ODŁAPY WIECZNOŚCI „Chwile są atomami wieczności” Sjörn Kierkegaard Czym jest czas? Miarą zmienności istnienia? Fragment wieczności widoczny gołym okiem? Sztuczka umysłu czy nieunikniona rzeczywistość Po co to mierzyć? Po co przekładać bieg wydarzeń na dokładny język liczb i dat? W serii momentów podkreślaj te szczególne i używaj ich, aby zaznaczyć bieg rzeczy. Gromadzenie, wciąż na nowo wydobywanie na światło dzienne i opowiadanie o szczelinach czasu... Co kryją w sobie te liczby? Tajny kod zawierający wiedzę o przyszłości? Sposób na przeżycie dziwnego uczucia przemijania, nieodwracalności i zmienności życia? A może są bramami samej wieczności? Klucze otwierające niebo? Czas drapieżny „Natura działa nieuchronnie i częściej skrycie niż jawnie” K. RitterKolejny nowy rok. Ulicami zwycięsko najeżonymi jodłami przepływają strumienie odświętnie podekscytowanych mężczyzn i kobiet. Za nimi, nie pozostając w tyle, pędzi, wymiatając po drodze resztki starego roku, szybka fala zarumienionych Mikołajów, niosących w ciasno wypchanych torbach na plecach cud odnowionego czasu. W tych krótkich dniach znów stajemy się dziećmi. Albo naprawdę chcemy nim zostać, odwracając wskazówki modnego szwajcarskiego zegarka. Nowy obrót planety jest wspaniałym powodem do radości. Chociaż jego wieczna rotacja nie jest naszą winą. Jednak kto będzie jęczeć! Przecież był czas, kiedy ludzie tak myśleli. Jak mierzyć zmienność świata? Kiedy i dlaczego nasi odlegli przodkowie zaczęli odmierzać czas? Kto zdecydował się dzielić dni na godziny, a życie na lata? Czy można zwrócić to, co zniknęło? Przewidywać przyszłość? Czy był czas, kiedy nie było czasu i czy nadejdzie czas, kiedy czasu nie będzie? Czy w serii dat znajdują się specjalne znaki i jak je rozszyfrować? A może liczby są arbitralne, a wszechświat to chaos, w który staramy się zaprowadzić porządek i znaczenie? Są pytania, na które nie da się odpowiedzieć. Ale to ich poszukiwania czynią nas ludźmi. Myślenie o wieczności, a nie o samej pracy, stworzyło największe cywilizacje świata. Starożytność przedstawiała czas jako żywą istotę. To Kronos przenikający przestrzeń, rodzący i pożerający bogów. Tylko Zeus, czysty duch, ucieka przed szczękami okrutnego tytana. Stając się silniejszy, uwalnia swoich braci i siostry z niewoli czasu. Mit daje nadzieję na wyzwolenie z okowów śmierci. Ale najpierw musisz stać się bogiem. W Indiach czas tańczy Śiwę. Świat jest jego tańcem, zmieniającym się i powtarzającym. Każda figurka niszczy poprzednią, by natychmiast zostać zastąpiona nową. Śiwa jest bezlitosny jak Kronos. Ręka ściska sierp, który odcina przeszłość. Skrzynię zdobią naszyjniki z czaszkami. Jego obraz symbolizuje horror wszystkich żywych istot przed nieuniknionym czasem. Wzmocniony umysł wyrzucił demony. Dał początek nauce i opisał świat liczbami. Rygorystyczne formuły zastąpiły drapieżne tytany. Potok wydarzeń rozpadł się w ciągu kilku minut. Kronos nie został jeszcze pokonany, ale już umiemy liczyć jego kroki. Czy matematyka jest bliższa prawdy niż obrazy istot niewidzialnych? Kto wie. Być może oba są tylko metaforami, które pozwalają umysłowi dotknąć krawędzi tajemnicy, która jest o wiele potężniejsza i głębsza. Tajemnica czasu jest najrzadziej badana przez naukę. To jest nieuchwytne. Chociaż owoce jego czynów są zawsze widoczne. Często o nim myślimy, ale rzadko o tym myślimy. Zabawiamy się myślą, że za szafirowym szkiełkiem zegarka zamknięto starożytnego boga. Może ta osoba jest zbyt słaba, aby spojrzeć mu w oczy? A co jeśli czas jest tylko maską czegoś nieporównywalnie większego? Mała cząstka ciebie, odkryta przez Wieczność. Ponadczasowość, jak wierzyli starożytni mistycy, kryje się w każdej chwili. Są jednak dni, kiedy niebo otwiera swoje bramy i się przybliża. Drzewo światów „Celem myślenia jest odnalezienie tego, co ogólne w tym, co szczegółowe, i wieczności w tym, co zmienne” A. Whitehead Naszym odległym przodkom życie wydawało się wieczną powtórką. Archaiczne plemię nie zna przeszłości ani przyszłości. Starożytni nie opuścili Wieczności, choć trudno nazwać ich życie rajem. Dni się zmieniają, Słońce i Księżyc poruszają się własną ścieżką, nie zbaczając ani o krok. Natura rodzi się, rośnie i więdnie, aby odrodzić się w wyznaczonym czasie. Taki jest człowiek. On już żył i umarł, był zwierzęciem i myśliwym, kwiatem i ptakiem, chmurą i deszczem. I stanie