego, to w ten sposób sytuacja byłaby teraz inna. Człowiek targuje się z rzeczywistością. Nie miał świadomości rzeczywistości. Człowiek pogrąża się w melancholii i wspomnieniach. Nie chcę nic robić. Oczywiście na tym etapie dziecko nie ma motywacji ani do nauki, ani do obowiązków domowych. Nie wszyscy rodzice adopcyjni zrozumieją stan dziecka i to, że nie myje ono kubka po sobie dlatego, że źle się czuje, a nie dlatego, że nie jest dobrze wychowane. Ważne jest, aby rozpoznać ten stan i skonsultować się ze specjalistą na czas. Dzieci często trafiają do pieczy zastępczej na pierwszych trzech etapach, a reakcja na przeżycie tych etapów może zniechęcać rodziców adopcyjnych. Akceptacja i pokora. Człowiek zaczyna żyć dla niego w nowym świecie. Dzieci zaczynają budować nowe relacje. Smutek jest inny, zapamiętywane są dobre chwile z poprzedniego życia. Reakcje dzieci na stratę mogą być zupełnie inne niż u dorosłych. Dzieci poniżej 10 roku życia nie mają rozwiniętego myślenia abstrakcyjnego, nie rozumieją metafor i śmierć dla nich jest śmiercią, tragedia jest tragedią. Głównym zadaniem rodziców nie jest upiększanie rzeczywistości, ale pokazanie jaka ona jest naprawdę i pomoc w radzeniu sobie z warunkami.