Od autora: Czy przywódcy krajów uwikłanych w tę „północnokoreańską” historię będą mogli zasiąść do stołu negocjacyjnego, i jaki może być ich wynik? Postanowiłem podzielić się z Państwem moimi przemyśleniami na ten temat (D.S. – Damian Sinaisky, I – wywiad) Ja: Jak to mówią, nie chcę żyć w epoce wielkich zmian u swojego wroga. Teraz znowu nowym gorącym miejscem jest Półwysep Koreański. Kim Dzong-un, Naczelny Wódz i Najwyższy Władca Korei Północnej, grozi różnymi strasznymi rzeczami całemu światu, a w szczególności, a w szczególności chyba przede wszystkim Seulowi, stolicy Korei Południowej. Ale teraz nie ma takiego jednego lidera. Prezydent Korei Południowej przebywa w więzieniu pod zarzutem defraudacji, korupcji i przekupstwa. Po tysiącach demonstracji udzielono jej wotum nieufności i osadzono w więzieniu. Mówienie o obecnie współdziałających ze sobą partiach ma sens. Przede wszystkim jest to oczywiście najpotężniejszy kraj na świecie, którego budżet wojskowy jest dziesięciokrotnie większy niż budżet reszty świata – Stanów Zjednoczonych. Potem już tylko Korea Południowa i Japonia. Oznacza to, że są to kraje najbardziej zagrożone w przypadku ataku nuklearnego Korei Północnej, w taki czy inny sposób. Stany Zjednoczone są oczywiście mniej podatne. Nie jest jasne, czy są gwarantem bezpieczeństwa, czy agresorem. Jest to dwojaka sytuacja, w zależności od punktu widzenia. Rakiety nie mogą go dosięgnąć. To maksymalnie Alaska lub Hawaje. A to nie jest fakt, sądząc po ostatnich testach 15-go, kiedy rakieta wystartowała i po 5 sekundach nie poleciała już dalej. Właściwie chciałbym porozmawiać, przynajmniej teoretycznie: czy przywódcy tych krajów - mogliby. Kim Dzong-un, Donald Trump, Shinzo Abe i odpowiednio ktoś z Korei Południowej – czy powinniśmy już teraz zasiąść do stołu negocjacyjnego, jeśli np. istnieje zagrożenie istnienia ludzkości? Przecież tak może być. D.S.: Tak, Mikołaju, wszystko jest możliwe. Rzeczywiście, w naszym świecie wydarzyło się już tyle wydarzeń, że nic nas już nie dziwi. To, co wydawało się niemożliwe może 10-20 lat temu, na przykład nasze starcie na Ukrainie, kiedy przedstawiciele praktycznie tego samego narodu, tej samej religii prawosławnej – ojciec i syn, bratanek i wujek, córka i matka – znaleźliśmy się przez to rozdzieleni. niezrozumiała granica, która została wzniesiona – teraz z nią żyjemy. Ale to jest osobny temat. Dlatego fakt pewnego rodzaju minikonfliktu nuklearnego, biorąc pod uwagę irracjonalne, spontaniczne działania, nieprzewidywalność przywódcy Korei Północnej Kim Dzong-una, nie wydaje się już tak niemożliwy. Dlaczego nie? Zwłaszcza, gdy pojawiają się takie czynniki drażniące, jak inny silny przywódca – Donald Trump. Dlatego tutaj oczywiście bardzo interesujące jest rozważenie sytuacji z punktu widzenia mechanizmów psychologicznych. Dlaczego, gdzie, co i jak zostanie zbudowany. Chciałbym podejść do tego z odrobiną humoru, z dobrym humorem. To chyba nie jest jak łabędź, rak i szczupak, kiedy się jednoczą i każdy ciągnie w swoją stronę. Skupiłbym się pewnie na innej bajce naszego genialnego Kryłowa – „Niegrzeczna małpa, koza, osioł i niezdarny niedźwiedź”. W bardzo dobrym sensie, bo każde z tych zwierząt reprezentuje bardzo dobre cechy - zarówno ciężką pracę, jak i wytrwałość. Dlatego tutaj nie będzie dla nikogo obraźliwe, jeśli rozważymy postacie przywódców w znaczącym, alegorycznym aspekcie. Oczywiście w tym przypadku „Niegrzeczną Małpą” jest oczywiście Kim Dzong-un. Jest młody, w wieku 28 lat