@reewungjunerr Czy można zmienić typ przywiązania? Przywiązanie to podstawowy stan ochrony i miłości. Ta więź emocjonalna między ludźmi jest wzajemna, naturalna i zdrowa. Ale zdarza się, że tego uczucia nie ma, a bycie blisko, zaufanie czy otwarcie się to luksus, na który nie stać. Tutaj w grę wchodzą mechanizmy adaptacyjne i ochronne, które wpływają na scenariusze behawioralne, zniekształcając postrzeganie siebie, innych i świata jako całości. Czym jest przywiązanie i jak powstaje? Jakie są przyczyny zaburzeń przywiązania? Jakie istnieją typy? Mówi o tym psycholog, psychoterapeutka i neuropsycholog Valentina Mukhanova-Biryukova. Czym jest przywiązanie i jak powstaje? Przywiązanie jest ewolucyjnie znaczącą strukturą relacji między rodzicem a dzieckiem, a także między dorosłymi. W rodzinie, w której panuje spokój i cisza, wzajemny szacunek, miłość i zrozumienie, dziecko rozwija odpowiednie, pierwotne przywiązanie. Pierwotne przywiązanie jest stabilne. Aby go ukształtować, rodzic nie może ignorować potrzeb dziecka i siebie, ale reagować na wszelkie sygnały i reagować na nie, udzielając informacji zwrotnej. Rodzina jest środowiskiem kształtującym jednostkę i jeśli wykształci się podstawowe zaufanie i bezpieczeństwo, wtedy taka osoba nie boi się być sobą, umie wyrażać swoje uczucia, pragnienia, potrzeby, potrafi różnicować potrzeby innych, buduje harmonijne relacje, nie porównuje się i nie zazdrości, jest mniej podatna na lęki, dąży do siebie -rozwój i poprawa jakości życia, jest pewny swoich umiejętności, czuje się znaczący i wzmacnia swoją pozycję w społeczeństwie. Ale jeśli rodzina lub środowisko formacji danej osoby było dla niej traumatyczne, to w zależności od powagi tego, co się dzieje, uformuje się odpowiedź immunopsychologiczna - naruszenie przywiązania. Przyczyny naruszenia przywiązania. Zaburzenie przywiązania to wzorzec zachowania, który rozwinął się po przeżyciu traumatycznego okresu życia lub wydarzenia, po którym uformował swoje własne zniekształcone postawy, poglądy i potrzeby. . Osoba, która doświadczyła samotności, zimna, okrucieństwa, zaniedbania, przemocy czy wyobcowania, zawsze będzie dążyć do dotarcia do swojej traumy, gdyż najważniejsze będzie zagojenie ran. Nawet jeśli osoba, która przeżyła traumę, wejdzie w związek, ma skłonność do współzależności/uzależnienia (nadal trwa) lub do kontrzależności (może zacząć się mścić, działać). Nie ma z nim innego kontaktu. Jak wynika z badań klinicznych (ICD10), zaburzenia można wykryć już u 8-miesięcznego dziecka, szczególnie z powodu rozłąki z matką i nieobecności innej ważnej osoby dorosłej. Jednak w trakcie badania zauważono fakt, który przyczynił się do rozwoju pieczy zastępczej dla sierot i dzieci adopcyjnych. Chodzi o to, że bardzo ważne jest zachowanie u dziecka poczucia potrzeby i bezpieczeństwa, gdzie odpowiedzialny dorosły/opiekun będzie stałym wsparciem i ochroną dla kruchej psychiki dziecka. Istotnym niuansem jest fakt, że ludzki wzór zachowania może zmieniać się w zależności od kolei życia, nawet jeśli dorastał w godnej zaufania rodzinie.istockphotoRodzaje zaburzeń przywiązania Współczesna psychoterapia kliniczna identyfikuje 4 rodzaje zaburzeń przywiązania: Przywiązanie negatywne (lękowe). Nie docenia własnej wartości, ale jednocześnie przekazuje innym pozytywne cechy. W dzieciństwie takie dziecko celowo przyciągało uwagę rodzica, pomimo jego okrucieństwa, wyobcowania czy nadopiekuńczości. Zgodnie z zasadą: negatywna uwaga jest także uwagą. W wieku dorosłym ten typ dąży do współzależności i kontroli partnera. Osoba wykazuje ambiwalentną postawę: teraz może się z tobą zgodzić we wszystkim, ale gdy tylko wyjdziesz, zrobi wszystko po swojemu. Osoba tak robi, ponieważ w dzieciństwie jego wychowanie było chaotyczne i niestabilne emocjonalnie, „potem go kochają i opiekują się nim, a potem nagle krzyczą i karzą”. Neurotyk