Od autora: Ks. K. Parkhomenko Pamięć śmiertelna to pamięć i refleksja nad nadchodzącą śmiercią ciała, opuszczeniem przez nią duszy ludzkiej, późniejszymi próbami i Sądem Bożym. Pamiętając o śmierci, chrześcijański asceta nie boi się śmierci swojego ciała, ale troszczy się o swój los w wieczności, oczekując nadchodzącego sądu swojej duszy. Rozmyślając nad godziną śmierci, rozpoznaje kruchość tego świata i skupia się całkowicie na pokucie, prowadzącej do poznania swoich grzechów, zmiany swojego życia i zjednoczenia z Bogiem. Myślenie o swojej śmierci jest duchowo korzystne dla wierzącego (i nie tylko wierzącego). To rozwija spokojny, zrównoważony ruch w życiu. Zapobiega wielu błędom popełnianym w stanie niestabilności emocjonalnej „Jednym z najwspanialszych sposobów przygotowania się na śmierć jest pamiętanie i myślenie o niej. Z powyższych słów Zbawiciela (Łk 12,36-40) jasno wynika, że ​​jest to nakazane przez Pana. A Pismo Święte Starego Testamentu mówi: pamiętajcie o swoim ostatnim, a nigdy nie zgrzeszycie (Syr 7,39). Święci mnisi kultywowali tę część osiągnięć umysłowych ze szczególną troską. W nich refleksja nad śmiercią, przyćmiona łaską, zamieniła się w żywą kontemplację tajemnicy śmiertelności, a tej kontemplacji towarzyszyła żarliwa modlitwa, obfitująca w łzy i głębokie jęki. Nie mając ciągłej pamięci o śmierci i sądzie Bożym, najbardziej wzniosły czyn uznawali za niebezpieczny, gdyż mógłby wzbudzić zarozumiałość”. Św. Ignacy Brianczaninow „Słowo o śmierci” Nie każde pragnienie śmierci jest godne aprobaty. Niektórzy ludzie, wpędzeni w grzech siłą przyzwyczajenia, pragną śmierci z poczucia pokory; inni nie chcą pokutować i z rozpaczy wzywają do śmierci; inni się tego nie boją, bo w swej egzaltacji uważają się za beznamiętnych; i są też tacy (o ile w ogóle w obecnych czasach tacy są), którzy za działaniem Ducha Świętego pragną stąd odejść Czcigodny Jan, „Drabina»