został liderem. Oczywiście, przypisuje sobie trochę zasług za ten rok. Niemniej jednak jest to wnuk założyciela, że ​​tak powiem, Korei Północnej. Nie cała Korea. Kiedy po wojnie koreańskiej nastąpił podział na Koreę Południową i Północną, jego dziadek założył Koreę Północną, a teraz stało się to już tradycją – ojciec, syn, wnuk. Oczywiście Kim Dzong-un wychował się w takiej tradycji, w tej matrycy ideologicznej, w tym systemie wartości, w którym nie ma polifonii i wielokolorowości. Są tylko dwa akordy: czarny i biały, prawda - kłamstwa, przegrani - zwycięzcy iitp. Taki jest jego paradygmat, co nazywa się „dobrze-źle”. Naturalnie, jest dobry. Oczywiście tata jest dobry, wnuk jest dobry. Oczywiście te tradycje są dobre i ludzie są szczęśliwi, chociaż według wywiadu Korei Południowej Kim Dzong-un studiował w Szwajcarii. Uwielbia koszykówkę ligi amerykańskiej i amerykańską muzykę. W związku z tym jego dania i menu są, że tak powiem, nowoczesnym dandysem. Ale oczywiście nieświadomość, na której zbudowano jego światopogląd, rdzeń tożsamości, kim on jest, jest oczywiście całkowicie w 100%, a może nawet bardziej, związany z ideologią jego ojca, a zatem i dziadka . To niezachwiana linia i musi ją kontynuować. To wierność tradycji mojego dziadka i ojca. Lojalność wobec niektórych swoich tradycji, tych wymyślonych wartości, można już nazwać iluzjami. Pamiętajcie, był też taki straszny eksperyment w Kambodży, w Kampuczy, gdzie Pol Pot po prostu wymordował ludność. I w ten sposób niejako wszczepiał jakąś nową rasę, nową osobę, nową ideologię itp. A najgorsze jest to, że kraj ten faktycznie ma status mocarstwa nuklearnego. I w tym sensie jest to niebezpieczne. To znaczy na co może sobie pozwolić osoba, którą Ameryka próbuje teraz wpędzić w kąt? Wszystko może się zdarzyć. Zostawmy na chwilę Kim Dzong-una. Porozmawiajmy o Shinzo Abe, japońskim premierze. To dziedziczny polityk z rodziny. Jego dwaj dziadkowie byli premierami Japonii. Papież jest Ministrem Spraw Zagranicznych. I oczywiście dorastał w tym środowisku. Jest tradycyjnym urzędnikiem. To prawda, że ​​\u200b\u200bpopracował trochę - ma też praktykę biznesową. Ale zaczynał jako sekretarz własnego ojca. Pozwalają na to tradycje Ministra Spraw Zagranicznych. I oczywiście wszystkie te powiązania między ojcem a dziadkiem, autorytet, szacunek - wszystko to zostało mu przekazane i zrobił błyskotliwą karierę. Wracając do bajki. Takie jest stanowisko takiego „Kozła”, na który oczywiście bardzo duży wpływ mają jego tradycje. Poza tym nie zapominajmy o kulturze japońskiej – to jest szintoizm, to jest tao, gdzie są kasty, gdzie jest trzymanie się takich tradycji. Choćby tylko w zachodnim pragmatyzmie, który uległ poprawie po podboju amerykańskim, po drugiej wojnie światowej. Ale dusza, oczywiście, rdzeń pozostaje tradycyjny. Filozofia, tradycyjne wartości Jednocześnie nie zapominajmy, że Japonia od średniowiecza zajmowała ją zawsze. Od czasów samurajów Półwysep Koreański był okupowany. Nie mówimy o drugiej wojnie światowej, kiedy cały naród Korei był jeszcze zjednoczony i kiedy Koreanki zaspokajały podstawowe potrzeby japońskich żołnierzy. A to wciąż ból, niezagojona rana. Jeszcze niedawno doszło do wielkiego skandalu, gdy w jakiejś wiosce postawiono pomnik kobietom, które pełniły funkcję prostytutek w armii japońskiej. To jest oczywiście upokorzenie, upokorzenie narodowe, to nie idzie na marne. To również jest bardzo ważne. I wtedy na scenie pojawia się już ten sam „Osioł” (swoją drogą osioł jest