Jestem rozwiedziony. Dwa razy. Przechodziłam ten zabieg dwukrotnie, co w obu przypadkach okazało się dla mnie dość traumatyczne. I za każdym razem budując relacje na nowo (myśląc, że tym razem spotkałem prawdziwą kobietę), z biegiem czasu zacząłem zauważać, że w pewnym momencie (po kilku latach) borykałem się z tymi samymi trudnościami w relacjach rodzinnych. Niemal za każdym razem moje doświadczenia okazywały się identyczne, za każdym razem wydawało mi się, że borykam się (lub stoję przed) z tym samym kryzysem w budowaniu relacji rodzinnych. I pomyślałem, czy moje żony naprawdę są tak złe, że trudno mi z nimi budować relacje i wolę się rozwieść? Może coś jest nie tak w „Królestwie Danii”? I wygląda na to, że tak właśnie jest. Zaczęłam rozumieć siebie, swoje sposoby budowania relacji, w wyniku czego stopniowo stawałam się coraz bardziej zwolenniczką utrzymania małżeństwa i przeciwniczką rozwodów. Coraz częściej dochodzę do wniosku, że dwie rozsądne osoby (uważam się za jedną z nich) mogą się zgodzić i osiągnąć wzajemne zrozumienie. W teorii wszystko jest super i dość łatwo jest o tym rozmawiać z klientami, jednak we własnej rodzinie okazało się, że trudno to zorganizować. I ja (a raczej ja i moja żona) zaczęliśmy. Okazało się, że nie jest to takie proste jak sobie wyobrażałem. Bardzo często sprawdzało się moje zwykłe zachowanie – odsyłałem i wychodziłem z podniesioną głową niezasłużenie urażonego, niezrozumianego geniusza. A skoro z żoną rozmawiamy o tym, co dzieje się w naszej rodzinie, dzielimy się wrażeniami, przemyśleniami, wnioskami, doświadczeniami, okazało się, że mniej więcej to samo dzieje się z moją żoną. I w końcu okazuje się, że za każdym razem (zwłaszcza na początku), aby dojść do porozumienia, musiałem pokonywać potworny (nie boję się tego słowa) opór i chęć wysłania wszystkiego do jakaś matka, zgrzytaj zębami, ale szukaj wspólnej płaszczyzny porozumienia i dojdź do porozumienia. Okazało się, że negocjacje są trudne. Nawet nie negocjować, ale wypracować w sobie ten wzorzec (przez wzór mam na myśli zestaw stereotypowych reakcji behawioralnych lub sekwencji działań). Ale w końcu, gdy udaje nam się dojść do porozumienia, zarówno ja, jak i moja żona doświadczamy tak przyjemnego uczucia radości, czułości, bliskości, zaskoczenia, podekscytowania, że ​​takie napięcie okazuje się uzasadnione. Krótko mówiąc, negocjacje są świetne. Jeszcze jedna uwaga. Dość często (mniej więcej co drugi przypadek, a może częściej) podczas nieporozumienia lub sporu pomiędzy moją żoną a mną, natrafiamy na nasze bolączki wynikające z przeszłych doświadczeń, lub jak żartujemy w rodzinie – na „nasze karaluchy”. Jednocześnie pojawia się czasami dość silne uczucie złości, urazy i zamętu. A kiedy po pewnym czasie uda ci się zobaczyć „swoje karaluchy”, czasami staje się nawet zabawne i zaskakujące, jak to jest, że nie widzisz przed sobą prawdziwej osoby, ale reagujesz według starych scenariuszy , chciałbym podać kilka zaleceń dotyczących wyszukiwania punktów kontaktowych. Są znane, ale jednak. Po pierwsze, jeśli to możliwe, nie zrywajcie kontaktu, czyli przebywajcie razem w tym samym pomieszczeniu, widząc się i słysząc, nawet jeśli będzie to bolesne. Porozmawiaj o tym, co się z Tobą dzieje, podziel się swoimi uczuciami, przemyśleniami, doświadczeniami, obawami. Jednocześnie należy pamiętać, że oba są niedoskonałe i że nie można zgodzić się co do wkładu obu i mniej więcej jednakowo - nie można się zgodzić. Dlatego chcę porzucić pomysł znalezienia i ukarania sprawcy w rodzinie. Co więcej, nie ma potrzeby ukrywać tego, co się z tobą dzieje, nawet jeśli przyznanie się do tego jest przerażające lub krępujące. Jesteś żywą osobą i możesz doświadczyć wszystkiego, co ludzkie, a zdradzę Ci ogromny sekret, Twój partner przeżywa w swoim życiu podobne rzeczy, on też ma te same myśli, na przykład o wydarciu Ci czegoś bez znieczulenia. Co więcej, ważne jest, aby o tym rozmawiać i z reguły chęć zrobienia tego zauważalnie maleje; wszystko, co zostanie powiedziane w rodzinie, najprawdopodobniej nie zostanie zrealizowane (na przykład takie „miłe” stwierdzenia - chcę odetnij swojewulgarny język i to się