Od autora: Raport z Letniej Szkoły ECPP-Rosja w 2011 roku. Opublikowano w „Biuletynie Psychoanalizy”. „Erotyzm nosowy a problem relacji z obiektem jako przyczyna wypalenia zawodowego i problemów z tolerancją w środowisku zawodowym” Sokolov D.V. analityk szkoleniowy NFP-ECPP, dyrygent NFP ds. psychoanalizy grupowej, członek Otwartego Towarzystwa Psychoanalitycznego (Moskwa), art. Wykładowca na Wydziale Psychologii Klinicznej Moskiewskiego Państwowego Uniwersytetu Humanistycznego. Sholokhova (2002-2007), członkini zarządu oddziału regionalnego NFP-ECPP-Moskwa 1. Wprowadzenie nosowego libido do teorii popędów.[align=justify; text-indent: 35.4pt]Od czasu naszego ostatniego raportu na temat erotyki nosowej (Kongres CPT 2010, Kijów) wprowadziliśmy kilka ważnych uzupełnień, o których chciałbym wspomnieć jako wstęp do raportu.[/align] [wyrównaj=wyrównaj; text-indent: 35.4pt] Po pierwsze, w trzeciej części dzieła Freuda „Mojżesz człowiek i religia monoteistyczna” odczytano następującą myśl autora, w dużej mierze powtarzającą nasze tezy: „Człowiek doszedł do idei istnienia pewne siły „duchowe”, czyli takie, których zmysły, w szczególności wzrok, nie mogą dostrzec, a które mimo to wywierają niewątpliwe, a nawet niezwykle silne działanie. Jeśli wierzyć świadectwu języków ludzkich, pierwszy obraz duchowy powstał w wyniku ruchu powietrza, gdyż sama zasada duchowa otrzymała swoją nazwę od podmuchu wiatru („animus”, „spiritus”, po hebrajsku „ruach” ). W ten sposób narodziła się idea „duszy” jako swego rodzaju duchowego jądra osobowości. Obserwacje wykazały ten „ruach” w ludzkim oddychaniu, który ustaje wraz ze śmiercią; Nawet dzisiaj mówimy o umierającym, który „wydaje ostatnie tchnienie”. Odtąd otworzyła się przed człowiekiem kraina duchów i zaczął on pośpiesznie nadawać wszystkiemu, co istnieje w naturze, duszę, którą w sobie odkrył. Cały świat uległ uduchowieniu, a nauka, która pojawiła się znacznie później, stanęła przed trudnym zadaniem przywrócenia pierwotnego stanu rzeczy – i do dziś go nie ukończyła. To odkrycie uwiarygadnia nasze tezy o związku funkcji oddechowych z koncepcją duchowości. To prawda, że ​​Freud nie posunął się dalej, łącząc oddychanie z koncepcją libido, którą zaproponował 40 lat wcześniej, postulując strefę erogenną nosa, co zrobiliśmy w naszym raporcie z LS-2009.[/align][align=justify; wcięcie tekstu: 35,4 pkt] [/align][align=justify; text-indent: 35.4pt]Drugi dodatek dotyczy naszych założeń dotyczących tego, dlaczego Freud zignorował błonę śluzową nosa jako strefę erogenną. Tutaj, podobnie jak w przypadku wyparcia idei biseksualności, Fliess nie mógł się obejść. Berliński otolaryngolog, tj. Specjalista od jamy nosowej Fliess wśród swoich różnych ciekawych pomysłów napisał pracę zatytułowaną „O związku przyczynowym nosa z żeńskimi narządami rozrodczymi”. Praca J. Massona „The Assaulton Truth” (MassonJ.M. TheAssaultonTruth. // PocketBooks, 1984) zawiera historię, która w pełni wyjaśnia, dlaczego Freud mógł wyprzeć ze swojej świadomości ideę nosowego erotyzmu, „...a epizod dramatyczny usunięty z oficjalnej publikacji korespondencji Freuda i W. Fliessa (J. Masson, 1984a, 1984b). Oto jak krótko podsumowano tę historię w „The History of Modern Psychology” (Thomas H. Leahey. - wyd. 3 - St. Petersburg: Peter, 2003): „Freud miał pacjentkę o imieniu Emma Eckstein (od 1892 r. co najmniej do 1897), która cierpiała na bóle brzucha i nieregularne miesiączki. Wiemy już, że Freud uważał masturbację za chorobotwórczą i zgadzał się z opinią Fliessa, że ​​masturbacja powoduje problemy menstruacyjne. Co więcej, Fliss powiedziała, że ​​operacja nosa może powstrzymać masturbację i, co za tym idzie, problemy z nią związane. Freud sprowadził Fliessa do Wiednia (luty 1895), aby zoperować nos Emmy. Mogła to być pierwsza operacja Fliessa (marzec 1895); w każdym razie po operacji nie doszło do powrotu do zdrowia. EmmaEckstein cierpiał na ból, krwawienie i ropną wydzielinę. W końcu Freud wezwał wiedeńskiego lekarza, który usunął z nosa Emmy około pół metra gazy, którą Fliess zostawił tam z powodu swojej niekompetencji. W tym momencie Emma zaczęła krwawić, zbladła i prawie umarła. Freud był tak przerażony widokiem umierającej Emmy Eckstein, że uciekł i opamiętał się dopiero dzięki brandy przyniesionej przez żonę lekarza. Uważam za niezwykłe, że Emma Eckstein kontynuowała terapię u Freuda. Nadal cierpiała na ból i sporadyczne spontaniczne, bardzo silne krwawienia z nosa. Początkowo Freud przyznał, że jej cierpienie było winą Fliess. Napisał do Fliess: „Więc byliśmy wobec niej niesprawiedliwi; nie była nienormalna”, ale cierpiała z powodu błędu Fliessa, a ostatecznie samego Freuda, który poddał ją nieudolnym manipulacjom Fliessa. Jednak Freud powrócił następnie do psychologicznej interpretacji krwawienia Emmy Eckstein. Mniej więcej rok po tym, jak prawie umarła, 4 czerwca 1896 roku, Freud napisał, że Emma w dalszym ciągu krwawi „według swojej woli”. Przyczyny jej cierpienia leżą w jej umyśle, a nie w uszkodzonym nosie.”