co prawda symbolem Partii Demokratycznej w USA, nie Republikańskiej, ale jednak). Prezydent USA Donald Trump. Specjalna postać. Kim jest Donald Trump? Kiedy po raz pierwszy próbował kandydować na prezydenta, mówił, że będzie prezydentem wybitnym, wyjątkowym, jakiego w historii Ameryki nie widziano, stworzonego przez Boga. Tak się przedstawił. Jest to oczywiście kompleks Napoleona. To są złudzenia wielkości. To ten sam narcyzm, który graniczy z patologią. Już jako dziecko, gdy uczył się w prywatnej szkole (a jego ojciec był już odnoszącym sukcesy specjalistą od nieruchomości), jego niepohamowana energia, egoizm i bezczelność doprowadziły do ​​tego, że rodzice zmuszeni byli go zabrać z prywatnej szkoły i wysłał go do akademii wojskowej, szkoły z internatem To znaczy, czy możesz sobie wyobrazić, że taki rozpieszczony, zepsuty chłopiec wszedł w to środowisko. Ale tam też to miało miejsce. Rodzice powiedzieli, że wysłali go do akademii wojskowej, bo trzeba gdzieś skierować tę niespożytą energię i taki kategoryczny nastoletni radykalizm. I była to bardzo słuszna decyzja. Wmiało to miejsce w tej akademii. Został liderem. Otrzymał, według naszej rangi, stopień nadzwyczajny brygadzisty. Był także liderem w koszykówce. Mają tam koszykówkę - to jak narodowa lekcja wychowania fizycznego. I pisze w swoich wspomnieniach, że odegrało to bardzo dużą rolę w jego strukturze, w ukształtowaniu jego przyszłego charakteru, takiego lidera. Jednak on skupiał się wyłącznie na pieniądzach. I powiedział, że oczywiście chce iść do szkoły filmowej - myślał, że tam zarabia się główne pieniądze. Znał Reagana, który był, że tak powiem, hollywoodzkim aktorem. Ale pieniądze zwyciężyły chwilę próżności i Trump mówi: „Nie. Prawdopodobnie więcej zarobię na nieruchomościach”. I wstąpił do Wharton School of Business na Uniwersytecie Pensylwanii. Ukończył też szkołę znakomicie i oczywiście został przywódcą, czyli oto jest ten egoizm - na granicy patologicznego egoizmu, narcyzmu, w którym postrzega siebie jako centrum Wszechświata. A ludzie są jak pionki na szachownicy. Ten narcyzm oczywiście osiągnął swój punkt kulminacyjny. To jest człowiek, który uważa się za wybrańca z góry, za proroka. Może sobie pozwolić na wszystko. A najtrudniejszy sprawdzian miał w 1989 roku, kiedy popadł w kryzys. Jego długi wynosiły około trzech miliardów. To są ogromne kwoty. I nie tylko jego dobrobyt finansowy był zagrożony, ale także reputacja, a nawet honor rodziny, że tak powiem, ponieważ jego ojciec był prostym pracownikiem, kiedy przenieśli się do Ameryki i stworzyli dla siebie dobrobyt. Tutaj oczywiście wyzwanie dla samego Donalda Trumpa było ogromne. Ale dokonał niemożliwego. Zrestrukturyzował się. Podzielił się czymś, wszystkimi swoimi Trumpami, hotelami Taj Mahal, Atlantic City Trumps, kasynami itp. itp. I wyszedł z tego kryzysu. Ze stratami, ale wyszedłem. A po 1997 roku rozpoczął się dla niego nowy etap. W tym sensie rzeczywiście ta iluzja nietykalności – że żadna kula go nie dosięgnie, żaden kryzys go nie dosięgnie – tylko wzmocniła element patologii, ten jego narcyzm. „Więc wszystko jest dla mnie możliwe. Jestem takim wybrańcem. Pokonałem tę sytuację i pozostałem zwycięzcą.” I: I oni też go zmotywowali, pozwalając mu zostać Prezydentem. D.S.: Tak. Oczywiście, gdy ktoś nie ma pieniędzy, czego chce najbardziej? Zwłaszcza w naszym rynkowym społeczeństwie konsumpcyjnym? Pieniądze. Kiedy zarobisz pieniądze - milion, miliard, czego chce człowiek? Władze. Kiedy odpowiednio otrzymuje