Od autora: Artykuł został opublikowany. Oryginalny artykuł został opublikowany na moim blogu. Tutaj możesz bezpłatnie pobrać nasze książki o psychoterapii: Częstość występowania patologii psychosomatycznych jest bardzo wysoka. Według różnych źródeł 60-80% wszystkich chorób ma podłoże psychosomatyczne. Wystarczy wskazać, że od 30 do 50% pacjentów poradni somatycznych potrzebuje jedynie korekty stanu psychicznego. Bóle głowy, zaburzenia żołądkowo-jelitowe, zaburzenia snu, choroby reumatyczne, bóle, astma, patologie serca, zaburzenia seksualne, fobie, depresja. zaburzenia obsesyjne itp. są dziś rozpatrywane z punktu widzenia doświadczania i przetwarzania konfliktów psychicznych i psychospołecznych We współczesnej opiece zdrowotnej medycyna psychologiczna i medycyna somatyczna nadal współistnieją jako koncepcje alternatywne, a nawet konkurują ze sobą. Każdy, kto spróbuje zidentyfikować związane z nią interdyscyplinarne zadania z punktu widzenia psychoterapii, bardzo szybko wpadnie w ślepy zaułek, próbując uzasadnić dominację psychoterapii nad sferą praktyki lekarskiej, czyli wykluczenie podmiotu ze współczesnej medycyny dogmat, że w organizmie nie działają żadne inne siły, z wyjątkiem fizykochemicznych. Związane z tym wyparcie filozofii z leczenia tworzy tło, na którym wyrosła medycyna psychosomatyczna. Model ten skupia się na obiektywnych cechach chorego organizmu, nie ujmuje jednak indywidualności duchowej. Wiele osób, a także lekarzy i ich pacjentów jest przekonanych, że przyczyna choroby może być tylko jedna. Inne powody są ignorowane lub nieakceptowane. Problemy w pracy, niezdrowa żałoba po śmierci bliskiej osoby, ciągłe trudności rodzinne nie są akceptowane jako przyczyna choroby. Akceptowane są jedynie objawy fizyczne, na które stosuje się jedynie leki, które z kolei stają się bardziej przypominać suplementy diety. Z drugiej strony spotykamy dogmatyczne przekonania, które prowadzą nas w przeciwnym kierunku – ignorowanie osiągnięć medycyny, unikanie stosowania leków – cudownych uzdrowień, czarów itp. Współczesna medycyna odniosła ogromny sukces w zakresie metod diagnozowania patologii. Wskaźniki biometryczne stają się coraz bardziej wiarygodnym kryterium dla lekarzy. Jeśli wcześniej zadano pacjentowi wiele pytań, teraz do postawienia diagnozy nie zawsze potrzebny jest sam pacjent, a jego badania i wyniki badań są wystarczające. W tym przypadku osobowość pacjenta praktycznie nie jest brana pod uwagę. Przykładem są badania immunologiczne, które wykazały zauważalne zmiany we wzorze limfocytów pozostałego przy życiu małżonka po śmierci drugiego małżonka. Subiektywne znaczenie konkretnej utraty partnera nie jest brane pod uwagę. Psychosomatyka to zaburzenia fizjologiczne, które powstają na tle psychologicznym. Dlatego leczenie etiologiczne będzie działać na konflikt psychologiczny. Patologia psychosomatyczna jest rodzajem somatycznego rezonansu procesów psychicznych. „Mózg płacze, a łzy idą do żołądka, do serca, do wątroby…” – tak w przenośni powiedział rosyjski naukowiec R.A. Luria. W rozwoju zaburzeń psychosomatycznych dominujące znaczenie odgrywa nie tyle silny stres emocjonalny lub makrotrauma, ile niewielki, ale długotrwały stres emocjonalny - mikrotrauma. To właśnie mikrourazy, działające na zasadzie „kropla ściera kamień” z biegiem czasu, prowadzą najpierw do reakcji psychosomatycznych, następnie do zaburzeń, a w końcu do chorób. Decydujący wpływ na rozwój psychosomatyki ma konflikt i czas jego trwania to działa. Wybór organu, za pośrednictwem którego nastąpi reakcja na konflikt, zależy od tradycji i wartości kulturowych. Najważniejszą rzeczą w psychoterapii jest przejście od symptomu do konfliktu. Na tej podstawie możemy sobie wyobrazić, jak gotowi są lekarze pierwszego kontaktu do analizy historii rozwoju chorób psychosomatycznychObszarem działania psychoterapii jest leczenie nerwic i zaburzeń psychosomatycznych, a także uzależnień, chorób