Od autora: Któregoś dnia prowadziłem seminarium na ten temat i zaskoczył mnie jeden fakt. Uczestnicy seminarium już na początku zauważyli, że zajęli się tym tematem w celu poznania skutecznych metod pomocy osobom znajdującym się w sytuacjach stresowych. A na koniec seminarium, podsumowując wyniki, wskazali, że najbardziej przydatne dla nich było nabycie umiejętności SAMOPOMOCY, zyskanie zrozumienia, jak reagować na określone warunki w sytuacjach ekstremalnych, jak skutecznie sobie radzić sami z takimi warunkami. Jeden z uczestników seminarium zauważył, że każdemu potrzebna jest ta podstawowa wiedza, jako podstawa do zapewnienia własnego bezpieczeństwa. Po tragicznym wydarzeniu ludzie czasami zachowują się niewłaściwie (z punktu widzenia obserwatora) i ważne jest, abyśmy zrozumieli, że każde zachowanie podczas tragicznego zdarzenia jest normalną reakcją na nienormalną sytuację. Wszystko jest naturalne, a każde niestandardowe zachowanie jest ważne dla osoby, która przeżyła tragedię, przy takiej reakcji organizm ludzki pomaga mu skutecznie poradzić sobie ze stresem, z którym się zetknął; Niektóre sytuacje mogą mieć druzgocące konsekwencje dla samej osoby, dlatego po prostu konieczna jest skuteczna pomoc psychologiczna (lub samopomoc) w najbliższej przyszłości. Dlaczego po tragedii ważne jest jak najszybsze udzielenie pomocy? Można założyć, że wszystko się „strawi” / z czasem się unormuje / uspokoi / samo zniknie / a my tego nie doświadczyliśmy. Wydaje się, że wszystko jest logiczne, bo ludzie żyli kiedyś bez pomocy psychologa i to jest normalne, co w tym takiego wyjątkowego. ALE! Nie mija ani jedna dramatyczna/tragiczna sytuacja, wszystko pozostawia ślad, pozostaje w życiu człowieka i nadal się rozwija, a w jaką formę rozwoju rozwinie się ta lub inna reakcja - nie wiemy, w jaką formę lub sferę życia ludzkiego to jest zadomowi się i stanie się swoimi własnymi „mackami”, aby wnikać coraz głębiej w samą osobę, uniemożliwiając jej spanie/jedzenie/życie/pojawianie się w snach/zwiększanie drażliwości i może „utknąć” w stresie lub osoba stale „przewijaj” sytuację i na próżno próbuj uciec z tego błędnego koła, które nieustannie powraca do tego wydarzenia. Zniszczenie ma jedną niezwykłą cechę - jeśli zaczęło się niszczenie, zaczyna żyć w człowieku „według własnych praw” i powoli i metodycznie „pożerać” i niszczyć człowieka. A żeby uniknąć wielu konsekwencji, wystarczy terminowo i skutecznie przeprowadzić szereg działań, dzięki którym naprawdę możemy zminimalizować negatywne skutki po tragicznych wydarzeniach. A im szybciej to nastąpi, tym większa szansa, że ​​ta pomoc będzie skuteczna, a negatywne skutki zostaną zminimalizowane. Warto zrozumieć, że jeśli jesteś blisko osoby, która doświadczyła niekorzystnych zdarzeń (atak terrorystyczny/wypadek/utrata bliskich/przemoc itp.) – szczególnie ważne jest zachowanie spokoju! Nie bójcie się i nie dajcie się zaskoczyć, bo... Przypominam, że takie zachowanie jest NORMALNĄ reakcją na NIENORMALNĄ sytuację. A pierwszą rzeczą, którą musisz zrobić, to zadbać o własne bezpieczeństwo psychiczne i fizyczne! Brzmi to trochę samolubnie, ale tylko w stanie własnego bezpieczeństwa Twoja pomoc będzie skuteczna. Jeśli zauważysz, że nie jesteś zadowolony, być może zachowanie innych osób budzi w Tobie uczucie obrzydzenia i nie chcesz (lub z jakiegoś powodu