władzę, czego chce człowiek? Chwała. W tej chwili Donald Trump, panie prezydencie, jest pomiędzy tą władzą a chwałą, którą najwyraźniej chce zostawić dla siebie. Pamięć w historii, aby – jak twierdzi – ze wszystkich Prezydentów stworzonych przez Boga najwybitniejszym był Donald Trump. Ale mowa... Możemy powiedzieć, określić, kim jesteś, poprzez mowę. To, co ktoś mówi, jest tym, czym jest. I pod tym względem Trump nie ukrywa wszystkich swoich świadomych i nieświadomych pragnień. I w tym sensie istnieje bardzo duże niebezpieczeństwo, ponieważ jest biznesmenem, miliarderem. Z tymi kompetencjami, wybitnymi kompetencjami, wszedł do polityki, gdzie potrzebne są nieco inne kompetencje. Okazuje się, że mogę dać nieco inne porównanie – ze słoniem w sklepie z porcelaną. Co dokładnie się wydarzyło. Zaczął od razu: wydał dekret zakazujący imigracji do krajów, z których masowo napływali ludzie. Pamiętamy, jak wszyscy „buntowali się” przeciwko niemu. Uniwersytet Szkocki, na którym miał tytuł doktora honoris causa, po prostu cofnął mu dyplom. I powiedział, że wartości Donalda Trumpa nie pokrywają się z wartościami naszej uczelni. Oznacza to, że zaczął zachowywać się jak byk w sklepie z porcelaną. I ostatnia rzecz, kiedy wystrzelił tomahawki w stronę Syrii. Było tam kilkadziesiąt tomahawków. To prawda, co mówią, połowa nie dotarła. Ale to nie jest ważne. To taki sam ruch byka w sklepie z porcelaną. Polityka to nie biznes. Istnieją zupełnie inne mechanizmy, zupełnie inne kompetencje, zupełnie inna etykieta i zasady postępowania. Ale on jest maniakalny, można już powiedzieć, patologiczny narcyzm,że on tu rządzi, ma rację i każdemu udowodni, że stara się narzucić swoje zasady. Nie postępuje według zasad, które zostały już ustalone w świecie polityki. NIE. Chce też „uderzyć” panią Merkel, gdy mówi o jej dziesiątkach miliardów długów wobec NATO. Mówi Europie: No dalej, zmień się. Próbuje dawać wszystkim sygnały – teraz próbuje przede wszystkim się utwierdzić. Ten pierwiastek infantylności, dorastania, który miał, ta niepohamowana energia, pozostał w nim. Znajduje się teraz w nowym środowisku, w nowej przestrzeni, na nowym polu możliwości politycznych. Co on robi? Samopotwierdza. Tak jak utwierdzał się w biznesie. I przenosi te prawa do polityki. Więc wystrzelił te rakiety i wydaje mu się, że nawet jeśli przegra, będzie to tylko ryzyko. Podobnie jak w biznesie. Podjął ryzyko – dokonał inwestycji, a oni zbankrutowali. Nic. Mam inne opcje. Oznacza to, że wyjmuje kolejną kartę z tej samej talii, kolejną kartę atutową i mówi: „Ale wciąż ją mam”. Nie rozumie, że jest to nadal związane z losami żywych ludzi, prawdziwych ludzi. Ale ten element jego niepohamowanej samoafirmacji, choć jest już dość stary, całkiem przyzwoity, nadal, zmusza, popycha go do tych działań. I w tym przypadku jego ciężka praca, a on jest bardzo pracowity, a upór, jeśli mówimy o ośle z tej naszej bajki Kryłowa, przenosi go do „funkcji” właśnie tego katalizatora, drażniącego, ostatniej kropli może to wiązać się z irracjonalnymi działaniami samego Kim Dzong-una. Stawką jest los narodu koreańskiego i kraju, który, że tak powiem, pielęgnowały i kształtowały trzy pokolenia Kim Dzong-unów. Kim Dzong-un w żadnym wypadku nie może na to pozwolić. Tutaj przekroczy nawet własną krew. I to właśnie zrobił, gdy został liderem, wraz ze swoim wujem, który był mentorem. Po prostu go stracił. Oznacza to, że w tym przypadku ten młody człowiek również nie jest gorszy pod względem determinacji. Zrobi