Od autora: Czym jest „odpoczynek” we współczesnym społeczeństwie? Czy możemy powiedzieć, że odpoczywamy, gdy robimy sobie przerwę w pracy lub gdy wybieramy się w podróż? Czy masz niejasne wrażenie, że we współczesnym świecie nie ma odpoczynku, są tylko przerwy od pracy? Czym jest „odpoczynek” we współczesnym społeczeństwie? Czy możemy powiedzieć, że odpoczywamy, gdy robimy sobie przerwę w pracy lub gdy wybieramy się w podróż? Czy masz niejasne wrażenie, że we współczesnym świecie nie ma odpoczynku, są tylko przerwy w pracy? Niemiecki filozof Joseph Pieper, którego przemyślenia wydały mi się interesujące, już w połowie ubiegłego roku próbował odpowiedzieć na te i inne pytania wiek. Pieper napisał swoje dzieło „Wypoczynek, podstawa kultury” już w 1948 roku, a teraz idee jego książki są jeszcze bardziej aktualne. Okazuje się, że pochodzenie słowa „wypoczynek” pochodzi od greckiego „skola”, co wówczas przeszło na łacińską „scola” - jest to szkoła, a następnie instytucja, w której dzieci uczą się we współczesnym świecie. Pieper uważa, że ​​we współczesnym świecie słowo „praca” i sama praca przeniknęły wszystkie sfery życia człowieka i jego światopoglądu. Typ „nowoczesnego pracoholika” Pieper odnajduje u starożytnego greckiego cynicznego filozofa Antystenesa: „wroga muz”, niewierzącego w nieśmiertelność i nie interesującego się Erosa. Czyli typowy współczesny pracoholik! Praca według Piepera składa się z dwóch części: pracy technicznej i niewykwalifikowanej oraz pracy intelektualnej („usługi jako wkład w społeczeństwo”). Składniki te łączą się w „pracę absolutną”, gdy człowiek zamienia się w funkcję i koło się zamyka: na początku i na końcu istnienia nie ma nic poza pracą. Powstaje jednak pytanie: czy taka egzystencja może być możliwa tylko w pracy. być uważany za pełnoprawną ludzką egzystencję? Odpowiedź To pytanie skłoniło Piepera do zbadania koncepcji „odpoczynku”. Nawiązuje do idei średniowiecznej, według której ciągła praca, skupienie się wyłącznie na pracy, wynika z „lenistwa”, a bezczynność jest odmową odpowiedzialności i godności człowieka. Oznacza to, że człowiek nie odpowiada swojej naturze, boska cnota w duszy nie objawia się z powodu smutku bezczynności i utraty sensu istnienia, w rzeczywistości autodestrukcyjny stan pracoholika opisywano w starożytności poprzez koncepcję „acedia”: „rozpacz ze zmęczenia”. Jej przeciwieństwem jest radość z rozpoznania własnego istnienia, świata jako całości oraz B-ga i Miłości. Można wówczas stwierdzić, że „odpoczynek” to nic innego jak Aby dokładniej ukazać tę stronę koncepcji odpoczynku, Pieper wprowadza najpierw model trzech rodzajów pracy.1. Praca jako działanie. Jest przeciwieństwem odpoczynku, ponieważ zwiększa się „spokój, cisza, zdolność do odpuszczenia”, a jednocześnie zdolność „połączenia się z rzeczywistością”, aby być bardziej otwartym i żywym. A jednocześnie otwarty i kreatywny.2. Praca jako wysiłek. I Pieper cytuje tu słowa o „radości”, zgodzie ze światem i jego istotą, świętowaniu, dialogu między kochankami, o ich spokoju, „generowanym przez ich jedność”3. Praca jako wkład w dobro publiczne Pieper podkreśla w tym miejscu, że odpoczynek to nie to samo, co przerwy wbudowane w strukturę współczesnego życia. Te „weekendy” są potrzebne na „regenerację”, ale potem okazuje się, że odpoczynek jest potrzebny wyłącznie po to, aby móc wrócić do pracy. Ale tak nie jest. Prawdziwy odpoczynek nie wiąże się z rekonwalescencją, jest czymś, co wypada i nie może być w powiązaniu z „przerwą w pracy”. Odpoczynek według Piepera ma na celu zachowanie integralności pracownika, zachowanie jego zdolności postrzegania świata w tym sensie. uczciwość. Wiele słów o wakacjach, na przykład samo słowo „wakacje” (przetłumaczone z angielskiego jako „święty” - „święty, święty”, „dzień” - dzień) - wskazuje na „świętość” wakacji, ich cechy, indywidualność . To ponadczasowy stan, w którym można poczuć się poza schematem, poza tyranią planów i harmonogramów pracy. Wtapiając się w sens życia, można poczuć radość przynależności do czegoś znacznie większego niż rutynowe życie współczesnego człowieka.