nie możesz) pomóc ofiarom, to nie rób tego. Nie rób czegoś, co do którego nie masz pewności, że będzie korzystne. Wystarczy ograniczyć się jedynie do współczucia i, jeśli to możliwe, jak najszybciej zwrócić się do specjalistów. Znajdź kogoś, kto im pomoże. Podstawową zasadą udzielania pomocy jest „nie szkodzić!” W pierwszej części przyjrzymy się następującym reakcjom człowieka - Majaczenie, halucynacje Próba samobójcza Apatia Stupor Pobudzenie ruchowe Agresja Strach Drżenie nerwowe Płacz Histeria Urojenia, HALUCYNACJE Tragiczna sytuacja może wywołać u człowieka silny stres,wywołuje napięcie nerwowe i może zaostrzyć istniejącą chorobę psychiczną. Oznaki złudzenia to fałszywe wnioski, których błędności nie można odwieść osoby. Oznaki halucynacji to postrzeganie obiektów (bodźców), które w danej chwili nie są obecne. Przedmioty tak naprawdę nie istnieją, ale człowiek je widzi/słyszy/czuje. Pierwszą rzeczą, którą musisz zrobić, to wezwać karetkę! Tylko psychiatra może pomóc tej osobie! Czekając na lekarza, należy zachować czujność i zadbać o to, aby poszkodowany nie zrobił krzywdy Tobie, sobie ani innym osobom w swoim otoczeniu. Usuń przekłuwające/ostre i niebezpieczne przedmioty. Zabierz go w spokojne (jeśli to możliwe) i ustronne miejsce, ALE nie zostawiaj go samego. Bądź blisko, rozmawiaj z nim spokojnym głosem, zgadzaj się z nim. I pod żadnym pozorem nie próbuj go do niczego przekonywać! To nie jest realne i niemożliwe, pamiętaj o tym PRÓBA SAMOBÓJSTWA Ważne jest, aby pamiętać - każdy chce żyć!!! I bez względu na to, co ktoś mówi, chce żyć w każdej sytuacji! I przylgnie do każdej „słomy”, aby żyć! Nie zastanawiamy się teraz nad wartością samego życia, myślimy o osobie, która chce popełnić samobójstwo. W mojej praktyce zdarzało się kilka przypadków badania sytuacji po samobójstwie (w ramach komisji) i na podstawie wyników zbadanego materiału zwracam uwagę na fakt, że wszystkie ofiary pozostawiły informację o zamiarze swoich działań. Chcieli być wysłuchani, aby inni mogli zobaczyć ich intencje. Zostawiali notatki, podpowiedzi, wypowiadali frazy z serialu – „no cóż, wszystko w porządku, ale idę się powiesić”. Chwycili się każdej okazji - o ile zostali wysłuchani, ALE robili to NIE w formie otwartej, ale w formie zawoalowanej. Można przypuszczać, że chcieli zostać zatrzymani. Jeden z klientów powiedział kiedyś, że stał na krawędzi mostu tylko w jednym celu – poczekać, aż wiatr za plecami wrzuci go do zimnej wody. Ale wiatr wiał mu w twarz, w pierś i zdawał się go odwieść i zepchnąć z tego mostu. Kiedy podjął drugą próbę, a wiatr wiał bezpiecznie w plecy, był już gotowy rzucić się do przodu, gdy ktoś chwycił go za ramię i ktoś powiedział: „No bracie, dla ciebie jeszcze za wcześnie!” Byli to ludzie przechodzący obok, ale według klienta na tę rękę i te słowa zareagował tak, jakby były to działania z góry, tj. Sam BÓG chce, żeby żył. Nie zawsze wiadomo, co dokładnie skłania/popycha osobę do takiego działania. Ważne jest jednak, abyśmy zwracali uwagę na znaki charakterystyczne dla osoby znajdującej się w takiej sytuacji: - podejmuje określone działania mające na celu odebranie sobie życia (próbuje wyskoczyć przez okno, bierze pigułki) lub mówi o jego intencje - „Jestem zmęczony życiem”, „życie w ten sposób” „Nie mogę już tego robić” - stan depresyjny i odwrotnie - nadmierne