[/align][align=justify; text-indent: 35.4pt] Zatem ta historia oraz fakt, że sam Freud zaufał kiedyś nożowi chirurgicznemu Fliessa, że ​​Freud zapożyczył od Fliessa ideę seksualności z dzieciństwa, a także osobiste uzależnienie Freuda od palenia, mogły określić neurotyczność Freuda wyparcie tematu nosowego erotyzmu, m.in. podczas pisania 10 lat później „Trzech esejów o teorii seksualności”, w których objaśniano teorię libido.[/align][align=justify; text-indent: 35.4pt]Jak wykazaliśmy w naszych poprzednich raportach (na Kongresie LS-2009 i Kongresie CPT w 2010 roku), udowodniliśmy słuszność postulowania nosowego etapu rozwoju libido. Stwierdzono związek między nosowym libido a koncepcją duchowości. Zaproponowaliśmy także, aby doświadczenie głodu tlenu uznać za libidinalne źródło lęku przed mentalną anihilacją.[/align][align=justify; text-indent: 35.4pt]Trudność w uwzględnieniu psychologicznych aspektów oddychania i związanej z nim strefy erogennej nosa wynika z szeregu okoliczności:[/align]1) z punktu widzenia teorii rozwoju - kwestia obecności funkcji psychicznych i poziomu funkcjonowania psychicznego w pierwszych 3-6 miesiącach po urodzeniu nie jest rozstrzygnięty i pozostaje dyskusyjny w kontinuum pomiędzy założeniami o wysoce zorganizowanej psyche wrodzonej, w tym superego (M. Klein), a stwierdzeniami o czysto fizjologiczne funkcjonowanie noworodka (R. Spitz, V. Tehke); 2) Z punktu widzenia relacji przedmiotowych – aktywność libidinalna dla realizacji oddychania nie wymaga z natury obiektu zewnętrznego i jest ograniczona aktywnością podmiotu 3) Z fizjologicznego punktu widzenia – wraz z wiekiem częstość oddechów zmniejsza się z 60 oddechów na minutę u noworodka do 18 u osoby dorosłej, zdolność do obchodzenia się bez oddychania, która występuje u noworodka, zmniejsza się, osiągając 15-. 20 minut, zatem na podstawie wyobrażeń dorosłych trudno zrekonstruować możliwe doświadczenia noworodka związane z oddychaniem, a także ocenić psychiczne znaczenie faktu, że do 3-4 miesiąca życia dziecko ma jeszcze zdolność oddychania. odruchowa zdolność wstrzymywania oddechu, a następnie jego utraty, a także zmniejszenie możliwości obchodzenia się bez oddychania w miarę dorastania - u niemowląt do 5-20 minut, u dorosłych - do 5 minut.[align=justify; wcięcie tekstu: 35,4 pkt] [/align]2. Relacje przedmiotowe z punktu widzenia erotyki nosowej.[align=justify; tekst-indent: 35,4pt] Materiały dotyczące przygotowania i przebiegu porodu (na przykład „Przewodnik po przygotowaniu rodziców”, St. Petersburg, Foliant, -2004 http://proroditelstvo.ru/files/File/book. pdf) opisują, jak dziecko bierze pierwszy oddech, gdy znajdzie się w powietrzu. Nos i usta są wypełnione śluzem; zaleca się trzymanie noworodka twarzą w dół, aby go wypuścić. Z obserwacji specjalistów wynika, że ​​dziecko „oddycha bardzo szybko, a potem niespodziewanie wolno. Jego oddech słychać bardzo cicho,wydaje się, że całkowicie się zatrzymuje. (Jakiej matce nie przeszkadzała taka cisza!) Można czasem pomyśleć, że dziecko testuje swój nowy oddech na wszystkich trybach, wybierając dla siebie najbardziej odpowiedni rytm” (http://pregnancy.h1.ru/baby/razvitie/ zpierwszego dnia.htm). [/align][align=justify; tekst-wcięcie: 35.4pt]15-40 minut po urodzeniu dziecka i porodzie łożyska dziecko może po raz pierwszy ssać pierś przez krótki czas w porównaniu z kolejnymi aktami karmienia – do 15 minut. Potem śpi 1,5 - 2 godziny, potem znowu karmi, potem śpi około 20 godzin. Przez pierwsze 3-7 dni dziecko je rzadziej niż później. W praktyce położnictwa sowieckiego zdarzało się również, że noworodka przez pierwszą dobę pozostawiano bez karmienia. Dziecko na etapie nosowym przeważnie śpi, budząc się tylko z głodu. Jest więc faktycznie chroniony przed bodźcami związanymi z oddychaniem, tj. mentalnie powraca do stanu prenatalnego. Obserwacje niemowlęcia mogą nie rejestrować dużej części