wszystko dla swoich iluzorycznych, być może wyimaginowanych celów. A wszystkie wartości, jakie wyznaje Kim Dzong-un, są wartościami wyimaginowanymi. To jest wyobrażenie o świecie, to jest matrix, iluzja, która w nim została stworzona. Na poziomie genotypu jest to dziadek, ojciec i odpowiednio cała rodzina; na poziomie socjotypu - jest to ideologia, rzeczywistość społeczna, według której żyje. To bardzo potężny bukiet wartości, jeśli je usuniemy, Kim Dzong-un upadnie jako osoba. Porównajmy te wartości z wartościami Donalda Trumpa. Kto również jest już zwycięzcą i „stworzonym przez Boga”, coś takiego nigdy wcześniej nie miało miejsca w jego życiu. Oznacza to, że z grubsza możesz sobie wyobrazić te elementy takiej wielkości twojej obecności, twojej roli w tym świecie. Nawiasem mówiąc, według niektórych statystyk wielu o tym milczy, aż 60% światowych przywódców ma zaburzenia i anomalie psychiczne, psychiczne. Już sam fakt niepohamowanej, niepohamowanej próby zostania prezydentem, gubernatorem, burmistrzem jest już symptomem tego, że człowiek pragnie tylko jednego – potrzebuję władzy, chcę i: słuchałem wywiadu z Larrym Kingiem, który jest moim przyjacielem Donalda Trumpa. I oboje często o tym rozmawiają. Larry King powiedział, że Trump mówił mu od końca lat 80., że chce zostać prezydentem. I czekał, jak rozumiem, na tę właśnie chwilę, kiedy na pewno będzie mu to na rękę, kiedy poradzi sobie z tym zadaniem. A teraz oczywiście się starzeje. Tutaj albo wygrywamy, albo wcale. D.S: Tak. Tak naprawdę postawił na szali wszystko – swoje imię, całą swoją reputację, wszystkie te zwycięstwa, no wiesz, jak w kasynie. Jest entuzjastą kasyn, jest także właścicielem kasyna Trump Plaza itp. Oznacza to, że położył na szali całą swoją, że tak powiem, widzialną i niewidzialną, psychologiczną, umysłową, intelektualną, całą „własność”. I musi wygrać. Jeśli nie wygra, sam stworzy zwycięstwo. Będzie działał w taki sposób, aby odnieść to zwycięstwo. To jest ogólnie dość przerażające. I ten fakt, który przywołałeś, Nikołaj, sugeruje, że od lat 80. nie opanowała go już tylko myśl, ale jużstał się natrętny. To kolejny objaw. Obsesja, egocentryzm, narcyzm graniczący z taką wielkością. Jeśli scharakteryzujemy przywódców krajów z punktu widzenia diagnostyki psychicznej (nieetyczne jest stawianie jakichkolwiek diagnoz itp.), to symptomów jest sporo. Naszym zadaniem jest pokazanie mechanizmów. Bo właśnie w tym przykładzie, kiedy ludzie dochodzą do władzy, wszystko jest bardzo wyraźnie widoczne. Jeśli weźmiemy na przykład pierwszą wojnę światową, drugą. Zobacz, jak powitano Hitlera. Zobacz, jak poznano kilku innych przywódców. Jak nasi przodkowie poznali Stalina i jak go ubóstwiali. A jak się z tym czujemy teraz? Dlatego mamy prawo się wypowiadać. Jesteśmy zwykłymi obywatelami. Nie jesteśmy ubrani w żadną etykietę polityczną, regulacje, dyplomację itp. Przepraszam, to są nasi władcy. Mamy prawo wyrazić swoją opinię. Nikogo nie obrażamy i nie obrażamy, zakładamy i mówimy o tym z szacunkiem, ale wróćmy do naszego „kwartetu”. Mamy oczywiście figurkę „Niedźwiedzia Szpotawego”. A kim jest nasz „Niedźwiedź Szpotawy”? Tę rolę, jak sądzę, pełni Xi Jinping, obecny przywódca i przywódca Chin. To ta sama postać, która zastąpi teraz postać ojca Kim Dzong-una. Jest autorytatywna, jest szanowana, wspiera, dużo inwestuje w Korei. Wszystkie Twoje wydatki, wszystkie budżety, smartfony itp. – Korea Północna kupuje od Chin. Chiny są pod tym względem pewnym gwarantem „syna