podekscytowanie; Powodów takiego zachowania jest DUŻO i nie wiemy, który z nich będzie wiodący. W sytuacjach samobójstwa dzieci i młodzieży należy zwrócić szczególną uwagę na następujące sytuacje: 1. Dziecko boryka się z wieloma drobnymi problemami, podczas gdy dorośli nie mogą lub nie chcą podać mu pomocnej dłoni. W śmierci dziecko szuka możliwości znalezienia tymczasowego (w końcu dziecko jeszcze nie rozumie, czym jest śmierć) schronienia. Dziecko chce się na kimś zemścić, zwrócić na siebie uwagę lub przestraszyć rodziców. („Nie kupiłeś mi rolek. Teraz umrę, a ty przekonasz się, jak bardzo się myliłeś.”);2. Dziecko bardzo boi się kary za jakieś przewinienie; 3. Niedawno znana osoba popełniła samobójstwo i/lub o czyimś samobójstwie dużo mówiło się w telewizji lub pisano w gazetach. Nastolatka jest tym zaniepokojona. Czasami nastolatki popełniają samobójstwo, naśladując idola. Zwracam uwagę na fakt, że dzieci postrzegają śmierć jako coś tymczasowego, w swoich fantazjach mówią: „Ja umrę, a moi rodzice będą płakać na pogrzebie, a potem wstanę i im powiem – cóż , żałowałeś pieniędzy na nowy telefon, proszę bardzo! Ważne jest, aby zrozumieć, że dzieci i młodzieżsamobójstwa mogą być całkowicie bezpodstawne (z punktu widzenia dorosłych)! Dlatego WAŻNE jest SŁUCHANIE, SŁUCHANIE dziecka i REAGOWANIE na jego wypowiedzi na temat „złego życia”. W sytuacji, gdy człowiek jest bliski popełnienia samobójstwa, istnieje realna szansa, aby go powstrzymać, a my możemy zapewnić mu następującą pomoc: 1. Ważne jest, aby zrozumieć, że dana osoba jest w stanie konfliktu ze światem zewnętrznym i dlatego potrzebuje kogoś, kto okaże mu współczucie!2. Słuchaj go! Zgadzam się z nim! Możesz stać się dla niego „jednym z nas”, być po jego „stronie”. Podczas rozmowy staraj się znaleźć w jego życiu chociaż coś pozytywnego, choćby najmniejszą „słomkę”, której mógłby się „złapać”4. Opowiedz nam o swoich wyjątkowych doświadczeniach życiowych.5. Poproś go o pomoc.6. Prowadź rozmowę w dogodnej dla niego odległości. Jeśli zauważysz, że się kłania, cofnij się o krok. I stopniowo i ostrożnie, w procesie dialogu, zbliżaj się do Niego. I oczywiście przy pierwszej okazji zwróć się o pomoc do specjalistów. Chciałbym zwrócić szczególną uwagę na błędną (mityczną) koncepcję samobójstwa. Ważne jest, aby trzymać się faktów naukowych, a nie błędnych przekonań na ten temat: 1. Fałszywe przekonanie: Mówienie o chęci odebrania sobie życia jest po prostu próbą zwrócenia na siebie uwagi. Ludzie mówiący o samobójstwie lub próbujący popełnić samobójstwo doświadczają ogromnego bólu emocjonalnego. Próbują uświadomić to innym. Nigdy nie ignoruj ​​groźby samobójstwa i nie unikaj okazji do omówienia trudności.2. Fałszywy osąd: osoba popełnia samobójstwo bez ostrzeżenia. Badania wykazały, że dana osoba daje wiele znaków ostrzegawczych i „wskazówek” dotyczących swojego planu. Około 8 na 10 osób, które rozważają samobójstwo, mówi o tym innym.3. Fałszywe twierdzenie: tendencje samobójcze nie są dziedziczone. PRZYKŁAD zachowania jest dziedziczone – jak reagować na trudne sytuacje życiowe. Na przykład – „twój ojciec popełnił samobójstwo i ty tak samo skończysz”.4. Fałszywy osąd: samobójstwa zdarzają się tylko na wyższych poziomach społeczeństwa – wśród polityków, pisarzy, artystów itp. Wiadomo, że samobójstwa popełniają ludzie ze wszystkich