„NIE śpiesz się, żeby żyć, Aneczko!” Tak mawiał mój tata, gdy byłem dzieckiem, ale nie rozumiałem, co miał na myśli, szczerze mówiąc, dopiero teraz się starzeję. moją pasją do psychologii, napełnij te słowa dla mnie wielkim znaczeniem. Szczerze mówiąc, nie wiem, co mój tata ujął w te słowa, ale teraz postrzegam je jako talizman w sobie. Przecież tę chwilę trzeba przeżyć, uświadamiając sobie w środku jej wartość dla Ciebie i co niesie ona konkretnie dla Ciebie ). Cele i plany, które nieustannie krążą w naszych głowach i są obecne w naszym życiu, chęć bycia pierwszym lub osiągnięcia wszystkiego jak najszybciej, sprawia, że ​​pędzimy przez życie. Wszystko byłoby dobrze, ale rodzą się w nas znaczenia, światopogląd kształtuje nasze wartości, ale co by było, gdyby cele w trakcie ruchu przestały odpowiadać wartościom? I wiesz, to się zdarza. I często. Kiedy człowiek, który wiele osiągnął, nie rozumie, dlaczego nie jest szczęśliwy i nie jest zainteresowany. I nie ma radości, ponieważ wszystko to może nie odpowiadać jego wewnętrznym potrzebom. Spieszył się, żeby to zdobyć, ale zapomniał o sobie. Czy właśnie to przydarzyło się mnie, 10 lat życia rodzinnego minęło bardzo szybko, a moje życzenia wydawały się spełnione, ale było tak, jakby? Nie wszystkie cele były moje, wydawało się, że wszystko jest na swoim miejscu, ale nie ma z tego satysfakcji. Przez rok, cały rok żyłem, nie rozumiejąc dlaczego i zastanawiając się nad tym, co było. Obwiniam wszystkich, siebie, przeklinam niepowodzenia, że ​​sama wszystko psuję, czego mi potrzeba, to ja jestem „szalona” itp. , ale właśnie uświadomiłam sobie, że przeklinanie siebie i obwinianie wszystkich dookoła za swoje kłopoty nic nie da. Nie wiem kiedy o sobie zapomniałam, kiedy nastąpił ten moment, że szybkie osiągnięcie celu stało się ważniejsze niż samo życie…. Dlatego też zajęło (i myślę, że nadal zajmie) dużo czasu, aby uświadomić sobie i zaakceptować tę obcą rzeczywistość, zbudowaną moimi rękami... Teraz jestem dla siebie milsza, wolniejsza w życiu, bardziej wrażliwa na sygnały wewnętrzne ja... Tato, teraz mi się nie śpieszy.... A teraz, gdy cele sprawiają, że zapominam o sobie, biegnę do nich z zawrotną szybkością, myślę i myślę, co jeszcze trzeba zrobić, karcę się za to wszystko, co mogłem zrobić, ale czego nie zrobiłem, wewnętrznie nazywam to „syndromem pośpiesznej Anyi”, uśmiecham się i biorę powolny, głęboki i pełen życia oddech. Nie spiesz się, aby żyć, wypełnij swoje nierówności, nie. nie słuchaj poleceń innych ludzi, a jeśli istnieje potrzeba, aby 3-letnie dziecko wyrobiło się na własnych błędach, to musi je (w jakikolwiek sposób) wyłapać, a jeśli tak się nie stanie, uwierz mi wydarzy się w wieku 3 lat, stanie się w wieku 35 lat.... Kochaj i dbaj o siebie Z poważaniem, Anna Klimovskayahttp://www.soprisutstvie.ru/single-post/2016/10/19/„NIE spiesz się, aby żyć -Anechka»