Od autora: Artykuł ukazał się w „Gazecie 470” (z dnia 08.06.06.16, Niżny Tagil), jako kontynuacja artykułu „Jak wychować samodzielne dziecko” Nie rób za dziecko tego, co jest już w stanie samodzielnie zrobić. Możesz działać lepiej i szybciej, ale wtedy będzie ciągle czekał na Twoją pomoc (po co miałby uczyć się nowych rzeczy, skoro Ty to robisz). Dziecku nie wszystko od razu się udaje (guziki i sznurowadła nie są posłuszne, a dziecko wpada w złość i okazuje bezradność). Twoje działania: - naucz go prosić o pomoc, a nie żądać, żeby to za niego zrobili (zgadza się - pomóż mi, proszę); - daj mu możliwość samodzielnego zrobienia wszystkiego, co w jego mocy (dopasuj niezbędne guziki i oczka itp.). ); - proces dzielenia się (przypinasz guzik I, sznurujesz - sznurujesz I); - w sytuacji wyboru na pytanie dziecka: „Co mam zrobić?” Nie spiesz się z udzielaniem porad, daj możliwość samodzielnego podjęcia decyzji. Jednocześnie stosuj skuteczne techniki komunikacji (na przykład: „Widzę, że się zagubiłeś, zastanówmy się nad tym”. Lub: „Co o tym myślisz?” itp.) - mów mu częściej: „Ja uwierz, że możesz to zrobić sam.” Dzięki temu zawsze będzie czuł Twoje wsparcie i wiarę w swoje możliwości, a jego umiejętności samodzielności będą się stopniowo rozwijać. Chwal go nawet za najmniejsze sukcesy, czy po prostu za wysiłki. Nie wszystko układa się od razu nawet dorosłemu, gdy uczy się czegoś nowego. Staraj się być wyrozumiały i nie karać (to obniża jego samoocenę i uczy nieodpowiedzialności: „Jestem zły, dlatego źle się zachowuję). ”) Przypomnij sobie, jak Twoje dziecko się uczyło. Nie udało mu się od razu chodzić, nie karałaś go, tylko cierpliwie czekałaś i wspierałaś. Podobnie jest w przypadku rozwijania niezależności. My, dorośli, często stawiamy wymagania dziecku w oparciu o naszą wiedzę i umiejętności, nie myśląc, że proste czynności, które wykonujemy dzień po dniu, są dla dziecka nowe i ważne. Daj dziecku niezależność w niektórych obowiązkach domowych, a stanie się bardziej pewne siebie i spokojniejsze. Daj dziecku wybór. Aby to zrobić: - pokaż dziecku możliwości, jakie ma w danej sytuacji (na przykład - prawda: „chodźmy na spacer do parku czy na podwórko. Czy teraz pójdziemy spać, czy po kreskówkach, odłożymy zabawki po obiedzie, czy wcześniej? Twoje kategoryczne stwierdzenie jest błędne: „zrób to teraz, idź spać, chodźmy na podwórko itp.” Z biegiem czasu (po 5 latach) zapewniaj więcej opcji do wyboru; jest to wybór szczególny (nie między robieniem a nie robieniem, ale „wybór w ramach”), uczy dziecko podejmowania decyzji i bardziej odpowiedzialnego działania; - dać mu prawo wyboru, co robić; - dziecko musi mieć obszar życia, w którym sam podejmuje decyzje i jest odpowiedzialny za konsekwencje swoich działań (na przykład sam może decydować, kiedy będzie sprzątać lub uczyć się) (ale musisz z nim ustalić, że jest określony termin, nie późniejszy niż musi to zrobić) itp. Każde działanie ma swoje konsekwencje - Jeżeli któreś z zachowań dziecka zagraża jego zdrowiu lub dobru rodziny, rodzice musi powiedzieć stanowcze „nie”. - Nie należy chronić dziecka przed problemami: pozwolić mu stawić czoła negatywnym konsekwencjom jego działań. Zapewnij mu rozsądną niezależność, wtedy dziecko nauczy się nie bać się błędów, działając samodzielnie i uczy się, że czyny mają konsekwencje (np. zostawił zabawki na ulicy, a rano ich tam nie było, ubieranie się zajęło dużo czasu – nie idź na spacer) Unikaj krytyki, nie karć, ale prowadzić ciągły dialog, wszystko wyjaśniać i omawiać wszystko, wtedy dziecko czuje się „złe” lub ukarane. Zaczyna rozumieć, że jego los zależy od jego własnego zachowania. Prawo do popełnienia błędu i możliwość jego naprawienia. Jeśli zdecydujesz się na dziecko, pozbawiając go prawa do popełniania błędów, nie nauczy się ono podejmować znaczących decyzji, albo będzie słuchać cudzego zdania, albo będzie działać pod wpływem emocji (pochopnie). Co robić: - unikać osądów.