grup społecznych. Liczba samobójstw na wszystkich poziomach społeczeństwa jest taka sama.5. Fałszywe przekonanie: wszystkie osoby o skłonnościach samobójczych cierpią na zaburzenia psychiczne. Nie wszystkie osoby, które popełniają samobójstwo, są chore psychicznie. Osoba rozważająca samobójstwo czuje się beznadziejna i bezradna, nie widzi wyjścia z powstałych trudności, z bolesnego stanu emocjonalnego. Nie oznacza to wcale, że cierpi na jakieś zaburzenia psychiczne.6. Fałszywy osąd: mówienie o samobójstwie może zwiększyć w danej osobie chęć śmierci. Rozmowa o samobójstwie NIE może być powodem jego popełnienia. Jeśli nie porozmawiasz na ten temat, nie będzie możliwe ustalenie, czy ryzyko samobójstwa jest realne. Często szczera, szczera rozmowa jest pierwszym krokiem w zapobieganiu samobójstwu.7. Fałszywy osąd: jeśli ktoś próbował popełnić samobójstwo, to zawsze będzie miał skłonności samobójcze i z pewnością powtórzy się to w przyszłości. Kryzys samobójczy jest zwykle przejściowy i nie trwa przez całe życie. Jeśli dana osoba otrzyma pomoc (psychologiczną i inną), najprawdopodobniej będzie w stanie rozwiązać powstałe problemy i pozbyć się myśli samobójczych.8. Fałszywy osąd: ludzie, którzy rozważają samobójstwo, po prostu nie chcą żyć. Zdecydowana większość ludzi z zamiarami samobójczymi waha się między życiem a śmiercią. Wolą pozbyć się nieznośnego bólu psychicznego, niż faktycznie chcieć umrzeć.9. Fałszywe przekonanie: Mężczyźni podejmują próby samobójcze częściej niż kobiety. Kobiety podejmują próby samobójcze około 3 razy częściej niż mężczyźni. Jednak mężczyźni zabijają się około 3 razyczęściej niż kobiety, gdyż wybierają skuteczniejsze metody, które pozostawiają niewiele szans na ich zbawienie.10. Fałszywy osąd: Wszystkie działania podejmowane podczas próby samobójczej są impulsywne, nieprzemyślane i wskazują na brak planu. Nie zawsze tak się dzieje. Większość ludzi próbujących opuścić to życie zastanawia się wcześniej nad swoimi działaniami. Często zdradzają innym swoje zamiary przed popełnieniem samobójstwa.11. Fałszywy osąd: człowiek może popełnić samobójstwo pod wpływem okoliczności, nawet w dobrym nastroju, nie rezygnuje z życia, ale stan depresyjny z reguły rodzi myśli samobójcze.12. Fałszywy osąd: nie ma istotnego związku pomiędzy samobójstwem a narkomanią, nadużywaniem substancji psychoaktywnych, alkoholizmem. Uzależnienie od alkoholu, narkotyków, substancji toksycznych jest czynnikiem ryzyka samobójstwa. Osoby cierpiące na depresję często sięgają po alkohol i inne substancje, aby sobie z tym poradzić. Może to prowadzić do zachowań impulsywnych, gdyż wszystkie te substancje zniekształcają postrzeganie rzeczywistości i znacznie ograniczają zdolność krytycznego myślenia. APATIA Niczego nie chcę/nic nie mogę zrobić. Uczucie zmęczenia, brak siły i chęci do poruszania się lub robienia czegokolwiek. Elementarne ruchy czy słowa są „podawane” z wielkim trudem. Wewnątrz panuje pustka, obojętność, uczucia się nie pojawiają, bo... Po prostu nie mam siły. Ważny! Jeśli osoba w tym stanie zostanie pozostawiona bez wsparcia, istnieje prawdopodobieństwo, że stan ten „przekształci się” w depresję. I w końcu człowiek zderzy się z inną rzeczywistością - w której nie ma siły i całkowitej bezradności w obliczu najprostszych sytuacji życiowych. Stan ten jest bolesny, bolesny, towarzyszy