„Jak wpłynęło na Ciebie nieprzeżyte życie Twoich rodziców?” Zadałem to pytanie podczas drugiej konsultacji klientce, cudownie rudowłosej, pięknej kobiecie o bystrym spojrzeniu. Historię opisałem przeze mnie za zgodą klienta. Przyszła do mnie z powodu silnego stresu i niepokoju, które nasiliły się, odkąd przyjęła propozycję ukochanego, aby go poślubić. Jej pierwsze małżeństwo odbyło się w młodości i szybko zakończyło się rozwodem. Była z siebie dumna, że ​​udało jej się zawrzeć rozwód. „Mama nie mogła, ale mi się udało”. W jej wspomnieniach jest scena, gdy wraz z małą mamą u stóp ojca przytulają się do niego i błagają, żeby nie odchodził, nie porzucał… Dorastając , podjęła decyzję - Nigdy nie będę się czepiać i trzymać. Zawsze odchodziła sama, paląc za sobą mosty, nie oglądając się za siebie. Jej druga piaskownica była poświęcona akceptacji i nieakceptacji w jej życiu. Położyła między innymi kamień w piaskownicy „leży w strumyku, przechodzą przez niego zimne fale, przepuszcza je, nie wchłaniając”. Mówi, interpretując znaczenie kamienia w piaskownicy - „to bardzo wygodne, zabraniam sobie czuć i nie sprawia mi to bólu”. Bardzo wygodnie jest nie czuć niczego, kiedy trzeba coś zrobić, zebrać się i energetyczny. Kiedy musisz oprzeć się matczynemu schematowi lgnięcia i trzymania się kogoś lub czegoś, co może lub powinno odejść... Ale za każdym razem, gdy jesteś na wakacjach, na wycieczce nad morze, w bezczynności, uderza ją to - na samym początku Pierwszej nocy śni jej się matka, krzyczy i płacze z nienawiści, złości, bólu... Jaki jest główny ból człowieka? Brak uczciwości napisał: „Najcięższym ciężarem, jaki nosi dziecko, jest nieprzeżyte życie Rzecz w tym, że paradygmat, który – zatrzymując rozwój rodzica, staje się wewnętrznym paradygmatem zatrzymującym rozwój dziecka. Dziecko może żyć jako kopia scenariusza życia rodziców lub budować własne życie, buntując się i za wszelką cenę unikając powtórzeń. Jedno i drugie pozbawia człowieka prawdziwej spontaniczności i integralności. O ile psychika nieświadomie zdaje sobie sprawę z ambicji, postaw i ograniczeń innych, o tyle człowiek nie jest w stanie uświadomić sobie własnego potencjału. Każdy z nas ma cechy i zdolności, na które kierujemy swoją uwagę, rozwijamy je, a są też cechy, które tłumimy stłumić w nieświadomości. Wskazują nam na nie nasza rodzina i pierwotne społeczeństwo, w którym się znajdujemy – przedszkole, szkoła… To wpływa na to, co będzie się działo w naszym życiu, a co pozostanie „życiem nieprzeżytym”. Jeśli rodzic nie może znieść pewnych cech swojego dziecka, chodzi o coś, czego sam rodzic nie przeżywa. Jeśli matka zdecyduje się tolerować i potajemnie nienawidzić tego, którego toleruje, będzie nie do zniesienia w bezpośredniości i surowości wypowiedzi córki, przejawów niej. siła i wolność. Freud powiedział, że człowiek nigdy nie wybaczy temu, kto go wychował, proces ten pozostawia niezatarte blizny i blizny. Moja klientka, córka swojej matki, postanawia nie powtarzać wzorców zachowań swojej matki i nie przebacza swojej matce wybierając jedno, nie wybiera drugiego. A to, że nie wybiera, staje się jej problemem. Nie decyduje się na zależność w związku. Nie decyduje się na odczuwanie całej gamy swoich emocji w stosunku do matki. W przededniu ślubu z ukochaną osobą zaczyna odczuwać napięcie i strach o przyszłość jakie czeka ją w małżeństwie. Napięcie tworzy wewnętrzny konflikt pomiędzy jej świadomym pragnieniem życia rodzinnego a nieświadomym pragnieniem wolności. W jej pierwszej piaskownicy, w obszarze przyszłości, rodziny i małżeństwa, znajdowała się klatka z losowo rozrzuconymi na górze figurkami, wśród których znajdowały się figurki jej rodziców, którzy, jak powiedziała, byli wyczerpani, wyczerpani opowiedziała jej o symbolicznym znaczeniu miejsca, w którym umieściła klatkę z ledwie żywym mężem i żoną. „Dla mnie małżeństwo to wciąż więzienie”... Spotkanie świadomego Ego z materią nieświadomości przestrzeń piaszczysta realizowana jest za pomocą funkcji transcendentalnej65711