„Dziewczynka oczywiście sama nic nie może zrobić. Zasnęłam, pozwoliła mi spać na 15 minut, a obudziła mnie pytaniem: Mamo, co mam robić?” Sytuacja w samolocie. Moimi sąsiadami były matka i córka. Moja córka jest słodka, posłuszna, ma 7-8 lat. Kilka godzin później dziewczynka wróciła do dziadka, a tata przyszedł zapytać mamę, jak się czuje. A potem to zdanie... I co tata odpowiedział: ucz samodzielności! Tak. Najpierw ucz braku samodzielności, a potem próbuj uczyć samodzielności... Dlaczego tak jest? Jest to dla mnie jasne i mogę zbudować ogólny obraz, halucynować ich historię. Oczywiście dziewczynka była kiedyś spontaniczna, jak wszystkie dzieci. Ale to takie niewygodne - żywe dziecko! Oczywiście, że była socjalizacja. Zrób to, nie rób tamtego, nie chcesz się ubrudzić, nie wchodź do kałuży, przeziębisz się, jeśli będziesz długo pływać, wyjdź z wody, już jesteś zamarznięty, czas zjeść śniadanie, lunch, ubrać się, nawet nie myśleć o lizaniu śniegu, jest zimno, zróbmy to lepiej: pobawimy się, rysujemy, ćwiczymy angielski, czytamy, tańczymy, a nawet to - lub lepiej a jednak chodzić, rysować, bawić się, ćwiczyć, tańczyć, czytać... Kiedy była młodsza, wyraźnie wyróżniała swoje żywe zainteresowania i potrzeby, z których wyrastała - radośnie skakała, biegała po śniegu, pływała, pluskała nogę kałuża... Dzieci mają ogromną potrzebę wiedzy, eksploracji, nowości i samej nowości - wow!!!! Albo częsta sytuacja z jedzeniem. Jeść – nie wtedy, gdy jesteś głodny, kiedy czujesz potrzebę jedzenia (tzw. głód), ale kiedy powiedziano ci: idź zjeść lunch. Albo mówi się: nie zdejmuj tego ze stołu! Czekamy na gości. A dziecko uczy się przerywać sobie w pragnieniu zaspokojenia potrzeby. A potem – nie odczuwać tej potrzeby, wprowadzać ją w strefę nieczucia (dla gestaltystów – zbieżność typu 1). W imię innej cudownej potrzeby – przynależności! Ze względu na miłość mojej matki, jej aprobujący wygląd i jej emocjonalną dostępność. Jestem posłuszną, mądrą dziewczynką, moja mama mnie kocha i bawi się ze mną. Dlaczego potrzeba przynależności nagle staje się ważniejsza od innych potrzeb i wywraca całą piramidę Maslowa do góry nogami? Ale dlatego, że jest sfrustrowana, a nie nasycona. Dziecku brakuje pewności, że jest właśnie takie kochane, akceptowane, szczęśliwe dla siebie, a nie ze względu na swoje przymioty: „dobra matka”, „mądra córka to chluba matki”, „cudowna rodzina” itp. Pamiętacie, jak mama w bezosobowy i zdystansowany sposób mówiła tacie: „Dziewczynka oczywiście sama nic nie potrafi…”. Zatem przynależność do mamy jest ważniejsza niż słuchanie siebie. Ups. Mamo, co mam zrobić? Co mam zrobić, mamo?!!! W wieku 45 lat to pytanie nie będzie już brzmieć tak słodko. Uczyć samodzielności? Jak nie uczą samodzielności. Jest to cecha, którą dziecko nabywa w wyniku rozwoju. Zaczyna samodzielnie stać. Noworodek nie jest w stanie samodzielnie nic zrobić. Po około 2 miesiącach samodzielnie trzyma głowę w górze. Do 6 miesiąca życia samodzielnie siedzi. O 8 - czołganie się. Próbuje wstać. Podstawka. Chodzić. Trzymać się. Nie trzymam się. Wyraźnie widać duże zainteresowanie procesem i przyjemność z tego, co wyjdzie. Dalsza samodzielność nie jest już taka przyjemna, miejscami jest uciążliwa i niewygodna, szczerze mówiąc! Teraz pamiętam, jak miałem 3 lata i wozili mnie do przedszkola samochodem ZIL, to było w jednostce wojskowej. I jęczę, oburzam się, nie chcę nosić rajstop, ale jest zimno, mam na sobie płaszcz, mama to ma, jest jesień czy coś... Teraz myślę, biedna mama . A wtedy nie chciałam tych rajstop! Tak, dzieci nie są takimi kwiatami, gdy dorosną, zwłaszcza w tej części, w której rośnie niezależność. Ale to jest część procesu wzrostu, jest konieczna do dojrzewania jednostki. Tylko poprzez zapewnienie niezależności, pozwolenie dziecku na popełnianie błędów, otarcia na kolanach, zabrudzone ubrania, zabrudzoną ciastem kuchnię, wybór przyjaciół. i działań, w tym odmowy tego, co wybrała matka. Przy jednoczesnym wsparciu przynależności, akceptacji, ze wszystkimi uczuciami, także tymi „negatywnymi”, śmiesznymi, niestosownymi, wstydliwymi, dziwnymi. Wtedy – może zamiast „mama i ja” powróci „ja”. Ponieważ „samodzielność”. Oj, będzie trudno.