mu silne poczucie winy i oczywiście – całkowita beznadzieja. Osoba może pozostawać w stanie apatii od kilku godzin do kilku tygodni. Zwróć uwagę na znaki: 1. obojętny stosunek do otoczenia; 2. letarg, letarg; 3. mowa jest powolna, z długimi przerwami. Możemy zapewnić następującą pomoc: Porozmawiaj z nim. Zapytaj o najprostsze rzeczy – czy chcesz jeść; jak masz na imię; co teraz czujesz; Jaki dzień tygodnia. Zapewnij (znajdź) miejsce do odpoczynku, pomóż ci poczuć się komfortowo i ZAWSZE zdejmuj buty. Delikatnie chwyć go za rękę lub połóż dłoń na jego czole. Daj mu możliwość spania lub po prostu położenia się. Jeśli z jakiegoś powodu nie ma możliwości spania/położenia się, warto z nim więcej rozmawiać i angażować go w jakąś wspólną aktywność (wspólne picie herbaty, idź na spacer lub pomóż innym). Ale oczywiście lepiej znaleźć okazję do spokoju i po prostu tam być. STUPOR Pamiętamy, że każdy stan, w jakim znajduje się dana osoba, jest dla niej ważny, łącznie z otępieniem. To wszystko, zatrzymał się i nie mógł się ruszyć. Może pozostawać w tym stanie przez krótki lub długi okres czasu. Jeśli dana osoba pozostanie w tym stanie przez bardzo długi czas, doprowadzi to do wyczerpania fizycznego. Ponieważ w tym stanie nie ma kontaktu ze światem, wówczas istnieje duże prawdopodobieństwo, że nie zauważy niebezpieczeństwa i nie podejmie odpowiednich działań. Osoba MUSI zostać wyprowadzona z tego stanu, aby zapewnić jej żywotność! Objawy tego stanu: 1. gwałtowny spadek lub brak dobrowolnych ruchów i mowy; 2. brak reakcji na bodźce zewnętrzne (hałas, światło, dotyk, szczypanie); „zamrożenie” w określonej pozycji, drętwienie, stan całkowitego bezruchu; 4. możliwe napięcie poszczególnych grup mięśni. Jeśli to możliwe, udzielamy następującej pomocy: Zegnij palce ofiary w obu dłoniach i dociśnij je do nasady dłoni. Kciuki należy skierować na zewnątrz! Czubkami kciuka i palca wskazującego masujemy punkty ofiary znajdujące się na czole, nad oczami, dokładnie pośrodku pomiędzy linią włosów a brwiami, wyraźnie nad źrenicami. Połóż dłoń wolnej ręki na klatce piersiowej ofiary. Dostosuj swój oddech do rytmu swojego oddechu Osoba będąca w osłupieniu słyszy i widzi!!!Dlatego mów mu do ucha cicho, powoli i wyraźnie to, co może wywołać silne emocje (najlepiej negatywne!). Ważne jest, aby zrozumieć, że w jakikolwiek sposób musimy wywołać reakcję i wyprowadzić go z odrętwienia!!! POBUDZENIE RUCHOWE W tym stanie nie jest możliwe zrozumienie/określenie co/gdzie/gdzie! Dokąd uciekać, gdzie niebezpieczeństwo, gdzie zbawienie. Utracona zostaje umiejętność logicznego myślenia i podejmowania decyzji! W tym stanie człowiek przypomina zwierzę biegające w klatce. Biegnie gdzieś, a kiedy odzyskuje przytomność, nie rozumie, gdzie jest i jak się tu znalazł, coś robi, rozmawia z kimś, ale niczego nie pamięta. Zwracamy uwagę na następujące objawy: 1. nagłe ruchy, często bezcelowe i pozbawione znaczenia działania; nienormalnie głośna mowa lub wzmożona aktywność mowy (osoba mówi bez przerwy, czasem zupełnie bez znaczenia);3. często nie ma reakcji na innych (na uwagi, prośby, zamówienia). NAJWAŻNIEJSZE jest to, że musimy zrozumieć, że w tym stanie człowiek naprawdę może wywołać delirium u siebie i innych! W miarę możliwości zapewniamy następującą pomoc: 1. Stosujemy technikę „chwytu”: będąc od tyłu, kładziemy