się to więcej niż raz. Nicliczy dni i lata, bo nie ma takiej potrzeby. Obok wieczności kryje się tajemnica. Za cienką zasłoną rzeczywistości oddycha Czas Marzeń. Kolejny, wyjątkowy czas, kiedy potężne istoty pierwotne tworzą świat. Tworzą niebo i ziemię, dają początek roślinom i ludziom, uczą ich przetrwania, dają im mowę i zdolność radzenia sobie z ogniem. To nie jest przeszłość, nie jest to czas początkowy w naszym znaczeniu tego słowa. Jest zawsze tu i teraz, na wyciągnięcie ręki. Jest po prostu inny. Ten świat jest niezmienny i prawdziwy. Nasze jest jego odbiciem. Wszystko tutaj jest wiecznym powtórzeniem świętej fabuły. Aby życie toczyło się prawidłowo, świat musi zostać zaktualizowany. Są na to specjalne dni. To jest brama nieba. Przesilenia i równonoce. Rotacja gwiazd zostaje zatrzymana. Natura się zatrzymuje. Wtedy zasłona rzeczywistości zostaje rozdarta i Pierwotne łączy się z ziemskim. Ludzie stają się Istotami Pierwotnymi, przywracającymi spokój w rytualnym tańcu. Jeśli tego nie zrobisz, Słońce nie wzejdzie, gwiazdy spadną, a ziemia rozpadnie się w pył. Drzewo Świata powstanie jako most łączący światy. Jest to oś wszechświata, wokół której kręci się niebo. Na gałęziach zawieszone są gwiazdy, słońce i księżyc. Duch wznosi się wzdłuż niej do krainy wiecznej światłości i schodzi wzdłuż korzeni w ciemność. Dla szamana jest to drzewo wiedzy. Schody do innych światów. Każdej nocy wyrusza, aby poznać tajemnice ziół, odnaleźć skradzione dusze lub wynegocjować udane polowanie. Czasami Istoty Pierwotne same schodzą do świata ludzi i nierozpoznane, realizują swoje tajne sprawy. Dla zwykłych ludzi Drzewo Świata jest widoczne tylko w dni odnowy świata. Ozdobiona jest wizerunkami ciał niebieskich. Składanie prezentów u stóp i odprawianie okrągłego tańca, wznawiają rotację czasów Mijają stulecia, a starożytne historie, w misterny sposób załamane, zostaną ucieleśnione w wielkich systemach filozoficznych i religijnych, w traktatach myślicieli i wizjach poetów. . Drzewo Świata stanie się Drzewem Nowego Roku. Szaman jadący na magicznym jeleniu okaże się Świętym Mikołajem, a miejscami zamieni się w starego, dobrego Świętego Mikołaja. I tylko prezenty świąteczne pozostaną prezentami, tyle że przyniesiemy je nie wyższym istotom, ale naszym własnym dzieciom. Być może jednak są to te same Istoty Najwyższe, które przybyły tutaj z tajemniczego Czasu Snów, aby uczynić nasz świat choć trochę lepszym... Okrągłe cuda „Zajmij się kołem, a natychmiast stanie się ono błędne” E. Ionescu Jednak w ciągu ostatnich stuleci wydarzyło się coś interesującego. Tak jak obawiali się starożytni, krąg czasów się otworzył. Potem niebo spadło na ziemię. Według naocznych świadków zdarzyło się to więcej niż raz. Opowieści opowiadają o katastrofach, które zrównały świat z ziemią. Następnie wszystko zostało odtworzone od nowa. Nauka zaprzecza prawdziwości legend. Przebieg ewolucji śledzono przez miliardy lat. Nikogo jednak nie można siłą zmusić do światopoglądu naukowego. Tak więc idea regularnej apokalipsy pozostaje dość atrakcyjna. Planeta pozostała nienaruszona, chociaż miały miejsce katastrofy, które całkowicie wymazały cywilizacje. Pamięć o nich w połączeniu z mitem o odrodzeniu świata dała początek zawiłym kosmologiom starożytnych. Dla prymitywnego myśliwego niebo groziło upadkiem przy każdym przesileniu. Oświeceni Majowie rozszerzyli krąg o tysiąclecia. Indianie spojrzeli jeszcze dalej. Ich cykl trwał miliardy lat. Projekt stał się bardziej złożony i zaczął składać się z wielu okresów zagnieżdżonych w sobie. Pod koniec małego cyklu rozpoczęła się destrukcja świata, ale coś pozostało. Pełny krąg zakończył się powszechnym rozkładem. Jeśli wystarczyło, aby archaiczne plemię tańczyło wokół Drzewa Świata, to wraz ze wzrostem skali cena rosła. Surowe niebo domagało się krwi. I rozlało się obficie. Jednak, jak wiadomo, nie uratowało to samych Majów. Kultura Indii poszła inną drogą. Jogini odkryli w sobie schody do nieba. Kręgosłup stał się drzewem świata prowadzącym do wieczności. Praktykujący musi przekazać wzdłuż niej swoją świadomość, jadąc na wężu Kundalini zwiniętym u nasady. Rezultatem było wyzwolenie z koła narodzin, a także ze zniszczenia na końcu czasów. Warto było się dla tego poświęcić Mieszkańcy Bliskiego Wschodu okazali się najbardziej przebiegli. Przeszedłem przez wiele rodzajów ofiar, w tym piękne»