jego aktywności umysłowej, tak jak obserwacje śpiącej osoby mogą nie ujawnić treści jego snów. Pragnienie powrotu do stanu prenatalnego poprzez ustanie oddechu (jedyna różnica między stanem prenatalnym a stanem poporodowym) realizuje się we śnie poprzez zmniejszenie kontaktu z rzeczywistością. Na jawie oddychanie postrzegane jest jako zjawisko push-pull: z jednej strony niedobór tlenu (zwiększony poziom CO2 we krwi) i bolesne uczucie, prototyp uczucia anihilacji, z drugiej strony napełnienie płuc powietrzem i zwiększenie stężenia O2 we krwi. Anihilacja nie byłaby tak istotnym przeżyciem w kolejnych okresach rozwoju, gdyby nie libido, które powodowało głód tlenu na skutek chęci zaprzestania oddychania i powrotu do stanu prenatalnego. Wyraża się to w bolesnym odczuciu, jakie przekazuje rosyjskie przysłowie „matko, rodź mnie z powrotem”.[/align][align=justify; text-indent: 35.4pt] Próby rekonstrukcji mentalnego znaczenia czynności oddechowych doprowadziły nas najpierw do prób wyobrażenia sobie oddychania jako niezależnej czynności cielesnej i libidinalnej, zwłaszcza w pierwszych dwóch miesiącach, zanim pojawił się uśmiech i reakcja uznanie matki. Jednak potem doszliśmy do założenia, że ​​oddychanie i karmienie najprawdopodobniej nie różnią się psychicznie u noworodka, co ułatwia również bliskie anatomiczne położenie stref nosowych i ustnych. Frustracja w oddychaniu pojawia się także na skutek zalegania śluzu w otworach nosowych, wówczas karmienie jest utrudnione ze względu na konieczność przerywania przez dziecko ssania w celu oddychania. Uczestnictwo w oddychaniu i karmieniu obiektu zewnętrznego jest diametralnie różne – oddychanie odbywa się przez noworodka samodzielnie, natomiast odżywianie odbywa się za pośrednictwem obiektu zewnętrznego w osobie matki.[/align][align=justify; tekst-wcięcie: 35,4pt] Nie powtarzając całego zestawu idei z teorii relacji z obiektem, dotyczących wczesnej pozycji schizoidalno-paranoidalnej i depresyjnej, identyfikacji projekcyjnej i fazy symbiotycznej, chciałbym przedstawić kilka pomysłów w związku z postulacją nosowy etap rozwoju libido. Wydaje nam się, że poczucie wszechmocy ma podłoże fizjologiczne w doświadczeniu samodzielnego rozwiązania głodu tlenowego. Oddychanie, sekwencja wdech-wydech, może być modelem dla późniejszych zachowań żywieniowych: połykania i zarzucania spożytego mleka matki. Wszystkie klasyczne pregenitalne stadia libido zakładają, że dziecko autoerotycznie kieruje swoje libido ku sobie, będąc jednocześnie obiektem wpływów osób z zewnątrz – obiektem karmienia, korzystania z toalety, obiektem zakazu masturbacji. Natomiast na etapie nosowym, podczas oddychania, dziecko nie postrzega siebie jako konkretnego obiektu oddziaływania zewnętrznego, lecz jest podmiotem oddychania i oddycha bez niczyjej pomocy. Doświadczenie karmienia noworodka w ramach karmienia matki uzależnia dziecko od matki i pozostaje w konflikcie z doświadczeniem samodzielnego rozwiązywania nosowych frustracji. Takie wczesne doświadczenie głodu tlenu i rozdzielczościfrustrację nosową można uznać za rdzeń subiektywnej samoświadomości, która w aspekcie patologicznym jest podstawą halucynacyjnej wszechmocy i psychozy autystycznej. Jak sugeruje W. Tehke, za R. Spitzem, „pierwsze odnotowane wrażenia związane ze spadkiem napięcia prawdopodobnie pojawiają się w jamie wewnątrzustnej niemowlęcia i prawdopodobnie mają niejasny i niejasny charakter (Spitz, 1965).” („Psychika i jej leczenie.” – M.: „Projekt Akademicki”, 2001). Naszym zdaniem jednak trudno pominąć czynność nosogardła i układu oddechowego, gdyż po pierwsze stanowią one jedną z głównych różnic pomiędzy funkcjonowaniem prenatalnym i noworodkowym, a po drugie, głód tlenowy można doświadczyć wcześniej, a nawet częściej. bolesne niż jedzenie. Wystarczy pomyśleć o mechanizmie zmniejszania stężenia tlenu we krwi, co bezpośrednio oddziałuje na komórki mózgowe, w przeciwieństwie do bardziej pośrednich i długo działających mechanizmów głodu.[/align][align=justify; text-indent: 35.4pt] Rozważając koncepcję M. Kleina dotyczącą identyfikacji projekcyjnej, pozycji schizoidalno-paranoicznych i depresyjnych oraz ogólnie teorię relacji z obiektem, trzeba w dużej mierze opierać się na własnych fantazjach na temat tego, czego może doświadczyć niemowlę. Oczywiście takie fantazje podczas rekonstrukcji wczesnych doświadczeń umysłowych mogą być postrzegane jako mniej lub bardziej wiarygodne obserwacje introspektywne tylko wtedy, gdy istnieje wystarczające doświadczenie w osobistej psychoanalizie, która pozwala, po pierwsze, bezpiecznie przeżyć głęboką regresję mentalną, a po drugie, pomaga nabyć umiejętność rozróżniania doświadczeń endogennych i egzogennych.