nieletniego”, jakim jest przywódca Kim Dzong-un w szczególności i Korea Północna w ogóle. Xi Jinping to także osoba z tzw. „partii książąt”. Jego ojciec był bardzo blisko Mao Zedonga. I oczywiście cierpiał także po Mao Zedongu. Był w więzieniu. Sam Xi Jinping, będący dzieckiem wroga ludu, jak to nazywaliśmy za czasów Stalina, został wysłany na wieś w celu reedukacji. Do dziś pamięta te pchły, które bezlitośnie go zjadały, gdy był dzieckiem. Spał na cegłach, które przykrywał jedynie cienki koc. Jego toaleta była zajęta przez wiadro itp. Ale kiedy czytają tę jego historię, zwykli ludzie mu wierzą i kochają go. I choć, jak mówią, był bardziej czerwony niż czerwony, kiedy mu opowiedziano o ojcu, o tych represjach, wstąpił do partii. Został przyjęty do partii. Zrobił tam karierę. I tak widzimy - teraz stał się liderem. Oznacza to, że jest to osoba, która widziała zarówno zalety, jak i wady ideologii, w której została wychowana. Ale tutaj znowu narzucamy tę nieświadomość, kod kulturowy, który jest zakorzeniony w każdym. I oczywiście wielka kultura Chin, misja Chin – nie bez powodu Chiny będą krajem XXI wieku – tak się stanie. być branym pod uwagę. Widzimy teraz, jak Chiny metodycznie się rozwijają, pamiętamy, że Chiny 40, 30, 20 lat temu, kiedy mówiono lekceważąco – „Chiny, chińska produkcja”. Mówią to trochę do dziś. Jednak widzimy coraz więcej Chin monopolizujących produkcję. W Chinach otwiera się coraz więcej zakładów produkcyjnych. I zajęli się technologiami informacyjnymi, technologiami kreatywnymi itp. A teraz stają się liderem w wielu obszarach. W tym w zakresie informacji, technologii itp. W tym przypadku oczywiście rola Xi Jinpinga będzie uspokajająca i bardziej konstruktywna. Bo w tym przypadku Japonia niestety nie pozwoli im się obrazić (nie mogę tego nazwać jak Władimir Putin – „chińskim manekinem”), ale tak naprawdę są wasalami. Lider istnieje nie dlatego, że należy do określonej kasty, ale dlatego, że jest przywódca, którego należy wspierać i uzgadniać. Dzieje się tak dlatego, że jest to zwyczajem. I w tym sensie podział świata na przyjaciół i wrogów jest wielką psychologiczną katastrofą, czyli w tym przypadku widzimy, jak Donald Trump krok po kroku zaczyna przekraczać własne obietnice. Na przykład nawet w odniesieniu do naszego kraju. Ponieważ „przyjaciel czy wróg” zaczyna działać. Nieważne jak racjonalnie, intelektualnie zrozumiałby, że nie wszystko na tym świecie jest takie czarno-białe, ale kiedybędzie musiał dokonać wyboru, wybierze, nawet jeśli nie prawą stronę, ale drugą. Ogólnie rzecz biorąc, to jak być w rodzinie. Często spotykam się z tym w swojej praktyce terapeutycznej i biznesowej, gdy klient mówi: „Przyjaciel (lub partner) poczuł się przeze mnie urażony” – „Dlaczego przyjaciel poczuł się urażony przez Ciebie?” - „Ponieważ się pomylił, a ja mu powiedziałem, że się mylił”. I okazuje się, że - jestem twoim przyjacielem, jestem twoim partnerem. Musisz mnie wspierać. Oznacza to, że nie mówimy o jakiejś obiektywnej prawdzie. Jak widać, na pierwszy plan wysuwa się psychologia: „Nie będę wspierał tego, który ma rację, ale tego, który jest mi bliższy”. Na tym polega różnica, powiedzmy, mówiąc najprościej. I możemy tylko z niepokojem obserwować, do czego to może doprowadzić. Ale do tego naszego szanowanego kwartetu dodałbym jeszcze jedną, piątą postać – Koreę Południową. Tam też jest bardzo ciekawa historia. Pani Park, o której Pani wspomniała, jest w trakcie śledztwa itp. Jaka jest tam sytuacja: jej rodzice, jej ojciec – to