Od autora: Opublikowane po raz pierwszy w czasopiśmie „Clepsydra” Od wczesnego dzieciństwa uczymy się czuć. Uważa się, że głównym uczuciem noworodka jest złość. To złość pomaga dziecku przetrwać. Informując rodziców krzykiem o swoim dyskomfortie, dziecko walczy o przetrwanie. Jeśli nie będzie krzyczeć, nie zostanie usłyszane, a to oznacza, że ​​jego potrzeby pozostaną niezaspokojone! Drugą rzeczą, która pojawia się w naszym życiu zmysłowym, jest strach. Gdy tylko dziecko opuszcza matkę, ogarnia go przerażenie. Aby zrozumieć, jaką ma moc, wyobraź sobie, że obudziłeś się rano i odkryłeś, że brakuje Ci na przykład ramienia! Na początku dzieci nie mają wielu obaw. Ale dziecko rośnie, a wraz z nim rośnie liczba lęków. Oczywiście większość z nich to obawy mamy! Ale dla małego człowieka on i jego matka stanowią jedną całość! Aby nauczyć dziecko bać się, rodzice poświęcają znaczną ilość czasu i wysiłku. W niektórych rodzinach dziecko bardzo wcześnie uczy się żałoby. Z reguły to uczucie pojawia się, gdy dziecko jest zmuszone rozstać się ze swoimi najbardziej ukochanymi ludźmi - mamą, tatą, babcią. Dzieci od dawna nie mają poczucia czasu, a słowa, które mama zwróci za godzinę, dzień, tydzień, są dla dziecka tylko pustym frazesem! Jeśli mama odejdzie, to znaczy, że odejdzie na zawsze! Tak właśnie czują się dzieci i dlatego tak gorzko płaczą. Wkrótce nadchodzi wstyd. Dzieci nie od razu opanowują to uczucie. Trudno im zrozumieć, dlaczego i czego powinni się wstydzić. Dlaczego brudne ręce lub majtki są powodem do wstydu? Fajnie jest bawić się w mokrym piasku lub ziemi, lepić ciasteczka z błota i rzucać nimi w siebie! Jednak rodzice najczęściej nie podzielają tej dziecięcej radości i karcą swoje dzieci, ucząc je bać się i wstydzić. Skala uczuć małego człowieka stopniowo się poszerza – od złości i agresji, smutku i strachu, po irytację i wstyd. Niestety na tej liście jest bardzo mało miejsca na pozytywne uczucia – radość, zachwyt, podziw, przyjemność. I rzeczywiście rzadko spotykany rodzic uczy swoje dziecko radowania się pięknem otaczającego go świata, podziwiania tego, co niezwykłe i zaskakiwania tym, co znane. A w wieku 5–6 lat każdy z nas rozwija nawyk odczuwania. Nawyk odczuwania składa się z doświadczeń, które pojawiają się u dziecka w zwykłej sytuacji rodzinnej, w której żyje. Każdy ma swój nawyk, tak jak każdy inny nawyk. Niektórzy ludzie są przyzwyczajeni do smutku i strachu. Drugi jest przyzwyczajony do strachu i złości. Trzeci jest przyzwyczajony do strachu i wstydu. Ale najciekawsze jest to, że te nawyki są wzmacniane na poziomie biochemicznym. Mówiąc obrazowo, organizm zapamiętuje typowe reakcje chemiczne i zaczyna je samodzielnie odtwarzać, nawet jeśli nie ma ku temu powodu! Chłopca już nikt nie straszy i nie ma powodu się bać, ale uczeń odczuwa przeszywający strach, boi się wyjść sam, boi się zostać sam w domu, boi się psów, obcych, wody, prądu, przejścia przez ulicę, wirusy, bandyci, terroryści... Dziewczyna – nastolatka nie ma powodu do płaczu: wszyscy żyją i mają się dobrze, rodzice jej nie obrażają, ona sama dobrze się uczy i prowadzi aktywne życie, pełne różnorodnych zainteresowań. Ale każdego ranka zaczyna od łez i każdej nocy, gdy kładzie się do łóżka, zasypia na poduszce mokrej od łez... Młoda dziewczyna nie może wyjść na zewnątrz. Wstydzi się. Wydaje jej się, że cały czas coś jest z nią nie tak. Nieodpowiednie ubranie, niewłaściwe buty, coś w jej twarzy i figurze, że wydobywa się z niej nieprzyjemny zapach, że w każdej chwili może jej się coś stać, coś wstydliwego, nieprzyzwoitego… Takie historie słyszałem od moich klientów, dorosłych mężczyzn i dojrzałe kobiety. Cechą wspólną tych historii był proces pojawiania się i rozwoju nawykowego uczucia. Uczucie pojawia się samo z siebie, nie rozumiesz jego przyczyny. Obejmuje cię całkowicie i wydaje się, że w to wpadasz. Trudno się z tego wydostać; to tak, jakbyś tonął na samym dnie swojego wstydu, strachu, smutku lub melancholii. To jest jak atak, nigdy nie wiadomo, kiedy nadejdzie następny... Nie da