[/align][align=justify; text-indent: 35.4pt]Nieliczne opisy prawidłowych i patologicznych zachowań oddechowych niemowląt pozostawiają zbyt wiele miejsca na fantazje, które mogą być równie odległe od rzeczywistości mentalnej, jak próby zrozumienia treści snów poprzez obserwację śpiącego śniącego. Jedną z takich obserwacji podaje R. Spitz w pracy „Pierwszy rok życia”, gdzie wspomina o naruszeniu oddychania Cheyne-Stokesa u 5-dniowego niemowlęcia na skutek deprywacji emocjonalnej ze strony matki, co ograniczało interakcję z dzieckiem do karmienia fizjologicznego. Spitz w licznych przypadkach obserwacji opisywał także efekt hospitalizacji, kiedy brak kontaktu emocjonalnego prowadził do depresji, która po pewnym czasie stawała się nieodwracalna, oraz jak szybko wznowienie kontaktu emocjonalnego w odpowiednim czasie mogło doprowadzić do ustąpienia ciężkich objawów depresyjnych. objawy.[/align][align=justify ; text-indent: 35.4pt] W ramach spekulacji na temat wspomnianych obserwacji można założyć, że pierwszymi rozszczepionymi psychicznie doświadczeniami niemowlęcia mogą być jego percepcyjne spostrzeżenia naprzemiennego głodu i nasycenia tlenem, gdy zarówno podczas wdechu, jak i wydechu dochodzi do podrażnienia libidinalnego błony śluzowej erogennej strefy nosa mogą być ilościowo takie same, ale różne, ponieważ mają różne konsekwencje - nasycenie tlenem podczas wdechu i frustrację tlenową podczas wydechu. Można powiedzieć, że nosowe libido przyciąga przeciwne działania, a libido osiąga sprzeczny cel - wdech i wydech. Nosowe libido, ponieważ oddziela się od popędu samozachowawczego (popędu Jaźni), może zostać sfrustrowane podczas wstrzymywania oddechu. Koncentracja wrażeń mentalnych i tworzenie mentalnego obrazu Jaźni wokół dwóch sprzecznych wrażeń libidinalnych z wdechu i wydechu może prowadzić do wewnętrznie sprzecznego i nieuchronnie podzielonego obrazu siebie jako podmiotu oddychania. Być może niewydolność oddechowa u 5-dniowego niemowlęcia na skutek deprywacji emocjonalnej przez matkę jest przejawem cech funkcjonowania przedobiektowego lub wczesnego obiektowego. Z punktu widzenia relacje z obiektem na etapie niezróżnicowania siebie i obiektu zewnętrznego, satysfakcjonujące aspekty matki dziecko może przypisać sobie, a frustrująceaspekty matki są również przypisywane sobie. Wraz z ukształtowaniem się zróżnicowanego postrzegania obrazu matki jako obiektu zewnętrznego otwiera się możliwość rzutowania na matkę własnych złych, frustrujących części i przypisywania sobie jej części satysfakcjonujących. (Być może ważne jest, aby oddychanie, jako czynność libidinalna, nie zatrzymywało się podczas snu, także u osoby dorosłej. Libido odbytu lub cewki moczowej może być również aktywne u dziecka podczas snu, ale ponieważ zwieracze opanowują funkcję wydalniczą w nocy, zwalnia). [/align][align=justify; text-indent: 35.4pt]Jeśli nasze założenie jest słuszne, że niemowlę z frustracją oralną może nie tylko halucynacyjnie odtworzyć doświadczenie poprzednich karmień, ale także wykorzystać przyjemność z oddychania, to możemy spróbować ocenić przyjemność z oddychania z punktu z punktu widzenia relacji obiektowych. Halucynacyjny „regresja” od przyjemności karmienia do przyjemności oddychania oznaczałaby zachowanie „dobrego” obrazu siebie, jest to możliwe dzięki regresji do nosowego subiektywnego „ja” kosztem unicestwienia frustrującego obiektu macierzyńskiego , do którego przyczepione są odszczepione, złe części jaźni. W odwrotnym przypadku – gdy matka jest obecna jako obiekt satysfakcjonujący – obraz satysfakcjonującej matki uzupełniany jest o rzutowane części jej własnej, nosowej subiektywnej wszechmocy. Uzasadnione wydaje się twierdzenie, że po pierwsze, wszechmoc halucynacyjna jest powiązana nie z libido oralnym, ale libido nosowym. Po drugie, za punkt wyjścia do wyjaśnienia wczesnego funkcjonowania psychicznego noworodka przyjmuje się nie ustną zależność od matki, ale niezależność nosa, która ma fundamentalne znaczenie.