Kilka miesięcy temu pewien młody człowiek obsesyjnie zwracał na siebie uwagę, podkreślając wspólność poglądów, zainteresowań, patrząc na problemy z tej samej perspektywy, aktywnie przekazując mi ideę że jest „moją drugą połówką”. Szczerze mówiąc, słowem „połowa”, przez kilka miesięcy będąc z tym chłopakiem, reagowałam wyraźnie negatywnie, odrzucając go z definicji. W poprzednich związkach wszystko było inne. Tak, pokrewne dusze, tak, potężny pociąg seksualny, tak, na pewne rzeczy patrzyli dokładnie w ten sam sposób, tak, cieszyli się sobą i po prostu milczeli.. I ani razu nie pojawiła się myśl, żeby powiedzieć, że był „ moja bratnia dusza." A wszystko dlatego, że integralność osobowości człowieka, a także jego „ja” jest o wiele ważniejsza niż idea połowy to pewnego rodzaju symboliczna deprywacja, pustka, bezradność. Nie, zdecydowanie nie dla dojrzałych, niezależnych osób. Kiedy dziewczyna ciągle mówi, że nie może żyć bez kochanka, zdecydowanie kłamie. Może... A separacja, podobnie jak odległość, ma znacznie silniejszy wpływ na jednostkę. Osoba boi się pozostać bez „połówki”, nie czując się chroniona na tym świecie. Dlatego tutaj musisz zmienić swoje podejście do siebie i warto zwrócić się do dziedzictwa C. G. Junga. Człowiek jest piękny w swojej różnorodności, nie, nie, nie w hipokryzji i podłych działaniach, ale właśnie we wszechstronnym ukierunkowaniu swojej osobowości, w swoim „Ja”. Jaźń to zarówno zgromadzone doświadczenie, wewnętrzna siła, rdzeń i moralność. Jaźń jest piękna w harmonii i akceptacji wszystkich stron osobowości - zarówno Persony (definiującej społecznie), jak i Cienia (ukrytego, z wewnętrznym błyskiem w oczach, och, jak naprawdę piękne są takie osobowości). przyjmuje w sobie albo Cień albo Personę, albo Animę (żeńską w nieświadomości mężczyzny) albo Animusa (męską w żeńskiej nieświadomości), osobowość jest zharmonizowana i znajduje się w zupełnie innym stanie. Ile konsultacji odbywa się ze łzami i brakiem akceptacji siebie. Ale przede wszystkim spojrzenie w głąb siebie jest o wiele ważniejsze niż szukanie obrazu „połówki”, która czasami nie ma nawet prawdziwego ucieleśnienia. Harmonizacja osobowości jest dobra, ponieważ pozostawia bez żalu, jak wyrzucone śmieci, wszystkie te postawy i stereotypy, które utrudniają lub opóźniają jej rozwój i kieruje człowieka na ścieżkę poznania siebie w tym świecie i świata w sobie.