Od autora: Autorzy artykułu dzielą się swoimi spostrzeżeniami w toku kompleksowej pracy z klientami/pacjentami z chorobami układu krążenia. Zwracają jednak szczególną uwagę na współpracę lekarza i psychokinezjologa w takiej pracy. Co sprawia, że ​​boli mnie serce? Z praktyki psychokinezjologa Shlenskaya E.O. Psycholog Stepanova I.V.K.B.Sc., Psychokinezjolog Filimonova T.I. Doktor najwyższej kategorii, psychokinezjolog Rozit M.V. Kardiolog Od wielu stuleci naukowcy mówią o ścisłym związku stanu emocjonalnego człowieka i jego zdrowia. Zgromadzone doświadczenie w medycynie i psychologii pozwala stwierdzić, że czynniki psychogenne wywołują rozwój chorób somatycznych i często są przyczyną utrudniającą leczenie i powrót do zdrowia pacjenta. Na obecnym etapie rozwoju psychosomatyki zwyczajowo rozróżnia się dwa grupy czynników psychogennych wpływających na stan zdrowia człowieka. Pierwszym z nich jest wpływ czynników środowiskowych. Główny nacisk położony jest tutaj na przeciążenie informacyjne i emocjonalne, niezadowolenie z jakości życia. Wszystko to leży u podstaw niepokoju i może powodować rozwój chorób somatycznych. Do drugiej grupy czynników zaliczają się cechy osobowe, które w dużej mierze determinują predyspozycje danej osoby do pewnej „złej” reakcji na stres. Ponadto obie grupy czynników psychogennych odgrywają istotną rolę w rozwoju i przebiegu chorób somatycznych. W ciągu ostatnich trzech dekad naukowcy dużą wagę przywiązywali do identyfikacji określonych stanów emocjonalnych i zespołu cech osobowości charakterystycznych dla różnych chorób psychosomatycznych. Jest to przede wszystkim niezbędne do skutecznej diagnozy i leczenia pacjentów, a także zapobiegania rozwojowi chorób somatycznych. Autorzy w toku kompleksowej pracy z pacjentami o określonej orientacji psychosomatycznej przeprowadzili badanie, które połączył wysiłki lekarzy i psychokinezjologów. Celem badania była identyfikacja i korekta cech osobowych oraz stanów emocjonalnych towarzyszących rozwojowi chorób układu krążenia. Od maja 2011 roku do maja 2017 roku zidentyfikowano grupę 91 pacjentów, którzy szukali pomocy medycznej w związku z problemami ze strony układu sercowo-naczyniowego. W badaniu wzięło udział 57 kobiet i 34 mężczyzn. W rozmowie klinicznej stwierdzono, że 40 osób skarżyło się na bóle serca (w wynikach koronarografii nie stwierdzono zmian w naczyniach krwionośnych serca), 29 osób skarżyło się na ból serca. okresowe uczucie ucisku w okolicy serca (nie ma wskazań do wykonania koronarografii), u 13 osób stwierdzono dusznicę bolesną, u 9 osób, mężczyzn, doszło do zawału mięśnia sercowego. Wszyscy pacjenci byli leczeni metodą odprężania metodą psychokinezjologii co wszyscy klienci stwierdzili jako problem – strach przed śmiercią. Podczas pracy kinezjologa z klientami w każdej grupie pacjentów zidentyfikowano różnice w stanach emocjonalnych i reakcjach behawioralnych. Poniżej przedstawiono charakterystykę psycho-emocjonalną klientów w każdej grupie. U pacjentów skarżących się na ból w okolicy serca wykazano, że przyczyną stresu był stres emocjonalny. Doświadczenia te wiązały się przede wszystkim z osobistą negatywną oceną przez osobę skutków własnych działań i działań osób ją otaczających. Pojawiła się także obawa przed niespełnieniem oczekiwań innych i bolesna postawa wobec uwag krytycznych. Osoba przeniosła te doświadczenia na płaszczyznę osobistą. Uważał, że jego osobiste „ja” było krytykowane i czuł się upokorzony. Zaczął bronić się przed wyimaginowanym wrogiem i negatywną oceną, kontrolować wszystkich wokół siebie i utracił adekwatne postrzeganie rzeczywistości. Pojawił się strach przed wyrażaniem siebie, osoba doświadczała z jego punktu widzenia upokorzenia. Pacjenci, którzy podczas pracy z psychokinezjologiem skarżyli się na ucisk w sercu, zaprzeczali wszelkim możliwościom współpracy. Często odczuwali złośćkiedy im je zaoferowano. Brakowało elastyczności myślenia i zachowania. Pacjenci zawężali swoją wizję rzeczywistości, redukując ją do wąsko ukierunkowanych działań. Stracili odpowiedzialność