Od autora: Artykuł ukazał się w serwisie Zachowanie skazane na porażkę, czyli porozmawiajmy o prokrastynacji Przez cały miesiąc nie myśleliśmy o Tomaszu Nedoedelu. Co się z nim działo przez ten cały czas? Co myślałeś? Co zauważyłeś w okolicy? Okazuje się, że sposób, w jaki zmieniał się brat Erema, nie umknął uwadze naszego Nedodela. Widział, że perfekcjonizm brata przeszkadza mu w pracy i że można to zmienić. I wtedy Tomasz postanowił przyjrzeć się swojemu życiu i sposobom działania. Chciał, zgodnie ze starą tradycją, postawić sobie zadanie i zająć się innymi rzeczami. Być może kiedyś nadejdzie czas na tak ważną sprawę... Ale z czasem zdał sobie z tego sprawę - znów zostaną nazwani Zaniedbaniem. Wtedy gruntownie zajął się tą sprawą. Najpierw ułożyłem plan (obserwowałem, jak mój brat pracuje nad swoimi problemami): co mnie powstrzymuje od działania, po jakich znakach to zobaczę i wreszcie, co mam z tym wszystkim zrobić? Oto pytania, które zadawał sobie Nedodel. Dobrze, że w pobliżu byli nie tylko psycholodzy, którzy pomogli zrozumieć sytuację, ale także Internet z jego niewyczerpanymi zasobami. Okazuje się, że na całym świecie jest to, co nazywamy niedokończoną pracą nazwał tak podstępnym słowem - prokrastynacją (od łacińskiego pro - „na” i crastinus - „jutro”). Prokrastynacja to termin psychologiczny, który oznacza odkładanie najważniejszych i odpowiedzialnych zadań na później i zastąpienie ich łatwiejszą i przyjemniejszą pracą. Innym rosyjskim odpowiednikiem tego terminu jest uchylanie się. Błędem byłoby uważać takich ludzi za zwykłych leniwych. Prokrastynator posprząta mieszkanie, umyje podłogi, pięć razy wyprowadzi psa i ugotuje trzydaniowy obiad dla całej rodziny, żeby tylko uniknąć siadania do miesięcznego raportu. Według psychologów tym, co wyróżnia takich ludzi, nie jest lenistwo, ale zwątpienie w siebie i strach przed popełnieniem błędu (Wow! Coś znajomego!) Profesor psychologii Joseph R. Ferrari całe swoje życie zawodowe poświęcił badaniu zjawiska kunktatorstwa – ciągłego odkładania rzeczy na później do później. Ferrari mówi, że każdy odwleka, ale nie każdy jest prokrastynatorem. „Prokrastynator to ktoś, kto nieustannie odkłada wszystko na później” – wyjaśnia. Stanowi to około 20% populacji. Jego badania wykazały, że liczba ta utrzymuje się na stałym poziomie na całym świecie, nawet w tak odległych krajach, jak Wenezuela, Polska, Australia i Arabia Saudyjska. Prokrastynatorów – Prokrastynatorów dzieli się zazwyczaj na dwa główne typy – zrelaksowanych i napiętych. Zrelaksowane odkładanie spraw na później jest najbardziej charakterystyczne dla uczniów podczas sesji. Przypomnij sobie lata studenckie, kiedy niektórzy studenci spędzali czas, który powinien być poświęcony jakimś ważnym zadaniom, na drobnych codziennych rozrywkach. Głównymi wspólnikami takiego uchylania się w ostatnich latach były różne sieci społecznościowe. Czy zastanawiałeś się kiedyś, jak często bez celu odwiedzasz Odnoklassniki, Mail.ru i oglądasz filmy na YouTube tylko dlatego, że nie chcesz przygotowywać się do seminarium lub pisać notatek na inny temat? To naprawdę zrelaksowane odkładanie spraw na później. Napięci prokrastynatorzy charakteryzują się strachem przed porażką. Strach przed nieudanym zadaniem, szczególnie jeśli jest ono wymagające lub wymagające rywalizacji, jest tak duży, że ludzie często decydują się go nie podejmować. Pokonanie bez przystąpienia do walki nie jest tak obraźliwe, jak przeżycie nieudanej próby lub niemożność stawienia czoła konkurencji. Do typu zestresowanego należą także perfekcjoniści, o których pisaliśmy już w poprzednim artykule. Do zestresowanych prokrastynatorów zaliczają się także osoby z tzw. lękiem przed sukcesem. Ten strach z reguły zaczyna się rozwijać u osoby ze szkoły lub college'u, gdy uczeń lub student celowo odmawia nauki na pełnych obrotach w obawie, że zostanie napiętnowany jako kujon i zostanie wyrzutkiem wśród innych uczniów. Dla niektórych zwlekanie jest rodzaj wyrazu biernego protestu przeciwko ustalonym zasadom przywództwa. Osoby te podświadomie opierają się w ten sposób kontroli zewnętrznej.Niedotrzymywanie