ojciec tzw. południowokoreańskiego cudu gospodarczego – był dyktatorem, ale był przywódcą wybitnym. A spiskowcy zabili jego i jego żonę. W związku z tym pani Park, która jest obecną byłą prezydent Korei Południowej, jest córką swoich rodziców i poszła w ich ślady. Widzimy, że została prezydentem. Ale kiedy była młoda (znowu wyłaniają się aspekty psychologiczne), szukała mentalnego „schronienia”, tak jak sieroty szukają z rozpaczy, z wewnętrznej pustki, w końcu z niechęci do rodziców – w niektórych, także w sektach . Szczególnie w sektach religijnych. A przywódca jednej z takich sekt religijnych, sama nazwa – „Kościół Życia Wiecznego” – w jaki sposób wzbudził jej zaufanie? Powiedział: „Słyszę głos twojej matki”. I w związku z tym ten przyszły prezydent, ta dziewczyna, ta nastolatka, dla której, jak rozumiemy (zwłaszcza w krajach azjatyckich, wschodnich, a zwłaszcza dla dziewcząt), rola matki jest wszystkim – uwierzyła mu. Oznacza to, że jej oddzielenie od matki nastąpiło na poziomie pępowiny, ale separacja na poziomie duchowej bliskości, jedności – nigdy nie ustaje. A zwłaszcza, gdy moja matka została zamordowana, gdy była bardzo młoda. I oczywiście to „słyszę głos” - dało jej nadzieję. Była gotowa uwierzyć we wszystko. I odpowiednio kod kulturowy, o którym mówiliśmy, kulturowy podtekst nieświadomości - został nałożony. Ufała temu przywódcy. A ten przywódca miał córkę, która była w tym samym wieku co pani Park. I zostali przyjaciółmi. A ta córka przywódcy sekciarskiego, fanatyka religijnego, która została przyjaciółką pani Park, powiedziała jej: „Słyszę też głos twojej matki”. Dzięki temu bardzo się do siebie zbliżyli. I to ten przyjaciel ją zniszczył. Ponieważ ta więź utrzymywała się przez dziesięciolecia, a kiedy pani Park została prezydentem, w naturalny sposób zbliżyła tego przyjaciela. Jak? Mówi jej to, co mówi jej matka. Ona słyszy. Oznacza to, że zmanipulowała tak bardzo, że miała nawet dostęp do bardzo tajnych dokumentów, za które później skazano panią Park. I nie tylko miała dostęp, pani Park, będąc prezydentem, zmusiła duże korporacje do podpisania jakichś umów, aby jej przyjaciółka mogła żyć bogato. Właśnie ten element korupcji, za który została skazana. To znaczy znowu widzimy, gdzie i jak zbudowane są te mechanizmy. Że wszyscy są żywymi ludźmi i jak te zaburzenia psychiczne, nałogi, niepewność, kompleksy, jak objawiają się nawet u ludzi zajmujących tak wysokie stanowiska. Możemy to porównać z naszym krajem, gdzie przez jednego gubernatora - nie złodzieja, a oszusta itp. Cóż, teraz władze aktywnie zaczęły sprzątać. Mam nadzieję, że nie tylko ze względu na przyszłe wybory. Ale nawet to jest dobre. Kiedy mi mówią, co za popis, populista, Sobianin działa na potrzeby społeczeństwa. A co w tym złego? Nawet jeśli dla zaspokojenia potrzeb społecznych zburzy budynki Chruszczowa i postawi na nich dobrej jakości domy. Ci ludzie wprowadzą się do dobrych domów. Możemy się tylko cieszyć, że te wybory będą odbywać się częściej. A więc dokładniezwykli ludzie otrzymali przynajmniej część premii, część dywidend. Ale wróćmy do naszych polityków. Osoba, która ma wszystko, jest obdarzona władzą, pieniędzmi i pozornie wszystkim. Nie, on też potrzebuje tego, a potem tego. To znaczy, gdzie jest słabość? W mentalnych, duchowych mechanizmach, które popychają go do tak ekstremalnych środków. W związku z tym postać Korei Południowej jest ważna, ponieważ jest to jeden naród, naród podzielony. I ktoś powinien go w tym dialogu reprezentować. I