Za oknem listopad, ziemia i niebo zlewają się w szarą zasłonę, otulając nas ze wszystkich stron i jakby chcąc przeniknąć do samego centrum naszego życia i naszej duszy. Jasne światło słoneczne staje się teraz szare i zamienia się w delikatną, wodnistą tkaninę, spowijającą powietrze wilgocią i całkowitą obojętnością. Jednak dla mnie szarość nie jest kolorem obojętnym. Ta wręcz jesienna barwa otaczającego mnie zewnętrznego świata miejskiego życia jest powodem, aby w końcu odetchnąć i zajrzeć w swój własny świat wewnętrzny i świat ukryty przed ciekawskimi spojrzeniami – moją rodzinę i tajemnicę relacji, które się w niej dzieją . Jasna, świąteczna noworoczna, mroźna, orzeźwiająca, śnieżnobiała zima; ekscytująca, pełna czci inspirująca, szybko zmieniająca się, zimna, ciepła, zielono-niebieska wiosna; bogate, pachnące, otwarte na wszystko i zawsze, oddychające ciepłem i upałem, czerwone lato - bawią się, komunikują, śmieją się i płaczą z nami, wzruszają, dostarczają nieskończonej różnorodności wydarzeń i wrażeń, przytulają nas i wzywają do czegoś nowe, ekscytujące. A jesień to czas spokoju, czas zamyślenia, kontemplacji i refleksji. Świeża, zwiewno-przejrzysta, czarująca, mądra, złota wrześniowa jesień przemawia do nas od serca, dzieli się czymś intymnym, jakby się z nami żegnała, aby kiedyś spotkać się ponownie, ale z innymi, nowymi myślami, uczuciami, pragnieniami. I tak nadchodzi październik, listopad... Pożegnawszy nas we wrześniu, przyroda zdaje się teraz odchodzić w odległe, nieznane światy na swoje, tylko sobie znane, potrzeby, zostawiając nas samych z nami, naszym domem i naszymi osobiste doświadczenia. Ta gładka, dziwnie niezrozumiała, płynąca bez określonego celu, senna, szara jesień daje nam możliwość zajęcia się wyłącznie swoimi sprawami osobistymi, samodzielnej rozmowy sam na sam z własnym Ja oraz z rodziną, bliskimi, bo ten świat żyje samotnie w taki sam sposób, jak żyje sama przyroda. Tak jak dziecko, bawiąc się w ciągu dnia, wesoło dręcząc nas wieloma zdarzeniami i wrażeniami, nieustannie domagając się uwagi dla siebie, wieczorem wycisza się i zasypia, dając dorosłym możliwość odsunięcia się od łóżeczka, zwróćcie ich uwagę na siebie i siebie nawzajem. Dlatego myśląc teraz o sobie i mojej rodzinie, zadaję sobie pytanie: „Co osiągnąłem w tym roku i co osiągnęliśmy razem z moją żoną/dziećmi/rodzicami/bliskimi/przyjaciółmi?”, „Czy ten rok przebiega dobrze w porównaniu do poprzedniego?”, „Czego się nauczyłem, zrozumiałem, poczułem, uświadomiłem sobie?”, „Co się zmieniło przez ten czas?”, „Co muszę zrobić w przyszłości ?”, „Gdzie i jak mogę rozpocząć nowe działanie w swoim życiu?”, „Czego chcę? „… Różne ważne pytania, które zawsze nas nurtują, ale być może właśnie teraz, późną jesienią, wypływają na powierzchnię naszej świadomości, odpowiadając na nie, po raz kolejny rozumiem, że przede wszystkim ja i tylko ja jestem odpowiedzialny za swoje życie, ponieważ jest ono moim życiem, niezależnie od tego, jak bardzo jest powiązane z życiem innych; że mogę wybrać, jak mam się zachować, zareagować i działać w nowy sposób w danej sytuacji, jeśli tu i teraz, jesienią, sam na sam ze sobą, zrozumiem, co mnie dokładnie niepokoi, przytłacza, przeraża, niepokoi, obraża, To doprowadza mnie do wściekłości, dlaczego właśnie zachowuję się tak, a nie inaczej. Niektóre myśli, słowa, czyny innych ludzi zawsze będą ich myślami, słowami i czynami. To, czego doświadczam, jest moje. Mogą rozumieć, czuć, dzielić moje emocje i uczucia, ale to, co rozumieją i czują, będą nadal odczuwać na swój sposób, zgodnie ze swoją osobowością. To rozróżnienie na to, co moje, a co nie, JA i TY, JA i ONA, ON, ONI jest niezwykle ważne z punktu widzenia zrozumienia siebie jako centrum zarządzania sobą i swoim życiem. O innych można by długo mówić „ośrodkami” zarządzania naszym życiem, ale i tak nie możemy ich obejść, bez względu na to, jak bardzo czasami tego chcemy. Co więcej, jeśli chcemy coś zmienić, to oczywiście musimy zacząć od siebie. Często o tym myślimy, a czasem nawet mówimy…