terminów wyznaczonych przez przełożonych staje się dla nich formą konfrontacji i pozwala stworzyć iluzję autonomii i niezależności. Kolejnym wyjątkowym podtypem leniuchów są osoby, które celowo stwarzają dla siebie presję czasu. Ci poszukiwacze mocnych wrażeń są szczególnie dumni z ukończenia ważnego projektu na 15 minut przed terminem. Wady takiego podejścia są oczywiste: praca wykonywana w pośpiechu po nieprzespanej nocy rzadko jest wysokiej jakości. Ci, którzy są przyzwyczajeni do brania na siebie kilku zadań na raz, również cierpią na prokrastynację. Operatorzy wielostanowiskowi cierpią na to, że nie potrafią poprawnie obliczyć swojej siły i czasu, w wyniku czego kilka zadań z ich aktualnej listy pozostaje albo niewykonanych, albo niedokończonych. Doktorze, czy można to z całą pewnością wyleczyć? można leczyć! Jeśli zauważysz u siebie objawy prokrastynacji, wypiszemy receptę, w mieszaninie znajduje się kilka składników: Pierwszym składnikiem jest sporządzenie listy rzeczy, których regularnie się uchylasz. Jeśli są to drobne sprawy, 20-30 minut pracy, to nadajemy im status „żaby”. Pamiętacie te małe, zielone, śliskie płazy? Są obrzydliwe do jedzenia, szczególnie jeśli nie jesteś fanem kuchni francuskiej. Zacznij więc dzień od zjedzenia takiej „żaby”, jednocześnie poprawimy Ci nastrój i motywację. Drugim składnikiem mikstury jest zajęcie się sprawami najpilniejszymi, a potem najtrudniejszymi. Po prostu zachowujemy zasady bezpieczeństwa: żeby nie „zadławić się” tak dużym i trudnym zadaniem, rozbijamy je na małe kawałki i „krok po kroku” przechodzimy do realizacji i żeby ponownie nie uchylać się od realizacji, łączymy się w grupy z tymi, którzy są bardziej odpowiedzialni. Po prostu uzgodnij z nim z góry te „magiczne kopnięcia”, które da ci, abyś mógł dalej się poruszać. Działa tu wiele technik – presja grupy, „palenie mostów” itp. I ostatni element – ​​uwolnij się od obowiązku uczestniczenia we wszystkich projektach, które masz w pracy. Jeśli wybierzesz tylko te rzeczy, w których jesteś ekspertem i skoncentrujesz się na robieniu ich profesjonalnie, zrobi to większe wrażenie zarówno na klientach, jak i szefach. I będziesz bardziej zadowolony ze swojej efektywności (co oznacza, że ​​Twoja samoocena będzie wyższa). Psychologowie uważają, że sukces rodzi sukces. Na podstawie tego prostego stwierdzenia możemy stwierdzić, że każde działanie prowadzi do przyjemnych konsekwencji. Oznacza to, że nagradzaj siebie, upewnij się, że jesteś kompletny. Świętuj swoje małe codzienne zwycięstwa, ale nie rozpamiętuj ich. Wyraźnie monitoruj związek między tymi zwycięstwami a zadaniami i nie dopuszczaj do braku równowagi. Zrozum, że doświadczenia stają się nieprzyjemne tylko wtedy, gdy oceniasz je w ten sposób. Naucz się cieszyć swoją pracą i unikaj nieprzyjemności oceniania jej ilości. Konieczne jest pozbycie się poczucia oporu zewnętrznego poprzez zastąpienie „jestem zobowiązany, muszę” (robić) na „chcę, wybieram” (robić) - zamieniając swój opór w akt dobrej woli. Wariant tej techniki byłby następujący – ułożenie harmonogramu, w którym centralne miejsce zajmuje nie praca z przerwami na odpoczynek, ale odpoczynek przeplatany pracą. Ważne jest, aby nauczyć się rozkładać siły, planować swoje działania aby wszystko, co zaplanowano, zostało zrealizowane bez wysiłku. Warto przypomnieć, że we wszystkich wschodnich praktykach rzeczy zaplanowane, a niezrealizowane są utożsamiane z ciężarem nie do uniesienia. Energia jest marnowana, gdy nie realizujemy tego, co sobie założyliśmy i nie planujemy tego, czego nigdy nie osiągniemy. Poczucie winy zżera nasze wewnętrzne rezerwy energii. Im więcej rzeczy pozostaje niedokończonych, tym mniej energii pozostaje na ich dokończenie. A co z Nedodelem? A tak naprawdę, gdzie on jest i jak się czuł po tych wszystkich „odkryciach” Czy możecie sobie wyobrazić, a pamiętali o nim, że ma na imię Tomasz, że ma wiele dobrych cech? A teraz w tej firmie jest klub prokrastynatorów J. Ale nie ci, którzy z zapałem biorą wolne, ale ci, którzy rozumieją, co się z nimi dzieje, zmieniają się i dzielą przepisami ze swoimi „braćmi”.….