Ten artykuł jest moją kompilacją wszystkich głównych źródeł na temat osobowości psychopatycznych. Praktycznie nie ma w nim przykładów i wody. Moim zadaniem było zrobienie pełnego opisu tej postaci Wersja wideo: https://youtu.be/BPjyuo2eSKUM Moje inne artykuły o postaciach są tutaj, mam nadzieję, że się spodobają. Miłego czytania.----------------------------------------------- -------------------------------------------Zacznijmy od terminologii: w naszym kraju termin „psychopatia” od dawna jest rozumiany zgodnie z definicją sformułowaną przez P.B. Gannuszkina. Pisał, że psychopatia jest anomalią charakteru, która determinuje cały wygląd psychiczny jednostki, pozostawiając swój władczy ślad na całej jej strukturze psychicznej. [8] W naszym kraju, w środowisku psychiatrycznym, często można usłyszeć określenie „triada Gannuszkina” – są to trzy kryteria (stabilność, całość i nieprzystosowanie), które są niezbędne do postawienia diagnozy i przepisania leczenia, innymi słowy , termin „psychopatia” w naszym kraju rozumiał każde naruszenie życia psychicznego człowieka. Obecnie termin „psychopatia” został zastąpiony terminem „zaburzenie” (było to: psychopatia schizoidalna, a obecnie: schizoidalne zaburzenie osobowości itp.). Pomimo tej zmiany wiele osób nadal nazywa psychopatami lub psychopatami osoby, które w jakikolwiek sposób różnią się od innych, bardziej „normalnych” ludzi. W tym artykule omówimy charakter psychopatyczny lub osobowości psychopatyczne. W koncepcjach zachodnich tak definiuje się jeden z typów charakteru, którego cechą charakterystyczną jest wyraźna aspołeczność. W naszym kraju najbliższą diagnozą dla takich osób jest zaburzenie osobowości antyspołecznej, które jednak nie obejmuje wszystkich osobowości psychopatycznych. W tym artykule terminy „psychopatia” i „osobowość psychopatyczna” są synonimami. Konieczne jest także rozróżnienie terminów „psychopatia” i „socjopatia”. Niektórzy naukowcy uważają te pojęcia za synonimy. Różnice między tymi terminami leżą w powodach, które determinują zachowanie osoby, która pasuje do tych kategorii. Są dwa z nich [4, 6]: Biologia i dziedziczność – przyczyna psychopatii. Warunki społeczne – przyczyna socjopatii. W zależności od opinii specjalisty zmienia się także stosowana przez niego terminologia. Oznacza to, że jeśli specjalista uzna dziedziczność za główną przyczynę powstawania psychopatii, wówczas nazwie takich ludzi psychopatami, jeśli warunki społeczne - socjopatami. N. McWilliams uważa, że ​​socjopaci to psychopaci o neurotycznym poziomie organizacji osobowości [2], natomiast T. Litvinova pisze, że wielu naukowców uważa psychopatów za nisko funkcjonujące osobowości z pogranicza i nie ma wśród nich neurotyków. [1] Należy zauważyć, że większość (jeśli nie wszystkie) osób psychopatycznych miała w dzieciństwie złe warunki społeczne. Okazuje się, że psychopata to socjopata, u którego występują biologiczne zmiany w funkcjonowaniu mózgu i genetyce. Na tej podstawie można powiedzieć, że socjopatia jest pojęciem szerszym. Wszyscy psychopaci są socjopatami (w większym lub mniejszym stopniu), ale nie wszyscy socjopaci są psychopatami. Więcej na ten temat w dalszej części rozdziału „Przyczyny psychopatii”. Osobowości psychopatyczne Wyobraź sobie, jeśli możesz, jak by to było nie mieć sumienia, poczucia winy ani wyrzutów sumienia, niezależnie od tego, co byś zrobił; nie doświadczaj żadnych ograniczających uczuć troski o dobro obcych, przyjaciół, a nawet członków rodziny. Wyobraź sobie, że nigdy w życiu nie zmagałeś się ze wstydem, niezależnie od tego, jak samolubne, leniwe, szkodliwe, a nawet niemoralne były Twoje działania, i udawaj, że pojęcie odpowiedzialności jest Ci nieznane, chociaż inni wydają się akceptować ten ciężar bez wątpienia. jak łatwowierni głupcy. Teraz dodaj do tej dziwnej fantazji umiejętność ukrywania przed innymi faktem, że masz psychikęradykalnie odmienne od ich. Dopóki wszyscy po prostu zakładają, że sumienie jest uniwersalne dla wszystkich, dość łatwo jest ukryć fakt, że poczucie winy lub wstyd nie powstrzymuje Cię od jednego pragnienia, a inni ludzie nigdy nie ujawnią Twojego całkowitego opanowania. Lodowata woda w twoich żyłach jest tak dziwna, tak wykraczająca poza ich osobiste doświadczenie, że rzadko mogą nawet odgadnąć twój stan. Innymi słowy, jesteś całkowicie wolny od wewnętrznych ograniczeń i swojej nieskrępowanej wolności robienia tego, co lubisz, bez wyrzutów sumienia. sumieniu, czuje się komfortowo będąc całkowicie niewidzialnym dla świata. Możesz robić, co chcesz, a mimo to Twoja dziwna przewaga nad większością ludzi, których powstrzymuje sumienie, najprawdopodobniej pozostanie ukryta. Jak będzie wtedy wyglądało Twoje życie? [7] Informacje ogólnePsychopaci to ludzie, których „cały umysł popadł w przebiegłość”. Osoby takie nie są w stanie żałować swoich czynów, czuć winy czy wstydu, nie potrafią kochać i przywiązywać się, dlatego budują relacje jedynie w celu wykorzystania innych ludzi. [1]Psychopaci cierpią na zasadniczą chorobę psychiczną: głęboki i nieuleczalny deficyt afektywny. Jeśli w ogóle coś czują, to tylko najbardziej powierzchowne emocje. Robią dziwne i samobójcze rzeczy, ponieważ konsekwencje, które napełniłyby normalną osobę wstydem, nienawiścią do siebie lub po prostu niezręcznością, w ogóle nie dotykają psychopatów. To, co dla innych byłoby nieszczęściem, dla nich jest jedynie przejściową niedogodnością. [9]Psychopaci nie są zdezorientowani, pozbawieni poczucia rzeczywistości i nie cierpią z powodu urojeń, halucynacji i wyraźnego niepokoju, które charakteryzują większość innych zaburzeń psychicznych. W przeciwieństwie do osób psychotycznych, psychopaci myślą racjonalnie i są świadomi tego, co robią i dlaczego. Podstawą ich działań nie jest choroba psychiczna, ale zimny i wyrachowany umysł, połączony z straszliwą nieumiejętnością traktowania innych jako istot myślących i czujących. [4]Psychopaci to ludzie bardzo energiczni. Zawsze muszą coś zrobić. Nierobienie niczego nie jest ich wyborem. W związku z tym K. Dalton nazywa psychopatię „manią bez urojeń”. [3]Psychopaci to drapieżniki społeczne, które oczarowują, wykorzystują i bezlitośnie podążają swoją drogą, pozostawiając po sobie ślad złamanych serc, niespełnionych nadziei i pustych portfeli. Całkowicie pozbawieni sumienia i empatii biorą, co chcą i robią, co im się podoba, naruszając przy tym społeczne normy i zasady, bez najmniejszego poczucia winy i żalu. Ich celem w życiu jest zdobywanie przyjemności kosztem innych. [4]Psychopaci są mistrzami mimikry. Potrafią naśladować dowolną emocję, aby wywołać pożądaną reakcję u drugiej osoby. Ich umiejętności są tak duże, że potrafią przekonać ekspertów, urzędników państwowych, sędziów i ławę przysięgłych, że mają rację. Mogą być genialnymi intelektualistami, pisać prace naukowe, naśladować słowa o emocjach, ale z czasem staje się jasne, że ich słowa nie mają związku z czynami. [9] Haer w swojej książce opisuje przypadek, w którym więzień dokładnie przestudiował test MMPI (jest to technika pozwalająca określić typ osobowości i możliwe zaburzenia na podstawie ponad 600 pytań). Następnie odpowiadał na pytania i zachowywał się w ten sposób, że specjaliści z dużym doświadczeniem postawili mu diagnozę, którą naśladował, co pozwoliło mu wcześniej opuścić zakład karny. [4] Oto kilka cytatów z literatury klinicznej na temat psychopatii: „Zna słowa, ale nie zna melodii”. „W sensie emocjonalnym idea wzajemności jest dla niego niedostępna słownikowe znaczenie słów.” „Traktuje słowa tak, jakby nic dla niego nie znaczyły. Sama forma bez treści… Całe jego pozornie mądre rozumowanie jest całkowicie pozbawione emocjonalnego doświadczenia.” [4] Wyjaśni to prosta analogia zdjęcie. Psychopata jest jak osoba ślepa na kolory, dla której wszystkie kolory to nic innego jak odcienie szarości. Jednak zna się na świecie farb. Onwie, że górne światło sygnalizacji świetlnej oznacza stop. A kiedy daltonista mówi, że zatrzymał się na czerwonym świetle, ma na myśli górne światło. Trudno mu mówić o urokach tego czy innego koloru, ale zna wiele sposobów rozwiązania tego problemu. Czasami udaje mu się to tak dobrze, że nawet najbliżsi nie mają pojęcia, że ​​jest daltonistą. Podobnie jak daltonista, psychopata nie ma zdolności wyczuwania – w tym przypadku emocji. Rekompensuje to jednak znajomość słów lub mimiki, które charakteryzują to, czego nie jest w stanie zrozumieć. Jak pisze H. Cleckley: „Może nauczyć się używać zwykłych słów… [i] przekazywać wiarygodne uczucia… ale same uczucia są dla niego niedostępne.”[4] Większość psychopatów udaje się przeżyć życie bez zabijania. Koncentrując się zbytnio na najbardziej nieludzkich i hipnotyzujących przykładach, ryzykujemy, że przeoczymy coś więcej: psychopatów, którzy choć nie popełniają morderstw, nadal ingerują w nasze codzienne życie. O wiele bardziej prawdopodobne jest, że oddamy wszystkie nasze oszczędności oszustowi o luźnym języku, niż zostaniemy zastrzeleni przez mordercę o szklanych oczach [4]. Biznes jest dla psychopaty bardzo atrakcyjną dziedziną zawodową [1]. Psychopata nie zna, a przez to niezrozumiałych, tych podstawowych rzeczy, które można nazwać wartościami osobistymi. Niemal niemożliwe jest wzbudzenie jego zainteresowania tragedią, radością czy humanizmem wielkich dzieł literatury i sztuki. To wszystko jest mu obojętne. Piękno i brzydota (poza ich bardzo powierzchownym wpływem), dobroć, złość, miłość, strach i humor nic dla niego nie znaczą i dlatego nie mają nad nim władzy. Co więcej, nie widzi, co motywuje innych. Można to porównać do ślepoty barw. Psychopacie nie da się tego wytłumaczyć, bo w jego umyśle nie ma nic, z czym można by to powiązać. Może powtórzyć zdanie i z całą pewnością stwierdzić, że je zrozumiał, ale to, czego po prostu nie jest w stanie zrozumieć, jest na zawsze zamknięte dla jego zrozumienia. [4] Psychopaci są ludźmi pod każdym względem z wyjątkiem jednego: brakuje im duszy. [9]Psychopaci nie dostrzegają żadnej skazy w swojej duszy i nie widzą potrzeby zmian. Nie są w stanie dostrzec abstrakcyjnej idei „przyszłości”. Poza tym nie interesuje ich przeszłość. Żyją wyłącznie teraźniejszością. [9] Charakterystyka psychopatów Aby opisać osobowość psychopatyczną, posłużymy się listą cech używanych do zdefiniowania psychopatii. Pierwszą taką listę, składającą się z 16 punktów, przedstawił H. Cleckley w 1941 roku w książce „The Mask Of Sanity”. 