Do gabinetu weszła kobieta... nie, nie weszła, dosłownie wleciała i wykrzyknęła z przerażeniem: - Swietłana Witalijewna, ratuj mnie dziecko! Ponieważ odbywałam wówczas rutynową wizytę ambulatoryjną w organizacji typu sanatoryjnego, nawet się trochę przestraszyłam. Kilka sekund później rozpoznałem tę kobietę – co roku przyprowadzała do mnie trójkę swoich dzieci na kurs rehabilitacji profilaktycznej. Okazało się, że u jej 10-letniego syna Siergieja 2 tygodnie temu na ciele pojawiła się duża wysypka. Lekarze zdiagnozowali u niego pokrzywkę. Dziecko leczono tradycyjnie lekami przeciwhistaminowymi (przeciwalergicznymi), sorbentami i płukaniem jelit, jednak wysypka nie ustąpiła. Chłopiec trafił do szpitala, spędził w nim około tygodnia i został wypisany na terapię hormonalną. Nie było poprawy. Kiedy go zbadałem, duże, jaskrawoczerwone plamy pokryły całe jego ciało i twarz. Sprawa była dziwna w przypadku medycyny tradycyjnej, gdyż pokrzywka zwykle utrzymuje się 2 – 5 dni, jednak tutaj po 2 tygodniach leczenia, łącznie z leczeniem hormonalnym, pojawiła się jasna wysypka. Jak mogę mu pomóc jako lekarz? Wszystko, co można było zrobić, zostało już zrobione. Muszę powiedzieć, że w tym czasie pracowałem jako lekarz - pediatra przez 18 lat, ale przypadek dał mi książki V.V. Sinelnikowa i dopiero zaczynałem rozumieć, skąd biorą się choroby. Praktycznie nie było w tym żadnego doświadczenia, była tylko koncepcja, że ​​sami zapraszamy choroby do swojego życia i z jakiegoś powodu ich potrzebujemy, a jeśli zrozumiemy dlaczego, a raczej po co, to choroba szybko ustąpi, jeśli , oczywiście, z tym się zgadzamy. I najwyraźniej tak było, gdy nadszedł czas, aby zastosować wiedzę zdobytą w psychologii. Podczas rozmowy z mamą Siergieja skrupulatnie starałem się dowiedzieć, jakie pokarmy mogą wywołać taką reakcję, ale ponieważ nie był to pierwszy raz, kiedy mnie odwiedziła i znała już na pamięć zgromadzoną przeze mnie „Półkę z truciznami”, nie miał już więcej pytań na temat odżywiania. I wtedy zauważyłem, że Siergiej był w jakiś sposób bardzo spięty i miał wściekły, kłujący wyraz twarzy. Zapytałam go o to, a jego odpowiedź mnie zaskoczyła: „Jestem głodna, jestem głodna!”. Spojrzałam na mamę, ona zaczęła się wymawiać, że lekarze wszystkiego zabronili, a przez 2 tygodnie chłopiec jadła wyłącznie płatki owsiane. Potem zapytałem Siergieja, co chciałby zjeść. „Chleb” – odpowiedział. Znów zwróciłem zdziwiony wzrok na mamę i ponownie otrzymałem w odpowiedzi te same wymówki, a także informację, że chleb to jego ulubione jedzenie. Pozwoliłam mu jeść chleb i tyle, ile chciał. Potem były kotlety, makaron, banany, kasza ryżowa, jabłka… I za każdym razem ten sam schemat: odpowiedź Siergieja – moje zdziwienie – uzasadnienie – postanowienie. Około 20 minut później wezwano mnie do biura szefa. Kiedy wróciłem kilka minut później, czekał mnie dziwny widok: twarz chłopca była prawie wolna od wysypki, jedynie ledwo zauważalne jasnoróżowe plamki. „Dziwne” – pomyślałam, prawdopodobnie to była moja wyobraźnia. Przez kolejne 10 minut kontynuowaliśmy rozmowę w tym samym tonie: produkt – pozwolenie i zaczęliśmy się żegnać. Już na progu mama Siergieja ostrożnie podzieliła się ze mną: „Tak mi się pewnie wydaje, ale według mnie nie ma wysypki na twarzy”. Byłam zmuszona przyznać, że mi też „tak się wydawało”. Rozebraliśmy Siergieja i po raz kolejny byliśmy zaskoczeni, i tyle: do pasa skóra chłopca była prawie czysta (bladoróżowe plamy), ale w dolnej części tułowia i nóg nadal były jaskrawoczerwone plamy.. Dzień później spotkałam ich na ulicy. W drodze do pracy przybiegli mi powiedzieć, że następnego ranka skóra dziecka była już zupełnie czysta. Nie pierwszy raz w mojej praktyce zdarza się, że w przypadku alergii muszę działać, co nazywa się wbrew i wbrew tradycyjnemu poglądowi, POZWOLIĆ na coś, co wydaje się być wykluczone (patrz też artykuł „Alergia do kotów”). Nigdy wtedy nie odkryłem przyczyny, ale teraz rozumiem, że była to jakaś reakcja obronna, coś nie zostało zaakceptowane. Potwierdziło się to, gdy kilka miesięcy później matka przyprowadziła do szpitala nastoletnią córkę z trądzikiem, a po kolejnych 2 miesiącach trzecie dziecko z ostrą chorobą.!!!