dłonie pod pachami ofiary, dociskamy ją do siebie i lekko przewracamy 2. Izolujemy ofiarę od innych 3. Rozmawiamy spokojnym głosem o uczuciach, których doświadcza. („Chcesz coś zrobić, żeby to zatrzymać? Chcesz uciec, ukryć się przed tym, co się dzieje?”);4. Nie kłócimy się z ofiarą, nie zadajemy pytań, a w rozmowie unikamy zwrotów z partykułą „NIE”, które nawiązują do niepożądanych działań („Nie uciekaj”, „Nie machaj rękami”, „Nie krzycz”). Podniecenie motoryczne zwykle nie trwa długo i może zostać zastąpione drżeniem nerwowym, płaczem i agresywnym zachowaniem. AGRESJA Pamiętamy o głównej funkcji agresji – reakcji obronnej. W ten sposób człowiek stara się zmniejszyć napięcie wewnętrzne. Złość i agresja mogą utrzymywać się stosunkowo długo i mogą nie być bezpieczne ani dla innych, ani dla samej osoby. Dlatego zwracamy uwagę na oznaki: 1. irytacja, niezadowolenie, złość (z dowolnego, nawet drobnego powodu); uderzanie innych rękami lub jakimikolwiek przedmiotami; 3. słowna zniewaga, obelga; 4. napięcie mięśni;5. zwiększone ciśnienie krwi. Ważne jest, aby zrozumieć, że konsekwencje takiego zachowania mogą być niebezpieczne, nieprzemyślane, spontaniczne, w wyniku czego istnieje duże prawdopodobieństwo obrażeń, obrażeń fizycznych, zarówno dla ciebie, jak i osób w twoim otoczeniu! Możemy zapewnić następującą pomoc: 1. Zminimalizować liczbę osób w pobliżu; Zapewnij możliwość „wypuszczenia pary” (na przykład wypowiedzenia się lub „uderzenia” w jakiś przedmiot, najlepiej miękki);3. Zlecać pracę wymagającą dużej aktywności fizycznej;4. Okaż życzliwość. Nawet jeśli nie zgadzasz się z ofiarą, nie obwiniaj jej, ale mów o jej działaniach. W przeciwnym razie agresywne zachowanie będzie skierowane przeciwko Tobie. Nie możesz powiedzieć: „Jakim jesteś człowiekiem!” Musisz powiedzieć: „Jesteś strasznie zły, chcesz wszystko rozbić na kawałki. Spróbujmy wspólnie znaleźć wyjście z tej sytuacji.”5. Spróbuj rozładować sytuację zabawnymi komentarzami lub działaniami. Agresję można stłumić strachem przed karą: jeśli nie ma celu, aby odnieść korzyść z agresywnego zachowania, jeśli kara jest surowa i prawdopodobieństwo jej wykonania jest duże. STRACH Strach paraliżuje wolę. Zwracamy uwagę na objawy: 1. napięcie mięśni (zwłaszcza mięśni twarzy); mocne bicie serca;3. szybki, płytki oddech; 4. zmniejszona kontrola własnego zachowania. Panika, strach i przerażenie mogą skłonić do ucieczki, spowodować drętwienie lub, odwrotnie, podniecenie, zachowanie może stać się agresywne. Jednocześnie osoba ma słabą samokontrolę, nie jest świadoma tego, co robi i co dzieje się wokół niego. W takiej sytuacji możemy zapewnić następującą pomoc: 1. Połóż jego dłoń na nadgarstku tak, aby mógł poczuć Twój spokojny puls. Będzie to dla niego sygnał: „ JESTEM BLISKO, TERAZ NIE JESTEŚ SAM”;2. Oddychaj głęboko igładki. Zachęć ofiarę, aby oddychała w tym samym rytmie co ty; Jeśli mówi, słuchaj go uważnie, okazuj zainteresowanie, zrozumienie, współczucie; Zrób mu delikatny masaż najbardziej napiętych mięśni ciała. Ważne jest, abyśmy zrozumieli, że strach może być przydatny, gdy pomaga nam uniknąć niebezpieczeństwa. I dlatego, jeśli NIE zakłóca to normalnego życia danej osoby, wówczas nie zwracamy na to szczególnej uwagi, natomiast jeśli istnieje realne zagrożenie życia danej osoby, wówczas podejmujemy niezbędne działania. NERWOWE