Rzadko spotyka się prośbę rodziców, że boją się nadmiernej odpowiedzialności swojego dziecka. Jest to zwykle bardzo zachęcane przez rodziców i do pewnego stopnia powoduje dumę. Ale jest też wada tego objawu: takie dzieci często są niespokojne, mogą rozwijać się u nich różne lęki i mogą być marudne. I z tym rodzice przychodzą do psychologa. Spróbujmy zastanowić się nad tym bardziej szczegółowo i zrozumieć przyczyny tego zjawiska Portret takiego dziecka wygląda następująco: jest bardzo rozsądny, czasem bardziej przypomina dorosłego niż dziecko, jest schludny, stara się robić wszystko poprawnie. i jest całkowicie zakłopotany w obliczu zachowania innych dzieci, które mogą zachowywać się całkowicie spontanicznie i robić rzeczy, które chcą, a nie te, które są słuszne. Te dzieci wydają się być przygniecione ciężarem „w sam raz”, wyglądają na nieco spięte i ściśnięte. Nie zawsze wszystko układa się harmonijnie w zespole, w przypadku tych dzieci mogą one być „czarną owcą”. A jeśli w przedszkolu nie jest to zbyt zauważalne, to w szkole kwitnie jak bujny bukiet. Dlaczego dziecko może się tak stać? - Zwykle w życiu takiego dziecka jest wiele zasad. Kiedy zasad jest dużo i trzeba je stale mieć w głowie, bardzo trudno jest się zrelaksować. To jak chodzenie po polu minowym; musisz się zebrać i cały czas kontrolować sytuację. Bo popełnienie błędu jest jak śmierć. W rezultacie pojawia się niepokój, a także różne lęki - Kiedy dziecko jest przeciążone nadmierną odpowiedzialnością dorosłych. Na przykład zamiast rodziców musi opiekować się młodszymi braćmi i siostrami. Albo dziecko pełni jakąś ważną funkcję dla rodziny (przynoszenie pokoju rodzicom, gdy się kłócą itp.). Jest to ogromna korzyść dla rodziców, ale dla dziecka jest to bardzo duże przeciążenie, które później odbija się na rozwoju psychicznym dziecka. - Często pojawia się niepokój, gdy dziecko jest otoczone przez bardzo opiekuńczych rodziców, którzy dają mu niewiele możliwości pokazać niezależność. Często sami rodzice mogą być nadmiernie odpowiedzialni, a nawet niespokojni. Zwykle starają się z wyprzedzeniem odgadnąć pragnienia i potrzeby dziecka, zrobić coś dla niego, ubrać go, nakarmić (kiedy dziecko potrafi to zrobić samodzielnie), nie pozwolić mu na bardzo niebezpieczną huśtawkę, nadmiernie się martwić, itp. Co w tym momencie dzieje się z dzieckiem? W pewnym momencie dziecko zaczyna czuć się mniej samodzielne; wydaje mu się, że skoro dorośli wokół niego tak się martwią, to ten świat musi być naprawdę niebezpieczny; jeśli oni zrobią wszystko za mnie, to wygląda na to, że naprawdę nie dam rady zrobić tego sam. Spada poczucie własnej wartości dziecka, zanika motywacja, pojawia się niepokój, dziecko nie ma wystarczającej wiary i wsparcia w siebie.