[/align][align=justify; tekst-indent: 35.4pt] Możliwe jest, że dziecko po doświadczeniu samodzielnego oddychania i samodzielnego karmienia, na skutek niedorozwoju percepcji i braku odróżnienia od matki, będzie w stanie najpierw mentalnie dostrzec sytuację w takim sposób, w jaki się odżywia, gdy pojawia się głód pokarmowy – to. podobnie jak on sam zaspokaja głód tlenu. Być może meryzm – niedomykanie pokarmu przez dziecko – jest odpowiednikiem wydechu stosowanego w żywieniu. W miarę jak następuje mentalne zróżnicowanie i kształtowanie się obrazu matki, może pojawić się odwrotna myśl mentalna – że oddychanie zależy od matki, tak samo jak karmienie. Idee te są wczesne i odnoszą się do sytuacji psychicznej, gdy dopiero kształtuje się myślenie wyobraźniowe, nie ma mowy – tj. nie ma wystarczających warunków do symbolizacji. Naszym zdaniem idea zależności oddychania od zewnętrznego obiektu libidinalnego pozostaje aktualna, ale z jednej strony odnosząca się do przedsymbolicznego okresu rozwoju umysłowego, a z drugiej – w przeciwieństwie do rzeczywistości fizjologicznej z drugiej strony ma znacznie mniejsze możliwości symbolizacji i rytualnej reprodukcji niż idea uzależnienia oralnego.[/align][align=justify; tekst-wcięcie: 35.4pt]W związkach miłosnych idea uzależnienia oralnego jest symbolizowana w postaci różnych smakołyków, słodyczy, zaproszeń do restauracji itp., wyrażanych słowami: jako czułość - „słodko” itp. . Idea uzależnienia od nosa (uzależnienia, a nie uzależnienia) z dalszym rozwojem umysłowym z jednej strony zaprzecza rzeczywistości, z drugiej pozostaje aktywna. Istnieje zatem wiele dowodów na to, że relacje miłosne można postrzegać jako „ujście” lub „duszenie”. Podczas napadów paniki pacjenci odczuwają brak powietrza, strach przed uduszeniem – może to być wyraz wczesnego doświadczenia frustracji nosowej, a być może pojawia się także doświadczenie późniejszej frustracji ze strony obiektu zewnętrznego, przetwarzanego w zależności od rodzaju przedobiektowe doświadczenia nosowe. Istnieje wiele werbalnych wyrażeń uzależnienia od nosa - „Potrzebuję cię jak powietrza”, „jeden oddech na dwa”, „oddychaj tym samym powietrzem”. Nie zidentyfikowano żadnych aktów miłosnych, które mogłyby symbolizować ideę uzależnienia od nosa, pośrednio z tym związanychużycie perfum. Istnieją informacje o perwersjach seksualnych z chwilowym uduszeniem, a nawet utratą przytomności. Istnieją społeczne rytuały palenia tytoniu - indyjska „fajka pokoju”, komunikacja „w palarniach”, słowa piosenki „Chodź, zapalmy, drogi towarzyszu”. Historycznie i kulturowo widzimy aktywne wykorzystanie dymu i kadzidła w praktykach religijnych - palenie mięsa zwierząt ofiarnych w kultach pogańskich, palenie kadzidełek przed posągami Buddy w buddyzmie, palenie kadzideł w katolicyzmie i prawosławiu. Ta obserwacja dotycząca aktywnego stosowania rytuałów kadzidła w religiach ilustruje związek pomiędzy oddychaniem (erotyka nosa) a duchowością.[/align][align=justify; text-indent: 35.4pt]Być może to właśnie niemożność symbolizowania i zrytualizowania erotyzmu nosowego w związkach miłosnych wyjaśnia i ilustruje trudność w zintegrowaniu erotyzmu nosowego i innych popędów częściowych w ramach prymatu seksualności narządów płciowych obiektu dorosłego.[/align][ wyrównaj = uzasadnij; text-indent: 35.4pt] Na rzecz libidinalnego katekcjonowania wczesnoniemowlęcej idei zależności oddechu od obiektu zewnętrznego można, naszym zdaniem, zinterpretować chrześcijańską naukę o Duchu Świętym, o której wspominaliśmy w ostatnim raporcie. Słowa samego Chrystusa nawiązywały do ​​faktu, że Jego odejście „do Ojca” było warunkiem zesłania uczniom „Pocieszyciela, Ducha Prawdy”, co najwyraźniej nastąpiło, jak wynika z „Dziejów Apostolskich”, pięćdziesiątego dnia po ukrzyżowaniu. W naszym ostatnim raporcie zinterpretowaliśmy takie obietnice i działania z perspektywy teorii libido jako realizację przez Chrystusa niemożliwego do spełnienia pragnienia powrotu do stanu prenatalnego poprzez zatrzymanie oddechu. Teraz, z pozycji relacji przedmiotowych, obietnice te można dalej interpretować jako zajmowanie przez Chrystusa pozycji obiektu hiperkatyzowanego, w zależności od tego, od czego zależny był oddech Jego uczniów. Śmierć Chrystusa w rzeczywistości, to znaczy w formie niesymbolizowanej, wywołała w mentalnej percepcji uczniów zróżnicowanie obiektu hiperkatyzowanego i ich własnego libidinalnego doświadczenia niezależnego oddychania, wolnego od poczucia winy, które można było konceptualizować przez Chrystusa jako łaskawość Ducha Świętego, przybycie Pocieszyciela, Ducha Prawdy.