Samotność To takie krępujące przyznać się innym, że jesteś samotny, i wspaniale jest w końcu to zrobić. To uznanie nic nie daje i na tym właśnie polega piękno. Samotność nie jest koniecznością ani tragedią, jest powszechnym stanem niektórych ludzi, którzy w specyficzny dla nich sposób postrzegają siebie w tym świecie. Każdy ma swoją historię samotności i zazwyczaj nie jest ona zbyt zabawna. Jesteśmy sami i żyjemy z tym, każdy na swój sposób, za każdym razem w nowy sposób. Ten wewnętrzny ból jest czymś niepojętym. Ten, kto tego doświadczył, nie wie, skąd się bierze i jak się tego pozbyć, to tak, jakby nie było częścią nas, ale jednocześnie my jesteśmy jego częścią. Samotny ból, który w nas żyje, popycha nas do ludzi, aby go leczyć, a jednocześnie odciąga nas za drugą rękę od ludzi, ponieważ ten ból jest z nimi związany. Ten taniec tam i z powrotem jest tym, co tańczymy, gdy jesteśmy sami. Bardzo chcemy z kimś być i robimy wszystko, żeby tak się nie stało. Z każdą nową okazją do uniknięcia komunikacji koło bólu kręci się jeszcze bardziej, a my jeszcze bardziej przyciągamy innych i stajemy się coraz bardziej nienawidzeni w stosunku do jakiegokolwiek związku. W końcu zostaniemy po prostu sami. Samotność jako samoświadomość. Przychodzi taki moment w naszym życiu, kiedy uświadamiamy sobie, że jesteśmy na tym świecie sami. Teraz piszę, że zdajemy sobie sprawę z rzeczywistości, w której nikt nie chce ponosić odpowiedzialności za nasze czyny i za nasze życie. Jesteśmy zmuszeni robić wszystko dla siebie, rozumiemy, że nikt inny jak my sami nie uczyni nas szczęśliwymi i nikt nie da nam radości, spokoju i bezpieczeństwa w życiu. I dochodzimy do tego wniosku po wielu obelgach i rozczarowaniach, po wielu zawiedzionych nadziejach, po setkach udanych czynów, które nigdy nie przyniosły nam satysfakcji. Dochodzimy do tego powoli, boleśnie, z żalem i strachem, ale zawsze dochodzimy do tego sami. W tym momencie nie możemy już czuć kogoś tak samo jak wcześniej i nagle odkrywamy to bolesne uczucie w pełni, co pokazuje nam, gdzie jesteśmy. . Jesteśmy w środku. Jesteśmy tutaj i byliśmy tu przez cały ten czas. Zaczynamy w pełni widzieć siebie i swoje horyzonty. Wizja naszej samotności wiąże się z szokiem i bólem. W miarę upływu czasu nasz prawdziwy obraz, który przez cały ten czas był dla nas niedostępny, będzie stawał się dla nas coraz wyraźniejszy. Być może zaczniemy wyraźniej odróżniać nasze potrzeby od tych, które narzucają nam inni. I tu mamy doskonałą szansę, być może po raz pierwszy w życiu, na zrobienie czegoś dla siebie i tylko tego, czego chcemy. Samotność jako kapitał Co dziwne, w naszej samotności można znaleźć kapitał zewnętrzny, tj. realne korzyści zewnętrzne. Aby to zrobić, musisz po prostu przyjąć swoją naturalną rolę i doświadczyć cierpienia bycia samotnym. To zewnętrzne cierpienie może i będzie przyciągać ludzi, którzy na pewno będą chcieli cię uratować, będą to tak zwani ratownicy. Jeśli rzeczywistość wewnętrzna nie zostanie zrealizowana, stanie się rzeczywistością zewnętrzną. W tym przypadku nasze subiektywne wewnętrzne cierpienie z powodu samotności spowoduje nasze nieświadome działania mające na celu zrekompensowanie wewnętrznego bólu w postaci zewnętrznej opieki i uwagi ze strony innych ludzi lub okoliczności. Będziemy zewnętrznie otrzymywać od innych to, co tak bardzo pragniemy mieć w sobie, więc ta sytuacja może trwać w nieskończoność, ponieważ nie będziemy w stanie zintegrować troski i uczuć innych ludzi z naszym wewnętrznym spokojem, dopóki nie będzie tam świadomość tego, czego naprawdę chcemy i dlaczego tego potrzebujemy. Przyjdzie ktoś inny, obdarzy nas uczuciem i ciepłem, będzie nam współczuł i pomoże, będzie starał się uczynić nasze życie dokładnie takim, jakim je widzi. Tak, otrzymamy nasz kapitał, tak, on nam go przyniesie dobrowolnie, tak, to wszystko weźmiemy dla siebie, nie dając nic w zamian, ale czy tak jest? W tej sytuacji prowokując drugą osobę do okazania zaniepokojenia, skazujemy się tym samym na wymuszone-dobrowolne przekształcenie własnego.