Od autora: Gdzie myśl nie współpracuje z ręką, nie ma artysty. Leonardo da Vinci W rozwoju człowieka ważną częścią procesów rozwoju osobistego jest zrozumienie obrazów, symboli i form, które są tworzone przez naszą psychikę w celu harmonizacji, ale gdy tylko dziecko zacznie uczyć się rysować, od razu pojawia się największy błąd. Zamykamy dziecku drogę do samopoznania i zrozumienia siebie. Przecież dzięki Twojemu rysunkowi znacznie łatwiej jest zrozumieć i poznać siebie, co a priori staje się niemożliwe, gdy od dzieciństwa uczymy się uważnie patrzeć na innych. I tak oczywiście powie wielu, ale jak dziecko ma to robić widzieć rzeczy o właściwym kształcie i odpowiednich kolorach. Sama koncepcja jest słuszna – sama w sobie jest abstrakcyjna. W końcu niebo nie zawsze jest niebieskie, a słońce nie jest żółte. Jeśli przyjrzysz się uważnie, sam zobaczysz na niebie ponad 30 odcieni różnych kolorów. Ale Twoje dziecko może tego nie zobaczyć, jeśli od dzieciństwa nie dasz mu możliwości zobaczenia tego, co chce zobaczyć. I tak, jako psycholog z prawie 16-letnim stażem pracy, mogę śmiało powiedzieć, że rysunku nie da się uczyć!!! A jeśli uczysz zawodowo, to w szkołach artystycznych nawet po 8 latach. Podam kilka argumentów, dlaczego uczenie dziecka do 8 roku życia rysowania jest szkodliwe: Kolor i kształt, linie na kartce papieru są dla dziecka sposobem wyrażania siebie i gdy tylko matka zacznie komentować, że słońce powinno być okrągłe, patrząc na kwadratowe słońce dziecka. Od razu znajdzie inny sposób wyrażania siebie i będą to kaprysy, krzyki itp. W okresie przedszkolnym, kiedy dziecko przechodzi przez bardzo subtelny i ważny etap dorastania, socjalizacji, rysunek pozwoli zrozumieć możliwe trudności i martwi się tym. Ale tylko wtedy, gdy nie zabronisz dziecku rysować, co chce. Przykładowo: pewna matka, której dziecko jest bardzo agresywne w stosunku do innych, jest dumna, że ​​zawsze zabraniała rysować wojny i bójki. Dziecko wniosło więc wszystko, co tylko mogło zostawić na kartce papieru, w realne społeczne relacje ze światem. Dziecko ma prawo do własnego surrealizmu, dlatego kategorycznie zabrania się poprawiania jego rysunków, czy prób ich upiększania. lub poprawne. Jeśli dziecko przyzwyczai się do tej pozycji, to poprawisz także błędy w dorosłym życiu. Każdy przypadkowy rysunek dziecka to pozbycie się negatywnych stanów, emocji, których nie potrafił wyrazić, energii, która nie ma się gdzie wyrzucić, więc kiedy rodzice. zaczynają pomagać w fabule, a następnie nieświadomie blokują kanał psychologiczny, dzięki któremu dziecko może ustabilizować swój stan psycho-emocjonalny. Możesz pomóc dziecku wybrać temat, kiedy naprawdę o to poprosi, i to tylko za pomocą magicznego zwrotu: „Narysuj, co chcesz narysować”. Kolejne ważne pytanie, które zadają rodzice. Jak rysować dla dziecka? Wspaniale jest mieć 64 piękne, różne pisaki, które dają bardzo wyraźną, cienką i równą linię. Jeśli jednak uznać rysunek za formę samopomocy, to jedynie rysowanie płynną farbą, która łatwo się miesza i daje możliwość eksperymentowania z kształtami i różnymi kolorami, a nawet kredki woskowe dają w rysunku efekt prawdziwej przestrzeni terapeutycznej. Nigdy nie krytykuj i nie porównuj rysunków dziecka, poprzez akceptację produktu twórczej działalności dziecka, akceptujesz proces jego kształtowania się jako osoby. W końcu logika dziecka jest taka, że ​​jeśli rysunek jest zły, to ja jestem zły dla mojej matki. Dlatego nie bój się przechwalać swojego dziecka, ponieważ każdy rysunek jest częścią manifestacji duszy twojego małego cudu, jego indywidualności i niepowtarzalności. Ważne jest, aby pamiętać, że proces rysowania dla dzieci jest sposobem samowiedza i bardzo ważne jest, aby nie przegapić tak ważnego narzędzia psychologicznego i pedagogicznego, jak rysunek. Proste pytania do dziecka - Kto jest przedstawiony na obrazku?, Jaki jest?, Co robi? W jakim jest nastroju?, daj rodzicom możliwość zajrzenia w duszę dziecka i dostrzeżenia ewentualnych problemów, które odsłania świat fantazji i baśni, który odbija się na obrazie