16 cech psychopaty z pięciu wydań „Maski normalności” amerykańskiego psychiatry Herveya Cleckleya: Powierzchowny urok i dobra „inteligencja” Brak urojeniowych pomysłów i innych oznak irracjonalnego myślenia Brak „nerwowości” i przejawów psychoneurotycznych Nierzetelność Oszustwo i nieszczerość Brak wyrzutów sumienia i wstydu Nieodpowiednio umotywowane zachowanie antyspołeczne Krótkowzroczność i niezdolność do uczenia się na podstawie doświadczenia Patologiczne Ja -centryzm i niezdolność do kochania Ogólne ubóstwo reakcji afektywnych Specyficzny brak intuicji Obojętność w relacjach międzyludzkich Dziwne i pozbawione motywacji zachowanie w stanie nietrzeźwym, a czasem na trzeźwo Fałszywe próby samobójcze Bezosobowe życie seksualne, trywialne i fragmentaryczne Niezdolność do realizacji planu życiowego diagnoza przeprowadzana jest przy użyciu innego, dokładniejszego opisu. Jej autorem jest R. Haer i składa się z 20 punktów z listy cech psychopatycznych Haera: Rozmowność / powierzchowny urok Przesadne poczucie własnej wartości Potrzeba stymulacji psychicznej Patologiczne oszustwo Oszustwo / manipulacja Brak wyrzutów sumienia i poczucia winy Powierzchowność reakcji afektywnych. Bezduszność / brak empatii Pasożytniczy styl życia Słaba kontrola zachowania B Rozwiązłe stosunki seksualne Problematyczne zachowanie w dzieciństwie Brak realistycznych celów na przyszłość Impulsywność Nieodpowiedzialność Niezdolność do wzięcia odpowiedzialności zawłasne działania Powtarzające się krótkie małżeństwa Przestępczość nastolatków Umorzenie zwolnienia warunkowego Różnorodność działalności przestępczej Teraz o kilku kwestiach bardziej szczegółowo: Gadatliwość / powierzchowny urok Psychopaci to profesjonaliści w zniekształcaniu rzeczywistości. Umiejętność wywarcia dobrego wrażenia jest jedną z ich największych zalet. [4]Manipulujący psychopaci są zazwyczaj bardzo popularni wśród ludzi. Sprawiają wrażenie inteligentnych, przyjaznych i towarzyskich, pewnych siebie i kompetentnych w swoim zawodzie, a także nie mają problemów z komunikacją. [1] Kiedy rozmawiasz z psychopatą podczas wywiadu, bardzo trudno jest uwierzyć, że jest z nim coś nie tak – dopóki nie poznasz go lepiej. [3] Naszą czujność uśmierza nie to, co mówią, ale to, jak to mówią i co robią. [4] Podczas mówienia psychopaci umiejętnie posługują się mową ciała, dlatego słuchaczowi często trudno jest przenieść uwagę z działań na słowa. Co więcej, psychopaci mają tendencję do naruszania naszej przestrzeni osobistej. Patrzą prosto w oczy, pochylają się, przybliżają i tak dalej w tym samym duchu. Podsumowując, ich prezentacja jest tak skuteczna lub rozbrajająca, że ​​łatwo ulegamy ich wpływowi, rozpraszamy, kontrolujemy lub zastraszamy i nie zwracamy już uwagi na to, co faktycznie mówią. [4]Psychopaci są często dowcipni i elokwentni. Mogą być zabawnymi rozmówcami. Mają szybką i rozsądną odpowiedź na wszystko. Potrafią opowiadać niesamowite, ale fascynujące historie, które stawiają ich w dobrym świetle. Mogą zaprezentować się w pozytywny sposób, co tylko podkreśli ich naturalną atrakcyjność i urok. Jednak ich nadmierny połysk i gładkość, a także oczywista nieszczerość i powierzchowność czasami przykuwają uwagę. Wnikliwi obserwatorzy często odnoszą wrażenie, że psychopata odgrywa jakąś rolę, mechanicznie wypowiadając zapamiętane frazy. [4]Psychopaci zazwyczaj mają dobry język. Potrafią opowiadać o sobie historie, które czasami wydają się nieprawdopodobne tym, którzy choć trochę je znają. Zwykle starają się wykazać swoimi kompetencjami z zakresu socjologii, psychiatrii, medycyny, psychologii, filozofii, poezji, literatury, sztuki czy prawa. Na tę cechę charakteru często wskazuje całkowita obojętność na możliwość zdemaskowania. Wśród psychopatów dość popularne są wariacje na temat „profesjonalizmu”. [4]Psychopaci są pod pewnymi względami mistrzami opowiadania historii. Aby przyciągnąć i utrzymać uwagę słuchaczy, dla których występ jest równie ważny jak sama historia, posługują się także mową ciała i ostrymi zwrotami akcji. Ale nawet w tym stanie rzeczy mowa narratora jest bardziej spójna i konsekwentna niż mowa psychopaty. Co więcej, celem narratora jest zabawianie i edukowanie słuchacza, podczas gdy psychopaci kierują się wyłącznie chęcią władzy i osobistych korzyści. [4] Zawyżone poczucie własnej wartości Robert Lindner napisał klasyczną pracę na temat psychopatii kryminalnej, Buntownik bez powodu. Lindner uważał psychopatię za zarazę, straszliwą siłę, której niszczycielski potencjał był w dużym stopniu niedoceniany. Opisał psychopatów pod kątem ich relacji ze społeczeństwem. „Psychopata to buntownik, zagorzały przeciwnik panujących norm i fundamentów społeczeństwa… buntownik bez przyczyny, agitator bez hasła, rewolucjonista bez programu. Inaczej mówiąc, jego bunt ma na celu jedynie osiągnięcie celów osobistych. Nie kiwnie palcem na nikogo. Wszystkie wysiłki psychopaty – niezależnie od formy – mają na celu zaspokojenie jego bezpośrednich pragnień i potrzeb” (Lindner, 1944, s. 2).[4] Psychopaci mają cecha wspólna: mistrzowska umiejętność wcielania się w zwykłych, normalnych ludzi, a potem jak za tą fasadą – okrutną i wspaniałą maską – bije zimne serce bezwzględnego drapieżnika. [3]Psychopaci są niezwykle narcystyczni i aroganccy, a także zadziwiająco egocentryczni i pretensjonalni. OniUważają się za centrum Wszechświata, za istoty wyższe, którym wolno żyć według własnych zasad. „Nie mogę powiedzieć, że nie przestrzegam prawa” – powiedział jeden z psychopatów. „Trzymam się swoich praw i nigdy ich nie łamię”. Następnie wymieniła swoje zasady życiowe, które wyraźnie wskazywały na „prawo do pozycji numer jeden”. [4]Psychopaci często sprawiają wrażenie aroganckich i bezwstydnych przechwałek – aroganckich, pewnych siebie, dominujących i aroganckich. Uwielbiają zarządzać innymi i nie uznają opinii innych ludzi. Niektórzy uważają ich za osoby charyzmatyczne. Psychopaci rzadko zwracają uwagę na problemy prawne, finansowe i osobiste. Traktują je jako przejściowe niepowodzenia i zrzucają winę na brak szczęścia, zdradę przyjaciół lub niesprawiedliwość i niekompetencję sędziów. Choć psychopaci często twierdzą, że mają określone cele, często też nie wiedzą, czego potrzeba, aby je osiągnąć. Biorąc pod uwagę ich osiągnięcia i brak trwałego zainteresowania edukacją, psychopaci nie mają szans na realizację swoich planów. Więzień psychopatyczny rozważający wcześniejsze zwolnienie może sobie wyobrażać, że po zwolnieniu stanie się potentatem przemysłowym lub orędownikiem praw biednych. Psychopaci wierzą, że ich zdolności pozwalają im stać się tym, kim chcą się stać. W sprzyjającym splocie okoliczności – odrobinie szczęścia i obecności zrezygnowanych ofiar – ich pretensjonalność może ujawnić się szczególnie mocno. Na przykład psychopatyczny biznesmen zawsze „myśli odważnie”, ale zwykle kosztem innych. Psychopaci traktują każdą sytuację jako „wdzięczną” okazję, próbę woli lub rywalizację, w której może być tylko jedna. zwycięzca. Ich motywem jest bezwzględna i bezwzględna żądza władzy. [4] Psychopata polega na doświadczeniu „cieszenia się pogardą”, tak jak narkoman jest uzależniony od narkotyku. Dlatego oczywiście potrafi intrygować i oszukiwać, dążąc do celu, który jest dla nas całkowicie zrozumiały, ale w zasadzie robi to „z miłości do procesu”, raz za razem osiągając ostateczne doświadczenie „cieszenia się pogardą”, polowania na to doświadczenie. Czuje triumf ze swojej wyższości nad drugim, bo ten drugi zachował się dokładnie tak, jak potrzebował. [1]Osobowość psychopaty ma wyraźne cechy narcystyczne. W rzeczywistości wielu autorów uważa ten typ za typ osobowości narcystycznej. [1.5] Psychopata ma tendencję do przypisywania sobie zasług innych i obwiniania ich za własne wady. [1] Dla psychopaty prawda i uczciwość nie są wartościami, ale najważniejsza jest jego własna wyższość, dlatego raz po raz oszukuje ludzi, aby poczuć się nad nimi lepsi. [1]Psychopaci zazwyczaj nie dogadują się ze sobą dobrze. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebuje egocentryczna, samolubna, wymagająca i bezduszna osoba, jest sobowtór. Dwie gwiazdki to za dużo. Prawdą jest, że czasami psychopaci współpracują jako partnerzy w zbrodni. Rezultatem jest bezlitosny sojusz, którego konsekwencje są destrukcyjne. Zazwyczaj jedna połowa takiego duetu wykorzystuje wdzięk, przebiegłość i manipulację, aby utorować drogę do celu, druga natomiast podejmuje się ostatecznej akcji, której często towarzyszy użycie siły fizycznej. Ponieważ zdolności psychopatów uzupełniają się, ich połączenie stwarza szczególne niebezpieczeństwo. [4] Najczęściej psychopaci nie przejmują się tym, co myślą o nich inni ludzie. [3] Potrzeba stymulacji umysłowej Osobowość psychopatyczna potrzebuje czegoś więcej niż słuchanie muzyki czy czytanie książki. Potrzebuje „wstrząsu”, żeby poczuć się dobrze. [2]Psychopaci uważają wiele zajęć za nudne i często zmieniają plany. Potrzeba wysokiego poziomu stymulacji prowadzi do niepowodzeń w szkole, pracy i relacjach. Nie chodzi jednak o brak inteligencji, ale o to, że łatwo się rozpraszają. [6] Zdiagnozowani psychopaci konsekwentnie wykazują zmniejszoną reaktywność autonomicznego układu nerwowego. W rezultacie szukają wrażeń i nie są w stanie uczyć się poprzez doświadczenie. Wartość człowieka dla nich jestużyteczność funkcjonalna. [2]Ludzie z wysokim poziomem cech psychopatycznych mają tak silne pragnienie nagrody, że przewyższa ono poczucie zagrożenia lub obawę. Nie oznacza to jednak, że nie są świadomi potencjalnego zagrożenia. Jednak oczekiwanie na nagrodę i motywacja do jej otrzymania przewyższają wszelkie obawy. [3] W zachowaniu psychopatów zauważalna jest trwała potrzeba mentalnej stymulacji: zazwyczaj prowadzą oni bogate w wydarzenia życie i często chodzą po ostrzu noża. łamać prawo. Wielu psychopatów twierdzi, że „popełniają przestępstwo” dla podniecenia psychicznego i drżenia. [4]Drugą stroną tej pasji przygody jest całkowita nietolerancja rutyny i monotonii. Psychopaci szybko się nudzą. Jest mało prawdopodobne, że znajdziesz je tam, gdzie musisz wykonać nudne, powtarzalne czynności lub gdzie wymagana jest długotrwała koncentracja. [4] Wadą jest też to, że nie mogą wyłączyć swojej nieustraszoności w sytuacjach, w których może ona być niepotrzebna. [3] Patologiczne oszustwo: Kłamstwo, oszustwo i manipulacja to naturalne talenty psychopatów. Mimo całej swojej wyobraźni i zaabsorbowania sobą psychopaci wydają się niezwykle obojętni na możliwość – a nawet nieuchronność – zostania odkrytym. Przyłapani na kłamstwie lub kwestionowani przez prawdę, bardzo rzadko czują się zawstydzeni lub zdezorientowani – po prostu zmieniają temat lub próbują zmienić fakty, aby potwierdzić swoje kłamstwa. Rezultatem jest seria sprzecznych stwierdzeń i zdezorientowany słuchacz. Motywacją większości fałszywych twierdzeń jest to, co psycholog Paul Ekman nazwał „radością oszustwa”. [4]Wielu obserwatorów ma wrażenie, że psychopaci czasami nie są świadomi, że kłamią. Słowa wydają się rozpoczynać własne życie – życie wolne od okowów wiedzy, która mówi o świadomości słuchacza. Obojętność psychopaty na możliwość złapania na kłamstwie jest po prostu niesamowita: sprawia, że ​​zastanawiasz się, czy jest on zdrowy na umyśle. A jednak bardzo często słuchacz błędnie kłamie za prawdę. [4] Za przyczynę takiego oszustwa uważa się brak stałości istotnych wartości. [1]Biorąc pod uwagę gadatliwą naturę psychopatów i ich zdolność do kłamstwa, nie jest zaskakujące, że skutecznie oszukują, oszukują, oszukują i manipulują innymi, nie odczuwając przy tym najmniejszych wyrzutów sumienia. Często otwarcie nazywają siebie oszustami, oszustami i oszustami. Słowa psychopatów często potwierdzają ich przekonanie, że świat dzieli się na „dających i biorców”, drapieżników i ofiary i że byłoby wielką głupotą nie wykorzystywać słabości innych. Psychopaci łatwo rozpoznają i wykorzystują zahamowania i wątpliwości, którym ulega wielu z nas. [4]Zdolność oszukiwania zarówno przyjaciół, jak i wrogów, pozwala psychopatom zachować w tajemnicy oszustwa, kradzieże i incognito; sprzedawać fałszywe papiery wartościowe i bezwartościowy majątek; dopuszczać się zwodniczych działań wszystkich kolorów i pasków. Psychopaci są dumni ze swojej umiejętności kłamania. [4]Psychopatom często udaje się porozmawiać o problemie: „To była dla mnie lekcja”, „Daję słowo, że to się więcej nie powtórzy”, „To straszne nieporozumienie”, „Zaufaj mi”. Nie rzadziej udaje im się przekonać wymiar sprawiedliwości o swoich dobrych intencjach i rzetelności. [4] Wiadomo, że psychopaci czasami tracą wątek rozmowy, a ich słowa brzmią trochę dziwnie. Często zmieniają temat rozmowy, wstawiają w rozmowie niestosowne uwagi i mają trudności (choć nie zawsze) w trzymaniu się głównego wątku swojej historii. Jednak nieuważnemu słuchaczowi ich niespójna mowa może wydawać się całkiem akceptowalna. [4]Psychopaci są znani z tego, że albo nie odpowiadają na zadawane im pytania, albo odpowiadają, ale nie na temat. [4] Przykłady wypowiedzi psychopatycznych: Kiedy mężczyznę odsiadującego wyrok za kradzież zapytano, czy kiedykolwiek popełnił poważne przestępstwo, odpowiedział: „Nie, ale kiedyś musiałem zabić mężczyznę”. , oszustwa i nadużycia obietnic wypełnił list do komisji w sprawiezwolnienia warunkowego słowami: „Zawiodłem tak wielu ludzi.... Ale jest coś godnego mojego dobrego imienia, daję słowo”. Mężczyzna oskarżony o napad