„Jestem taka samotna, nikt mnie nie rozumie!”, „Nikt mnie nie kocha!”, „Nigdy nie będę szczęśliwy” – każdy tego doświadczył w swoim życiu . Normalny wiek to piętnaście lat. To normalne u nastolatka: przecież szuka siebie w świecie dorosłych, naprawdę spotyka się z niezrozumieniem, a swoim nastoletnim maksymalizmem „zagania” pojedyncze przypadki do wieczności: nikogo i nigdy. Jest to zrozumiałe - jeszcze nie dorosły, ale już nie dziecko. Nawyki i zainteresowania dzieci zostały już utracone, ale dorośli nie zostali jeszcze znalezieni. Z biegiem czasu nastolatek rozwija nowe zainteresowania, „dorosłe” życie i przychodzi do niego znaczenie wyrażenia „nigdy nie mów „nigdy”. A jeśli nie? Jeśli dorosły nadal twierdzi, że nikt go nie kocha i nie rozumie, w takich przypadkach z reguły chcę zadać pytanie: „Co zrobić, aby być zrozumianym i kochanym?” Na pytania: „Gdzie idziesz? Z kim się komunikujesz?” najczęściej słychać: „Nigdzie...”, nieco później w rozmowie na pewno pojawi się: „Wołali do mnie, ale nie pójdę” - „Dlaczego” - „Co tam robić?.. ." Otóż to. Sama nigdzie nie idę, gdziekolwiek mnie wołają, nie pójdę. A potem przestaną dzwonić. Kiedy zorientujemy się, że już nie dzwonią, rozpocznie się nowy krąg urazy. Obserwuj siebie i otaczających Cię ludzi, prawdopodobnie zrozumiesz, o czym mówię. A czy nie sądzicie Panowie, że poczucie osamotnienia i urazy, które pojawia się w takiej sytuacji, jest obroną, orędownikiem własnego... lenistwa? Musimy wstać i iść, może iść, a potem zająć się czymś innym... Na urodziny - szukaj prezentu; na piknik - kup kebaby i przekąski, a następnie ugotuj je; rafting, wędrówki, flash mob - nie, nie, nie! Nigdzie nie pójdę, nie będę się z nikim komunikować, bo jestem tak samotny, że i tak nikt mnie nie zrozumie! Tutaj oczywiście trochę przesadzam. Ale jednym z aspektów samotności jest wymówka dla własnej niechęci do zmian i pracy nad sobą. Czy oni Cię nie rozumieją? Może coś jest nie tak z Twoimi umiejętnościami komunikacyjnymi? A może warto zacząć od zrozumienia innych? Jeśli nie możesz sobie poradzić sam, zwróć się o pomoc do książek lub specjalnie przeszkolonych osób. Uwierz mi, istnieją sposoby na pozbycie się wewnętrznych kompleksów, konfliktów i wszelkiego rodzaju barier na drodze do szczęścia. Ale ta ścieżka wymaga pracy. Codzienna ciężka praca, często ze łzami w oczach i niezmiennie wymagająca zmiany nawyków i schematów myślenia. I nie każdy ma na to ochotę. Lamentowanie na temat samotności jest zarówno łatwiejsze, jak i jakoś… modniejsze czy coś. Być swego rodzaju „rycerzem smutnego obrazu” lub „nieustraszoną księżniczką”. Przypomnijmy sobie wspaniałą bajkę Eduarda Uspienskiego o Czeburaszce i Krokodylu Genie. Co robi krokodyl, gdy zorientuje się, że nie ma przyjaciół? Pisze ogłoszenie. Wymagało to staranności, nie pierwszy raz udaje się napisać „krokodyla” bez błędów, trzeba napisać mnóstwo reklam, a potem rozwieszać je po mieście… Ale jak pamiętamy, ciężka praca zostaje nagrodzona. A co z kontynuacją, gdy „Dom Przyjaźni” jest w trakcie budowy i wszyscy „budowniczowie” podczas pracy znajdują przyjaciół? Było tam kilku bardzo dziwnych towarzyszy, jak gadatliwa żyrafa i autystyczna małpa. Zrobili najtrudniejszą rzecz – przyjechali. Czy myślisz, że dla wycofanej małpy było to łatwe? I ona i inni przyszli więcej niż raz, ale przychodzili raz po raz. Wniosek: aby rozstać się z samotnością, nie trzeba być samemu. O, witaj, Kapitanie Oczywisty! Ale to fakt – bądź wśród ludzi, rób coś dla ludzi, rób coś z ludźmi, a nie będziesz sam. Oczywiście nie od razu znajdziesz spokój ducha i pozbędziesz się samotności. Ale chociaż daj sobie i innym szansę! Siedząc w czterech ścianach, znajdziesz tylko trzech przyjaciół: przygnębienie, melancholię i depresję. Czy to są te, których szukałeś??