za swoje czyny i utracili świadomy pogląd na to, co dzieje się w teraźniejszości. Odrzucono wszelkie osobiste pragnienia i pojawiła się chęć ucieczki od trudności. Nabywanie nowych doświadczeń ustało. Miało się wrażenie, że utknięto w wydarzeniach i emocjach z przeszłości. Często spodziewali się negatywnych wydarzeń z przyszłości, unikali zmian, unikali uczuć i bólu w teraźniejszości. Pojawiło się widzenie tunelowe, granice percepcji były ograniczone jego wewnętrznymi ustawieniami. Wymagali od otaczających ich osób nieustannej uwagi na ich osobowość i potrzeby. Byli niezadowoleni ze wszystkiego, co przerodziło się w narzekanie i negatywizm w mowie. Pacjenci, u których w rozmowie klinicznej zdiagnozowano dusznicę bolesną, zauważali, że ich życie jest zależne od innych ludzi i zostali pozbawieni własnego zdania. Ta sytuacja ich zdenerwowała. Jednak w trakcie pracy okazało się, że bali się mieć własne zdanie. Żyją w oczekiwaniu na kłopoty. Ze środowiska zewnętrznego odbierano jedynie informacje o negatywnym zabarwieniu. Życie toczyło się pod hasłem „wszystko jest złe”. Tacy pacjenci nie potrafili znaleźć optymalnej równowagi stanów zewnętrznych i wewnętrznych. Przytłaczało ich wewnętrzne niezadowolenie z otoczenia. Pacjenci, którzy przeszli zawał mięśnia sercowego, często opowiadali o możliwych problemach. Żyli pod presją czasu, w ciągłym strachu, że nie zdążą na czas. Towarzyszyło im uczucie wewnętrznego niepokoju. Osoby te kierowały się mottem „powinny”, często okazywały strach przed własnymi pragnieniami i zaprzeczały znaczeniu swojego życia osobistego. W odniesieniu do własnych potrzeb wypowiadali słowa „później”, „nie teraz”. Brakowało im czasu wolnego, unikali kontaktów osobistych, zastępując je kontaktami towarzyskimi. Łącząc wszystkie opisane powyżej schorzenia osób, u których wystąpiły objawy zaburzeń ze strony układu krążenia, można stwierdzić, że ich zainteresowania życiowe były skrajnie zawężone. Próbując sprostać oczekiwaniom rodziców i społeczeństwa, ludzie nie mogli być tym, kim chcieli być. Odmawiając realizacji swoich pragnień i zdolności twórczych, powstał konflikt oparty na zaprzeczeniu „chcę, mogę”. Każde niezrealizowane, stłumione pragnienie odbierało witalność, powodując złość. W tym przypadku serce nie spełniło swojej roli podtrzymywania życia człowieka na poziomie psychicznym, w wyniku wprowadzonych korekt mających na celu usunięcie negatywnej reakcji na wydarzenia z własnego życia, nastroju i dobrego samopoczucia wszystkich pacjentów. -jest ulepszany. Pojawiły się istotne interesy. Krąg kontaktów wszystkich osób się poszerzył. Pacjenci skarżący się na ból serca zaczęli wykazywać większą elastyczność w swoich ocenach, bez upierania się przy swoich. Według nich łatwiej im było komunikować się z innymi. W ich życiu pojawiły się pozytywne emocje. Pacjenci z objawami ucisku w sercu zauważyli, że z czasem stali się bardziej zdyscyplinowani. Mają teraz czas „teraz”. Zaczęliśmy doprowadzać rzeczy, które zaczęliśmy, do logicznego zakończenia. Staliśmy się spokojniejsi w ocenie siebie i innych. Pojawił się czas osobisty i osobiste pragnienia. Pacjenci z dławicą piersiową stali się mniej zależni od opinii innych. Zniknęła chęć życia „jak wszyscy”. Pojawiła się niezależność w podejmowaniu decyzji. Zaczęli wymagać mniejszej opieki. Pacjenci po zawale serca zaczęli zastępować słowo „powinni” słowem „można”. Mają osobiste potrzeby i chęć znalezienia czegoś, co im się spodoba. Robić to z przyjemnością. Stali się bardziej elastyczni w komunikacji i zachowaniu. Cała grupa pacjentów utraciła dotkliwy strach przed śmiercią, przesunęli wektor swojej uwagi na pozytywne aspekty życia. Ludzie mają osobiste cele i zadania. W tym konkretnym przypadku wszyscy pacjenci doświadczyli poprawy swojego zdrowia fizycznego i emocjonalnego, wszyscy podjęli decyzję o dalszym życiu. Dane uzyskane w trakcie badania potwierdzają i uzupełniają dostępne w nauce i praktyce informacje na temat cech psychologicznych pacjentów z chorobami układu krążenia choroby i są dodatkowe.21