z bronią w ręku zareagował na zeznania świadka: „Kłamie. Nie było mnie tam.” Trzeba było całkowicie rozwalić mu głowę.” W jednym z programów telewizyjnych pojawił się klasyczny oszust, który oszukiwał starsze kobiety. Na pytanie dziennikarza: „Gdzie rysujesz granicę między dobrem a złem?” - odpowiedział: „Mam zasady moralne, wierz lub nie, ale je mam”. Na pytanie: „Gdzie więc jest granica?” - odpowiedział: „Dobre pytanie, nie staram się unikać odpowiedzi, ale jest to dobre pytanie”. Na kolejne pytanie: „Czy rzeczywiście nosiłeś w teczce puste formularze, aby sporządzić pełnomocnictwo?” - jego odpowiedź brzmiała: „Nie, nie nosiłem ich ze sobą, ale rzeczywiście były w mojej teczce.” Kiedy Ted Bundy został zapytany, jak działa na niego kokaina, odpowiedział: „Kokaina? Nigdy jej nie próbowałem”. ..Nie wciągałem kokainy. A może próbowałem, ale raz mi się nie podobało. Ale nie podoba mi się. Chyba dałbym się na to nabrać jestem zadeklarowanym rastafarianinem... Tak, kocham trawkę i oczywiście alkohol.” Przeanalizuj, co zostało powiedziane. To nie jest tylko kłamstwo. Psychopaci wypowiadają na jednym oddechu kilka sprzecznych zdań. To zastanawiające, prawda? Wydaje się, że psychopaci czasami tracą kontrolę nad swoją mową i uwalniają niepowiązane słowa i myśli. [4] Oszustwo/manipulacjaPsychopaci mają niezrównaną siłę perswazji, a ich zdolność przekonywania i naruszania bezpieczeństwa psychicznego jest legendarna. [3] Psychopaci potrafią przekonująco udawać chorobę (szczególnie chorobę psychiczną), jeśli przynosi to im korzyść. [4] Psychopaci traktują innych jako sposób na zaspokojenie swoich pragnień i potrzeb. Słabi i bezbronni, z których psychopaci często kpią, a nie litują się, są ich ulubionymi ofiarami. „We wszechświecie psychopatów nie ma czegoś takiego jak po prostu słaby – ich zdaniem każdy, kto jest słaby, jest głupi, to znaczy prosi się, aby go wykorzystano”. [4]Psychopaci znają zasady, ale przestrzegają ich tylko wtedy, gdy jest to dla nich korzystne. Praktycznie nie opierają się pokusom i nie mają poczucia winy za swoje grzechy. Uwolnieni z okowów stale rosnącego sumienia psychopaci spokojnie zaspokajają swoje pragnienia i potrzeby i robią wszystko, co im się wydaje, że ujdzie im na sucho. Możliwy staje się każdy czyn aspołeczny: od drobnej kradzieży po krwawe morderstwo.[4] Natychmiast i bez odrobiny sumienia fałszują i wykorzystują imponujące rekomendacje, aby uzurpować sobie pozycję, która daje im prestiż i władzę. Kiedy zagraża im niebezpieczeństwo (jak to zwykle bywa), po prostu pakują się i wyjeżdżają. Zasadniczo wybierają te zawody, w których z łatwością mogą naśladować niezbędne umiejętności i nauczyć się żargonu zawodowego. Trafiają tam, gdzie rekomendacje są dość trudne do zweryfikowania. Jeśli w zawodzie ceniona jest umiejętność przekonywania lub manipulowania innymi, psychopaci będą się tym jedynie cieszyć. Stają się zatem doradcami finansowymi, agentami sprzedaży, doradcami i psychologami. Ale czasami zajmują stanowiska, na które znacznie trudniej się dostać. Psychopatów można spotkać także wśród lekarzy. Stawiają diagnozy, przepisują leki, a nawet przeprowadzają operacje. To, że często zagrażają zdrowiu i życiu pacjentów, jest ich najmniejszym zmartwieniem. [4]Wielu psychopatów nigdy nie trafia do zakładów karnych. Całkiem dobrze radzą sobie ze swoimi obowiązkami zawodowymi – prawnicy, lekarze, psychiatrzy, pracownicy naukowi, funkcjonariusze organów ścigania, kaznodzieje kościołów sekciarskich, wojskowi, biznesmeni, pisarze, artyści, performerzy itp. – nie łamiąc prawa, a przynajmniej bez wpaść w ręce sprawiedliwości. Ci ludzie są tak samo egocentryczni, bezduszni i manipulujący, jak wszyscy ci, którzy zostali złapani w tylekrata psychopatów, ale wykształcenie, status społeczny i sprzyjające okoliczności pozwalają im zachować zewnętrzne wrażenie normalności i uzyskać to, czego chcą, we względnej bezkarności. Niektórzy nazywają ich „szczęśliwymi psychopatami”. Inni twierdzą, że społeczeństwo potrzebuje takich ludzi. Twierdzą, że zdolność utalentowanych psychopatów do wychodzenia poza zwykłe myślenie przyczynia się do rozwoju malarstwa, teatru, architektury itp. Jednak niezależnie od potencjalnych korzyści, są one z nadwyżką równoważone przez złamane serca, złamane kariery i ludzi, którzy stracili radość życia. Aby zaspokoić swoją bezwzględną potrzebę „wyrażania siebie”, posuwają się do ekstremalnych wysiłków. Ich działania, które formalnie nie naruszają prawa, są zazwyczaj sprzeczne z ustalonymi normami moralnymi. W przeciwieństwie do biznesmenów, którzy świadomie przyjmują strategię biznesową opartą na bezwzględności i własnym interesie, a w innych obszarach życia zachowują się w miarę uczciwie i wrażliwie, tacy psychopaci postępują w ten sposób we wszystkim. Jeśli w miejscu pracy motywuje ich oszustwo (często nie tylko uchodzi im to na sucho, ale jest to również uważane za cnotę), będą oszukiwać we wszystkich innych obszarach życia. Choć może to zabrzmieć ironicznie, w sytuacji konfliktu psychopaci często uważają się za prawdziwe ofiary. [4] Tacy praworządni psychopaci rozciągają swoje przebiegłe i manipulacyjne skłonności nie tylko na zdobywanie pieniędzy, ale także na relacje międzyludzkie: z bliskimi, przyjaciółmi, przedstawicielami wymiaru sprawiedliwości. Często udaje im się to ujść na sucho, ale nawet jeśli zostaną złapani i osadzeni w więzieniu, zwykle otrzymują krótki wyrok, a nawet go nie odsiadują. Po wcześniejszym zwolnieniu wracają na swoje stare sposoby. [4] Umiejętności oszukiwania w niektórych sektorach konkurencyjnego społeczeństwa, takiego jak nasze, mogą służyć jako wskaźnik zdolności adaptacyjnych. Innymi słowy, pewne cechy psychopaty mogą mu dobrze pomóc w osiągnięciu sukcesu. [4] Nawet jeśli psychopata przyznaje się do swoich czynów, znacznie bagatelizuje lub nawet zaprzecza powadze konsekwencji. [4]Czasami psychopaci mają dobre możliwości manipulacji i narcystycznego zysku w roli prawnika czy nauczyciela, a także w zawodach pomagających (pracownik socjalny, lekarz, psychoterapeuta). Te obszary zawodowe są również atrakcyjne dla psychopaty, ponieważ udostępniają do jego dyspozycji osoby bezbronne i zależne. Co daje psychopacie przyjemność władzy i kontroli. W przypadku analityków psychopatycznych takie historie powtarzają się wielokrotnie, stanowią serię celowych aktów uwodzenia, a nawet mogą mieć ten sam wypracowany schemat. Często okazuje się, że już w trakcie szkolenia zdarzały się osoby, które ostrzegały instytut psychoanalityczny przed nieuczciwością tych kandydatów i podnosiły alarm. Ale psychopatom jak zwykle uszło to na sucho (Gabbard, Lester, 2003, 94-96). Tutaj chciałbym dodać: psychoterapeuta (psychoanalityk) być może nigdy nie zacznie uwodzić seksualnie klientów, ale nadal będzie dla nich niebezpieczny. Niebezpieczny ze względu na dostęp do duszy osoby, która mu ufa; czasami - jak nikt inny w moim życiu. Pamiętamy, że sens życia psychopaty polega na manipulowaniu uczuciami i zachowaniem innych ludzi w celu uzyskania „rozkoszy pogardy”. Komunikacja z klientem nie będzie wyjątkiem. [1]Jak to robią? Komunikując się z nami, psychopata rozumie, jakie cechy w sobie szczególnie cenimy i jak chcemy, żeby ludzie nas postrzegali. - I zaczyna pokazywać, że dokładnie tak nas widzi. Jednocześnie psychopata pokazuje, że jest pod tym względem podobny do nas. Mamy rzadkie szczęśliwe doświadczenie, że spotkaliśmy pokrewną duszę; czujemy, że mamy szczególną więź z tą osobą (spośród wszystkich kolegów). Ta relacja jest naprawdę wyjątkowa i nazywana jest „więzią psychopatyczną” lub „więzią psychopatyczną”. [1]Spotkając kogoś, psychopata może stopniowo oczarować każdego (zapewniając sobie wsparcie na wszelki wypadek), ale nadal ma priorytetyJest. Są to wspomniane już osoby wpływowe i będące źródłami informacji. Komunikując się z osobą, „skanuje” ją, odkrywając, jakie wyznaje wartości, gdzie ta osoba jest bezbronna i co zazwyczaj budzi w niej silne uczucia. [1]Wykorzysta cię przeciwko komuś innemu, będzie ci schlebiał, o ile będziesz odpowiednim narzędziem. W końcu albo twoje oczy otworzą się na to, co się dzieje, albo on cię opuści, wykorzystując cię. I wie, że pewnego dnia to się stanie, i przygotowuje się na to z wyprzedzeniem. Oznacza to, że wykorzystując Cię, dyskredytuje Cię w komunikowaniu się z innymi ludźmi [1]Masz jedynie szansę przechytrzyć psychopatę lub wygrać z nim w otwartej konfrontacji, zdobywając sympatię wystarczającej liczby swoich kolegów , jeśli sam jesteś psychopatą. W tym przypadku być może uda Ci się oderwać zaczarowaną przez niego grupę od psychopaty, samemu oczarować tę grupę i zmusić ją do wysłuchania tego, co mówisz. A ponieważ najprawdopodobniej nie jesteś psychopatą, zwykle radzą jedno: jeśli rozumiesz, kim on jest, po prostu trzymaj się z daleka. [1] Brak wyrzutów sumienia i poczucia winyPsychopaci nigdy nie odczuwają żalu, szczerości, głębokiej radości ani prawdziwej rozpaczy i nie rozpamiętują niczego. [6]Psychopaci wykazują oszałamiającą obojętność na destrukcyjne konsekwencje swoich działań. Nie ukrywając swoich prawdziwych uczuć, spokojnie deklarują, że nie czują się winni i nie żałują zadanego przez siebie bólu. Uważają, że nie mają powodów do zmartwień.[4]Brak poczucia winy i żalu uzupełnia charakterystyczna dla psychopatów umiejętność znajdowania rozsądnych wyjaśnień swojego zachowania i przenoszenia odpowiedzialności za swoje czyny na rodzinę, przyjaciół, wspólników i inne osoby, które „ Graj zgodnie z zasadami." ". Zwykle znajdują wymówki dla swojego zachowania. Zdarza się, że całkowicie zaprzeczają swojemu udziałowi w sprawie. [4]Agresywne działania psychopatów są okrutne i zimnokrwiste. W swej istocie są bezpośrednie, proste i schludne. Pozbawieni są motywu i głębokich przeżyć emocjonalnych. Nie mają emocji, jakich doświadcza większość zwykłych przestępców podczas użycia siły. [4] Kara nie wywołała u nich niepokoju ani strachu. To kolejna zauważalna cecha psychopatów. Kara, rzeczywista lub grożąca, nie zmienia działań psychopaty. Dla zwykłego człowieka wystarczy ostra nagana lub kara fizyczna, aby zmienił zdanie i w przyszłości zachował się inaczej, aby nie musiał w przyszłości płacić. Efekt ten nie ma wpływu na psychopatę. Zwykłym ludziom trudno to zrozumieć. Z reguły wystarczy realna lub potencjalna kara, aby utrzymać nas na właściwej ścieżce. Jednakże psychopaci nie wydają się być w stanie uczyć się na karach, nawet surowych. Nie zmienia to ich działań. [6] Powierzchowność reakcji afektywnych Psychopaci cierpią na ubóstwo uczuć, tj. Mają dostęp tylko do bardzo ograniczonego zakresu emocji. Chociaż psychopaci czasami sprawiają wrażenie zimnych i niewrażliwych, mają tendencję do wyrażania swoich emocji w dramatyczny, aczkolwiek krótkotrwały sposób. Uważni obserwatorzy mają wrażenie, że po prostu odgrywają rolę. Psychopaci mogą twierdzić, że czasami są przytłoczeni silnymi uczuciami, ale nie są w stanie opisać subtelności różnych stanów emocjonalnych. Utożsamiają na przykład pożądanie seksualne z miłością, rozczarowanie ze smutkiem, drażliwość ze złością.