[/align][align=justify; text-indent: 35.4pt] Dlatego przedstawiamy ideę niezależności nosa jako szczególnej treści i szczególnej sekwencji rozwoju relacji przedmiotowych, która polega na tym, że noworodek postrzega oddychanie i karmienie jako pierwsze niezależnie i niezależnie od matki, a następnie zależne od matki. Ponieważ okresy samodzielnego oddychania i karmienia piersią następują naprzemiennie, rozszczepienie percepcji tego wczesnego doświadczenia libidinalnego może polegać na kolejnej przemianie poczucia całkowitej niezależności, a następnie całkowitej zależności w relacjach z obiektem. Można tu dostrzec pewne powiązania z teorią Bowlby’ego dotyczącą przywiązania emocjonalnego (przywiązania), która wraz ze swoim komponentem libidinalnym i treścią może powodować uzależnienie oralne.[/align][align=justify; text-indent: 35.4pt] Niezależność nosa jest zatem sposobem na ustanowienie relacji z obiektem zabarwionych mentalnymi prezentacjami doświadczenia braku tlenu. Można założyć, że doświadczenie głodu tlenu można przenieść na obiekt libidinalny, wówczas frustracja ustna spowodowana zewnętrznym obiektem libidinalnym może nabrać groźnych cech głodu tlenu.[/align][align=justify; text-indent: 35.4pt]Uzależnienie od nosa – „Potrzebuję go jak powietrza” – charakteryzuje rodzaj relacji z przedmiotem, który można nazwać uzależnieniem. Odmowa uzależnienia nosa na rzecz niezależności nosa - „Oddycham samodzielnie” - znacznie zmniejsza obciążenie libidinalne obiektu, aż do całkowitego odkatektowania. Można przypuszczać, że przejście od dziecięcej zależności od obiektu do dorosłej autonomii następuje poprzez dekatekcję obiektu i katekcjonowanie pewnych abstrakcyjnych lub symbolicznych relacji z obiektem. Autonomiazakłada i pociąga za sobą uznanie faktu istnienia obiektu zewnętrznego i niezależną regulację realistycznego poziomu zależności i niezależności od niego, z wyłączeniem, w zakresie nosowego libido, mentalnych przejawów głodu tlenu lub projekcji takiego głodu tlenu na organizm obiekt libidinalny, czyli wykluczenie uczuć duszącej miłości lub stłumionego poczucia potrzeby drugiej osoby jak w powietrzu. W niewypartej formie uczucie to obecne jest w formie romantycznego wyznania: „Potrzebuję go (niej) jak powietrza”. W związku miłosnym strach przed takim związkiem może wynikać z nieświadomej obawy, że „on (ona) zapiera mi dech w piersiach”, a postawa ta może istnieć na kontinuum od całkowitej niemożności relacji z obiektem poprzez negatywne „duszące” związek” typu „on (ona) nie daje swobodnie oddychać” do pozytywnego, ale zwykle niespokojnego związku typu „Nie mogę bez niego (niej) oddychać”.[/align][align=justify; text-indent: 35.4pt]Niezróżnicowanie psychiczne noworodka i niemowlęcia pozwala na przyjęcie obrazów postrzegania własnej aktywności libidinalnej w kategoriach niezrozumiałych dla zwykłego dorosłego myślenia. Można je konceptualizować jako fantazmaty, o których mówił M. Klein. Tak więc z punktu widzenia nowo narodzonego dziecka samą czynność karmienia i oddychania wykonuje nie w odniesieniu do powietrza, mleka czy piersi matki, ale w stosunku do siebie, to znaczy takie postrzeganie można wyrazić słowami: „dziecko oddycha „sam” lub „dziecko zjada „siebie”. Później, wraz ze zróżnicowaniem obrazu matki, percepcję dziecka można sformułować jako „dziecko zjada „pierś” lub „mamę”, „dziecko oddycha „mamą”, postrzegając obraz matki jako własny obiekt (w zgodnie z koncepcją samoobiektu Kohuta).[/align][align=justify; text-indent: 35.4pt]Jeśli przyjmiemy, że mentalne zróżnicowanie siebie i obiektu zachodzi wokół aktywności niemowlęcia w przezwyciężaniu frustracji nosowej i ustnej, to możemy założyć, że doświadczenia wpisują się w koncepcję pozycji schizoidalno-paranoicznej M. Kleina powstają w wyniku percepcji satysfakcji z jamy ustnej wzorowanej na satysfakcji z nosa - tj. dziecko, wydając zachęcające wołanie o karmienie, może nie rozróżniać okoliczności rzeczywistości fizycznej, przez co satysfakcja nie przychodzi od razu, i postrzegać pierś jako coś zewnętrznego, nie obecnego cały czas w pobliżu i nie jako dawanie, ale wręcz przeciwnie, zakłócanie „niezależnej” satysfakcji ustnej. Możliwe, że to niezależne doświadczenie satysfakcji nosowej i zależność satysfakcji oralnej od obiektu zewnętrznego, w którym obiekt zewnętrzny jest postrzegany jako przeszkadzający w zaspokojeniu libidinalnym, a nie je dający, jest czynnikiem motywującym mechanizmy rozszczepienia i projekcji oraz cały styl wczesnych relacji z obiektem, nazwany przez M. Kleina pozycją schizoidalno-paranoiczną.