KRĘTANIE Na zewnątrz wygląda to tak, jakby człowiek był zamrożony, całe jego ciało (czasami jego części) się trzęsie i nie może on z własnej woli zatrzymać tej reakcji. I to jest normalne, bo... organizm „rozładowuje” wzmożone napięcie. Jeśli to drżenie zostanie na siłę zatrzymane, wówczas napięcie wewnętrzne nasili się i płynnie przejdzie w zaburzenie somatyczne organizmu. Objawy: 1. drżenie zaczęło się nagle – natychmiast po określonej sytuacji lub po pewnym czasie 2. występuje silne drżenie całego ciała lub jego poszczególnych części (osoba nie może trzymać w rękach małych przedmiotów ani zapalić papierosa); Reakcja ta może trwać dość długo (nawet do kilku godzin), po czym osoba czuje się bardzo zmęczona i potrzebuje odpoczynku. Naszą pomocą jest zwiększenie tego drżenia! Weź osobę za ramiona i potrząsaj nią mocno i mocno przez 10-15 minut (lub poproś, aby samodzielnie wzmogła drżenie, potrząsając jednocześnie całym ciałem). Jednocześnie nadal z nim rozmawiamy, w przeciwnym razie może uznać nasze zachowanie za atak. Po zakończeniu tej reakcji należy zapewnić danej osobie możliwość odpoczynku i wskazane jest uśpienie. TO JEST ZABRONIONE!!! w tym stanie (kiedy się trzęsie) przytul tę osobę, przytul ją mocno, przykryj/owiń czymś ciepłym, uspokój ją i powiedz, żeby się pozbierała!!! PŁACZ Jest to naturalny proces fizjologiczny, a kiedy człowiek płacze, uwalnia się w nim substancja, która ma właściwości uspokajające. Jeśli zauważysz znaki: 1. osoba już płacze lub jest gotowa wybuchnąć płaczem; 2. usta drżą; 3. jest uczucie depresji; 4. W przeciwieństwie do histerii, w zachowaniu nie ma emocji. Niech płacze! Jeśli ktoś powstrzymuje łzy, po prostu zwiększa napięcie, a to nie jest bezpieczne! Możesz udzielić następującej pomocy: 1. Nie zostawiaj ofiary samej;2. Nawiąż kontakt fizyczny z ofiarą (złap ją za rękę, połóż dłoń na ramieniu lub plecach, pogłaszcz po głowie). Pozwól mu poczuć, że jesteś blisko; 3. I posłuchaj go! Słuchaj uważnie i z zaangażowaniem! Pozwól mu wykrzyczeć swój smutek. Powiedz „aha”, „tak”, powtórz za nim fragmenty jego wyrażeń. 4. Nie mów „uspokój się”, ale po prostu pozwól mu płakać i rozmawiać/rozmawiać/rozmawiać… NIE zadawaj pytań! Nie udzielaj rad, po prostu bądź i słuchaj. Twoim głównym zadaniem jest słuchanie. HISTERYCZNY Atak histeryczny trwa kilka minut lub kilka godzin. Uwaga – histeria to performans! Jasne, emocjonalne, dźwięczne. Znaki: 1. świadomość jest zachowana; 2. nadmierne podekscytowanie, dużo ruchu, pozy teatralne;3. mowa jest bogata emocjonalnie, szybka; 4. krzyczy, szlocha. Nasza pomoc jest następująca: 1. Usuń widzów!!!2. Jeśli to możliwe, stwórz spokojne otoczenie;3. Pozostań z tą osobą sam na sam, jeśli jest to dla Ciebie bezpieczne;4. Niespodziewanie wykonaj nieprzewidywalną czynność, która zaskoczy osobę (wylanie wody, głośne upuszczenie przedmiotu, ostry krzyk); 5. Mów krótkimi frazami, pewnym tonem, na przykład „napij się wody”, „umyj twarz”;6. Połóż ją do łóżka (po histerii następuje utrata sił) i bądź przy niej do przybycia specjalisty. 7. Nie ulegaj zachciankom osoby, która jest w stanie histerii!!! Podsumowując pierwszą część, chciałbym zauważyć, że twoimi najlepszymi pomocnikami w tych okresach życia bliskich ci osób jest WODA (w takich sytuacjach wskazane jest picie większej ilości zwykłej wody) i jeśli to możliwe2