[4] Uważny obserwator zauważy, że psychopaci chętnie wyrażają uczucia, emocje i afekty, ale ich siła i głębia są bardzo ograniczone. Psychopata „zna słowa, ale nie melodię”. [6]Jack Abbott w swojej kontrowersyjnej książce o nienawiści, przemocy i przyczynach zachowań aspołecznych poczynił następującą obserwację: „O wielu uczuciach dowiaduję się jedynie ze słów innych ludzi, z książek i mojej niedojrzałej wyobraźni. Potrafię sobie wyobrazić, jak je odczuwam (bo wiem, czym one są), ale nie mogę ich poczuć. Mając trzydzieści siedem lat, czuję się jak przedwcześnie rozwinięte dziecko, owładnięte tymi samymi namiętnościami.małego chłopca.” [4] Wielu lekarzy wyrażało pogląd, że emocje psychopatów są na tyle powierzchowne, że przypominają protoemocje – prymitywną reakcję organizmu na doraźne potrzeby. [3] Badania laboratoryjne przeprowadzone przy użyciu rejestratorów wykazały, że psychopaci nie mają żadnych zmian fizjologicznych, które zwykle towarzyszą poczuciu strachu. Znaczenie tego odkrycia jest takie, że dla większości z nas strach spowodowany groźbą możliwego bólu lub kary jest nieprzyjemnym uczuciem i potężnym czynnikiem motywującym nas do działania zrobić coś („Zrób to, bo będziesz tego żałować”) lub nie zrobić („Zrób to – a pożałujesz”). W każdym razie to emocjonalna świadomość konsekwencji popycha nas do pewnych działania. Ale u psychopatów wszystko jest inne: szczęśliwie zabierają się do pracy, choć wiedzą, co może się dla nich źle skończyć. W zasadzie po prostu nic ich nie obchodzi. [3] Dla psychopatów to granica pomiędzy nieustraszonością a lekkomyślnością zaciera się: zawsze wpadają w różne kłopoty, a to głównie dlatego, że ich działaniami nie kieruje poczucie niepokoju i nie kieruje nimi poczucie niepokoju, zwracają uwagę na sygnały zagrożenia.[4] Doświadczają strachu - jak większość innych uczuć - powierzchownie, na poziomie świadomości i bez tego fizjologicznego zabarwienia, które dla większości z nas jest nieprzyjemne i przed którym chcielibyśmy się chronić.[3] Lęk jest jedną z prawdziwych wizytówek psychopaty. [3] Psychopaci skupiają się na emocjach, wtedy widzimy, że wykazują normalne reakcje emocjonalne. Kiedy jednak skupiają się na czymś innym, stają się całkowicie niewrażliwi na emocje”[3]. Bezduszność/Brak empatii W Internecie krąży pewna historia. Kobieta udając się na pogrzeb matki, spotkała tam nieznajomego. W tajemniczy sposób ją do niego przyciągał. Była pewna, że ​​​​był jej bratnią duszą i zakochała się w nim, dopóki nie straciła pamięci. Ale nie zapytała go o numer telefonu, a kiedy pogrzeb się skończył, straciła go z oczu. Kilka dni później zabiła swoją siostrę. Dlaczego? Zastanów się dobrze, zanim odpowiesz. Oczywiście ten prosty test ujawni, czy myślisz jak psychopata, czy nie. Jaki motyw mogła mieć ta kobieta, żeby odebrać życie swojej siostrze? Zazdrość? Znalazła tego mężczyznę w łóżku swojej siostry? Zemsta? Być może oba. Ale to jest zła odpowiedź. Jeśli myślisz jak psychopatka, prawidłowa odpowiedź brzmi: ponieważ miała nadzieję, że ten mężczyzna przyjdzie także na pogrzeb jej siostry. [3]Psychopaci wykazują ogólny brak empatii. Są obojętni na prawa i cierpienia zarówno bliskich, jak i obcych. Jeśli utrzymują relację ze swoim współmałżonkiem lub dziećmi, to tylko dlatego, że uważają je za swoją własność, jak magnetofon czy samochód. Osoby psychopatyczne nie troszczą się o swoje dzieci i czasami porzucają je jako niepotrzebne obciążenie. Ogólnie rzecz biorąc, stan wnętrza samochodu niepokoi niektórych psychopatów bardziej niż stan umysłu ich „bliskich”. [4] Nie mogą zająć stanowiska innej osoby. Psychopaci nie przejmują się uczuciami innych ludzi. W pewnym stopniu przypominają bezduszne androidy, postacie z science fiction, którym nie daje się możliwości doświadczenia tego, co czuje żywa osoba. [3] „Psychopata nie jest świadomy podstawowych faktów i danych dotyczących tego, co można nazwać wartościami osobistymi i generalnie nie jest w stanie zrozumieć takich rzeczy. Nie może on w najmniejszym stopniu interesować się tragediami, radościami i aspiracjami ludzi. [3]Psychopaty nie odstrasza fakt, że ich działania mogą wyrządzić krzywdę innym. Mogą zadawać innym ból fizyczny i/lub emocjonalny (czasami regularnie), a mimo to zaprzeczać, że mają problemy z kontrolowaniem swojego temperamentu. W większości przypadków uważają swoje agresywne zachowanie za naturalną reakcję na prowokację.[4] Podczas gdy większość z nas uważa przemoc fizyczną za niedopuszczalną, dla psychopatów jest ona normalna. Dla nich użycie siły i groźby jest naturalnym uzupełnieniem uczucia złości, urazy lubrozczarowania. I w ogóle nie myślą o bólu i upokorzeniu, jakiego doświadcza ofiara. Psychopaci postrzegają okrucieństwo jako sposób na zaspokojenie swoich pragnień i potrzeb. Co więcej, patrzą na konsekwencje swoich działań z obojętnością i pewnym poczuciem władzy oraz satysfakcją, a nie żalem.[4] Psychopata czerpie przyjemność z sprawiania innym cierpień. Normalni ludzie lubią widzieć innych szczęśliwych lub robić rzeczy, które sprawiają, że inni się uśmiechają, ale psychopata czerpie przyjemność z czegoś zupełnie odwrotnego. [9] Aby doznać tego rodzaju przyjemności, niezbędny jest pewien stopień empatii poznawczej, homeopatyczna dawka „teorii umysłu”. Z drugiej strony musi mieć także pewną dozę empatii emocjonalnej. W przeciwnym razie jak mógłby czerpać przyjemność z patrzenia na cierpienie swojej ofiary? Bijąc ją, torturując itp.? Odpowiedź jest prosta: nie da się. Dochodzimy zatem do wniosku (choć dziwnego): psychopaci odczuwają ból swoich ofiar w taki sam sposób, w jaki ty i ja możemy go odczuwać. Odczuwają to poznawczo i obiektywnie. Odczuwają to także emocjonalnie i subiektywnie. Różnica między nimi a nami polega jednak na tym, że zamieniają ten ból na własną subiektywną przyjemność.[3] Mem Mahmut z Uniwersytetu Macquarie w Sydney odkryła coś niesamowitego. Okazuje się, że psychopaci są nie tylko stale niegrzeczni i pozbawieni emocji; w pewnych okolicznościach mogą być bardziej altruistyczni niż ty i ja. Jeśli chodzi o poważne sprawy, są znacznie bardziej chętni do pomocy niż ich (przynajmniej rzekomo) życzliwsi i bardziej współczujący współobywatele. [3] Badanie to nie dostarcza danych na temat motywacji psychopatów do tego aktu dobroci. Jest całkiem możliwe, że kieruje nimi raczej własny interes niż empatia. Pasożytniczy styl życiaPsychopaci mają niesamowitą zdolność znajdowania i wykorzystywania troskliwych kobiet. Ci drudzy często wybierają zawody, w których muszą pomagać innym: pielęgniarstwo, praca socjalna, doradztwo. Starają się widzieć w innych tylko dobro i nie zauważać zła: „Ma problemy, ale mogę mu pomóc” lub „Miał trudne dzieciństwo. Potrzebuje kogoś, kto go wspiera”. Takie kobiety są w stanie wiele znieść, a to nie zachwia ich wiarą w to, że uda im się coś naprawić. Z punktu widzenia psychopaty są stworzeni do tego, by dać się oszukać. [4] Psychopaci dokładnie przemyśleli i opracowali pewne działania, ale w większości ich działania są dość proste: oszukać kilka kobiet jednocześnie, przekonać krewnych i przyjaciół, aby dali pieniądze na „wyjście z trudnej sytuacji” itp. . Niezależnie od planu, zawsze jest on realizowany z odwagą, pewnością siebie i opanowaniem.[4] Psychopaci szybko wykorzystują potrzebę celu w życiu innych ludzi i dręczą zagubionych, moralnie niestabilnych i bezradnych, a także bez zastanowienia wykorzystują swoich bliskich. i przyjaciół, aby wydostać się z trudnej sytuacji. [4] Słaba kontrola zachowania Psychopaci rzadko rozważają zalety i wady, zanim cokolwiek zrobią. „Zrobiłem to, bo chciałem” – to ich standardowa wymówka.[4] Im bardziej chaotyczne jest dzieciństwo, tym większe jest prawdopodobieństwo, że dziecku będzie brakować wyraźnych granic i nie będzie rozumiało konsekwencji swoich działań. Dziecko, które ma więcej energii niż dorośli, może uczyć się od dzieciństwa, że ​​ignorowanie potrzeb innych poprzez unikanie, udawanie, uwodzenie lub zastraszanie jest w porządku. [2] Pacjenci po urazach, podobnie jak przestępcy psychopatyczni, mają trudności z rozpoznawaniem niuansów intonacji lub wyrazu twarzy. Mają trudności z zarządzaniem zachowaniem, podejmowaniem decyzji, powściągliwością, unikaniem sytuacji, które są dla nich szkodliwe, są apatyczni, rozwiązli, nieposłuszni, nie przestrzegają norm społecznych i nie mają szacunku dla władz[6]. Problematyczne zachowanie w dzieciństwie/przestępczość młodzieży Wielu psychopatów ma poważne problemyProblemy z zachowaniem pojawiają się już we wczesnym dzieciństwie. Należą do nich uporczywe kłamstwa, oszukiwanie, kradzieże, podpalenia, wagary, brak dyscypliny w szkole, nadużywanie narkotyków lub alkoholu, wandalizm, przemoc, znęcanie się nad innymi dziećmi, ucieczki z domu i wczesna aktywność seksualna. [4, 6] Chociaż nie wszyscy dorośli psychopaci okazali w dzieciństwie takie okrucieństwo, wszyscy nieustannie pokazali się z najgorszego: oszustwa, kradzieży, wandalizmu, rozwiązłości seksualnej. [4]Psychopaci uważają normy społeczne za niewygodne i nieuzasadnione. Stanowi to przeszkodę w wyrażaniu swoich skłonności i pragnień. Tworzą własne zasady (zarówno w dzieciństwie, jak i w dorosłości). Dzieci impulsywne i podstępne, nieznające empatii i patrzące na świat tylko ze swojej dzwonnicy, nie zmieniają się w żaden sposób, gdy dorosną. Łańcuch samolubnych i aspołecznych działań, który rozciąga się przez całe życie, nie może nie dziwić. Ogólnie rzecz biorąc, początek tego łańcucha problemów behawioralnych i przestępstw, jak ustaliło wielu naukowców, leży we wczesnych przejawach działań antyspołecznych. [4]Okrucieństwo wobec innych dzieci, w tym braci i sióstr, to także jeden z aspektów niezdolności małego psychopaty do empatii, która u normalnych dzieci powstrzymuje chęć krzywdzenia innych. Dorośli psychopaci mówią o swoim okrucieństwie wobec zwierząt w dzieciństwie jako o czymś zupełnie naturalnym. Czasem w ich głosie słychać nawet nutę radości. [4] We wczesnym wieku szkolnym następujące objawy mogą wskazywać na odchylenie dziecka od normalnego rozwoju: okresowe, mimowolne i nieprzemyślane kłamstwa; wyraźna obojętność (lub niezdolność zrozumienia) na uczucia, oczekiwania i ból innych; , nauczycieli i lekceważenie zasad socjalnych; ciągłe problemy i niewrażliwość na uwagi oraz możliwość kary za drobne kradzieże ze strony innych dzieci lub rodziców; ciągłe przejawy agresji, zastraszanie innych dzieci i ciągłe absencje, spóźnianie się do domu i uciekanie; daleko od domu; [4] Brak realistycznych celów na przyszłość Psychopaci mają tendencję do życia dniem dzisiejszym i często zmieniają swoje plany. Rzadko myślą poważnie (nie mówiąc już o martwieniu się) o przyszłość. [4] Psychopaci nie odkładają niczego na później. [3] Rzadko też przejmują się tym, jak mało pożytku zrobili w swoim życiu. [4] Ograniczanie myśli do chwili obecnej, skupianie się wyłącznie na tym, co dzieje się tu i teraz, to dyscyplina poznawcza, która łączy psychopatię i duchowe oświecenie. Ich zachłanne pragnienie życia dniem dzisiejszym, „pozwolenia, aby jutro przeminęło i cieszenia się dniem dzisiejszym” zostało zauważone wielokrotnie i czasami okazywało się niezwykle opłacalne. [3] Nie można powiedzieć, że psychopaci są obojętni na wszelkie zasady i tabu, które stoją na straży integralności społeczeństwa. Przecież to nie maszyny, ślepo reagujące na każdą przemijającą potrzebę, impuls i okazję. Po prostu czują się swobodniej i dlatego mogą wybrać, jakich zasad i ograniczeń powinni przestrzegać. Dla większości z nas postrzegane prawdopodobieństwo skazania działa odstraszająco. Myśli o poczuciu własnej wartości nigdy nas nie opuszczają ani na chwilę. Dzięki temu nieustannie staramy się udowadniać sobie i innym, że jesteśmy normalni, godni zaufania i kompetentni. Psychopata oceniając sytuację (co dostanie i jakim kosztem) nie odczuwa niepokoju, wątpliwości i obaw, że zostanie skompromitowany, skrzywdzi kogoś lub pokrzyżuje jego plany. Innymi słowy, rozważając możliwe działanie, nie bierze pod uwagę nieskończonej liczby opcji, które zawsze stoją przed człowiekiem o normalnym sumieniu. Dla tych z nas, którzy przeszli socjalizację na poziomie „A”, prawie niemożliwe jest wyobrażenie sobie, jak psychopata postrzega świat.