W pierwszej części tego artykułu zacząłem omawiać temat „Mity na temat narcyzmu”, przedstawiłem dwa mity warunkowo pozytywne - dzisiaj proponuję rozważyć dwa mity warunkowo negatywne. Mit 1 „. Osobie narcystycznej trudno jest budować relacje z innymi.” Mit ten opiera się przede wszystkim na fakcie, że narcyzowi trudno jest zaakceptować inną osobę jako odmienną od niego, uwzględnić cudzą podmiotowość zwróć uwagę, że sam narcyzm jest niezbędny dla osoby. Jednocześnie narcyzm można uznać nie tylko za stan czy zaburzenie, ale także za jeden z etapów dojrzewania psychicznego. W podejściu Lacana określa się go jako „etap lustra” i rozwija się mniej więcej w wieku 1,5 roku, czyli w okresie, w którym dziecko zaczyna rozpoznawać siebie w lustrze. To bardzo ważny etap, na którym zdobywa się doświadczenie w budowaniu własnego obrazu i wyobrażeń o sobie. Na tym etapie powstaje awatar, maska, czyli tzw. integracja obrazu „ja”, poprzez ten obraz człowiek nawiązuje później kontakt ze światem i innymi ludźmi. Cenne będzie także rozróżnienie narcyzmu zdrowego od narcyzmu złośliwego. W przypadku narcyzmu złośliwego nacisk kładzie się na interakcję z obrazem, a nie z ludźmi poprzez ten obraz. Te. kiedy obraz staje się celem samym w sobie, a nie środkiem realnych relacji z innością innych i zmiennością siebie. Od wspierającego wewnętrznego stanu samozadowolenia i powiązania wyobrażeń o sobie narcyzm staje się destrukcyjny, prowadzi do zubożenia „ja”, a ściślej rzecz biorąc, do tego, co nazywa się patologicznym narcyzmem obrazu, bez maski, bez zdrowego narcyzmu. Przykładem stanu patologicznego pozbawionego obrazu siebie są zaburzenia ze spektrum autyzmu. Osoba autystyczna nigdy nie stworzyła holistycznego obrazu ciała, obrazu „ja”. Osoba autystyczna nie ma maski, co oznacza, że ​​nie może wejść na scenę relacji z drugą osobą; jednocześnie życie miłosne z drugą osobą jest dla niej niemożliwe:… „Nietrudno zauważyć, że jest to osoba narcyzm ma wielką siłę przyciągającą dla tych ludzi, którzy całkowicie porzucili własny narcyzm na rzecz miłości przedmiotowej; Urok dziecka w dużej mierze opiera się na jego narcyzmie, samozadowoleniu i niedostępności, a także na uroku niektórych zwierząt, takich jak koty i duże drapieżniki, które wydają się niczym nie przejmować... Wydaje się, że zazdrościmy im tego, że zachowały szczęśliwy stan umysłu... od którego sami już dawno zostaliśmy porzuceni.” (S. Freud, „Wprowadzenie do narcyzmu”) Drugą stroną zakochania się w narcystycznej kobiecie/mężczyźnie są bolesne wątpliwości co do jej/jego miłości , irytacja lub skargi na tajemnicę duszy ukochanego obiektu Tak czy inaczej narcyzm innej osoby może być zarówno przydatny dla samej osoby, jak i bardzo atrakcyjny dla osób skłonnych poświęcić własny narcyzm (tutaj możemy). przypomnieć sobie oryginalny mit o Narcyzie i nieszczęsnej nimfie Echo). Narcyzi potrafią stworzyć uroczą atmosferę, okazywać coś bardzo podobnego do miłości do drugiej osoby, ale tutaj ważne jest, aby zrozumieć, że taka osoba, głaszcząc oczy drugiej osoby, kocha nie tyle jego jako podmiot, ale jego odbicie w jego oczach, potem czym się staje, łapiąc swoje odbicie w innym: narcystyczny mężczyzna czuje się mężczyzną tylko przy kobiecie, która jest gotowa stale odzwierciedlać pożądany „męski wizerunek”. Tak jak kobiety narcystyczne mogą czuć się kobietami tylko wtedy, gdy w oczach mężczyzny otrzymają tak wartościowe odbicie „kobiecej kobiety”. Mit 2 „Narcyz jest skazany na samotność”. Narcyzy pozostają ze sobą stale w bardzo bliskiej, nierozerwalnej relacji. odbicie w innych, ze sobą po drugiej stronie lustra, dlatego wniosek jest paradoksalny, samotność jest niemożliwa dla narcyza. Narcyzm, jeśli się bliżej przyjrzeć, ujawnia się w intensywnej, pełnej pasji relacji z kimś lub czymś innym. Osoby narcystyczne są zazwyczaj ekstrawertyczne i bardzo aktywne, są zajęte robieniem różnych rzeczy.