zdarza). Co więcej, twierdzenia powinny dotyczyć konkretnego czynu lub serii czynów, a nie osobowości danej osoby. Złości mnie twoje zachowanie, a nie to, jak ty draniu mogłeś zrobić coś takiego. W ten sposób mówisz - jesteś dobry, ale nie podoba mi się twoje działanie. I oczywiście miej cierpliwość i odwagę, aby usłyszeć to w odpowiedzi. Możesz przerwać kontakt, jeśli sytuacja jest zbyt napięta i jesteś gotowy, aby rzucić się do bitwy, a nie werbalnie. Wtedy lepiej się rozdzielić, ochłonąć, a potem wrócić do siebie i kontynuować rozmowę. Następnie staraj się nie angażować w konflikt osoby trzeciej, chyba że jest to oczywiście specjalnie przeszkolony psycholog rodzinny. Nieprzygotowanej osobie bardzo trudno jest zachować w tej sprawie bezstronność i nie stanąć po czyjejś stronie. I to jest znowu szukanie winnych i w efekcie z reguły nic dobrego z tego nie wynika. W końcu kto chce być kozłem ofiarnym w związku? Powtarzam się i będę to powtarzał wielokrotnie – związki tworzą dwie osoby i jeśli Twój partner coś w Twoim związku zrobi, to Ty też przyłożyłeś do tego rękę lub inną część swojego ciała. Wysuwaj roszczenia (i radość, podziw, czułość, zachwyt) w miarę ich pojawiania się, nawet jeśli są one nieistotne. Faktem jest, że niezadowolenie ze związków ma tendencję do kumulowania się, a gdy kielich cierpliwości się napełni, następuje eksplozja, której często towarzyszą działania i wypowiedzi nieadekwatne do sytuacji. W takim przypadku trudno jest usłyszeć i zrozumieć siebie i swojego partnera. Sztuczek i technik jest znacznie więcej, ale o nich porozmawiamy innym razem. A teraz wracając do związków i możliwych rozwodów. Obecnie mam następujące wyobrażenie o związkach (nie udaję, że to prawda, to tylko moje zdanie), że z prawie każdym partnerem po pewnym czasie (2-3 lata lub trochę więcej), kiedy opadnie różowy smarek miłości , wszyscy dochodzimy do tego samego stanu w związku, kiedy mamy do czynienia z prawdziwą osobą. Każdy z nas wypracowuje w dzieciństwie własne wzorce zachowań – własne cechy, z którymi idzie przez życie. To samo tyczy się wzorca zachowania w małżeństwie, Twojego wyobrażenia (przeważnie nieświadomego) o tym, jak będzie wyglądać małżeństwo i dokąd doprowadzi. Jeśli masz ukształtowane we wczesnym dzieciństwie (lub później) przekonanie, że Twoje małżeństwo nie doprowadzi do niczego dobrego, to niezależnie od tego, z jakim partnerem je zbudujesz, ono (małżeństwo) nie doprowadzi do niczego dobrego. Jeśli jesteś przekonany, że małżeństwo jest trudne, nudne, rutynowe, obrzydliwe, to istnieje bardzo duże prawdopodobieństwo, że w swoim małżeństwie doświadczysz w pełni tego zakresu uczuć. Co zatem zrobić, jeśli wszystko jest z góry ustalone? Po pierwsze, zawierając związek małżeński, większość z nas nie jest świadoma swojego podświadomego programu życia w małżeństwie. Dlatego żyjąc w małżeństwie, doświadczając z roku na rok pewnych doświadczeń (pierwszy rok w większości przypadków można pominąć), możemy w ten sposób formułować wyobrażenia na temat naszego programu życia w małżeństwie. A kiedy on (program) stanie się mniej więcej zrozumiały, wtedy można coś z nim zrobić, na przykład zmienić program na inny, lub na inny. Faktem jest, że w przypadku rozwodu i zawarcia nowego małżeństwa (o ile oczywiście macie odwagę, bo rozwód sam w sobie jest niezwykle stresujący), stopniowo program życia w małżeństwie, jeśli nie zrobicie nic z to (zrealizuj to, zmień lub pogódź się z tym) doprowadzi do podobnej sytuacji w nowym związku. Programy, które realizujemy w małżeństwie, mogą zostać zrealizowane poprzez introspekcję (trudne), w wyniku osobistych lub terapia rodzinna (też niełatwa, bo opór psychiczny będzie duży), porównywanie swojego życia, doświadczeń, wydarzeń, faktów z innymi rodzinami (szczególnie z rodzicami) itp. Na chwilę obecną jestem przekonana, że ​​rozwody są w zasadzie konieczne, ale większości z nich (a według statystyk jest to ponad połowa wszystkich małżeństw) można uniknąć, trudności, jakie napotykają małżonkowie, można przezwyciężyć i małżeństwo można uratować. To jest trudne, widzę na swoim przykładzie, że jest to trudne. Zmień swój program życiowy.