[/align][align=justify; text-indent: 35.4pt] Do przezwyciężenia pozycji schizo-paranoicznej potrzeba czegoś więcej niż tylko „wystarczająco dobrej matki” – potrzeba „nadmiernej matki”, dającej nadmiernie pozytywną reakcję emocjonalną, której intensywność rezonująca z doświadczeń dziecka, przekroczyłaby intensywność jego satysfakcji z samodzielnego oddychania. Wówczas doświadczenia określane jako pozycja depresyjna mogłyby być rozumiane jako wewnątrzpsychiczny konflikt niemowlęcia ze względu na to, że z jednej strony przyjemność oralna przewyższa pod względem intensywności emocjonalnej przyjemność nosową, z drugiej jednak strony przyjemność ta sprawia, że jest zależny i niedostępny dla dziecka zawsze i w żadnym momencie.[/align][align=justify; text-indent: 35.4pt] Skoro taka „wystarczająco dobra” lub nawet „nadmierna” matka nie może być „idealna”, ale zawsze znajduje się na kontinuum pomiędzy „niedopuszczalnym” a „idealnym”, to taki system motywacyjny, który zapewnia przejście od erotyzmu nosowego do oralnego, ustanowienie obiektu zewnętrznego i libidinalne obciążenie obrazu matki, daje rezultaty, które również znajdują się na kontinuum pomiędzy skrajnymi biegunami. Podobnie jak oo procesie separacji matki i dziecka w ujęciu Margaret Mahler mówi się jako o pewnym kontinuum, które nie ma pełnego, pełnego rezultatu, można też mówić o ugruntowaniu się obrazu matki jako obiektu zewnętrznego w pewnym kontinuum, które Kohut nazwał „samoobiektem”. Można powiedzieć, że w psychice człowieka wszystkie obiekty zewnętrzne będą zróżnicowane na tyle, na ile obraz matki okazał się być zróżnicowanym źródłem satysfakcji, a na tyle, na ile matka była frustrująca, libido utrwali się na poziomie poziomie nosa i skierowany ku własnemu „ja”.[ /align]Być może idealna „nadmiarowa” matka staje się dla dziecka obiektem identyfikacji ze względu na intensywność oralnej satysfakcji, jaką zapewnia. Jeśli jednak posuniemy się w tym przypadku do skrajności, gdy w ogóle mówimy o nadmiernym rozpieszczaniu dziecka, to nadmierna identyfikacja dziecka z matką zakłóca kształtowanie się jego „ja” i podmiotowości. Tak naprawdę identyfikacja jest własną psychiczną anihilacją.[align=justify; text-indent: 35.4pt] Zatem nosowe „ja” rozumiane jest jako libidinalna podstawa kształtowania „ja”, obrazu siebie i dalszej subiektywnej autonomii jednostki. W najbardziej patologicznym wydaniu nosowe „ja” jest podstawą autyzmu.[/align][align=justify; text-indent: 35.4pt] Konceptualizacja ta jest zgodna z różnymi tradycjami nazywającymi siebie duchowymi i jest wyraźnie reprezentowana przez praktykę monastycyzmu, która przewiduje np. celibat i wyrzeczenie się wszelkich relacji rodzinnych, natomiast konceptualizując takie działania jako element praktyki duchowej, która ma duchowy sens zbawienia duszy poprzez nawiązanie relacji z Bogiem Ojcem, Matką Kościołem oraz zdobycie Ducha Świętego i Jego łaska. Co więcej, w tradycji prawosławnej Kościół Matka znajduje się w relacji hierarchicznego podporządkowania Bogu Ojcu. Okoliczność ta wskazuje na przerobienie relacji matka – ojciec w stosunkach rodzinnych, co w prawdziwym dziecięcym życiu ascetów, jak można przypuszczać, było przeciwieństwem duchowego podporządkowania „matki” „ojcu”. ][align=uzasadnij; wcięcie tekstu: 35,4 pkt] [/align]3. Anihilacja jako mentalna reprezentacja doświadczenia głodu tlenu.[align=justify; text-indent: 35.4pt] Tradycyjnie w teorii klasycznej lęk przed anihilacją łączono z działaniem Super-Ego, które powoduje w Ego poczucie wstydu i winy. Sugerujemy, że noworodek we wczesnym okresie życia może, w przypadku pewnych frustracji, mieć mentalną tendencję do powrotu do stanu prenatalnego, który stara się naśladować wstrzymując oddech, ale nieuchronnie i natychmiast staje w obliczu bolesnego głodu tlenu. Założyliśmy, że takie poczucie głodu tlenu, grożące śmiercią komórek mózgowych, nie może nie pozostawić śladu w psychice i jest prototypem psychicznej anihilacji w postaci utraty obrazu siebie.