się wytrzymać, to boli,to jest straszne. Nie da się już z tym żyć i trzeba coś pilnie zrobić!!! Kiedy słyszę takie historie, opowiadam moim klientom stworzoną przeze mnie metaforę, która najlepiej wyjaśnia, co się z nimi dzieje i co można z tym zrobić. Wyobraź sobie, że jesteś zakładem mleczarskim! :-) Od momentu uruchomienia zakładu (tj. Twoich narodzin) zaczyna on wytwarzać produkty mleczne (twoje emocje). Decydują się na przykład na produkcję mleka i kefiru (w twoim przypadku jest to na przykład strach i smutek). Dzień po dniu, rok po roku - mleko i kefir, mleko i kefir, mleko i kefir... A to oznacza, że ​​w Twoim życiu - strach i smutek, strach i smutek, strach i smutek... Mijają lata, a Ty żyjesz i pomyśl, że nie ma innego nabiału poza mlekiem i kefirem! Wreszcie dorastasz, wyruszasz w świat i ze zdziwieniem odkrywasz, że istnieje wiele innych różnych produktów mlecznych. Są sery, twarożki, pieczone mleko fermentowane, jogurty, twarogi serowe glazurowane, kwaśna śmietana... (Dla Ciebie to są inne emocje - radość, zdziwienie, podziw, czułość, miłość...) Ale po prostu nie jesteś w stanie wyprodukować żadnego z nich. te produkty, które lubisz! Twoja produkcja nie nadaje się do ich produkcji! Jedynym możliwym sposobem na zdobycie nowych produktów jest zmiana produkcji! „Łatwo powiedzieć” – powiesz. - A jak to zrobić? A co to znaczy zmienić produkcję? Czy naprawdę da się zmienić coś, co wypracowano latami???!!! Nie rozpaczaj! Jeśli zdecydujesz się zmienić nawyk odczuwania, to już zrobiłeś pół kroku w kierunku zmiany siebie. Zatem podjęcie decyzji o zmianie to początek. Drugi krok jest zarazem najtrudniejszy i najprostszy! Musisz zdać sobie sprawę, że Twoje nawykowe, silne doświadczenia, od których próbujesz uciec i nie możesz, to nic innego jak zły nawyk! Oznacza to, że twoje ataki strachu, melancholii, bólu psychicznego, złości to nic innego jak na przykład zły nawyk obgryzania paznokci, dłubania w nosie, płukania ust herbatą itp. Osoba wie, jak pozbyć się wielu złych nawyków. Być może masz już podobne doświadczenia. Jeśli podczas silnych przeżyć emocjonalnych, które nie mają podstaw, zaczniesz wmawiać sobie, że to nawyk, zapewniam cię! - po chwili się uda! Stań się bardziej uważny na siebie. Naucz się zauważać swoją racjonalną częścią, że wpadłeś w swój tak zwany wzorzec emocjonalny. I to jest trzeci krok do pozbycia się nawyku odczuwania. Nauczenie się zauważania tego oznacza w pewnym momencie uświadomienie sobie, że teraz cierpisz. Oznacza to odnalezienie siebie w swoim cierpieniu. Świadomości tej towarzyszą coś w rodzaju słów: „Och! Wygląda na to, że przeżywam teraz swoje zwykłe doświadczenia!” Po raz pierwszy zauważysz wzorzec emocjonalny, gdy już rozkwitnie w całym swoim pięknie i mocy! Na przykład, gdy już skończyłeś płakać z powodu melancholii, która zaatakowała cię z nieznanych powodów. Wtedy nauczysz się dostrzegać swój wzór w samym sercu jego świetności, u szczytu łez, strachu i melancholii. Potem na samym początku, kiedy jesteś po prostu zanurzony w swoich doświadczeniach. W końcu nadejdzie dzień, kiedy nagle poczujesz, że pogrążasz się w melancholii, smutku lub strachu... Czwarty krok nie jest łatwy, ale bardzo ważny. Dzieje się tak w momencie, gdy odczuwasz cierpienie (przestraszony, smutny, zły). W tym momencie zatrzymaj się i powiedz sobie: - Kim jestem? Dlaczego popadam w depresję (złość, strach, smutek)?! Czy mam powód uważać się za najbardziej nieszczęśliwego?! Jeśli cierpisz, wspieraj się! Z mojego punktu widzenia system samopomocy oparty na szacunku do samego siebie sprawdza się dobrze. Zadaj sobie pytanie – dlaczego siebie szanuję? Koniecznie odpowiedz! Co najmniej dziesięć razy! Zabezpiecz każdą odpowiedź w swoich palcach! :-) Pamiętaj, że szanują się za swoje prawdziwe zasługi, za swoje osiągnięcia. Pamiętaj o tym, co Ci się udało – udane studia, dyplomy i certyfikaty, znajomość języków, sukcesy i osiągnięcia sportowe, wykorzenienie złych nawyków i nałogów itp. Lepiej, jeśli te osiągnięcia nadal mają zabarwienie społeczne.! :-)