Od autora: Artykuł mówi o tym, jak ludzie próbując znaleźć partnera życiowego, odtwarzają w nowych związkach niekorzystne doświadczenia relacji rodzic-dziecko. Artykuł ilustrowany jest przykładami z praktyki psychoterapeutycznej. Obecnie modnym tematem, który „chodzi” w magazynach kobiecych i popularnych artykułach psychologicznych, jest temat: „Jak znaleźć mężczyznę swoich marzeń?”; wariacje - „Jak znaleźć swojego księcia?”, - itp. Dla mnie wysoka ocena takich tematów zawsze była zaskakująca. Jakby to było możliwe, uzbrojony w magiczne rady, jak znaleźć wyidealizowany (!) piękny obraz w bajce; a wtedy, rzecz jasna, czeka Cię tylko wieczne szczęście! Jako psychoterapeuta często spotykam się z sytuacjami, w których pacjenci szukają pomocy, którzy rozumieją, że niezależnie od tego, jakiego partnera wybiorą, napotykają trudności w utrzymaniu relacji – tworzeniu, a nie niszczeniu. Szanuję to, że ci ludzie wyciągnęli już mądre i dojrzałe wnioski – że nie ma idealnych partnerów, a przy wystarczająco dobrych nadal nie mogą czerpać satysfakcji ze związku. I najprawdopodobniej problem tkwi w nich. W innym przypadku osoba stale wybiera partnerów tego samego typu, odtwarzając te same dysfunkcyjne relacje. Terapia psychoanalityczna pomaga poznać przyczyny takich niepowodzeń. Podstawą wyboru partnera jest tzw. przeniesienie. Mówiąc prościej, partner dobierany jest (nieświadomie lub częściowo świadomie) na obraz i podobieństwo ojca lub matki (lub zastępujących je postaci). A potem osoba nieświadomie odtwarza relacje, do których przyzwyczaiła się od dzieciństwa. Często osoba odtwarza swoją relację dziecko-rodzic w małżeństwie, pozostając w biernej pozycji wobec swojego partnera (męża lub żony). Następnie on i jego partner małżeński powtarzają relację, jak gdyby dziecko miało ją z rodzicem, odtwarzając te same traumatyczne sytuacje, które przeżył w dzieciństwie. W ten sposób jedna pacjentka poddawana terapii zaczęła zdawać sobie sprawę ze swojego niezadowolenia z sadystycznego zachowania jej mężczyzny wobec niej. Mężczyzna mógł rzucić w nią czymś ciężkim, popchnąć, siłą wyciągnąć za rękę z pokoju, krzyknąć i znieważyć. Przez długi czas ta kobieta nawet nie odczuwała potrzeby przeciwstawiania się takiej postawie, nalegania, aby traktowano ją z szacunkiem i zastanawiania się, czy ten partner jest dla niej odpowiedni. W trakcie terapii okazało się, że nieświadomie wybierała dla siebie mężczyzn na podobieństwo swojej sadystycznej matki. Jako dziecko była dotkliwie bita przez matkę, poniżana, a jej zainteresowania i potrzeby ignorowane. Pacjentka przed rozpoczęciem terapii nie była świadoma tego aspektu swojego wyboru – była przyzwyczajona do takich relacji. To odtworzenie może wydawać się zaskakujące, ponieważ na poziomie świadomym każdy człowiek stara się nie powtarzać nieprzyjemnych chwil, które wydarzyły się w jego dzieciństwie, ale znaleźć to, co najlepsze. Ale nasza psychika jest skonstruowana w taki sposób, że wybieramy to, do czego jesteśmy przyzwyczajeni; albo nieświadomie próbujemy wpakować się w traumatyczną sytuację, aby tym razem móc sobie z nią poradzić w nowy sposób – w lepszy sposób. Ale niestety powtarzamy tylko nasze zwykłe doświadczenia. W innych przypadkach staram się pokazać pacjentowi, jak zmienia bierną pozycję w relacji z partnerem (o czym była mowa powyżej) na aktywną. W takich przypadkach identyfikuje się z rodzicem i zachowuje się wobec partnerki w taki sam sposób, w jaki traktowali go rodzice. Jakiś czas temu pracowaliśmy z kobietą, która skarżyła się, że jest nieszczęśliwa w małżeństwie, ale za wszystkie „grzechy śmiertelne” obwiniała męża. Pracując z nią, odkryliśmy, że jako dziecko przeżyła traumę ze strony matki, która w reakcji na każde jej działanie dawała jej komunikat: „Nie wszystko jest takie samo i wszystko jest nie tak!” Jako dziecko moja pacjentka dużo zajmowała się domem, dobrze się uczyła, ale nigdy nie mogła zadowolić swojej matki. W