[4]Psychopaci nie są w stanie zrozumieć, dlaczego dopuszczają się zachowań antyspołecznych. Dosłownie brakuje im motywów, które mogą mieć inni ludzie. [6] Jednak wieluDziałania i motywy psychopatów nabierają sensu, gdy weźmie się pod uwagę, że żyją oni jedynie w teraźniejszości i nie mogą oprzeć się okazji, która się nadarza. [4] Impulsywność To coś więcej niż tylko przejaw temperamentu, impulsywne działania stają się naturalnym przedłużeniem podstawowego celu życiowego większości psychopatów: uzyskania natychmiastowej przyjemności lub komfortu. „Psychopata jest jak niemowlę, które jest całkowicie pochłonięte własnymi potrzebami i gorączkowo domaga się ich zaspokojenia” – napisali psychologowie William i Joan McCord3. Wymagania zewnętrzne zmuszają większość dzieci do spychania przyjemności na dalszy plan już w młodym wieku. Aby np. odłożyć (przynajmniej czasowo) spełnienie życzeń dwuletniego dziecka, rodzice zazwyczaj posługują się obietnicami. Wydaje się, że w przypadku psychopatów to nie działa: kierują się oni czysto osobistymi pragnieniami i nie zwracają uwagi na potrzeby innych.[4] Oprócz impulsywności psychopaci boleśnie reagują na lekceważące postawy i obelgi. Większość z nas podlega silnym ograniczeniom dotyczącym naszego zachowania. Nawet jeśli masz ochotę zareagować wrogością, nadal możesz się kontrolować. U psychopatów te czynniki hamujące są słabo rozwinięte: najmniejsze niezadowolenie może je wywołać. Dlatego psychopaci są porywczy i drażliwi, mają tendencję do reagowania na niepowodzenia, błędy, kary i krytykę siłą, groźbami i znęcaniem się. Są niezwykle drażliwe i mogą eksplodować przy najmniejszej rzeczy. Jednakże epidemie te, niezależnie od tego, jak gwałtowne, są zwykle krótkotrwałe. Po ich przejściu psychopaci zaczynają zachowywać się tak, jakby nic niezwykłego się nie wydarzyło.[4] Chociaż psychopaci wpadają w złość w błyskawicznym tempie, nie tracą nad sobą kontroli. Wręcz przeciwnie, kiedy psychopaci eksplodują, ich zachowanie przypomina napad złości: dokładnie wiedzą, co robią. Ich agresywność jest „zimna”, ponieważ nie znają zakresu emocji, jakich doświadczają inni, gdy są na krawędzi.[4] Agresywne i sadystyczne działania osobowości psychopatycznej mogą ustabilizować poczucie siebie. Jeśli coś zagraża własnemu „ja” socjopaty, może on przywrócić szacunek do samego siebie poprzez użycie siły. [2] Osobowość psychopatyczna wyróżnia się na tle zwykłych przestępców. Zachowanie psychopaty charakteryzuje się większą agresywnością i impulsywnością, a reakcje emocjonalne są powierzchowne. Ale główną cechą wyróżniającą jest poczucie absolutnej niewinności. Zwykły przestępca ma swoje ugruntowane, choć wypaczone, zasady. Naruszywszy je, czuje się winny przed sobą.[4] Nieodpowiedzialność/niezdolność do wzięcia odpowiedzialności za własne czyny. Dla psychopatów obowiązek i obowiązek to puste słowa. Ich dobre intencje – „Nigdy więcej cię nie oszukam” – to po prostu obietnice rzucone na wiatr. Nieodpowiedzialność i zawodność psychopatów rozciągają się na każdą dziedzinę ich życia. W miejscu pracy charakteryzują się niestabilnością, częstą absencją, niewłaściwym wykorzystaniem funduszy firmy, łamaniem korporacyjnych zasad i zawodnością. Nie dotrzymują formalnych i moralnych zobowiązań wobec ludzi, organizacji i prawa.[4] W aktach osobowych psychopatów często odnajduje się zapis obojętności na los dzieci – zarówno własnych, jak i dzieci konkubentów. Uważają, że dzieci są uciążliwe i często je porzucają. [4]Nie wiemy, dlaczego sumienia psychopatów są nieaktywne (jeśli w ogóle je posiadają). Możemy jednak poczynić kilka dość przemyślanych przypuszczeń na ten temat: Psychopaci są w niewielkim stopniu zdolni do takich reakcji emocjonalnych, jak strach i niepokój, które są głównymi siłami napędowymi sumienia. Większość z nas, doświadczywszy kary w dzieciństwie, do końca życia rozumie związek między tabu społecznym a uczuciem niepokoju. Niepokój poprzedzający możliwą karę za czyn często zniechęca do chęci wykonania tego właśnie działania. Poczucie niepokoju może stłumić samą myśl o działaniu: „Myślałem o wzięciu pieniędzy, ale szybkoWybiłem ten pomysł z głowy. Psychopaci mają słaby związek między zachowaniem tabu a stanami lękowymi, więc groźba kary ich nie odstrasza. Być może dlatego zapis aresztowań i zarzutów Jeffreya przypominał zapis przestępcy cierpiącego na pamięć strata [4] Psychopatom „Wewnętrznego Głosu” brakuje siły emocjonalnej. Skuteczność sumienia zależy nie tylko od umiejętności wyobrażania sobie konsekwencji, ale także od umiejętności „rozmawiania ze sobą”. [4] Psychopaci nie wiedzą, jak to zrobić mentalnie „rysuje” konsekwencje swoich działań Psychopata kontrastuje namacalne nagrody z niejasnymi konsekwencjami i najczęściej dokonuje wyboru. Po pierwsze, jego mentalny obraz konsekwencji dla ofiary jest na ogół spowity ciemnością. ale raczej jako dobry przyjaciel, który zapewnił mu schronienie, ubranie, pieniądze, jedzenie i seks, działania mu nie przeszkadzały. Kiedy stało się jasne, że wycisnął z niej wszystko, co mógł, odszedł szukać szczęścia gdzie indziej. [4] Inne cechy charakterystyczne Jeśli psychopata jest czymś zainteresowany, skupiając się na tym, zapomina o wszystkim innym. Niektórzy lekarze porównują to zjawisko do działania wąsko skupionego reflektora, który może oświetlić tylko jedną rzecz na raz. Inni sądzą, że przypomina to skupisko drapieżnika polującego na swoją ofiarę. [4] Psychopaci wykazują większą aktywację neuronów lustrzanych niż niepsychopaci, zwłaszcza neuronów w korze somatosensorycznej – tych, które pozwalają nam identyfikować się z innymi ludźmi, gdy odczuwają ból. [4]Stwierdzono, że psychopaci machają rękami częściej niż zwykli ludzie, szczególnie gdy mówią o sprawach związanych z uczuciami (takich jak relacje z krewnymi lub „ukochanymi osobami”). [4] Analiza komputerowa zarejestrowanych raportów wykazała, że ​​psychopatyczni zabójcy używają w swoich wypowiedziach większej liczby spójników, takich jak „ponieważ”, „od” i „z powodu”, co sugeruje, że popełnili przestępstwo, ponieważ „musieli to zrobić”. aby osiągnąć określony cel. Ciekawostka: w swoich raportach uwzględniali dokładnie to, co jedli w dniu morderstwa. [3] Bardzo często psychopaci nie są w stanie zrozumieć metafor. Są w stanie zrozumieć koncepcje tylko wtedy, gdy zostaną przedstawione w konkretnych terminach. [6]Wiele osób twierdzi, że trudno im oprzeć się silnemu, pozbawionemu emocji, „drapieżnemu” spojrzeniu psychopaty. Normalni ludzie utrzymują kontakt wzrokowy z wielu powodów, ale utkwione spojrzenie psychopaty wskazuje na oczekiwanie przyjemności i pokazu siły, a nie na zwykłe zainteresowanie czy troskę. [4] Spojrzenie psychopaty jest intensywnym, nieustępliwym spojrzeniem, które zdaje się poprzedzać zniszczenie ofiary lub celu. Zwłaszcza kobiety zgłaszają, że to spojrzenie ma coś wspólnego ze spojrzeniem „drapieżnym” (gadów); jakby psychopata, patrząc na osobę, kierował na nią całą intensywność swojego temperamentu. Pewna kobieta porównała to uczucie do uczucia „bycia zjedzonym”. Mają tendencję do naruszania przestrzeni osobistej drugiej osoby poprzez nagłe wtargnięcia lub agresywną inspekcję od stóp do głów (co niektóre kobiety mylą z pociągiem seksualnym).[9] Przyczyny psychopatii Prawdziwe przyczyny psychopatii są wciąż nieznane. Ale istnieje kilka teorii na ten temat, które warto wziąć pod uwagę. Z jednej strony istnieją teorie, według których psychopatia jest wynikiem wpływu czynników genetycznych lub biologicznych (natury). Z drugiej strony istnieją teorie rozwijające pogląd, że psychopatia jest skutkiem narażenia na niekorzystne środowisko społeczne we wczesnych etapach życia (wychowania). Jak w przypadku większości nieporozumień, prawda niewątpliwie leży gdzieś pośrodku. Jest bardzo prawdopodobne, że przyczyną psychopatii jest splot czynników biologicznych i cech środowiska społecznego.[4]Podejście biologiczne. Podejście biologiczne opiera się na fakcie, że niektóreStruktury mózgowe psychopatów z nieznanych przyczyn rozwijają się niezwykle powoli. Teoria opiera się na dwóch zjawiskach: podobieństwie elektroencefalogramów i rezonansu magnetycznego dorosłych psychopatów i zwykłych nastolatków oraz obecności u psychopatów niektórych cech charakteru z dzieciństwa, takich jak egocentryzm, impulsywność, egoizm i niechęć do opóźniania gratyfikacji. Niektórzy naukowcy uważają, że psychopatia to nic innego jak opóźnienie rozwojowe. [4] Cechą charakterystyczną dzieci agresywnych i antyspołecznych jest temperament nadreaktywny. U niektórych dzieci objawem psychopatii może być zerwanie więzi z rodzicami. Wydaje się, że dzieciom psychopatycznym od urodzenia brakuje zdolności do tworzenia relacji przywiązania i jest to raczej skutek niż przyczyna psychopatii. [4] Zależność temperamentu od czynników genetycznych i biologicznych, zdolność niektórych form zaburzeń mózgu do wywoływania objawów psychopatycznych oraz wczesne objawy psychopatii u dzieci to główne tezy większości biologicznych teorii na temat pochodzenia psychopatii. Podejście socjobiologiczne. Przedstawiciele stosunkowo nowej dyscypliny, socjobiologii, przekonują, że psychopatia jest nie tyle zaburzeniem psychicznym, ile specyficzną formą genetycznie zdeterminowanej strategii reprodukcyjnej8. Swoją teorię opierają na fakcie, że jednym z głównych celów życia człowieka jest prokreacja, czyli tzw. przekazania swoich genów następnemu pokoleniu. Można to osiągnąć na różne sposoby. Pierwsze podejście polega na posiadaniu małej liczby dzieci i ich pełnym wychowaniu. W takim przypadku rodzice dają dziecku duże szanse na przeżycie w dorosłości. Alternatywą dla tego jest chęć posiadania tak dużej liczby dzieci, aby kilkoro z nich przeżyło, nawet jeśli nikt się nimi nie zaopiekuje. Psychopaci prawdopodobnie przyjmują najbardziej ekstremalną wersję tego podejścia. Produkują maksymalną możliwą liczbę potomstwa, a jednocześnie nie dbają o swój przyszły dobrobyt. Dla psychopatów najskuteczniejszym sposobem na posiadanie dużej liczby dzieci jest uprawianie seksu z jak największą liczbą kobiet. Jeśli psychopata nie jest na tyle przystojny i czarujący, że same kobiety do niego przychodzą, osiąga swój cel poprzez oszustwo, manipulację, oszustwo i zniekształcanie informacji o swojej pozycji w społeczeństwie. [4] Zwolennicy tego podejścia piszą, że osoba, która urodziła się ze zmianami biologicznymi w kierunku psychopatii, w wieku dorosłym stanie się osobowością psychopatyczną, niezależnie od tego, jaka będzie jej sytuacja społeczna w dzieciństwie. W sprzyjających warunkach w dzieciństwie osobowość psychopatyczna będzie również wykazywać wszystkie podstawowe cechy tego charakteru, ale będzie mniej skłonna do łamania prawa. Czynniki społeczne i wychowanie wpływają na ekspresję zaburzenia. Niezdolność psychopatów do odczuwania żalu i działania zgodnie ze swoim sumieniem pozostaje niezmieniona. Żadne środki socjalizacyjne same w sobie nie są w stanie obudzić w człowieku troski o innych i zaszczepić w nim tego, co dobre, a co złe. Wynika z tego, że wychowanie ma znacznie słabszy wpływ na przyszłe aspołeczne zachowania psychopaty niż na zachowanie „normalnych” członków społeczeństwa. W kilku ostatnich badaniach sprawdziliśmy, jak wczesne wychowanie w rodzinie wpływa na zachowania przestępcze psychopatów i innych przestępców. Wyniki badań przedstawiono poniżej: Nie znaleźliśmy żadnych dowodów na to, że środowisko rodzinne psychopatów zasadniczo różniło się od środowiska rodzin przestępców notorycznych. Jak można było się spodziewać, większość przestępców pochodziła z rodzin trudnych. W przypadku przestępców, którzy nie byli psychopatami, moment pojawienia się pierwszych przejawów zachowań przestępczych i ich nasilenie były bezpośrednio związane ze środowiskiem rodzinnym. Dlatego ludzie z rodzin problematycznych i niestabilnych po raz pierwszy pojawili się na ławie oskarżonych w wieku piętnastu lat iprzestępcy, którzy dorastali w stosunkowo zamożnych rodzinach – w wieku dwudziestu czterech lat. Stan rzeczy w rodzinie w żaden sposób nie wpływał na skłonność psychopatów do zachowań przestępczych. Niezależnie od tego, czy środowisko rodzinne było harmonijne, czy niesprzyjające, psychopaci stawiani byli przed sądem średnio w wieku czternastu lat. Informacje uzyskiwane na temat zwykłych przestępców były w zasadzie zgodne z tym, co napisano w pracach kryminologicznych: negatywny wpływ rodziców prowadzi do