Od autora: Problem mechanizmów obronnych jest kluczowy dla rozwoju osobistego. Świadomość ich jest warunkiem pracy nad swoimi problemami i doskonalenia swojej osobowości. Dlaczego są potrzebne i kto je wymyślił? Zwracają się przeciwko sobie, aby zmniejszyć intensywność (zwykle negatywnych) doświadczeń i „zaopiekować się” osobą . Mechanizmy obronne* nie są realizowane; często człowiek zaprzecza samemu faktowi ich funkcjonowania. Zostały one „wymyślone” przez psychikę, ale ich istnienie domyślał się, odkrył i po raz pierwszy opisał Zygmunt Freud, ojciec psychoanalizy. Inni psychologowie nie wątpią w ich istnienie, ale mają własne zdanie na temat tej sytuacji. Według Fredericka Pearlsa istnieje dobrze znana klasyfikacja mechanizmów obronnych („formy braku kontaktu”). Założyciel psychologii humanistycznej, Abraham Maslow, również zaproponował „kilka” opcji. Nie wykluczają się one wzajemnie, dlatego polecam poznać i przeanalizować w sobie wszystko, co zostało już opisane. Jak ustalić, jakie mechanizmy obronne działają? Istnieje wiele typologii mechanizmów obronnych, podam te, które są najczęściej omawiane na szkoleniach, może nawet mieszając typologie. Mam nadzieję, że autorzy nie obraziliby się na mnie. Rodzaje obrony: - wyparcie - zapomnienie sytuacji, myśli, doświadczeń; - wyparcie - zapamiętywanie sytuacji, wypieranie motywów i uczuć - zastępstwo - „przekierowywanie” emocji; inny przedmiot (film „Słuchacz”); - racjonalizacja - wyjaśnienie sytuacji od najlepszej, „użytecznej” strony, poszukiwanie „pozytywności”; - inwersja – emocje zmieniają swoją modalność na przeciwną („z miłości na nienawiść. ..”); - regresja – powrót do dziecinnych, dziecinnych wzorców zachowań. - zbieżność – scalanie, brak poczucia granic między sobą a innymi. Zamiast „ja” używa się słowa „my”. Osoba nie jest w stanie odróżnić swoich uczuć od uczuć innych. Własne potrzeby nie są realizowane; - projekcja - osoba „przypisuje” swoje uczucia, myśli innym ludziom („teraz czuje”, „pomyślał”), przenosi na nich odpowiedzialność za to, co go spotyka („złości mnie ”, a nie „Jestem na niego zły”); - retrospekcja - człowiek traktuje siebie tak, jak faktycznie traktuje innych ludzi; robi sobie to, co chciałby, żeby inni mu robili; - odchylenie - wycofanie się, teoretyzowanie, zmiana tematu, odwrócenie uwagi, tyrady, naśmiewanie się; - ebautyzm - chęć opisania tego, co się dzieje, zamiast żyć tym - introjekcja; postrzeganie przekonań i postaw innych ludzi bez krytyki („przełykanie”), bez prób dostosowania ich do własnych; - odczulanie - selektywna wrażliwość - egotyzm - wysoka samokontrola, przekonanie, że nie ma problemów; inwestowanie siebie; - desakralizacja - odmowa głębokich doświadczeń: - sublimacja - „przeniesienie” energii na społecznie akceptowalne działania (twórczość, praca, działania społeczne). Kiedy mechanizmy obronne „nasilają się”? i na pewno” i czasami stają się bardziej intensywne. Zwracaj uwagę, kiedy próbują cię uczyć, edukować, krytykować, co się z tobą dzieje? Narasta „fala” oburzenia, zaczynasz zaprzeczać, zaprzeczać. Lub stresująca sytuacja. A potem słabo pamiętasz sekwencję wydarzeń, swoje uczucia. Czasami stres jest tak silny, że sytuację można jedynie zaakceptować (lub nie widać z niej wyjścia), w takim przypadku często działa racjonalizacja. Osoba znajduje korzyści i staje się lżejsza. Doświadczyłeś także uczuć lub myśli, które przyszły do ​​twojej głowy, które są niezgodne z moralnością publiczną. Często nie ma się nawet czasu ich uświadomić, słychać brzęk mechanizmów ochronnych albo szum ich wentylatorów J. I nic... Wszystko jest stłumione... Jakby nie było na przykład „zakazanego podniecenia seksualnego.” Czasem patrzymy na coś z zewnątrz (film, scena relacji między ludźmi, ktoś opowiada swoją historię) i „zasypiamy”, zaczynamy oglądać obrazy na tapecie (jest to odchylenie natywne J. ), zaczynam się nudzić, irytować itp. Często jest to tak naprawdę kwestia zainteresowań, gustu i relacji, ale zdarza się, że aktywują się podstępne mechanizmy obronne. I w tym wypadku zadaj sobie pytanie – „O co w Twoim przypadku chodzi)