psychicznych i kryzysów życiowych. Zanim jednak dana osoba trafi do psychoterapeuty, na drodze osoby borykającej się z podobnymi problemami pojawia się wielu specjalistów. Należą do nich lekarze pierwszego kontaktu, terapeuci, psychiatrzy, neurolodzy, psychologowie, a także czarodzieje i wszelkiego rodzaju uzdrowiciele. Problemy emocjonalne towarzyszą wszystkim chorobom. Dlatego dziś wielu specjalistów podejmuje się zadania niesienia pomocy w trudnościach emocjonalnych. Brak wystarczającej kultury dbania o zdrowie emocjonalne w naszym społeczeństwie powoduje, że psychoterapeuta znajduje się na ostatnim miejscu na liście osób poszukujących pomocy. Jednak ten problem ma również wytłumaczalne przyczyny. Kto odpowie na pytanie: - Czym zajmuje się tam psychoterapeuta? Jak leczyć poprzez rozmowę? Psychoterapia przeżywa nowy rozwój. Choć psychoterapia w nowoczesnej formie istnieje już od ponad 200 lat, dopiero niedawno zaczęła domagać się statusu niezależnej dyscypliny. Metod psychoterapii jest około 700 i pojawia się ich coraz więcej. Wiele z nich ma charakter bardzo spekulacyjny. Stwarza to dodatkowe zamieszanie w rozumieniu lekarzy pierwszego kontaktu na temat możliwości psychoterapii. Innymi słowy, psychoterapia i psychoterapia to dwie różne rzeczy. Pod jedną nazwą kryją się zupełnie różne podejścia, czasem wręcz przeciwnie. Jeśli dana osoba ubiega się o operację zapalenia wyrostka robaczkowego, ma pewność, że niezależnie od tego, gdzie operacja zostanie wykonana, wszędzie zostanie ona wykonana w przybliżeniu równie dobrze. Osoba szukająca pomocy u psychoterapeuty nie ma tej pewności. W zależności od swojej orientacji zawodowej, zupełnie inaczej spojrzy na problemy pacjenta. Jeden będzie szukał traumy z dzieciństwa, inny traumy porodowej, trzeci przeanalizuje nieświadomość, a czwarty będzie palić kadzidła i intonować mantry, każe rysować obrazy, wykonywać ćwiczenia fizyczne itp. itd. Jeśli zachodnia psychoterapia wywodzi się z filozofii, rosyjska z medycyny. Stąd dominujące modele. Tradycje psychoterapii niebiologicznej w Rosji są słabe, a problemy kulturowe dotykają także samych lekarzy. Świadomość lekarzy na temat możliwości psychoterapii jest niezwykle niska. Często sami nie potrafią wytłumaczyć pacjentowi, na czym będzie polegało leczenie psychoterapeutyczne. W tym sensie Schleiffer (1995) trafnie nazywa psychoterapię „działaniem drażniącym dla systemu opieki zdrowotnej”. Dotyczy to również szeroko zakrojonej psychiatrii, gdzie dominuje podejście biologiczne, a nie biopsychospołeczne, akceptowane na całym świecie. Stąd naturalne, że panuje niezrozumienie na temat współpracy terapeutów, neurologów, psychoterapeutów, psychiatrów i psychologów. Czasem od neurologów i terapeutów słyszy się, że mamy wielu pacjentów z zaburzeniami psychicznymi, z którymi nie potrafimy sobie poradzić, a mimo to staramy się. im pomóc, robimy, co możemy, przepisując leki przeciwdepresyjne lub uspokajające. Jest w tym pozytywny aspekt – chęć pomocy. Jednak najlepiej byłoby wysłać tych klientów do tych, którzy powinni i co najważniejsze, wiedzą, jak sobie z nimi radzić. Najlepszą pomocą jest w tym przypadku odmowa pacjentowi leczenia kompromisowego. Przecież psychoterapeuci nie próbują przecież operować ani wykonywać endoskopii. Przeprowadziliśmy małą analizę mocnych i słabych stron specjalistów spotykających się z pacjentami psychosomatycznymi i doszliśmy do następujących wniosków: Zatem pomimo pozornej oczywistości, że psychosomatyka powinna. być leczony przez psychoterapeutę z udziałem dodatkowych specjalistów, pytanie: - Czyja to psychosomatyka? – pozostaje otwarta. Brak jednolitych koncepcyjnych podejść do terapii, przewaga podejścia biologicznego nad psycholonicznym, obfitość pseudonaukowych teorii psychoterapii, niska kultura zdrowia emocjonalnego wśród ludności, brak jednomyślności lekarzy w klinikach miejskich i prywatnych znacząco utrudnią osiągnięcie jedności w.