wczesnych przejawów przestępczości. działalność . Jednak nawet najlepsze wykształcenie nie jest w stanie ukształtować psychopaty na praworządnego obywatela. Psychopaci wywodzący się z rodzin niestabilnych popełniali znacznie więcej brutalnych przestępstw niż ci, którzy dorastali w rodzinach zdrowych, podczas gdy czynnik ten nie miał żadnego wpływu na działania zwykłych przestępców. Zachowanie psychopatów zależy od ich doświadczenia społecznego. W środowisku pełnym deprywacji, lęku i przemocy psychopata pilnie przyjmuje negatywne doświadczenia, ponieważ pod względem emocjonalnym przemoc nie różni się dla niego od żadnego innego rodzaju zachowania. Oczywiście większość z nas jest zaznajomiona z przemocą, ale dzięki naszej zdolności do wczuwania się w innych i kontrolowania swoich impulsów nie zachowujemy się tak lekkomyślnie jak psychopaci. [4] Dzieciństwo osobowości psychopatycznej Dzieciństwo osobowości psychopatycznej często charakteryzuje się dużą ilością niebezpieczeństw i chaosu. Trudno doszukać się w niej przejawów miłości i poczucia bezpieczeństwa. Najczęściej rodzice są słabą, przygnębioną matką i sadystycznym ojcem. [2] Często historie tych osób ujawniają wczesne przypadki przemocy fizycznej i/lub emocjonalnej. [5]Psychopatia jest najbardziej widoczna u dzieci adoptowanych. [5] W młodym wieku (do 3 lat) osobowość psychopatyczna nie tworzy przywiązania do rodziców czy opiekunów i nie utożsamia się z nimi. [2,4] Nigdy nie otrzymali miłości i nigdy nikogo nie kochali. [2]Kształcenie charakteru psychopatycznego wiąże się z brakiem stabilnej i godnej zaufania postaci rodzicielskiej. Kiedy główny rodzic jest sadystą fizycznie lub emocjonalnie, u dziecka zwykle nawiązuje się pierwotne przywiązanie sadomasochistyczne. Efektem takiej postawy jest pierwotna identyfikacja z agresorem i odrzucenie słabszych, korzystniejszych i być może bardziej odżywczych relacji z obiektem. [5] Jak następuje identyfikacja z agresorem (wg prac R. Meloya). [5] Początki rozwoju osobowości psychopatycznej charakteryzują się przedwczesną separacją od pierwotnego rodzica w symbiotycznej fazie dojrzewania; niepowodzenia internalizacji, które zaczynają się od nieufności organizmu do środowiska zmysłowo-percepcyjnego; dominująca archetypowa identyfikacja z obcym obiektem siebie, która jest kluczowa dla pojęciowego zespolenia siebie i obiektu w ramach wspaniałej struktury siebie w okresie separacji-indywidualizacji; zakłócenie stałości obiektu i pierwotne narcystyczne przywiązanie do wspaniałego ja; oraz stany pokrewieństwa (oddzielne od pierwotnych narcystycznych cech przywiązania), do których agresywnie i sadomasochistycznie dąży się z prawdziwymi obiektami. To współistnienie łagodnego dystansu i agresywnie podejmowanych, sadystycznych prób nawiązania kontaktu jest patognomoniczne dla procesu psychopatycznego. Brak bezpieczeństwa w zamknięciu lub brak odpowiedniego zamknięcia będzie sprzyjać internalizacji bardziej anhedonicznych, agresywnych i wrogich obiektów lub zamiast tego zawęzi sam proces internalizacji następuje identyfikacja niemowlęcia z nieznanym. Obiekt własny, z góry przyjęta fantazja, która pomaga niemowlęciu przewidzieć obecność drapieżnika w świecie zewnętrznym lub ofiary, dla której w procesie psychopatycznym niemowlę musi ostatecznie stać się drapieżnikiem, obcym ja -obiekt staje się integralną częścią samooceny dziecka, podczas gdy bez procesu psychopatycznego obcy obiekt własny obiekt jest doświadczany przez jednostkę z pogranicza jako źródło niepokoju i terroru, rzutowany na otoczenie i wyrażany behawioralnie jako nawiedzający lęki Wyidealizowany obiekt wimponująca struktura siebie reprezentuje agresywny introjekt, z którym prawdziwe „ja” i idealne „ja” tworzą relacje intrapsychiczne. Ponieważ jednak idealne „ja” jest zasadniczo obiektem siebie innej osoby i jest reprezentatywnie bardzo podobne do tego agresywnego introjektu, ta hipotetyczna relacja w ramach imponującej struktury „ja” staje się koncepcyjnie stopioną identyfikacją, co później doprowadzi do rozwoju wspaniałego „ja”. -struktura, w ramach której identyfikacja dziecka z agresywnym rodzicem. Ta intrapsychiczna identyfikacja idealnego „ja” z wyidealizowanym obiektem wyraża się interpersonalnie jako identyfikacja z agresorem. To samo w uproszczeniu: dziecko od niemowlęctwa jest poddawane przemocy fizycznej i/lub emocjonalnej, co powoduje u niego cierpienie. Jeśli w normalnych warunkach dzieci przywiązują się do kochającego je rodzica, w tym przypadku tak się nie dzieje. Aby sobie z tym poradzić, dziecko utożsamia się z agresorem – rodzicem, który okazuje mu okrucieństwo. On sam staje się okrutny, aby poradzić sobie ze swoim strachem. Wtedy takie podejście do świata staje się częścią dziecka. W efekcie okrucieństwo i przemoc są przez niego postrzegane jako coś naturalnego, co rzutuje na jego przyszłe życie i socjalizację. Należy też zaznaczyć, że czasami okrutne traktowanie dziecka wynika z jego wrodzonej aktywności i agresywności, w efekcie czego dochodzi do niego. matka dziecka oddala się od niego i spędza z nim mniej czasu, rzadziej karmi go piersią, a jej stosunek do dziecka staje się bardziej niegrzeczny. [5] Obrony stosowane przez psychopatów Większość naukowców jest przekonana, że ​​jednostki psychopatyczne znajdują się na granicznym poziomie organizacji osobowości. Wynika to z braku sumienia i niemożności doświadczenia poczucia winy (co jest charakterystyczne dla poziomu neurotycznego), a także z niedojrzałych mechanizmów obronnych psychologicznych, którymi się posługują. [1]Główną psychologiczną obroną osób psychopatycznych jest wszechmocna kontrola. W mniejszym stopniu opierają się na identyfikacji projekcyjnej, dysocjacji i reaktywności. [2] Wszechmocna kontrola przejawia się w przyjemności „przechodzenia” nad innymi ludźmi. Psychopaci nie ukrywają swoich zbrodni, ale się do nich przyznają. Jeśli ich historia może zrobić wrażenie, będą się chwalić swoimi udanymi planami i oszustwami jako zwycięstwami. [2] Użycie identyfikacji projekcyjnej odzwierciedla niezdolność do artykułowania. Psychopaci nigdy nie powiedzą Ci o swoim lęku, wolą uwolnić się od tego uczucia poprzez reakcję. Jeśli nie jest to możliwe, łatwiej jest im wzbudzić w kimś uczucie, niż podzielić się nim werbalnie. [2] Zjawiska dysocjacyjne rozciągają się od minimalizowania własnej roli w popełnieniu błędu po całkowitą amnezję w związku z przestępstwem związanym ze zdarzeniem. Często osoby psychopatyczne odwołują się do dysocjacji, aby przekonać sąd o wielości własnej osobowości. [2] Odpowiedź na pytanie, czy to prawda, czy nie, jest bardzo trudnym zadaniem nawet dla doświadczonych specjalistów. Dla osobowości psychopatycznej zwykłe emocje są przejawem słabości, ponieważ nikt im ich nie wyjaśnił w dzieciństwie. Dlatego nie ma potrzeby opisywania stanu wewnętrznego. Osoby psychopatyczne wykorzystują emocje i uczucia, aby manipulować innymi ludźmi. [2] Kolejną cechą osobowości psychopatycznych jest prymitywna zazdrość – chęć zniszczenia wszystkiego, co najbardziej pożądane. Aktywna dewaluacja i lekceważenie wszystkiego, co wiąże się z czułością, jest charakterystyczna dla psychopatów na wszystkich poziomach. [2] Dlaczego ludzie dają się nabrać na manipulacje psychopatów? Pracując ze studentami psychologii bardzo lubię wysyłać ich do więzienia na przesłuchanie osadzonych psychopatów, ale nie podawać żadnych dodatkowych materiałów ani nie informować, że osoba, z którą będą rozmawiać, jest psychopatą. . Obserwuję wywiady i pozwalam uczniom zadawać własne pytania. Po skończeniu pytamuczniowie, co myślą o rozmówcy. W większości przypadków słyszę w odpowiedzi coś w stylu: „To taki miły człowiek, że nawet nie mogę sobie wyobrazić, dlaczego siedzi w więzieniu” albo „Gdybyśmy spotkali go na zewnątrz, napiłbym się z nim piwa”. A potem pozwoliłem im przeczytać akta osobowe więźnia. „To nie może być ta sama osoba” – zwykle mówią nowicjusze. Mówię na to: „Idź i porozmawiaj z nim jeszcze raz, skoro znasz już wszystkie tajniki”. Podczas drugiej rozmowy uczeń pyta: „Dlaczego nie porozmawiałeś o tym, co masz w aktach osobowych, o przestępstwach, gwałtach, rabunkach?” Z reguły psychopaci odpowiadają mniej więcej tak: „Och, to wszystko jest przeszłością. Chciałem porozmawiać o tym, kim się stałem.”[6] W związku psychopatycznym następują po sobie trzy etapy: ocena – manipulacja – porzucenie. Wcześniej czy później przestajesz być przydatny dla psychopaty jako narzędzie w jego działaniach, a on cię opuszcza: albo dlatego, że zdałeś sobie sprawę, kim naprawdę jest, albo po prostu dlatego, że jest niepotrzebny. Odkrywasz, że zostałeś wykorzystany, zdradzony lub wrobiony. Zwracasz się do niego, jest on całkowicie niewzruszony. To ty oszukałeś, zdradziłeś i wrobiłeś w to wszystko. To ty się tak zachowałeś. Co on miał z tym wspólnego? [1] Badania pokazują, że najlepszym sposobem, aby ktoś zaczął mówić o sobie, jest najpierw powiedzenie mu czegoś o sobie. Szczerość wywołuje szczerość w odpowiedzi. Badania mówią również, że jeśli chcesz, aby ktoś przestał o czymś pamiętać, musisz odwrócić jego uwagę. I zrób to szybko. Psychopaci są pod tym względem bardzo zdolni. [3] Dlaczego tak trudno nam rozpoznać psychopatę i zrozumieć z kim mamy do czynienia? Ponieważ zostaliśmy uwarunkowani, by zakładać, że inni przynajmniej starają się „postępować właściwie”, „być dobrzy” oraz postępować uczciwie i uczciwie. Dlatego bardzo często nie poświęcamy czasu, aby przyjrzeć się uważnie i ustalić, czy osoba, która pojawiła się w naszym życiu, jest rzeczywiście „dobra”. [9]Psychopaci radzą sobie, zmuszając ludzi do pracy dla nich; aby zdobyć dla nich pieniądze, prestiż, władzę, a nawet zapewnić wsparcie w przypadku zagrożenia ujawnieniem. Ale to jest ich numer podpisu. To jest to, co robią bardzo dobrze. Co więcej, jest to sprawa prosta, gdyż większość ludzi jest naiwna i ma niezachwianą wiarę w wrodzoną dobroć człowieka. [9]Jak już napisano powyżej, psychopaci są dobrzy w czarowaniu i manipulowaniu innymi ludźmi. Jeśli nagle zakończy się relacja między psychopatą a jego ofiarą, wówczas oszukana osoba doświadcza złożonych uczuć: jest zarówno urażona, jak i zła na psychopatę, a także żałuje, że utraciła przyjaźń, którą bardzo ceniła. Dzieje się tak dlatego, że związek z psychopatą przeżywany jest przez ofiarę jako głęboka, realna relacja. [1] Komunikując się z psychopatami, nieświadomie włączamy potężne mechanizmy obronne psychologiczne. Jednym z nich jest zaprzeczenie, które w tym przypadku nazywane jest także „ślepotą na niebezpieczeństwo”. Zaprzeczanie wiąże się z niedocenianiem powagi sytuacji, odmową ukarania psychopaty, a nawet brakiem wiary w historię aspołecznych zachowań psychopaty, jeśli jest ona znana. Inną obroną jest „błędne przypisanie zdrowia psychicznego”. W istocie są to projekcje otaczających ich ludzi, którzy przypisują psychopacie swój własny poziom dojrzałości umysłowej i „normalności”. [1]Wydaje się, że część problemu ma związek z ego i potrzebą posiadania „racji”. Osoby z wysoką „potrzebą posiadania racji” lub „lepiej” czasami nie są w stanie rozpoznać, że zostały zmanipulowane. Ludzie zgodzą się i będą wspierać psychopatę, nawet w obliczu dowodów, że zostali zmanipulowani, ponieważ struktura ich własnego ego zależy od poczucia słuszności, a przyznanie się do błędnych przekonań może zniszczyć ich starannie skonstruowany obraz siebie. [9] Wiadomo, że psychopaci czasami tracą wątek rozmowy, a ich słowa brzmią trochę dziwnie. Często zmieniają temat rozmowy, wstawiają w rozmowie niestosowne uwagi i mają trudności (choć nie zawsze) w trzymaniu się głównego wątku swojej historii. Jednak nieuważnemu słuchaczowi ich niespójna mowa może wydawać się dość skomplikowanado przyjęcia. [4] Jeśli nie będziemy szczególnie uważni i krytyczni wobec tego, co mówi dana osoba, nie zauważymy tej cechy. Narysujmy porównanie: niektóre litery z „nietrafionych”, dziwnie