[/align]Jednocześnie zgadzamy się z V. Tehke, który uważa, że ​​podstawą psychologicznego zróżnicowania niemowlęcia nie jest przeżycie przyjemności, lecz wręcz przeciwnie, doświadczenie przezwyciężenia nieprzyjemności. Tehke umieścił doświadczenie karmienia i satysfakcję oralną jako podstawę przezwyciężenia niezadowolenia: „Ze względu na specyfikę swego pochodzenia, to „rdzenne Ja” nie łączy niezróżnicowanych percepcji opartych na przyjemności i satysfakcji, ale istnieje od nich odrębnie, inicjując w ten sposób różnicowanie wzajemnych aspektów siebie i obiektu od przyjaciela. Pierwsze rozróżnienie wydaje się dotyczyć niezróżnicowanego postrzegania przyjemności i pierwszego postrzegania, które, jeszcze nie postrzegane jako takie, opiera się na nieprzyjemności. Zatem jądrowy rdzeń Jaźni wydaje się być tragiczny i wyrasta z cierpienia, chociaż jego elementy są nie do odróżnienia w głównym przedmiocie. (Tehke V.) [align=justify; text-indent: 35.4pt] Wydaje nam się sprawiedliwe, że Tehke zakłada, że ​​podmiotowośćrozwija się wokół doświadczenia przezwyciężenia frustracji ustnej – tj. głód jedzenia - krzykiem. Jednak doświadczenie karmienia i płaczu poprzedza doświadczenie głodu tlenowego i płaczu - nie tylko z powodu głodu pokarmowego, ale pierwszego krzyku po urodzeniu, który wyzwala oddech. Sam krzyk występujący podczas głodu i podczas innych odczuć bólu można uznać za szczególną formę oddychania odpowiadającą krzykowi pierwotnemu.[/align][align=justify; tekst-indent: 35.4pt]„Lęk jest główną siłą motywacyjną do utrzymywania i dalszego rozwijania zdolności Jaźni do dostarczania przyjemności, a tym samym do utrzymywania poczucia własnego istnienia. Ponieważ posiadanie satysfakcjonującego obiektu wydaje się być podstawowym warunkiem utrzymania percepcji Jaźni, zachowanie i obrona idei „dobrego” obiektu staje się egzystencjalnie konieczna. Pierwszy lęk można więc nazwać lękiem przed anihilacją, choć nie w typowym dla dorosłych znaczeniu hipotetycznego „lęku”, jakiego rzekomo doświadcza dziecko w pierwszych tygodniach życia. Zanim pojawi się groźba zagłady, musi zaistnieć ktoś, kto poczuje, że żyje w empirycznym świecie niemowlęcia. Kiedy lęk postrzegany jest jako afektywna reakcja Jaźni na zagrożenie dla jego istnienia lub równowagi, dopiero wtedy pierwszy niepokój może zostać wyrażony i wzmocniony groźbą unicestwienia niedawno wyrobionego postrzegania tego Ja nie da się utrzymać bez „dobrej” reprezentacji obiektu, wówczas pierwszy lęk można nazwać także lękiem separacyjnym. Ponieważ Ponieważ reprezentacje siebie i obiektu są początkowo całkowicie współzależne, wybór terminu w tym przypadku zależy wyłącznie od punktu widzenia (Tahka, 1984). Jedną z możliwych opcji jest zdefiniowanie pierwszego lęku w kategoriach przedmiotowych i „nadanie mu nazwy lęku przed odróżnicowaniem”.[/align][align=justify; text-indent: 35.4pt]W tym sformułowaniu V. Tehke kontynuuje z faktu, że „posiadanie przynoszącego zadowolenie z przedmiotu zdaje się służyć jako podstawowy warunek utrzymania percepcji Ja”, a zatem „zachowanie i ochrona reprezentacji «dobrego» obiektu staje się jednak egzystencjalnie konieczne , jeśli za podstawowy warunek przyjmiemy doświadczenie niezależnej satysfakcji z nosa, wówczas takie rozumowanie prowadzi do radykalnie przeciwnego punktu widzenia – aby utrzymać percepcję Jaźni, nie jest potrzebny „dobry” przedmiot; jeśli obiekt jest „zły”, to może zagrozić postrzeganiu Jaźni. Aby utrzymać postrzeganie Ja jako dobrego, wystarczyłoby po prostu oddychać, jeśli od czasu do czasu nie było uczucia głodu.[ /align][align=justify; text-indent: 35.4pt] Zatem nosowe samozadowolenie nie wymaga identyfikacji z obiektem i jako takie może być uważane za libidinalną podstawę tożsamości. Następnie z doświadczenia oralnej satysfakcji podczas karmienia matki następuje doświadczenie identyfikacji z matką, wypierając nosowe libido. Sekwencja ta jest sprzeczna z dominującym poglądem psychoanalitycznym, że rozwój przebiega od identyfikacji do tożsamości.[/align][align=justify; text-indent: 35.4pt](Tehke: „To pierwotny idealny stan Jaźni, który w pierwszej kolejności reprezentuje właśnie to zróżnicowanie, które Jaźń musi utrzymać, aby przetrwać. Główny lęk przed unicestwieniem separacji pojawia się, gdy takie postrzeganie jest zagrożone .”[/align][align =justify; text-indent: 35.4pt]„Wydaje się, że wielu analityków zgadza się z postulacją dynamicznie ważnego powrotu do symbiozy (Mahler i in., 1975) lub istnienia „fantazji o stopienie się z obiektem macierzyńskim” (Jacobson, 1964). Podobne tendencje są często przypisywane w sposób dorosły bardzo małym dzieciom (np. Jacobson mówi o „fantazjach o pragnieniu całkowitego ponownego zjednoczenia się z matką” w ciągu trzech miesięcy). -stare niemowlęta, ale wszystkie założenia dotyczą wczesnego pragnienia niezróżnicowanego stanu percepcji lub)..