MAMO, TY MNIE POKOCHASZ... Przyjaciele, piszę dla tych, którzy mają trudne relacje z mamą, dla tych, którzy nie mogą znaleźć wspólnego języka, dla tych, którzy uważają się za odpowiedzialnych za szczęście i dobro mojej matki. Dziecko przejmuje na siebie taką odpowiedzialność jak dziecko, obserwując aspiracje matki, trudności i niepokoje, z którymi kobieta nie mogła sobie poradzić, zapraszając dziecko do dzielenia się niepokojami. Dziecko, wyciągając ramię, opuściło swoją dziecięcą pozycję i przeszło na pozycję rodzica dla swojej matki, co nie kończy się dobrze, ponieważ człowiek staje się zależny, nie może zaznać spokoju, jeśli obiekt zależności czuje się źle. W ten sposób ludzie zamieniają się w komunikujące się naczynia, które ostatecznie niszczą się wzajemnie. Taka interakcja jest dla obojga destrukcyjna, ludzie pozostają połączeni na całe życie, połączeni niewidzialną pępowiną, co rujnuje życie obojgu, bo źle się razem czują, a jednak są. nie mogą żyć bez siebie. Ludzie znajdują te same emocjonalnie zależne i destrukcyjne relacje w świecie zewnętrznym. A życie kręci się w błędnym, bolesnym kole, wzmocnione nadzieją, że teraz spotkam kogoś normalnego, albo coś samo się zmieni i wszystko się ułoży. Nic się nie poprawi ani nie zmieni, dopóki nie oddzielisz się emocjonalnie i fizycznie od matki. Jeśli zauważysz, że robisz coś takiego, poszukaj klucza w niedokończonej przegrodzie lub schowku. Ponieważ to nie miłość i przywiązanie wiążą Cię na długi czas, ale nie Twoja odpowiedzialność i złudna nadzieja, że ​​Twoja mama się ustabilizuje, pozwól Ci odejść, doceń wszystkie Twoje wysiłki i, jeśli to konieczne, zrozum, współczuj, uznaj i wspieraj jak potrzebne. Wszystko to czyni cię zakładnikiem tego, że możesz znaleźć klucz do swojej matki, znaczącej osoby i wszystko się ułoży. To złudzenie wzmacnia fakt, że jest to bliska, kochana osoba, ona mnie kocha, dobrze mi życzy, więc trzeba poczekać, spróbować, przystosować się, ułatwić życie mojej mamie, a wtedy wszystko będzie dobrze. Przyjaciele, każdy, kto się rozpoznaje, pamiętajcie, że to pułapka, niczego nie zmienicie, będziecie dręczyć siebie i będziecie dręczyć innych. Jeśli dana osoba jest niepełnosprawna i nie ma rąk, nie należy oczekiwać, że będzie mogła Cię przytulić, nie będzie w stanie, to niemożliwe. Są ludzie niepełnosprawni umysłowo, amputowano im część duszy i niezależnie od tego, jak bardzo będziecie walczyć o szczery uścisk w postaci ciepłego słowa, tak się nie stanie, bo nie ma części, która jest za to odpowiedzialna. Osoba po amputacji będzie musiała przyznać się do tego rozczarowania i odpuścić. Ponieważ proces ten jest bolesny i długotrwały, będziesz potrzebować profesjonalnego wsparcia terapeutycznego. Pozwoli Ci pożegnać się z niespełnionym pragnieniem, zadaniem, które spowalnia Twoją dojrzałość, energię, zapał, otwierając drzwi do spełnionego życia, przepełnionego radością....