skomponowanych lub niepoprawnie użytych słów są automatycznie przez nie interpretowane. Nasz umysł. W ten sam sposób automatycznie „uzupełniamy luki”, gdy widzimy neon, w którym zgasła jedna litera. Możemy jechać nocą ulicą i widząc przed sobą znak „_tel”, w myślach dodać „O” i przeczytać „Hotel”. Coś podobnego dzieje się między psychopatą a ofiarą. Dodajemy „brakującą ludzkość”, wypełniając luki naszymi własnymi założeniami opartymi na tym, co myślimy, czujemy i mamy na myśli. W ten sposób wypełniamy te „puste” miejsca tym, co jest w nas i w ten sposób łatwo utwierdzamy się w przekonaniu, że psychopata to świetny facet, bo jest dokładnie taki sam jak my! Zostaliśmy przeszkoleni do pracy nad zaufaniem i zawsze stosujemy „domniemanie niewinności”. W związku z tym przymykamy oczy na luki, a następnie cierpimy z powodu własnego błędu. [9] Niestety, jak widzimy, psychopatom nie brakuje ofiar, ponieważ chętnych i chętnych do pełnienia tej roli jest bardzo wielu. W wielu, wielu przypadkach ofiara po prostu nie wierzy w dowody świadczące o tym, że jest ofiarą. Zaprzeczenie psychologiczne oddziela człowieka od bolesnej wiedzy, a ludzie, którzy dużo zainwestowali w swoje fantazje, często nie potrafią przyznać się przed sobą, że zostali oszukani, ponieważ jest to zbyt bolesne. Najczęściej są to kobiety, które mocno trzymają się tradycyjnej kobiecej roli, mają silne poczucie obowiązku i chęć bycia „dobrą żoną”. Może wierzyć, że jeśli wytrwa lub po prostu przeczeka kłopoty, jej mąż się zmieni. Kiedy ją ignoruje, obraża, zdradza lub wykorzystuje, może po prostu zdecydować, że powinna „starać się okazywać więcej troski i dodawać energii związkowi”. Czuje, że jeśli to zrobi, on w końcu dostrzeże jej wysiłki i zobaczy, jaka jest dla niego cenna, a wtedy z wdzięczności padnie na kolana i będzie ją traktował jak królową. Tak naprawdę tak absolutnie oddana kobieta, całkowicie oddana roli godnej żony, pozwoliła, aby takie bajki zniekształciły jej poczucie rzeczywistości. Rzeczywistość jest taka, że ​​jest skazana na życie pełne złego nastawienia i gorzkiego rozczarowania, dopóki „śmierć nas nie rozłączy”. [4, 9] Psychoanalityczne wyjaśnienie czarującej manipulacji psychopatami: Cyklowi nieświadomości odpowiada świadomy cykl manipulacji i oszustwa. Według Kernberga niechciany introjekt zostaje ewakuowany – następnie rzutowany na inną osobę (ofiarę manipulacji) – po czym następuje triumf i pogarda dla tego, w którym jest umieszczony (Kosson, Gacono, Bodhold, 2000, 210). Zakłada się, że we wczesnej historii psychopaty nie było zadowalającego doświadczenia introjekcji dobrego obiektu. Zamiast tego dobrego obiektu pojawia się wrogi, agresywny introjekt, którego psychopata kompulsywnie się pozbywa poprzez jego projekcję. Być może wczesny obiekt rzeczywiście był wrogi; tak czy inaczej, osobowość psychopatyczna nie osiągnęła zdolności normalnej identyfikacji. Co dziwne, właśnie z tą niemożnością normalnej identyfikacji i brakiem ukształtowanej tożsamości wiąże się notoryczny nieodparty urok i charyzma psychopaty. Dzieje się tak na skutek procesu symulacji lub pseudoidentyfikacji zachodzącego w komunikacji psychopaty z drugą osobą. Na początku psychopata introjekuje Twoje godne pozazdroszczenia cechy; ponieważ jego rozróżnienie między sobą a obiektem jest niejasne, pomaga mu to czuć się pięknym i znaczącym. Kiedy psychopata nagle okazuje się taki jak ty, kiedy schlebia ci, odzwierciedlając współczujące aspekty twojej osobowości, oznacza to, że dokonał introjekcji w tobie, a następnie projektuje cię… z powrotem w ciebie. Pokazuje ci na wszystkie możliwe sposoby, że jesteś cudowna. Psychopata odzwierciedla swoją ofiarę (w najkorzystniejszy sposób) i jednocześniepokazuje, że on sam jest równie wspaniały, a między nimi powstają dobrze znane zjawiska narcystyczne. [1] Jak uchronić się przed wpływem psychopatów? R. Haer w książce „Pozbawieni sumienia. Przerażający świat psychopatów” [4] sugeruje przestrzeganie kilku zasad w kontaktach z psychopatami, aby nie dać się nabrać na ich sztuczki: Musisz wiedzieć, z kim masz do czynienia. Rada jest prosta, ale jej wdrożenie jest mało prawdopodobne. Żadna ilość czytania nie uchroni cię przed destrukcyjnymi działaniami psychopatów. Potrafią oszukać, wykorzystać i zmylić nawet eksperta. Doświadczony psychopata może zagrać arię na strunach dowolnej osoby. Staraj się nie zwracać uwagi na urok zewnętrzny. Trudno dociec, co kryje się za czarującym uśmiechem, urzekającymi ruchami ciała i płynną mową psychopaty. Ale jest coś, co nadal powinieneś zrobić. Na przykład nie zwracaj dużej uwagi na urzekające cechy spotykanych osób: olśniewający wygląd, niezwykłą pewność siebie, hipnotyzujące maniery, czarujący głos, błyskotliwą mowę itp. Może to być chwyt mający na celu odwrócenie uwagi od tego, co naprawdę ważne. Nawiązuj nowe połączenia z szeroko otwartymi oczami. Podobnie jak reszta z nas, większość psychopatycznych oszustów i flirtów próbuje ukryć swoje ciemne strony, próbując „wywrzeć dobre wrażenie”. Ale na tym nie poprzestają i nadal wykorzystują postulat, który głosi, że komunikacja międzyludzka opiera się na zaufaniu i że nie jesteśmy w stanie śledzić wszystkich słów i czynów rozmówcy. Dlatego zazwyczaj starają się wciągnąć ofiarę w pochlebstwa, fałszywą troskę i życzliwość, a także przesadzone opowieści o sytuacji finansowej i statusie społecznym. Czasami w masce, którą noszą, bardzo szybko pojawiają się pęknięcia, ale jeśli już wplątano się w sieć, bardzo trudno jest się z niej wydostać bez strat materialnych i psychicznych. W każdym razie powinieneś poświęcić trochę czasu na sprawdzenie tożsamości nowego znajomego, jeśli okazuje ci zainteresowanie. Nie proszę Cię o zatrudnienie prywatnego detektywa po każdej nowej znajomości na imprezie czy w barze, po prostu spróbuj zadać kilka pytań. Poproś go, aby opowiedział o swoich przyjaciołach, rodzinie, krewnych, pracy, mieszkaniu, planach na przyszłość itp. Psychopaci zazwyczaj odpowiadają na pytania dotyczące ich życia osobistego w sposób niejasny, wymijający lub sprzeczny. Zachowaj czujność i nie ignoruj ​​takich reakcji. Zachowaj czujność w niebezpiecznych sytuacjach. Niektóre miejsca i sytuacje wydają się stworzone dla psychopatów: bary, imprezy towarzyskie, kurorty, rejsy wycieczkowe, zagraniczne lotniska, żeby wymienić tylko kilka. Wszystkie te miejsca sugerują potencjalną ofiarę, która jest samotna i szuka zabawy lub towarzystwa. I zwykle jest ktoś, kto okazuje chęć zadowolenia jej jednak za określoną cenę. Poznaj swoje słabości. Psychopaci są biegli w znajdowaniu i wykorzystywaniu naszych słabych punktów. Wiedzą, które dźwignie nacisnąć. Najlepszą rzeczą, jaką możesz zrobić, to być świadomym swoich słabości i zwracać uwagę na każdego, kto próbuje na nich zagrać. Traktuj takich ludzi bardziej krytycznie niż innych. Jeśli rozpłyniesz się pod pochlebstwami, zostanie to napisane na twoim czole - doskonała reklama dla pozbawionych skrupułów biznesmenów grasujących w poszukiwaniu nowej ofiary. Przyjemność pochlebstw jest jak długie wakacje na słonecznej plaży: na początku przyjemna, na końcu potwornie bolesna. Jeśli choć trochę jesteś żądny przygód, możesz zostać wciągnięty w podejrzany plan. Samotni ludzie z ograniczonymi portfelami są niemal głównym celem psychopatów. Odkrycie swoich wad nie jest takie proste. Tutaj oprócz pracy z psychologiem pomocne będą szczere rozmowy z rodziną i przyjaciółmi oraz porady specjalistów. Nie obwiniaj się. Niezależnie od powodów twojego związku z psychopatą, najważniejsze jest to, że nie obwiniasz się za jego czyny. Psychopaci grają ze wszystkimi według tych samych zasad – swoich własnych zasad. Oczywiście Twój charakter i działania również determinują Twój związek. Dowiedz się, kto jest prawdziwą ofiarą. Psychopaci potrafią tworzyćwrażenie, że to oni cierpią i że to same ofiary są winne swoich nieszczęść. Ale ich cierpienie bardzo różni się od mojego i twojego, a jest ku temu kilka powodów. Nie współczuj im, bo ich problemy nie są takie jak Twoje. Psychopaci denerwują się, jeśli nie dostają tego, czego chcą, ale ty i ja denerwujemy się, gdy dotknie nas choroba, separacja lub niepowodzenia finansowe. Zrozum, że nie jesteś sam. W przypadku większości psychopatów liczba ofiar nie ogranicza się do jednej lub dwóch. Psychopata, który przynosi ci nieszczęście, z pewnością będzie dręczyć innych. Jeśli znajdziesz potwierdzenie tego, pomoże Ci to rozwiązać problem. Przynajmniej przestaniesz czuć się winny. Każdy jest podatny na psychopatę, dlatego nie powinieneś wstydzić się bycia jego ofiarą. Może to być trudne do zaakceptowania, jeśli właśnie zostałeś oszukany lub wstydzisz się złożyć skargę do organów ścigania lub zeznawać w sądzie. Ale wiedz, że nie jesteś w tym sam. Bądź czujny w walce o władzę. Nie zapominaj, że psychopaci mają silną potrzebę poczucia psychicznej i fizycznej władzy nad innymi. Wodze władzy muszą być w ich rękach i użyją wszystkiego, od uroku po groźby i przejawy brutalnej siły, aby powstrzymać ich przed wypuszczeniem. W walce o władzę psychopata oczekuje jedynie zwycięstwa. Nie oznacza to oczywiście, że powinieneś się poddać, ale dochodzenie swoich praw bez ryzyka szkody emocjonalnej lub fizycznej może być dla Ciebie trudne. Ustal sztywne zasady. Chociaż walka o władzę z psychopatą jest często ryzykowna, delikatnie mówiąc, nadal możesz ustalić pewne zasady zarówno dla siebie, jak i psychopaty, które ułatwią ci życie i położą podwaliny pod twoje wyzdrowienie z bycia ofiarą. Można na przykład stanowczo powiedzieć, że niezależnie od okoliczności nie wyciągniesz go już z kłopotów. •Mój przyjaciel został kiedyś złapany w sieć oszustw i manipulacji finansowych utkaną przez wiarygodnego „doradcę inwestycyjnego”. Za każdym razem, gdy próbowała poznać losy swoich inwestycji, przekonywał ją, że pracuje nad problemem i że wkrótce otrzyma wszystko, co rzekomo dla niej zainwestował. Ostatecznie zdecydowała się omawiać sprawy biznesowe wyłącznie w obecności osoby trzeciej lub spisując umowy na papierze. Szybko stało się dla niej jasne, że nie będzie oczekiwać niczego od tego konsultanta i chcąc odzyskać pieniądze, pozwała go do sądu. • Uczciwe i stanowcze zasady – „co musisz zrobić, aby tu żyć” – mogą być jedynym sposobem na zachowanie zdrowego rozsądku w kontaktach z dzieckiem psychopatycznym. Jeśli chcesz mieć pewność, że te zasady nie zostaną złamane, wyjaśnij je i nie wahaj się ukarać. W mojej książce nie poruszyłem tematu rodzicielstwa, ale wiele przydatnych informacji można znaleźć w książkach wymienionych w uwagach do rozdziału 12. Nie spodziewaj się dramatycznych zmian. Ogólnie rzecz biorąc, charakter psychopatów „nie podlega atrakcyjności”. Prawdopodobieństwo, że cokolwiek spowoduje znaczącą i trwałą zmianę w ich relacjach z innymi, jest bardzo niskie. Mogą obiecać zmianę i nawet dotrzymać jej przez krótki czas, ale jeśli wierzysz, że to na zawsze, będziesz zawiedziony. Niektórzy psychopaci „miękną” z wiekiem i łatwiej się z nimi żyje, ale w większości przypadków ich charakter pozostaje niezmieniony. Problem przybiera szczególnie tragiczny obrót, gdy psychopatą jest syn lub córka. W gorączkowym poszukiwaniu pomocy i zrozumienia rodzice biegają od jednego specjalisty do drugiego, ale bardzo często bezskutecznie. Nieudane próby zrozumienia i znalezienia podejścia do dziecka pochłaniają całą jego siłę psychiczną (i nie tylko). W większości przypadków muszą znosić wybryki dziecka przez wiele lat i wyciągać je z kłopotów. Nie rezygnuj ze swojego stanowiska. Psychopata może zachwiać Twoją pewnością siebie i przekonać Ciebie (i Twoich przyjaciół), że nie jesteś wart ich czasu lub że w rzeczywistości go „kradniesz”. Im bardziej się poddasz, tymPsychopata będzie bardziej nienasycony w swoim pragnieniu władzy nad tobą. Zamiast przystosowywać się do sytuacji, która jest dla Ciebie beznadziejna, musisz zdać sobie sprawę, że Twoje emocjonalne i fizyczne dobre