wiemy, że Kim Dzong-un porzucił już pakt o nieagresji. I oczywiście, że może to zrobić. To jest jedna kraina. Jest tam taki złom. A jeśli coś tam eksploduje, nikomu nie będzie się to wydawać czymś wielkim. W Japonii, w tym ogólnie w Ameryce. W zasadzie, jak mówisz, tylko Alaska i Hawaje. Ale nie o to chodzi. To jest prestiż. Oznacza to, że reputacja Trumpa zostanie natychmiast zszargana. Już sam fakt, że jeśli rakieta wystartuje w kierunku Ameryki, nawet jeśli zostanie zestrzelona, ​​to wszystko, to już wiele mówi. Dlatego też, oczywiście, myślę, że nasz szanowany „Niedźwiedź Szpotawy” Xi Jinping pokaże właśnie rolę rozjemcy, który może cię uspokoić. Zgadzam się z Tobą, że oczywiście ma miejsce migracja konfliktów ze źródeł, ośrodków konfliktów, które przenoszą się z Europy na Wschód, teraz do Azji itd. – to oczywiście budzi duży niepokój. I tu znów możemy powiedzieć ogólnie banalnymi słowami: „wszelka nadzieja w roztropności naszych polityków”. Ale niestety, teraz nie możemy już tego powiedzieć, ponieważ... Widzimy, do czego prowadzi „roztropność” naszych polityków: setki tysięcy ucierpią, jeśli weźmiemy Bliski Wschód, Libię, Irak, setki tysięcy niewinnych ludzi. Odpowiedzialność spoczywa na politykach. I: Pytanie zatem brzmi: czy „Niedźwiedź Szpotawy” będzie w stanie przekonać „Małpę”? Ponieważ Kim Dzong-un powiedział już innymi słowami, ale w zasadzie następującym hasłem: „Trzymaj swoje pince-nez, Kitty. Zacznie się teraz.” Oznacza to, że powiedzieli, że po 15 kwietnia 2017 r. Zamierzają przeprowadzać testy co tydzień. Mianowicie była to skarga Stanów Zjednoczonych pod adresem Korei Północnej, że nie było potrzeby przeprowadzania tych testów. Nie ma potrzeby. Nie ma potrzeby wymyślać rakiet międzykontynentalnych. O czym teraz mówią eksperci? Że za dwa lata będą już mieli rakietę, która będzie w stanie dotrzeć do dużego obszaru Stanów Zjednoczonych. Ani na Alaskę, ani na Hawaje. Oznacza to, że jest to już wybrzeże Pacyfiku. Czy Xi Jinping będzie w stanie rozwiązać tę sytuację, aby Korea Północna nie przeprowadzała tych testów? Po tym, jak Kim Dzong-un ogłosił, że przeprowadzi te testy w Dzień Słońca, w urodziny Kim Ir Sena, powiedziano mu, że nie musi tego robić, i wysłał tam lotniskowiec. Teraz, o ile pamiętam, idzie tam jeszcze pięć grup strajkowych, albo cztery. To nie ma znaczenia, wystarczy dla każdego. Czy Xi Jinping będzie w stanie to zrobić? D.S.: Można na takie konflikty patrzeć jak wśród nastolatków czy coś. Wczoraj zadzwonił do mnie klient i powiedział, że miał w pracy sytuację konfliktową. W maju jest zmuszony chodzić do pracy w weekendy, kiedy nie powinien wychodzić zgodnie z planem. Powinna wyjść kolejna osoba, ale coś tu nie gra. A mój klient i tak wychodzi w nocy, bo... pracuje całymi dniami. Nie może i mówi: „Nie wyjdę”. Kierownictwo mówi mu: „Nie. Wyjdziesz". Mówi: „Nie. Nie wyjdę.” Mówią mu: „Nie. Wyjdziesz” – „OK, wyjdę, jeśli zapłacisz”. Szef: „Nie jestem pewien, ile zapłacimy. Ale postaramy się zapłacić.” Mówi: „Najpierw zapłacisz, potem wyjdę”. Na koniec szef mówi mu: „Najpierw wyjdziesz za darmo, a potem zdecydujemy, czy zapłacimy, czy nie”. Oznacza to, że stanowisko Kim Dzong-una jest jasne. Musi dać się poznać. Ale nie zapominajcie, że ten kraj znajduje się pod bardzo silną presją sankcji. Dlatego w tym przypadku oczywiście, gdyby nie na przykład Donald Trump, ale jakikolwiek inny prezydent, byłby to kolejny dziecinny żart, kapryśność. Takie śmiałe wyzwanie, aby przyciągnąć uwagę. I jak - zmiękczyć