samopoczucie jest możliwe tylko wtedy, gdy przejmiesz kontrolę nad swoim życiem. Zmiana ta jest trudna – i niebezpieczna – i wymaga pomocy profesjonalistów, zarówno klinicystów, jak i prawników. Terapia osobowości psychopatycznej Dla psychopatów pomoc psychologa będzie zbędna. Nawet doświadczeni profesjonaliści czasami są zniechęceni, gdy są świadkami obojętności psychopaty na przerażające wydarzenia lub słyszą, jak opowiada o brutalnym morderstwie, które brzmi, jakby właśnie czyścił rybę lub siekał owoce. Wnioski typu „Nie znaleziono skutecznego leczenia” czy „Nic nie pomaga” z łatwością można podsumować treść wielu artykułów naukowych na temat psychoterapii osobowości psychopatycznych. [4] Większość programów terapeutycznych po prostu zapewnia psychopatom nowe uzasadnienie swojego zachowania, a także lepsze zrozumienie słabości innych. Poprzez psychoterapię uczą się nowych i lepszych sposobów radzenia sobie. Czego NIE robią, to zmieniają swoje własne przekonania i wytyczne. [9] Z nielicznymi wyjątkami tradycyjne metody terapeutyczne, w tym psychoanaliza, psychoterapia grupowa i psychodrama, okazały się nieskuteczne w leczeniu psychopatii. Nie lepiej jest w przypadku metod biologicznych: psychochirurgii, terapii elektrowstrząsami i terapii lekowej. [4]Dlaczego nic nie pomaga? Podstawą psychoterapii jest założenie, że pacjent potrzebuje i pragnie pomocy w przezwyciężaniu swoich problemów psychicznych lub emocjonalnych: lęków, depresji, niskiej samooceny, nieśmiałości, natrętnych myśli itp. Skuteczne leczenie wymaga aktywnego udziału pacjenta w poszukiwaniu rozwiązania objawów. Krótko mówiąc, pacjent musi być świadomy problemu i próbować go jakoś rozwiązać. To jest właśnie główny problem: psychopaci nie wierzą, że mają problemy psychiczne lub emocjonalne i nie widzą powodu, dla którego mieliby dostosowywać się do standardów społecznych, które są dla nich nie do przyjęcia. Mówiąc dokładniej, psychopaci są zadowoleni z siebie i swojego wewnętrznego świata, bez względu na to, jak blady może się on wydawać innym. Uważają, że wszystko jest w porządku, doświadczają jedynie minimalnego osobistego cierpienia i wierzą, że ich działania są rozsądne, celowe i całkowicie satysfakcjonujące. Nigdy nie patrzą w przeszłość z żalem ani nie patrzą w przyszłość z niepokojem. Psychopaci wyobrażają sobie siebie jako istoty wyższe we wrogim i bezlitosnym świecie, w którym wszyscy walczą o pieniądze i władzę. Wierzą, że mają prawo oszukiwać i manipulować innymi w celu realizacji swoich „praw”, a ich interakcje z innymi ludźmi są początkowo skierowane przeciwko złej woli, która ich zdaniem pochodzi ze świata zewnętrznego. Nic więc dziwnego, że żadna z metod psychoterapeutycznych nie przemawia do psychopatów. [4,9] Wszelkie wysiłki psychoterapeutyczne mogą być niewłaściwe. Psychoterapia zakłada, że ​​jest coś, co należy leczyć: choroba, stres, nieprzystosowane zachowanie itp. Ale, jak widzimy, psychopaci nie tylko nie martwią się swoją „chorobą”, ale także dobrze się z nią radzą. O wiele łatwiej jest zmienić czyjeś zachowanie i poglądy, gdy jest z nich niezadowolony, niż wtedy, gdy uważa je za normalne i logiczne. Zachowanie psychopaty jest nieprzystosowawcze dla społeczeństwa, ale przystosowujące się dla niego samego. Czy prosząc psychopatę, aby dostosował się do naszych oczekiwań i norm, prosimy go, aby sprzeciwił się swojej „naturze”? Oczywiście może spełnić naszą prośbę, ale uczyni to tylko wtedy, gdy będzie to leżało w jego własnym interesie. Twórcy programów terapeutycznych dla psychopatów muszą wziąć to pod uwagę, w przeciwnym razie ich wysiłki będą skazane na niepowodzenie. [4]Czy psychopata sam może zwrócić się do psychologa? Czasami psychopaci, którzy uniknęli samozniszczenia i uwięzienia, mogą zwrócić się do psychologa. W wieku średnim tacy ludzie „wypalają się”i stać się niezwykle wzorowymi obywatelami. Dzieje się tak na skutek zmian hormonalnych i fizjologicznych zachodzących w organizmie, w wyniku czego nie mogą oni polegać na podstawowej obronie wszechmocnej kontroli, czując, że wraz z wiekiem zmniejsza się ich energia i siła. [2,4] Zmiana zachowania psychopaty w społeczeństwie nie musi oznaczać fundamentalnych zmian w jego charakterze. Jedyną różnicą jest to, że zaspokajają swoje potrzeby, nie wykraczając poza akceptowane w społeczeństwie granice. Nie oznacza to jednak, że ich zachowanie staje się moralne i etyczne. [4] W każdym innym przypadku, jeśli psychopata przychodzi do Ciebie sam (a nie na prośbę bliskich i/lub w imieniu sądu/instytucji medycznej), to z dużym prawdopodobieństwem przychodzi do Ciebie nie po pomoc , ale kierują się pobudkami egoistycznymi. Zalecenia dotyczące leczenia osobowości psychopatycznych: Osobowości psychopatyczne stanowią dla psychoterapeutów swego rodzaju dylemat: należy wierzyć słowom pacjenta, ale jednocześnie istnieje duże prawdopodobieństwo, że kłamie. Rozwiązanie tego problemu nie jest takie proste. Przed rozpoczęciem pracy należy ocenić nasilenie przejawów psychopatii - od tego zależy powodzenie terapii. Postęp terapeutyczny będzie w dużej mierze zależał od zdolności klienta do tworzenia przywiązań i możliwości dostępu do superego (sumienia). Przed podjęciem decyzji o leczeniu specjalista musi ocenić oba te czynniki. Lista cech interpersonalnych i psychologicznych pacjenta, dla których jakikolwiek rodzaj terapii jest przeciwwskazany: Sadystyczne agresywne zachowanie w przeszłości pacjenta, które doprowadziło do poważnych obrażeń, uraz lub śmierć ofiary Całkowity brak wyrzutów sumienia, pojęć moralnych i racjonalnego zrozumienia konsekwencji takiego zachowania. Zbyt wysoki lub niski poziom inteligencji (w porównaniu do średniej). Brak dowodów w historii pacjenta na zdolność lub zamiar wytworzyć przywiązanie lub więź emocjonalną z inną osobą Atawistyczny strach przed drapieżnikami w obecności pacjenta bez obecności zewnętrznych znaków, które mogłyby wywołać taką reakcję przeciwprzeniesienia. [5] Jeśli zostanie podjęta decyzja o pracy z taką osobą, należy wziąć pod uwagę następujące kwestie: Aby terapia była korzystna dla psychopatów, musi być prowadzona prostym, konkretnym językiem, z minimalną ilością uczuć i emocji. [6] Nacisk w terapii nie powinien być kładziony na rozwijanie współczucia i sumienia u psychopatów, ale na przekonywaniu ich, że ich zachowanie nie leży w ich najlepszym interesie i że sami muszą wziąć za nie odpowiedzialność. Jednocześnie trzeba pokazać im, jak mogą zaspokoić swoje potrzeby, nie wywierając wpływu na społeczeństwo. [4] Najważniejszą cechą leczenia jest niezmienność i integralność terapeuty, tj. przestrzeganie warunków i granic terapii. Zdecydowanie nie powinieneś oczekiwać miłości od osób psychopatycznych, ale możesz zdobyć ich szacunek, przestrzegając granic i porozumień. Trzeba też być bezkompromisowo szczerym i uznawać wszystkie swoje reakcje, także przeciwprzeniesieniowe.[2] U podstaw przymierza terapeutycznego z osobowością psychopatyczną leży poczucie nienawiści. Niektórzy pacjenci zmuszają terapeutę do zmierzenia się z własną nienawiścią i destrukcyjnymi impulsami. Psychopaci mogą nienawidzić swoich własnych dobrych cech i używać zazdrości i agresji werbalnej, aby zniszczyć wszystko, co oferuje im terapeuta. Doświadczenie przyjemności jest dostępne psychopacie (w najcięższych przypadkach) poprzez sadyzm, władzę i kontrolę. [5] W psychopatycznym świecie zło jest słabe, a dobro wszechmocne, więc odwoływanie się do moralności jest tym samym, co sugerowanie bycia słabym. Nie należy zaniedbywać humoru – może on sprzyjać zmianom. [2] Nie należy angażować się emocjonalnie w proces terapii – będzie to odebrane jako słabość. Należy podkreślić, że to od pacjenta zależy, czy odniesie korzyść z terapii.[2] Jeśli terapeuta ocenia swoje kompetencje jedynie na podstawie zmian zachodzących u klienta, wówczas pacjenci psychopatyczni mogą stać się źródłem trwałego narcystycznego zranienia. Terapiamoże rozpocząć się od idealizacji, ale z pewnością bardzo szybko przejdzie do etapu dewaluacji, ponieważ tacy pacjenci muszą agresywnie „oczyścić się” z prześladowczych obiektów wewnętrznych, aby utrzymać własną narcystyczną równowagę. [5] Przeniesienie Głównym przeniesieniem psychopaty w stronę terapeuty jest projekcja na niego wewnętrznego drapieżnika, czyli fantazja, że ​​klinicysta zamierza wykorzystać pacjenta do własnych celów. Dzieje się tak na skutek braku emocjonalnego doświadczenia miłości i akceptacji. Jeśli pacjent ma powody uważać terapeutę za przydatnego do jakichś osobistych celów, może zachowywać się tak czarująco, że niedoświadczony terapeuta może zostać oszukany. [2] Przeciwprzeniesienie Powszechnym przeciwprzeniesieniem jest szok i opór wobec rodzącego się poczucia, że ​​tożsamość terapeuty ulega zniszczeniu. Często pojawia się także wrogość, pogarda i moralistyczne nagany, jeśli pacjent nie rozumie, że terapeuta zamierza mu pomóc. Takie reakcje u normalnie współczujących osób należy rozumieć jako rodzaj empatii.[2]Inną częstą reakcją na psychopatów jest przekonanie, że wszystkich pacjentów psychopatycznych nie da się leczyć. Przeciwną reakcją na nihilizm terapeutyczny jest iluzja działającego sojuszu przy braku prawdziwego połączenia między pacjentem a terapeutą. zaprzeczenie staje się powszechną obroną przed lękiem, który pojawia się w odpowiedzi na okrucieństwo pacjenta. Zaprzeczanie niebezpieczeństwu może być także konsekwentnym przeciwprzeniesieniem, wynikającym z identyfikacji z wielkim sobą klienta. Niedoświadczeni terapeuci często czują się bezradni w pracy z psychopatami, a w obliczu silnego oporu z ich strony zaczynają mieć poczucie winy, że klient tak naprawdę się nie zmienia. . Ta reakcja może być wewnętrznym, głęboko zakorzenionym przeciwprzeniesieniem, irracjonalnym przekonaniem, że każdy pacjent, którego spotka terapeuta, stanie się znacznie lepszy. Pacjenci psychopatyczni aktywnie poszukują poczucia winy u innych, zwłaszcza u odległego lub niezadowolonego terapeuty. Co najprawdopodobniej wydarzy się w terapii osobowości psychopatycznej: Naśladowanie uczuć Pacjenci świadomie naśladują ukryte uczucia, głównie słowami lub nieświadomie, zwykle w sposób niewerbalny. środki (postawy lub mimika). Świadome naśladowanie uczuć przebiega w następujący sposób: pacjent świadomie wybiera te, które wydają mu się społecznie akceptowane lub oczekiwane w danej sytuacji, a następnie opowiada o nich tak, jakby faktycznie ich doświadczał. ich. Aby odróżnić prawdziwe uczucia od tych, które się rozegrały, możesz zadać pytania: opisz bardziej szczegółowo, co czujesz; jak myślisz, dlaczego doświadczasz…?; Proszę, opisz, jak się czujesz... Nieświadome udawanie uczuć jest trudniejsze do zdefiniowania, ponieważ psychopaci mają tendencję do adaptacji i określania, jakie emocje inni chcą zobaczyć w danej sytuacji, podczas gdy nie rozumieją empatii i znaczenia emocji. Najlepszym czynnikiem diagnostycznym jest przeciwprzeniesienie analityka, jednak umiejętność odróżnienia własnych uczuć od reakcji przeniesienia rozwija się dopiero wraz z doświadczeniem Oszustwo Oszustwo staje się podstawą cyklu manipulacyjnego i służy do dewaluacji terapeuty, ponieważ nie może on poznać prawdy. Nieświadomie oszustwo jest sposobem na pozbycie się lęku przed prześladowaniem i wsparcie wielkiego siebie. Przydatne będzie w Twojej pracy wykorzystanie dwóch wewnętrznych przesłanek: ogólnej ostrożności w pracy z takim pacjentem i „uczynienia” go od odpowiedzialności za to, że jest. musi ci udowodnić, że mówi prawdę. Może to być pierwszy krok, aby pacjent stał się świadomy swojego zachowania i nie wykorzystywał oszustwa jako oporu przed terapią. Pacjent będzie próbował w swoje manipulacje włączyć terapeutę. Kierują się modelem: konflikt celów, próby oszukiwania słowami i czynami, a następnie czerpią przyjemność z tego, co zrobili i poniżają terapeutę. Jest to rodzaj wzorca poznawczo-behawioralnego, który powoduje, że ofiara